Προς Ρωμαίους (086)

Ρωμ.ιε:25 Τώρα δε υπάγω εις Ιερουσαλήμ, εκπληρών την διακονίαν εις τους αγίους.

Ωστόσο, πριν ο Παύλος θα μπορούσε να επισκεφθεί τη Ρώμη, είχε ένα ειδικό καθήκον να ολοκληρώσει: χρειαζόταν να ταξιδέψει στην Ιερουσαλήμ για να υπηρετήσει τους αγίους εκεί.

Ρωμ.ιε:26 Διότι ευηρεστήθησαν η Μακεδονία και Αχαΐα να κάμωσί τινά βοήθειαν εις τους πτωχούς των αγίων των εν Ιερουσαλήμ.

Συγκεκριμένα, επρόκειτο να φέρει χρηματικές συνεισφορές από τις εκκλησίες των Εθνικών στη Μακεδονία και την Αχαΐα προς τους φτωχούς αγίους της Ιερουσαλήμ. Η Μακεδονία και η Αχαΐα ήταν ρωμαϊκές επαρχίες που αποτελούσαν το κύριο σώμα της αρχαίας Ελλάδας. Η Μακεδονίας ήταν στα βόρεια της Ελλάδας, όπου βρισκόταν οι πόλεις Βέροια, Θεσσαλονίκη και Φίλιπποι. Στην Αχαΐα βρισκόταν η Αθήνα και η Κόρινθος. Αυτές οι δύο επαρχίες ήταν η περιοχή της πιο πρόσφατης διακονίας του Παύλου (Πράξεις ιθ:21), αλλά προφανώς και άλλοι τομείς, όπως η Γαλάτεια, συνέβαλαν επίσης (Α’  Κορ.ις:1). Βρίσκουμε αναφορές περί αυτών στις Πράξ.κδ:17, Α’ Κορ.ις:1-4 και Β΄ Κορ.η και θ.

Προς Ρωμαίους (085)

Ρωμ.ιε:21 αλλά καθώς είναι γεγραμμένον· Εκείνοι προς τους οποίους δεν ανηγγέλθη περί αυτού θέλουσιν ιδεί, και εκείνοι οίτινες δεν ήκουσαν θέλουσι νοήσει.

Κηρύττοντας το Ευαγγέλιο σ’ εκείνους που ποτέ δεν είχαν ακούσει, ο Παύλος προσπάθησε να εκπληρώσει το Ησαΐας νβ:15.

Δεν είναι κάθε διακονία σαν του Παύλου. Ο Παύλος αναγνώριζε ότι άλλοι πότισαν και άλλοι οικοδόμησαν πάνω στο θεμέλιο που είχε βάλει (Α’ Κορ.γ:6-10). Ωστόσο, οι κήρυκες σήμερα θα πρέπει να έχουν το ίδιο βάρος να ευαγγελίσουν τους χαμένους, να συστήσουν στους ανθρώπους το Χριστό, για πρώτη φορά. Δεν είναι σωστό ο «ποιμένας» ή τα μέλη μιας εκκλησίας να προσπαθούν να «ευαγγελίσουν» το Χριστό στα μέλη μιας άλλης εκκλησίας!! Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει!

Προς Ρωμαίους (084)

Ρωμ.ιε:17 Έχω λοιπόν καύχησιν εν Χριστώ Ιησού διά τα προς τον Θεόν·

Έχοντας εδραιώσει ότι η επιστολή του προς τους Ρωμαίους ήταν συνέπεια της θείας κλήσης του και της ιερατικής υπηρεσίας του, ο Παύλος επεξεργάζεται τη φύση της κλήσης του, αποδεικνύοντας ότι είχε πράγματι αποστολική κλήση. Αν και αρνιόταν να εξυψώνει τον εαυτό του, καυχιόταν εν Χριστώ Ιησού σχετικά με τα πράγματα του Θεού. Χαιρόταν για ό, τι ο Χριστός είχε κάνει στη διακονία του. 

Προς Ρωμαίους (083)

Επίλογος (ιε:14-ις:27)

Το τελευταίο τμήμα της προς Ρωμαίους επιστολής παίρνει τη μορφή προσωπικού συμπεράσματος. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μοιάζει μάλλον με δογματική πραγματεία παρά γράμμα, σ’ αυτή την ενότητα υπερισχύουν τα χαρακτηριστικά ενός γράμματος. Ο Παύλος συζήτησε τους στόχους του σαν απόστολος, συμπεριλαμβανομένου του σκοπού της συγγραφής και τα προσωπικά του σχέδια για το μέλλον. Στην πορεία, τα επεξεργάσθηκε σε αρκετά σημεία και  τα υπαινίχθηκε στον πρόλογο. Τελείωσε με μια σύσταση ενός χριστιανού εργάτη, με χαιρετισμούς σε πολλούς Ρωμαίους αγίους, με τελικές οδηγίες και προειδοποιήσεις και μια τελική έκφραση δοξολογίας στο Θεό. Αν και ο επίλογος δεν είναι κατά κύριο λόγο διδασκαλικός, μπορούμε να διακρίνουμε πολλές πολύτιμες πνευματικές πληροφορίες και μαθήματα από τις συμπερασματικές παρατηρήσεις του Παύλου. 

Προς Ρωμαίους (082)

Η βιβλική έννοια της χριστιανικής ελευθερίας είναι τρίπτυχη.

(1) Ελευθερία από την αμαρτία. Πριν πιστέψουμε ήμασταν δούλοι της αμαρτίας. Τώρα, σαν άτομα μέσα στα οποία κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, έχουμε δύναμη ενάντια στην αμαρτία (Ιωάν.η:32-36, Ρωμ.ς:1-23).

(2) Ελευθερία από το νόμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός έχει καταργήσει τον ηθικό νόμο, αλλά ότι είμαστε ελεύθεροι από το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης σε συγκεκριμένες περιπτώσεις: 

(α) απαλλαγή από την κατάρα του Νόμου, που ήταν θάνατος (Γαλ.γ:13). Χριστός πέθανε στη θέση μας κι έτσι ο νόμος δεν έχει καμία εξουσία να μας καταδικάσει. 

Προς Ρωμαίους (081)

Ρωμ.ιε:13 Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης διά της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα διά της δυνάμεως του Πνεύματος του Αγίου.

Τελειώνει το σώμα της επιστολής με μια προσευχή που απευθύνεται στον Θεό της ελπίδας. Ο Παύλος προσευχήθηκε ώστε ο Θεός να γεμίσει τους αναγνώστες του με κάθε χαρά και ειρήνη, που είναι η ουσία της Βασιλείας του Θεού (ιδ:17). Θα μπορέσουν να το έχουν με την πίστη. Ακόμα, προσευχήθηκε να περισσεύουν στην ελπίδα, και αυτό θα συμβεί με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. (Βλέπε Πράξ.α:8).

Προς Ρωμαίους (080)

Ρωμ.ιε:7 Διά τούτο προσδέχεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς εις δόξαν Θεού.

Εν ολίγοις, πρέπει να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλο και να έχουμε κοινωνία μεταξύ μας, ακριβώς όπως ο Χριστός μας έχει δεχτεί. (Το κριτικό κείμενο λέει «υμάς» αντί για «ημάς»). Όπως και στο εδ.3, μας στρέφει στο παράδειγμα του Χριστού. Αν ο Χριστός έχει αποδεχθεί κάποιον, σίγουρα θα πρέπει να τον δεχτούμε κι εμείς. Αποδεχόμενοι ο ένας τον άλλο σε κοινωνία ενότητας, δίνουμε δόξα στο Θεό — η επιθυμία που εκφράστηκε στο εδ.6 — με έργα και λόγια.

Ρωμ.ιε:8 Λέγω δε ότι ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, διά να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας,

Προς Ρωμαίους (079)

3. Πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού (ιε:1-13)

Η συζήτηση των ερωτήσεων συνείδησης ολοκληρώνεται με μια προτροπή, να ακολουθήσουμε  το παράδειγμα του Χριστού στην αγάπη. Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη μιας ενωμένης χριστιανικής αδελφότητας.

Ρωμ.ιε:1 Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.

Συνοψίζει το θέμα του προηγούμενου κεφαλαίου: Ο δυνατός Χριστιανός (ώριμος με κατανόηση της χριστιανικής ελευθερίας) θα πρέπει να υπολογίζει τον αδύνατο Χριστιανό (αυτόν που έχει ένα ευσυνείδητο δισταγμό αν κάτι επιτρέπεται ή όχι, δεν είναι ηθικό θέμα). Συνδέεται λοιπόν στενά, η αρχή του κεφ.ιε, με το σκεπτικό του προηγούμενου κεφαλαίου. Οι ώριμοι Χριστιανοί έχουν ηθική υποχρέωση να βαστάζουν τις αμφιβολίες (ασθενήματα) των αδυνάτων. Δεν πρέπει να ζούμε με σκοπό να ικανοποιούμε μόνο τους εαυτούς μας.

Προς Ρωμαίους (078)

Ρωμ.ιδ:18 επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν ευαρεστεί εις τον Θεόν και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις.

Ο τρόπος για να υπηρετήσει κανείς τον Θεό δεν είναι με το φαγητό και το ποτό, αλλά φέροντας πνευματικούς καρπούς που παράγονται από την οδηγία του Πνεύματος μέσα στις καρδιές μας. Έτσι καρποφορώντας, ευαρεστούμε το Θεό και έχουμε την αποδοχή και έγκριση των ανθρώπων. (Το κριτικό κείμενο λέει «ο γαρ εν τούτω δουλεύων» αντί «τούτοις»).

Ρωμ.ιδ:19 Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην και τα προς την οικοδομήν αλλήλων.

Τα εδ.19-21 συνοψίζουν τη σωστή πορεία δράσης στα θέματα της συνείδησης. Πρέπει να επιδιώκουμε  την ειρήνη σε κάθε περίπτωση. Πρέπει ενεργά να ζητάμε την ειρήνη. Πρέπει να είμαστε πραγματικά ειρηνοποιοί. Πρέπει να επιδιώκουμε να οικοδομούμε και να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλο.

Προς Ρωμαίους (077)

Ρωμ.ιδ:15 Εάν όμως ο αδελφός σου λυπήται διά φαγητόν, δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην· μη φέρε εις απώλειαν με το φαγητόν σου εκείνον, υπέρ του οποίου ο Χριστός απέθανεν.

Αν και το φαγητό δεν είναι ουσιαστικά αμαρτωλό, μπορεί να διαταράξει την συνείδηση κάποιου. Εάν ένας αδελφός έχει μια αντίρρηση συνείδησης να τρώει ένα συγκεκριμένο είδος τροφής, εμείς δεν πρέπει να το τρώμε μπροστά του. Για παράδειγμα, εάν ένας αδελφός πιστεύει ότι να τρώει χοιρινό είναι αμαρτία (αν και δεν είναι), δεν πρέπει να τρώμε τέτοιο μπροστά του. Αν το κάνουμε, μπορεί να τον αναγκάσουμε να κάνει κάτι που πιστεύει ότι είναι λάθος – να ενεργήσει αντίθετα από την πίστη του, να αισθανθεί ένοχος, και ενδεχομένως ακόμη και να εγκαταλείψει τη χριστιανική του πορεία. Εναλλακτικά, ακόμη και αν δεν συμμετάσχει, μπορεί να χάσει την εμπιστοσύνη του στο χριστιανικό μας παράδειγμά, ακόμα και την πίστη του στο Θεό.

Προς Ρωμαίους (076)

Ρωμ.ιδ:11 Διότι είναι γεγραμμένον· Ζω εγώ, λέγει Κύριος, ότι εις εμέ θέλει κάμψει παν γόνυ, και πάσα γλώσσα θέλει δοξολογήσει τον Θεόν.

Σαν απόδειξη του γεγονότος της κρίσης για όλους, το εδ.11 χρησιμοποιεί το Ησαΐας με:23, το οποίο λέει Ότι παν γόνυ θέλει κάμψει εις εμέ, πάσα γλώσσα θέλει ομνύει εις εμέ. Υποθέτοντας ότι το εδ.10 αναφέρεται στο βήμα του Χριστού και στη συνέχεια, εφαρμόζοντας αυτή την προφητεία για τον Γιάχβε στον Χριστό, είναι μια ισχυρή επιβεβαίωση της θεότητας του Χριστού. Εδραιώνει την αλήθεια ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιάχβε — ο ένας Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Η Φιλιπ.β:10-11 επίσης, εφαρμόζει αυτή τη δήλωση στον Ησαΐα, στον Ιησού Χριστό.

Προς Ρωμαίους (075)

Ρωμ.ιδ:5 Άλλος μεν κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας ήναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νούν.

Το δεύτερο παράδειγμα διαμάχης που μπορεί να είναι υπό εξέταση, είναι η τήρηση ξεχωριστών ημερών. Αυτό είχε να κάνει με την ανακήρυξη ορισμένων ημερών σαν Σάββατα ή άγιες ημέρες, πιθανώς κάτω από την επιρροή του εβραϊκού νόμου. Και πάλι, αυτό είναι τελετουργικό και όχι ηθικό θέμα, στο οποίο η Βίβλος παραχωρεί πραγματικά ελευθερία (Πράξ.ιε:19-29 – Κολ.β:16-17).

Κάποιοι θεωρούν ότι μια συγκεκριμένη ημέρα είναι αγιότερη από μια άλλη, ενώ άλλοι αντιμετωπίζουν όλες τις μέρες το ίδιο. Υπάρχει χώρος και για τις δύο θέσεις μέσα στην εκκλησία. Αυτό βέβαια αποκλείει οποιαδήποτε εμμονή σε ιδιαίτερους θρησκευτικούς κανόνες για μια συγκεκριμένη ημέρα, είτε πρόκειται για Σάββατο σαν το εβραϊκό Σάββατο ή Κυριακή σαν αντικατάσταση του εβραϊκού Σαββάτου. Για τους Χριστιανούς, κάθε μέρα είναι μια ημέρα πνευματικής ξεκούρασης και ανανέωσης μέσω του Αγίου Πνεύματος. Κάθε μέρα είναι άγια και κατάλληλη για λατρεία. Φυσικά, οι Χριστιανοί θα πρέπει να μην αμελούν τις συναθροίσεις της εκκλησίας (Εβρ.ι:25), οι πρώτοι Χριστιανοί μαζευόταν την Κυριακή, σε ανάμνηση της ανάστασης του Κυρίου (Πράξ.κ:7, Α' Κορ.ις:2), αλλά δεν υπάρχουν τυπολατρικές απαιτήσεις για ορισμένες ημέρες.

Προς Ρωμαίους (074)

Δ. Θέματα συνείδησης (ιδ:1-ιε:13)

Το τελευταίο μέρος των πρακτικών διδασκαλιών της επιστολής, πραγματεύεται θέματα συνείδησης. Μερικά πράγματα είναι σαφώς σωστά, ενώ άλλα είναι σαφώς λάθος, αλλά υπάρχουν ορισμένα ζητήματα στα οποία διαφέρουν οι συνειδήσεις. Αυτή η ενότητα δίνει κατευθυντήριες γραμμές για το χειρισμό τέτοιων θεμάτων χωρίς να παραβιάζει την ατομική συνείδηση και ακόμα χωρίς να καταστρέφει την ενότητα της εκκλησίας.

Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές αφορούν μόνο μη ηθικά ή ηθικά αδιάφορα θέματα. Καμία παραβίαση βιβλικών εντολών ή βασικών βιβλικών αρχών δεν επιτρέπεται. Επομένως, σε μια τέτοια περίπτωση, δύο Χριστιανοί μπορεί να καταλήγουν σε αντίθετες αποφάσεις για την προσωπική τους ζωή και να εξακολουθούν να έχουν κοινωνία μεταξύ τους σαν πιστοί.

Προς Ρωμαίους (073)

Γ. Το σημαντικό κίνητρο και ελπίδα (ιγ:11-14)

Αυτό το τμήμα του κεφ.ιγ περιγράφει την ελπίδα που μας ενθαρρύνει να εφαρμόσουμε τα διδάγματα των κεφαλαίων ιβ-ιγ. Το μεγάλο κίνητρο και η ελπίδα μας, είναι η επιστροφή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όπως το κεφ.ιβ ανοίγει με ένα κάλεσμα για προσωπική αφιέρωση, έτσι και το κεφ.ιγ κλείνει με ένα κάλεσμα για προσωπικό αγιασμό.

Ρωμ.ιγ:11 Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν.

Το εδ.11 νουθετεί τους αναγνώστες να γνωρίζουν τους χρόνους και τους καιρούς. Ήταν ήδη ώρα να ξυπνήσουν-ώρα να είναι έτοιμοι, άγρυπνοι και υπεύθυνοι — γιατί η μέρα της σωτηρίας πλησιάζει. Μερικές φορές, η Γραφή μιλάει για τη σωτηρία σαν παρελθοντολογικό γεγονός, μερικές φορές σαν παρόν, και μερικές φορές σαν μελλοντικό. Εδώ την αναφέρει σαν προκαθορισμένο γεγονός, σαφώς διαφοροποιημένο από την παρελθοντολογική εμπειρία της πίστης. (Χρησιμοποιείται ο αόριστος χρόνος (επιστεύσαμεν) που δείχνει μια απλή πράξη στο παρελθόν). Αυτή η παρελθοντολογική πράξη πίστης αντιστοιχεί στον καιρό που πιστέψαμε, δικαιωθήκαμε και αναγεννηθήκαμε. Η μελλοντική στιγμή της σωτηρίας αναφέρεται στην τελική λύτρωσή μας από όλη τη δύναμη και τις συνέπειες της αμαρτίας, συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής των φυσικών μας σωμάτων σε ένδοξα, που συμβαίνει κατά την έλευση του Χριστού για την εκκλησία του (Αρπαγή) (Ρωμ.η:23-25, Φιλιπ.γ:20-21.)

Προς Ρωμαίους (072)

•        καθήκοντα στους συμπολίτες (ιγ:8-10)

Ρωμ.ιγ:8 Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν ειμή το να αγαπάτε αλλήλους· διότι ο αγαπών τον άλλον εκπληροί τον νόμον.

Μεταφέρει τη σκέψη του χρέους από την προηγούμενη ενότητα. Χρησιμοποιείται η ίδια ρίζα για το ρήμα «οφείλω» και το ουσιαστικό «οφειλόμενα». Το εδ.7 νουθετεί τους Χριστιανούς να πληρώνουν όλα τα χρέη προς το κράτος, ενώ το εδ.8 τους προτρέπει να μην αφήνουν απλήρωτο κανένα χρέος σε κανέναν.

Κάποιοι ερμηνεύουν τη δήλωση «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν» να σημαίνει ότι απαγορεύονται κάθε είδους δάνεια. Δεν φαίνεται να είναι μια απόλυτη απαγόρευση για δάνεια, αφού η Παλαιά Διαθήκη είχε θεσπίσει νόμους για να ρυθμίσει τα δάνεια (Δευτ.ιε:1-3, κδ:10-13). Ο Ιησούς είπε μια παραβολή που επαίνεσε την απόκτηση των τόκων από επένδυση (Ματθ.κε:27). Ακόμα δίδαξε τους Χριστιανούς να δανείζουν άμεσα αυτούς που έχουν ανάγκη (Ματθ.ε:42, Λουκ.ς:35). Σίγουρα ο Κύριος δεν θα ενθάρρυνε τους Χριστιανούς να δανείζουν αν αυτό είναι αμαρτία.

Προς Ρωμαίους (071)

B. Διαγωγή σαν πολίτες του κράτους (ιγ:1-10)

Οι Χριστιανοί όχι μόνο έχουν την υποχρέωση να υποτάσσονται στον Θεό και στους αδελφούς, αλλά έχουν επίσης την ευθύνη να υποτάσσονται στην πολιτική κυβέρνηση. Επιπλέον, έχουν ένα χρέος αγάπης, όχι μόνο για τους αδελφούς, αλλά και για τους γείτονες και τους συμπολίτες, στην πραγματικότητα για όλο τον κόσμο.

• Καθήκοντα απέναντι στην κυβέρνηση του κράτους (ιγ:1-7)

Αυτό το μέρος ασχολείται με το καθήκον του Χριστιανού να υποτάσσεται στην πολιτική κυβέρνηση. Το θέμα δεν είναι η κυβέρνηση της εκκλησίας, αν και πολλές από τις αρχές ισχύουν και στις δύο περιοχές. Η διδασκαλία εδώ είναι στην πραγματικότητα μια διευρυμένη εκδοχή των λόγων του Χριστού, «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα» Ματθ.κβ:21). Παρόμοιες διδασκαλίες μπορούν να βρεθούν στο Τίτος γ:1 και Α’ Πέτρ.β:13-17 και δ:15.

Προς Ρωμαίους (070)

Ρωμ.ιβ:19 Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον· εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος.

(22) Μην παίρνετε εκδίκηση. Αντίθετα, αφήστε την οργή να ακολουθήσει το δρόμο της χωρίς τη δική σας συμμετοχή. Κάποιοι ερμηνεύουν το γεγονός αυτό, ότι θα πρέπει να ανεχτούμε το άλλο μέρος, να ξεθυμάνει την οργή του. Το πιο πιθανό είναι να σημαίνει να αφήσουμε την οργή του Θεού (θεία δίκη) να οδηγήσει τα πράγματα. Με άλλα λόγια, εμείς δεν πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, αλλά να την στρέψουμε στο Θεό και να αφήσουμε να επιβάλει οποιαδήποτε απόφαση θεωρεί αναγκαία. Αυτό το νόημα είναι φανερό από το  εδάφιο που χρησιμοποιεί υποστηρικτικά ο Παύλος (Δευτ.λβ:35), όπου ο Θεός υπόσχεται να τιμωρήσει κάθε κακό ο ίδιος και βεβαιώνει την αποκλειστική αρμοδιότητα να το πράξει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιζητούμε την εκδίκηση του Θεού για να ικανοποιήσουμε τα προσωπικά μας συναισθήματα, αλλά η στάση μας πρέπει να είναι: Εάν οφείλεται οποιαδήποτε εκδίκηση, θα αφήσω το Θεό να την κάνει, όχι εγώ.

Προς Ρωμαίους (069)

• Αρχές αγάπης (ιβ:9-21)

Το τελευταίο τμήμα του κεφ.ιβ παρουσιάζει μια σειρά από πρακτικά γνωμικά σχετικά με την χριστιανική συμπεριφορά, ιδιαίτερα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ενώ κάποιοι μπορούν να το δουν αυτό σαν μια συλλογή από διάφορες παροιμίες, είναι καλύτερα να το δείτε σαν μια έκθεση αγάπης. Αρχίζοντας με την αναφορά στο εδ.9, η αγάπη φαίνεται να είναι η κυρίαρχη σκέψη. Από αυτή την άποψη, το απόσπασμα είναι παρόμοιο με την Α’ Κορινθίους ιγ, και τα δύο μέρη τονίζουν πολλά ίδια σημεία.

Η Ρωμαίους ιβ:9-21 δεν είναι απλά μια συλλογή από κανόνες, αλλά ερμηνεία της αγάπης. Η αγάπη θα επηρεάσει όλο το φάσμα της θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής μας. Για το σκοπό της μελέτης, μπορούμε να προσδιορίσουμε 23 αρχές αγάπης εδώ, που διατυπώνονται σαν εντολές.

Προς Ρωμαίους (068)

Ρωμ.ιβ:4 Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον,

Για να απεικονίσει αυτό το σημείο, το εδ.4 χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σώμα σαν αναλογία. Το ανθρώπινο σώμα έχει πολλά μέλη, αλλά δεν έχουν όλα τα μέλη την ίδια λειτουργία. Υπάρχει ένα σώμα, αλλά πολλά μέλη — ένα σώμα, αλλά διαφορετικές λειτουργίες.

Ρωμ.ιβ:5 ούτω και ημείς οι πολλοί εν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων.

Προς Ρωμαίους (067)

Ρωμ.ιβ:2 και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.

Το εδάφιο μετακινείται από ένα παθητικό ορισμό του αγιασμού σ’ ένα ενεργητικό. Το εδ.1 επικεντρώνεται στην παραχώρηση του εαυτού μας στο Θεό. Το εδ.2 μιλάει για δάση – μεταμόρφωση ζωής – που αυτό συνεπάγεται. Το εδάφιο προχωρά με έναν ορισμό της άγιας, αφιερωμένης ζωής.