Ας το παραδεχτούμε: η εκκλησία μπορεί να είναι ένα παράξενο μέρος
για τους επισκέπτες, νέους και παλιούς, τον άπιστο και τον πιστό. Ενώ η
εκκλησία δεν είναι τέλεια, μερικοί έχουν υιοθετήσει κάποιες τάσεις που δύσκολα
τις παραβλέπεις και εύκολα τις καταλαβαίνεις, συνήθειες που εμφανίζονται σαν στερεότυπες,
ρομποτικές, ψεύτικες, ανόητες σε τελευταία ανάλυση — που διώχνουν τους
επισκέπτες.
1. Εκκλησιαστική ένταξη.
Σε κάποιες εκκλησίες, με το που θα τις επισκεφτείς, προσπαθούν
με κάθε μέσο να σε αναγκάσουν να ενταχθείς. Και είναι τόσο πιεστικοί….
2. Δορυφορικά κηρύγματα.
Είναι πολύ της μόδας τελευταία! Ιδιαίτερα οι λεγόμενες
«μεταδόσεις live”. Η
συνάθροιση της εκκλησίας, μετάδοση από το σπίτι, από το γραφείο και πάει
λέγοντας. Και δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα για την αποτελεσματικότητα αυτών
των εκπομπών. Μάλλον τα κίνητρα είναι άλλα και καλό είναι να εξεταστούν τίμια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν ακόμα, τον παραδοσιακό, με σάρκα-και-αίμα ποιμένα
στον άμβωνα. Που θα μπορέσουν να του μιλήσουν ζωντανά, να τον χαιρετήσουν με χειραψία
στην πόρτα, και να αισθανθούν το χτύπημα στην πλάτη.
Αυτή η τακτική, εξυπηρετεί μόνο τους «τινές» του Εβρ.ι:25.
3. Ροκ – και όχι μόνο
- ομάδες λατρείας!
Το θέμα αυτό έχει ξεφύγει τελείως, σε ορισμένες περιπτώσεις.
Συνορεύει με το φανταστικό και το παράλογο, αφήνοντας τον επισκέπτη της
εκκλησίας σε σύγχυση. Έχει ανάγκη η εκκλησία από ορισμένο «look» για να τραβήξει την προσοχή; Γιατί
να υπάρχουν ομοιόμορφες στολές των «υμνωδών»; Γιατί η δυνατή μουσική; Γιατί τα
φωτιστικά εφέ και οι χρωματιστοί προβολείς μέσα στην εκκλησία; Γιατί
χοροπηδητά, γιατί στριγκλιές, γιατί αυτή η μίμηση των ροκ συναυλιών; Γιατί οι
οργανοπαίχτες κουνιούνται όπως οι ροκ σταρς πάνω στη σκηνή; Ο επισκέπτης αυτά
τα βρίσκει σε άλλους τόπους που διασκεδάζει τα βράδια, εδώ περιμένει να
συναντήσει κάτι άλλο, άγιο!
Η λατρεία που ο Θεός δέχεται είναι αυτή που βγαίνει
αυθόρμητα και ειλικρινά από την καρδιά κάθε πιστού, όχι η χειραγωγούμενη από
«ειδικούς»!
4. Σύγχρονη εκκλησιαστική
αργκό.
Καθώς η κουλτούρα αλλάζει και μεταβάλλεται, αυτός ο τρόπος ομιλίας έχει εισχωρήσει και
μέσα στις εκκλησίες. Αυτό είναι πρόβλημα, γιατί η γλώσσα μπορεί να υποβαθμίσει
το μήνυμα του Ευαγγελίου αλλά πολλοί, προκειμένου να είναι «ΙΝ», χρησιμοποιούν
μοντέρνες εκφράσεις αντί τις κλασικές, τις Βιβλικές. Πολλές εκκλησίες, για
παράδειγμα, προτιμούν την λέξη «Κοινότητα» αντί «εκκλησία», «Οπαδός του
Χριστού» αντί «Χριστιανός», «ιστορία» αντί «μαρτυρία», και αυτές είναι ήπιες
περιπτώσεις.
5. Εκκλησιαστικές
φίρμες
Οι λέξεις «εκκλησία» και «μάρκα - φίρμα» δεν φαίνεται να ταιριάζουν,
κάνοντας τους ανθρώπους να αισθάνονται άβολα. Όλη την βδομάδα, ο κόσμος βομβαρδίζεται
μέσω των διαφημίσεων και του μάρκετινγκ, και όταν αυτό συμβαίνει και στην εκκλησία,
είναι κάτι που μάλλον θα τους απομακρύνει.
Επειδή όμως ζούμε σε μια εποχή που βασίζεται στα μέσα
μαζικής ενημέρωσης, οι φίρμες μετράνε! Όμως, είναι λάθος το σήμα της εκκλησίας
να πηγαίνει πολύ πέρα από ένα απλό λογότυπο, για παράδειγμα.
6. Προσπαθώντας πολύ
σκληρά να είμαστε μοντέρνοι
Νομίζω ότι πολλές εκκλησίες προσπαθούν πάρα πολύ σκληρά να δείχνουν
μοντέρνες. Έτσι, προετοιμάζουν απογευματινά με τσάι ή καφέ και διάφορα γλυκά,
σε σημείο να μοιάζουν άτυπα, με κοσμικές καφετέριες!!
Δημιουργούν βραδιές γυναικών και βραδιές αντρών, βραδιές
εθνικοτήτων, ντύνονται με διάφορες παραδοσιακές στολές, χορεύουν παραδοσιακούς
χορούς, γεμίζουν την εκκλησία με διάφορες εθνικές σημαίες….
Νομίζω ότι το σώμα του Χριστού αποτελείται από άντρες και
γυναίκες. Ό,τι πρέπει να ακούσει ένας άντρας μπορεί να το ακούσει και μία
γυναίκα, γιατί έχουν τις ίδιες ανάγκες όσο αφορά στην πίστη, την αμαρτία, την
δοξολογία, την μετάνοια, την οικογένεια, τον γάμο, την πορνεία, την μοιχεία
κτλ.
Ακόμα, στο σώμα του Χριστού δεν υπάρχουν Ιουδαίοι και
Έλληνες. Όλες οι εθνότητες είναι το ίδιο. Δεν χρειάζονται λοιπόν βραδιές Νιγηριανών,
Φιλιππινέζων, Μαροκινών…
Κάποιες εκκλησίες ενσωματώνουν πάρα πολύ τεχνολογία στις
συναθροίσεις τους — κάποιοι έχουν σαν
«διακονία» να τραβάνε φωτογραφίες και βίντεο και να τα ανεβάζουν στο Instagram και
στο Facebook.
7. Οι υπερευγενικοί επί
της υποδοχής
Κάποτε που πήγα σ’ ένα συνέδριο, όπου υπήρχαν άτομα για να
υποδέχονται τον κόσμο, από τη στιγμή που μπήκα μέχρι να καθίσω στη θέση μου κι
εγώ δεν ξέρω πόσες φορές δεν χρειάστηκε να χαιρετήσω δια χειραψίας αυτά τα
άτομα.
Θέλουν πραγματικά οι επισκέπτες τόσο πολλή προσοχή;
Τολμώ να πω με σιγουριά – ΟΧΙ δεν το θέλουν.
