Επτά χριστιανικές
θεωρίες για τη δημιουργία
Η εξιστόρηση της Δημιουργίας του κόσμου, όπως αναφέρεται στο Βιβλίο της
Γένεσης, έχει δώσει αφορμή στους μελετητές των ιερών κειμένων και γενικά στους
θεολογικούς κύκλους, να διατυπώσουν διάφορες ερμηνευτικές εκδοχές, ιδιαίτερα
πάνω στο νόημα που έχουν οι χρονικές περίοδοι της Δημιουργίας.
1. Η θεωρία περί Ημέρας = Εποχή Η άποψη αυτή υποστηρίζει ότι
πρέπει να καταλάβουμε τις 6 μέρες της δημιουργίας με τη μεταφορική έννοια, δηλαδή
σαν μεγάλες χρονικές περιόδους και όχι σαν περιόδους 24 ωρών. Υπάρχει βιβλική
αιτιολογία που στηρίζει την άποψη, ότι η 7η ημέρα δεν έχει ακόμα τελειώσει. Η
άποψη Ημέρα = Εποχή, έχει για έρεισμά της την αρχαιότητα της γης. Mερικοί από
τους υποστηριχτές αυτής της θεωρίας δέχονται μια εξελικτική προέλευση των
ζωντανών οργανισμών ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Θεός δημιούργησε τις μείζονες
ομάδες των έμβιων όντων, και ότι η εξέλιξη έγινε μόνο μέσα σ’ αυτές τις ομάδες.
Μερικοί επιμένουν να πιστεύουν στη θαυματουργική δημιουργία του Αδάμ.
Γενικά υποστηρίζεται ότι ο κατακλυσμός είχε σχετικά περιορισμένα γεωλογικά
αποτελέσματα.
2. Η θεωρία των μη συνεχόμενων ημερών. Αυτή η άποψη όπως και η
θεωρία περί Ημέρας = Εποχής, υποστηρίζει ότι υπάρχουν διαδοχικές μακροχρόνιες
περίοδοι, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. To εξαήμερο όμως αποτελείτο
κυριολεκτικά από έξι ημέρες, που όμως διαχωρίζονται μεταξύ τους από
μακροχρόνιες περιόδους. Η πρώτη ημέρα π.χ. αρχίζει μια περίοδο κατά την οποία
έγινε ο διαχωρισμός των υδάτων. Η δεύτερη ημέρα αρχίζει μια χρονική περίοδο
κατά την οποία εμφανίστηκε η ξηρά. Η έκτη ημέρα αρχίζει την παρούσα περίοδο,
ενώ η έβδομη ημέρα είναι εντελώς στο μέλλον. Η θεωρία συμβαδίζει με την
αρχαιότητα της γης, καθώς και με την εξέλιξη.
3. Το διάκενο, δηλ. η θεωρία της ανοικοδόμησης ή αποκατάστασης. Η
άποψη αυτή λέει ότι η παράγραφος α/2 του βιβλίου της Γένεσης, θα έπρεπε ν’
αποδοθεί: “η γη κατεστάθη άμορφος και έρημος”. Το συμπέρασμα είναι η αρχική
τέλεια δημιουργία, που διατηρήθηκε για ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα,
τελείωσε μέσα σε μια καταστρεπτική ερήμωση που κατέστησε τον πλανήτη άμορφο και
έρημο. Οι 6 μέρες που η περιγραφή τους ακολουθεί τον στίχο 2, είναι
συνηθισμένες ημέρες ανάπλασης της ήδη ερειπωμένης γης, παρά ημέρες αρχικής
δημιουργίας. Η γη θεωρείται πολύ παλαιά, το δε ευρύ χρονικό διάστημα που απαιτούν
οι γεωλογικές περίοδοι, διευθετείται με το ακαθόριστης διάρκειας “διάκενο”
ανάμεσα στα εδάφια 1 και 2. Η άποψη αυτή θα μπορούσε να συμβιβαστεί με κάποια
θεωρία βιολογικής εξέλιξης, αν και πολλοί οπαδοί της “περί διακένου” θεωρίας,
απορρίπτουν αυτή τη σκέψη. Μερικοί υποστηρίζουν ότι προ-αδαμικές ανθρώπινες
φυλές καταστράφηκαν στο γεγονός της ερήμωσης που προβάλλει στο δεύτερο στίχο.
Σε μια τέτοια καταστροφή μπορεί να οφείλονται τα ανθρωπόμορφα οστά
παλαιοντολογικών ευρημάτων.
4. Η θεωρία των πλαισίων. Η άποψη αυτή προτείνει ότι το κύριο ενδιαφέρον
του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης είναι τα εννοιολογικά πλαίσια, μάλλον, παρά η
πάροδος του χρόνου. Εφιστά την προσοχή στον παραλληλισμό ανάμεσα στην πρώτη
ημέρα και την τέταρτη, στη δεύτερη και στην πέμπτη, καθώς και στην τρίτη ημέρα
και στην έκτη, σαν ενδείξεις του εννοιολογικού πλαισίου. π.χ. η πρώτη ημέρα περιγράφει
τη δημιουργία του φωτός, ενώ η τέταρτη περιγράφει τη δημιουργία των φωστήρων,
δηλαδή των φορέων του φωτός. Η δεύτερη μέρα περιγράφει τη δημιουργία των ζωντανών
οργανισμών που ζουν τόσο στον ουρανό όσο και στα νερά. Κατ’ αυτή την άποψη οι
ημέρες δεν είναι χρονικές περίοδοι αλλά πλαίσια εννοιών. Τούτο επειδή το μεγαλύτερο
βάρος δεν δίδεται στο χρόνο αλλά στο ότι η αντίληψη αυτή συμβιβάζεται με την
παραδοχή της ηλικίας της γης, καθώς και της βιολογικής εξέλιξης.
5. Η θεαματική θεωρία. Η άποψη αυτή, που μερικές φορές χαρακτηρίζεται
σαν θεωρία των αποκαλυπτικών ημερών, προτείνει ότι οι 6 μέρες είναι μέρες κατά
τις οποίες αποκαλύπτεται η εξιστόρηση της δημιουργίας. Π.χ. στην 1η ημέρα της
δημιουργίας ένας που θα παρατηρούσε από τη γη, θα συνελάμβανε τη θέα του
Κυρίου, καθώς θα έβλεπε την πρωταρχική
δημιουργία του φωτός. Την 3η ημέρα ο παρατηρητής θα είχε μπροστά του το θέαμα
του σχηματισμού της ξηράς κ.ο.κ. Η αντίληψη αυτή συμβιβάζεται με την ηλικία της
γης και με την εξέλιξη, αν και όσοι την παραδέχονται, δεν υποστηρίζουν γενικά
την εξέλιξη.
6. Η θεωρία της κυριολεκτικής ιστορικότητας. Οι έξι ημέρες είναι
οι κοινές 24ωρες ηλιακές ημέρες, που η μια διαδέχεται άμεσα την άλλη. Έτσι η
δημιουργία συντελέστηκε μέσα σε χρονικό διάστημα 144 ωρών, και χρειάστηκε πολλά
από Θεού θαύματα. Τα δημιουργήματα εμφανίστηκαν σχεδόν ακαριαία, σε κατάσταση
πλήρους ωριμότητας Η άποψη αυτή παραδέχεται ότι η γη έχει ηλικία μόλις λίγων
χιλιετιών. Η εξέλιξη αποκλείεται. Πολλοί από τους οπαδούς της κυριολεκτικής
ιστορικότητας δέχονται παγκόσμιο τον Κατακλυσμό συνοδευόμενο από αξιοσημείωτα
γεωλογικά συμβάντα κατά την εποχή του Νώε.
7. Μια άλλη μερίδα χριστιανών ακολουθούν ένα μέσο δρόμο, παραμερίζοντας
τόσο την άκρα αριστερά (δαρβίνεια εξέλιξη) όσο και την άκρα δεξιά
(κυριολεκτικής ιστορικότητας). Τούτη λοιπόν, η τρίτη μερίδα, αποτελείται από
οπαδούς της Βίβλου που πιστεύουν ότι οι χριστιανοί πρέπει να μάθουν να δέχονται
μια πλατιά δημιουργιστική άποψη που να συμβαδίζει με όλα τα βιβλικά δεδομένα,
και να αντιμετωπίζει σοβαρά όλα όσα περιέχονται στην από Θεού δημιουργία. Στο
λόγο του Θεού δεν υπάρχει τίποτα που να είναι ασυμβίβαστο με την παραδοχή ενός
δυναμικού παλαιού κόσμου.
