Το εσωτερικό σου ταιριάζει με το εξωτερικό σου;

Ματθ.ε:8 Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν.

Κάποτε ένας πατέρας είπε στο παιδί του να καθίσει. Το παιδί αρνήθηκε. Και πάλι ο πατέρας είπε στο παιδί να καθίσει, και πάλι το παιδί πεισματικά αρνήθηκε. Τέλος, ο πατέρας του είπε, «αν δεν καθίσεις θα σε δείρω». Το παιδί κάθισε και είπε, «κάθομαι εξωτερικά, αλλά είμαι ακόμα όρθιος εσωτερικά!». Μου θυμίζει αυτό που είπε ο Ιησούς στους Εβραίους ηγέτες:

ΠΑΤΕΡΑΣ, ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ (1)

 שְׁמַע יִשְׂרָאֵל יְהוָה אֱלֹהֵינוּ יְהוָה אֶחָֽד׃‬)

 Άκουε, Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος.  

«Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα» (Ιωάν.ι:30).

«Και εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, διά να μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό, ουδέ γνωρίζει αυτό» (Ιωάνιδ:16-17).

Εξετάσαμε τη Βιβλική έννοια του Υιού, τώρα θα εξετάσουμε τη σημασία των όρων Πατέρας και Άγιο Πνεύμα όπως εφαρμόζονται στο Θεό. Θα ερευνήσουμε ακόμα τις σχέσεις και τις διακρίσεις ανάμεσα στους τρεις όρους Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Αυτοί οι όροι χαρακτηρίζουν τρία διαφορετικά πρόσωπα ή προσωπικότητες στην θεότητα; Ή μήπως φανερώνουν τρεις διαφορετικούς ρόλους, τρόπους, λειτουργίες ή θέσεις δια των οποίων ο ένας Θεός εργάζεται και φανερώνει τον εαυτό Του;

Κ α λ η μ έ ρ α

Συγχώρεση – Αναβολή – Επιστροφή

Ο Πέτρος ρώτησε:

Ματθ.ιη:21 Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου και θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις;

Και ο Κύριος απάντησε:

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟY (11)

Εβραίους α:8-9

«περί δε του Υιού, Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος......διά τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου». 

Το πρώτο μέρος του παραπάνω εδαφίου αναφέρεται καθαρά στη θεότητα του Υιού, ενώ το δεύτερο μέρος αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση Του. Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί ένα προφητικό εδάφιο (Ψαλμ.με:6-7). Δεν έχουμε εδώ κάποια συνομιλία των «προσώπων της θεότητας», αλλά ένα προφητικό λόγο εμπνευσμένο απ’ το Θεό που στοχεύει στη μελλοντική φανέρωση του Θεού εν σαρκί. Ο Θεός μιλάει προφητικά στον Ψαλμωδό, για να περιγράψει τον εαυτό Του σ’ ένα μελλοντικό ρόλο.

Κ α λ η μ έ ρ α

διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός

Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το δέκατο δεν είναι για την Καινή Διαθήκη. Διδάσκουν ότι ο πιστός πρέπει να δίνει «κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Και μ’ αυτό το σκεπτικό ζητάνε πολύ περισσότερα από το 10%, λέγοντας ότι έτσι πρέπει να δίνει ο χριστιανός, να φτάσει ακόμα και το 100%!!!

Γιατί οι μονοθεϊστές μπορούν να είναι και ταπεινοί και σίγουροι;

Μία από τις πιο κοινές εναντιώσεις που έχουν γίνει στις απόλυτες αξιώσεις του Χριστιανισμού, είναι ότι οι Χριστιανοί είναι αλαζόνες. Οι Χριστιανοί είναι αλαζόνες ισχυριζόμενοι ότι έχουν δίκιο, είναι αλαζονικό να ισχυρίζονται ότι όλοι οι άλλοι είναι λάθος, αλαζονικό να ισχυρίζονται ότι μπορεί κανείς να γνωρίσει την αλήθεια.

Κ α λ η μ έ ρ α

Ένα εύκολο βήμα.

  

Πρέπει να αλλάξεις. 

Δεν είναι εύκολο να γίνεις ένα καλύτερο άτομο. 

Η αλλαγή ολοκληρώνεται μόνο όταν εσύ αποφασίσεις να το κάνεις να συμβεί. Αν θέλεις να είσαι ένας καλύτερος πατέρας, σύζυγος, πιστός, μέλος εκκλησίας, ποιμένας, μουσικός... συμπλήρωσε εσύ ότι θέλεις, εσύ και μόνο εσύ μπορείς να κάνεις αυτά τα πράγματα να συμβούν. 

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟY (10)

Ο Πρωτότοκος

Το εδάφιο Εβρ.α:6 ονομάζει τον Υιό «πρωτότοκο». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Γιος του Θεού είναι το πρώτο κτίσμα του Θεού, ή ότι δημιουργήθηκε, γιατί αυτό το ίδιο εδάφιο φανερώνει ότι η «γέννηση» συνέβη μετά τη δημιουργία των αγγέλων. Σίγουρα, ο Υιός δεν είναι «προαιώνια γεννημένος» γιατί το εδάφιο 5 δείχνει ότι αυτό έγινε σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή: «Υιός μου είσαι σύ, εγώ σήμερον σε εγέννησα». Μ’ αυτή την έννοια είναι ο Υιός πρωτότοκος.

Κ α λ η μ έ ρ α

αληθεύοντες εν αγάπη

Εφεσ.δ:15 αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός,

Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να προσεγγίσουμε τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα με χάρη και ευγένεια.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι το πώς λέμε κάτι, είναι εξίσου σημαντικό όσο αυτό που λέμε.

Πρόσφατα ξέχασα αυτήν την αρχή σ’ ένα προσωπικό θέμα και έκανα περισσότερο κακό παρά καλό. Επιτρέψτε μου λοιπόν να προτείνω κάποιες κατευθυντήριες γραμμές:

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (9)

Ο Υιός και η Δημιουργία.

Στην Εβρ.α:2 διαβάζουμε ότι ο Θεός έκανε τους αιώνες δια του Υιού. Το ίδιο, στην Κολ.α:13-17 λέει ότι «δι’ αυτού (του Χριστού) [κείμ. εν αυτώ] εκτίσθησαν τα πάντα». Τι σημαίνει ότι η Δημιουργία έγινε «δια του Υιού», αφού ο Υιός δεν είχε ουσιαστική προΰπαρξη πριν τη γέννησή του;

Φυσικά, ο Ιησούς σαν ο Θεός προϋπήρχε πριν τη γέννηση του ανθρώπου Χριστού, εφόσον η θεότητα του Ιησού είναι αυτή του Πατέρα. Αναγνωρίζουμε ότι ο Ιησούς σαν ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Αυτά τα εδάφια περιγράφουν σαν Δημιουργό το αιώνιο Πνεύμα που ήταν μέσα στον Υιό, τη θεότητα που αργότερα εφανερώθη εν σαρκί. Η ανθρώπινη φύση του Ιησού δεν μπορούσε να δημιουργήσει, αλλά ο Θεός που φανερώθηκε δια Ιησού Χριστού δημιούργησε τον κόσμο. Η Εβρ.α:10 καθαρά λέει ότι ο Ιησούς σαν Κύριος ήταν ο Δημιουργός.

Κ α λ η μ έ ρ α

Μου υψώνει το κεφάλι

Μία από τις πιο αποτελεσματικές μορφές πειρασμού - που θα πρέπει να αποφύγουμε.

Τρία δαιμόνια, κάθισαν με τον Σατανά να συζητήσουν πώς να κάνουν έναν πιστό να αμαρτήσει:

«Θα του δείξω την ευχαρίστηση της αμαρτίας», είπε το πρώτο.

«Θα του δείξω πόσο πονάει να είσαι δίκαιος», είπε το δεύτερο.

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (8)

Ο σκοπός του Υιού.

Αφού ο ρόλος του Γιου του Θεού είναι προσωρινός και όχι αιώνιος, γιατί ο Θεός διάλεξε να φανερώσει τον εαυτό Του δια του Υιού; Γιατί γέννησε τον Υιό;

Ο πρωταρχικός σκοπός του Υιού ήταν να γίνει ο σωτήρας μας. Το έργο της σωτηρίας απαιτούσε πολλούς ρόλους που μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να εκπληρώσει κι αυτοί ήταν της θυσίας, της εξιλέωσης, της αντικατάστασης, του στενού συγγενή, της συμφιλίωσης (συνδιαλλαγής), του μεσίτη, του παράκλητου, του αρχιερέα, του δεύτερου Αδάμ, του παραδείγματος. Αυτοί οι όροι συμπίπτουν σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ο καθένας αντιπροσωπεύει μια σπουδαία όψη του έργου της σωτηρίας, που σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, μπορούσε να γίνει μόνο από άνθρωπο.

Κ α λ η μ έ ρ α

Το πρόβλημα δεν είναι στον σπόρο!

Μην αφήνετε τους «σκληροχώματους» ανθρώπους να σας αποθαρρύνουν από το να μοιράζεστε το Ευαγγέλιο της σωτηρίας του Ιησού Χριστού.

Στο Ματθ.ιγ:1-23, Λουκ.η:4-15, και Μάρκ.δ:1-20 ο Ιησούς λέει την παραβολή του σπορέα, εξηγώντας τέσσερις τύπους ανθρώπων που ακούνε το λόγο του Θεού.

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (7)

Το τέλος του Υιού.

Ο Γιος του Θεού δεν είχε μόνο αρχή, αλλά κατά κάποιο τρόπο, θα έχει κι ένα τέλος. Αυτό γίνεται φανερό απ’ την Α’ Κορ.ιε:23-28. Ιδιαίτερα στο εδάφιο 24 λέει: «ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση (ο Χριστός) την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα...». Στο εδάφιο 28 λέει: «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι». Αυτό το εδάφιο της Γραφής είναι αδύνατον να εξηγηθεί από κάποιον που πιστεύει σε κάποιο «Θεό Υιό» ο οποίος είναι ίσος με τον Πατέρα και αιώνιος όπως ο Πατέρας.

Κ α λ η μ έ ρ α

Μήπως πνίγεσαι από τα αγκάθια;

Πνίγεσαι από τα «αγκάθια της ζωής»; Ο Ιησούς προσφέρει μια σημαντική προειδοποίηση.

Ακανθώδη ζιζάνια: δεν έχουν καμία αξία, αλλά κλέβουν το χώρο, το νερό, το φως του ήλιου, και τις θρεπτικές ουσίες του εδάφους από τα φυτά. Όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο δύσκολο είναι να τα αποψιλώσεις.

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (6)

Ο Υιός του ανθρώπου.

Ο όρος «Υιός του ανθρώπου» τραβά την προσοχή πρωταρχικά στην ανθρώπινη φύση του Ιησού, υπαινισσόμενος ότι ανήκει στο ανθρώπινο γένος. Η Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιεί αυτή τη φράση πολλές φορές προκειμένου ν’ αναφερθεί στην ανθρωπότητα. Για παράδειγμα, τα παρακάτω εδάφια της Γραφής τη χρησιμοποιούν με την έννοια του ανθρώπινου γένους γενικά ή για να χαρακτηρίσουν κάποιον χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα: Ψαλμ.η:4  ρμς:3  Ησ.να:12  Ιερ.μθ:18 (ο Ψαλμός η:4 έχει μια βαθύτερη έννοια που αναφέρεται προφητικά στο Μεσσία, όπως βλέπουμε στην προς Εβρ.β:6-7). Ο όρος «Υιός του ανθρώπου» αναφέρεται επίσης πολλές φορές σε κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο, ιδιαίτερα στον Ιεζεκιήλ όπου προσδιορίζει τον προφήτη (Ιεζ.β:1, 3, 6, 8  Δαν.η:17). Σε μερικά εδάφια της Γραφής, εννοεί ένα άνθρωπο στον οποίο ο Θεός έχει δώσει ανώτατη εξουσία και δύναμη (Ψαλμ.π:17  Δαν.ζ:13).

Κ α λ η μ έ ρ α