Τι «είναι» και τι «δεν είναι» τα
παιδιά μας
Σήμερα
είναι ιδιαίτερη μέρα. Ένα ζευγάρι θα αφιερώσει το παιδί του στο Θεό. Είναι μέρα
ξεχωριστή επειδή αυτές οι ευκαιρίες μας θυμίζουν και μας διδάσκουν ότι ο Θεός
εργάζεται με οικογένειες. Από την αρχή αυτό ήταν το θέλημά Του.
1. Τα
παιδιά μας δεν είναι ιδιοκτησία μας.
Η
έννοια της ιδιοκτησίας είναι βαθειά ριζωμένη μέσα μας. Ιδιοκτησία είναι όλα εκείνα
τα αντικείμενα που αποκτάμε με την εργασία μας, ή κληρονομικά. Μπορώ να έχω
αυτοκίνητο, σπίτι, ρούχα, η γυναίκα μου κι εγώ.
Αυτό
όμως, δεν ισχύει για τα παιδιά μας. Το κτητικό «μου» που βάζουμε στη φράση το
παιδί «μου» είναι καταχρηστικό. Αυτό που μπορώ να πω για όλα τα αντικείμενα της
ιδιοκτησίας μου, όπως «το πουλάω», το «αγοράζω», το «δανείζω», το «πετάω», δεν
μπορώ να το πω για τα παιδιά μου.
Ούτε
και η Πολιτεία δεν μου αναγνωρίζει τέτοιο δικαίωμα. Δεν μπορώ να κάνω ότι θέλω
το παιδί μου. Δεν έχω το δικαίωμα να μην το στείλω σχολείο. Δεν μπορώ να το
κακομεταχειριστώ. Δεν μπορώ να μην το ταΐσω. Δεν μπορώ να μην το προστατέψω.
Συνήθως
σκεφτόμαστε. «Πόσα δεν κάνω για αυτά τα παιδιά; Τα ταΐζω, τα ντύνω, σκοτώνομαι
για αυτά». Όλα αυτά είναι σωστά και πρέπει να τα κάνουμε. Δεν μας δίνουν όμως,
δικαιώματα ιδιοκτησίας.