«Ό χ ι !» ο
3χρονος ούρλιαξε... στη διαπασών... ενώ χτυπούσε τους γονείς του.
Αυτό συνέβη
επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της πτήσης μας για το νησί.
Καθόμουν δίπλα
στον πατέρα αυτού του παιδιού, και μου είπε ότι θα επισκεπτόταν τους παππούδες
του αγοριού στο νησί. Αλλά το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί αυτός ο μικρούλης
ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να καθίσει ακίνητος τόση ώρα.
Μερικές φορές
οι Χριστιανοί συμπεριφερόμαστε σαν αυτό το παιδί.
Ο Θεός μας
δίνει τόσα πολλά μεγάλα χαρίσματα, αλλά η παραμικρή διακοπή ή ταλαιπωρία μπορεί
να μας κάνει να ουρλιάζουμε, κατηγορώντας τον Θεό, και «στριφογυρίζοντας στις
θέσεις μας».
Αν «μείνουμε
ήσυχοι» όταν οι συνθήκες μας φαίνονται βαρετές ή δύσκολες, ίσως καταλάβουμε ότι
αυτές οι συνθήκες είναι σαν την πτήση του μικρού αγοριού - προετοιμασία για
μελλοντικές ευλογίες ή ωριμότητα.
Ας θυμηθούμε «οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ ώστε
να ονομασθώμεν τέκνα Θεού» (Α’ Ιωάν.γ:1), «μη αποκάμνωμεν πράττοντες το καλόν» (Γαλ.ς:9), και να εμπιστευόμαστε
την ικανότητά Του να χρησιμοποιεί όλα τα πράγματα για το καλό μας (Ρωμ.η:28).
