Γέν.α:26 Και είπεν ο θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον
κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης
και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και επί
παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.
Το εδάφιο αυτό δείχνει τη μεγάλη σπουδαιότητα του ανθρώπου, σαν είδος
τέλεια ξεχωριστό από τα ζώα:
I.
Ο Θεός πριν από τη δημιουργία του ανθρώπου έκανε
ένα ιδιαίτερο πλάνο και πήρε ιδιαίτερη απόφαση.
II.
Ο άνθρωπος έγινε όμοιος με το Θεό, όσον αφορά τις
δυνατότητες να σκέπτεται, να σχεδιάζει, να φαντάζεται, να δημιουργεί (μουσική,
λογοτεχνία, ζωγραφική), να διακρίνει το σωστό από το λάθος και να μιλάει.
III.Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε να κυβερνά τον κόσμο για λογαριασμό του Θεού.
Βλέπουμε ότι ο Θεός δημιούργησε πρώτα όλα τ’ άλλα και μετά τον άνθρωπο,
ώστε να τα εύρισκε όλα έτοιμα και ωραία. Πώς θα ήταν αν ο Θεός δημιουργούσε
πρώτα τον άνθρωπο και τον έβαζε μέσα στο σκοτάδι και την ακαταστασία που υπήρχε
πάνω στο πρόσωπο της γής; Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα του έργου του Θεού, ο σκοπός
και η επιθυμία της καρδιάς Του!
Η λέξη “άνθρωπος” στα Εβραϊκά είναι «Αδάμ». Προέρχεται από μια ρίζα που
σημαίνει “κοκκινίζω” και αναφέρεται στο πρόσωπο που κοκκινίζει από το αίμα.
“Αδαμά” είναι το χώμα, ιδιαίτερα το κοκκινόχωμα. Είναι αναφορικός όρος για όλο
το ανθρώπινο γένος.
Ο Θεός πριν δημιουργήσει τον Αδάμ, ήξερε ότι θα αμάρτανε, και το
βλέπουμε αυτό στην Α’ Πετρ.α:19-20 όπου διαβάζουμε ότι ο Αμνός ήταν
προγνωρισμένος προ καταβολής του κόσμου. Και ο Αμνός δεν είναι παρά ο Ιησούς
Χριστός, η οδός της επιστροφής του πεσμένου και αμαρτωλού ανθρώπου.
Μπορεί όμως να ρωτήσει κάποιος: “Αφού ο Θεός ήξερε ότι ο άνθρωπος θα
αμάρτανε, γιατί τον έπλασε; O Θεός έπλασε τον άνθρωπο γνωρίζοντας ότι πολλοί θα
έχαναν το σκοπό τους. Αλλά όμως προκειμένου ο Θεός να κερδίσει αυτούς που θα
υποτασσόταν στο θέλημά Του, θα είχαν κοινωνία αγάπης μαζί Του και θα γινόταν
κατά την εικόνα και την ομοίωσή Του, προκειμένου ο Θεός να κερδίσει την
εκκλησία Του, τον εκλεκτό λαό Του, υπέφερε να βλέπει όντα τα οποία έπλασε να
αρνούνται την αγάπη της αλήθειας, να αρνούνται τη χάρη, να αρνούνται τον Ιησού
Χριστό. Η άρνηση είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης με την οποία πλάστηκε
ο άνθρωπος ώστε να είναι υπεύθυνος κάθε πράξης του.
«Ας κάμωμεν άνθρωπο...» Ποιο ήταν το σχέδιο του Θεού; Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός:
1. Προέβλεψε ΠΡΙΝ από την πτώση του ανθρώπου
2. Ενήργησε ΜΕΤΑ από την πτώση του.
Η πρόβλεψη και η ενέργεια του Θεού είναι δύο
εκδηλώσεις της θαυμαστής αγάπης Του για τον αμαρτωλό.
1. Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ (Ρωμ.γ:25)
2. Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ (Α' Πετρ.α:18-20)
Ο Θεός επειδή αγαπάει τον αμαρτωλό και μισεί την αμαρτία, ενήργησε έτσι
ώστε η αγάπη Του και η δικαιοσύνη Του σε μια αρμονική συνεργασία να κάνουν το
έργο της λύτρωσης με το οποίο η Αγιότητά Του και η Δικαιοσύνη Του θα κτυπούσαν
την αμαρτία, όχι όμως πάνω στον άνθρωπο, αλλά σε κάποιο αντικαταστάτη σε κάποιο
εξιλαστήριο Αρνίο. Μετά, η αγάπη του Θεού θα αγκάλιαζε όλους εκείνους που θα
ήθελαν να επανασυνδεθούν με το Θεό δια μέσου της μετάνοιας και της πίστης. Αυτό
είναι το νόημα του Ψαλμ.πε:10-11.
Ο απόστολος Παύλος
μας λέγει ότι “και ενώ ήμεθα νεκροί διά
τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού,(κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι),
και συναννέστησεν, και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά του Ιησού Χριστού”
(Εφεσ.β:5-6).
Ο Κύριος μας ζωοποίησε - συνανέστησε - συνεκάθισε για ένα δοξασμένο
σκοπό, για να είμαστε “...εις έπαινον της
δόξης της χάριτος αυτού, με την οποία εχαρίτωσεν ημάς διά του ηγαπημένου αυτού”
(Εφεσ.α:6). Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο.
Στο εδάφιο που εξετάζουμε, ο Θεός με την πρόγνωσή Του, αναφέρεται σ’
αυτό το μελλοντικό σχέδιο της συνεργασίας Του με τον άνθρωπο γιατί ο Χριστός
κατά σάρκα δεν υπήρχε τότε.
Ο πληθυντικός “κάμωμεν” αναφέρεται στο Θεό και τον άνθρωπο Χριστό Ιησού,
γιατί και οι δύο λαμβάνουν μέρος στο να κάνουν τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Θεού. Ο
άνθρωπος Χριστός Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες του κόσμου, και παράλληλα ο
Θεός δέχτηκε αυτή τη θυσία συγχωρώντας τον αμαρτωλό. Ο πληθυντικός δεν
αναφέρεται σε δύο θεούς (Πατέρας & Υιός) γιατί δεν υπάρχου δύο θεοί.
Υπάρχει ΕΝΑΣ Θεός που είναι ΕΙΣ στη φύση Του, μονοπρόσωπος. Ακόμη ο πληθυντικός
δεν μπορεί να αναφέρεται στο Θεό και το Σατανά, γιατί δεν έχει ούτε την ίδια
εικόνα ούτε την ίδια ομοίωση με το Θεό. Δεν μπορεί να αναφέρεται σε αγγέλους
παρ’ όλο που σε πολλά σημεία της Γραφής βλέπουμε ότι υπάρχουν αναφορές στο Θεό
με τους αγγέλους Του. Όμως δεν ταιριάζει εδώ γιατί εμείς δεν είμαστε φτιαγμένοι
κατ’ εικόνα των αγγέλων. Άλλη η εικόνα των αγγέλων, άλλη του Θεού και άλλη του
ανθρώπου. Οι άγγελοι δεν λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό το “κάμωμα”.
Το ότι λέγει “εικόνα ημών”
(δηλαδή μία εικόνα δύο προσώπων) και όχι “εικόνες ημών” φανερώνει αυτό που ο
λόγος του Θεού μας λέγει στην Κολ.α:15 ότι ο Χριστός είναι η ορατή εικόνα του
αόρατου Θεού.
Έτσι με το σχέδιο αυτό της εν Χριστώ σωτηρίας ο άνθρωπος γίνεται κατ’ εικόνα
Χριστού - που είναι η εικόνα του Θεού - κι έτσι ο αρχικός σκοπός του Θεού
πραγματοποιείται.
Η πιο σωστή λοιπόν ερμηνεία αυτού του εδαφίου που ταιριάζει και με το
λόγο του Θεού, είναι ότι αναφέρεται προφητικά στον απώτερο σκοπό του Θεού που
επρόκειτο να εξελιχθεί στο πέρασμα του χρόνου, και που ήταν, ο Θεός να σώσει
τον άνθρωπο δια μέσου της θυσίας του ανθρώπου Ιησού Χριστού. Έχουμε λοιπόν τον
Πατέρα να συνεργάζεται με τον Υιό Του τον οποίο ο Ίδιος γέννησε, και να του
λέει εδώ προφητικά: “Ας κάμωμεν άνθρωπον....”
Με τον ίδιο τρόπο προφητικά, ο Πατέρας είπε στον Υιό: “κάθου εκ δεξιών μου εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών
σου” (Ψαλμ.ρι:1) και “Σύ είσαι ιερεύς
εις τον αιώνα κατά την τάξη Μελχισεδέκ” (Ψαλμ.ρι:4). Ακόμη: «Υιός μου είσαι εσύ εγώ σήμερον σε εγέννησα»
(Ψαλμ.β:2-7) Οι προφητείες αυτές είναι ομόφωνα παραδεκτό, ότι αναφέρονται στο
Χριστό για μετά την ανάληψή Του. Το ίδιο και στον Ησ.μδ:27 ο Κύρος δεν υπήρχε
τότε, υπήρξε πολλά χρόνια αργότερα.
και είπεν ο Θεός: Στα Εβραϊκά λέγει: “και είπεν ο Ελοχίμ”. Η λέξη Ελοχίμ είναι στον
πληθυντικό αριθμό, και ξέρουμε ότι αναφέρεται στον πληθυντικό μεγαλειότητας. Το
ρήμα που συντάσσεται άμεσα με το Ελοχίμ δεν είναι το κάμωμεν, αλλά το είπεν.
Δεν λέει “είπαν” οι Ελοχίμ, που σημαίνει ότι αναφέρεται στον ένα Θεό που έχει
ένα πρόσωπο, και σε κάποιο άλλο πρόσωπο που δεν είναι Θεός, αλλά έχει την ίδια
εικόνα και την ίδια ομοίωση με το Θεό.
