Γέν.α:16-18 Και έκαμεν ο Θεός τους δύο φωστήρας
τους μεγάλους, τον φωστήρα τον μέγαν διά να εξουσιάζη επί της ημέρας, και τον φωστήρα
τον μικρόν διά να εξουσιάζη επί της νυκτός· και τους αστέρας· και έθεσεν αυτούς
ο Θεός εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να φέγγωσιν επί της γης, και να εξουσιάζωσιν
επί της ημέρας και επί της νυκτός και να διαχωρίζωσι το φως από του σκότους. Και
είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν.
Το εδ.16 δεν σημαίνει ότι ο ήλιος είναι το μεγαλύτερο αστέρι του σύμπαντος-σημαίνει
ότι μας δίνει περισσότερο φως. Αυτή η “εξουσία” πάνω στην ημέρα και τη νύχτα
δεν είναι τόσο οφθαλμοφανής στους κατοίκους των πόλεων, όμως είναι ένα γεγονός.
Μερικά πτηνά και ζώα είναι πλάσματα της “μέρας”, ενώ άλλα ενστικτωδώς διαλέγουν
τη “νύχτα” για κυνήγι (π.χ. οι ακανθόχοιροι) για να πετούν (νυχτερίδες) ή να
κελαηδούν (αηδόνια). Ακόμα, μερικά πουλιά της ημέρας, όπως οι κουρούνες,
γυρίζουν στη φωλιά τους το βράδυ. Τα νυχτοπούλια πάλι επιστρέφουν στις φωλιές
τους πριν ξημερώσει. Κυβερνώνται απ’ τον ήλιο και το φεγγάρι.
Για μια ακόμα φορά βλέπουμε τη ζωτική σημασία του ΧΡΟΝΟΥ στη ζωή του
ανθρώπου. Θα μπορούσε ο Θεός να φυτέψει ένα αυτόματο ρολόι στο κεφάλι κάθε
ανθρώπου. Όμως, αντί γι’ αυτό, ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και τοποθέτησε ένα
σταθερό σημείο στο διάστημα (τον ήλιο) σε σχέση με το οποίο μπορούμε να
οργανώσουμε τη ζωή μας.
Αν δεν υπήρχε αυτή «η εξουσία» θα ήταν αδύνατον να καταρτιστεί οποιοδήποτε
πρόγραμμα γιατί 9 π.μ. δεν θα σήμαινε τίποτα.
Γέν.α:20,21 Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι
τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα και πετεινά ας πέτωνται επάνωθεν της γης κατά το
στερέωμα του ουρανού. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και παν έμψυχον κινούμενον,
τα οποία εγέννησαν εν αφθονία τα ύδατα κατά το είδος αυτών, και παν πετεινόν πτερωτόν
κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν.
Μας μιλάει εδώ για μεγάλα κήτη και πουλιά. Βλέπουμε, ότι όταν λέει
στερέωμα, αναφέρεται στην ατμόσφαιρα κι εδώ είναι η απόδειξη.
Τα κήτη τα μεγάλα: Στα Εβραϊκά είναι: χατανινίμ-χαγκαδολίμ. Τανινίμ=κήτη.
Ο ενικός του είναι τανίν και σημαίνει φίδι, θαλάσσιο κήτος, μεγάλο ψάρι,
κροκόδειλος. Ακόμη αυτή η λέξη ερμηνεύεται δράκων, όπως στον Ψαλμ.οδ:13 Ησ.κζ:1
Μια πολύ καλή ερμηνεία δίδεται ακόμη από ορισμένους σχολιαστές των
Γραφών στη λέξη τανίμ, ότι αναφέρεται στους δεινόσαυρους. Ο βροντόσαυρος που
βλέπουμε στο βιβλίο του Ιώβ, είναι ο πιο μεγάλος δεινόσαυρος που πέρασε ποτέ
από το πρόσωπο της γής. Δεινόσαυροι ζούσαν μέσα στα έλη τρώγοντας τεράστιες
ποσότητες χόρτου. Όμως μετά τον κατακλυσμό, άλλαξαν οι καιρικές συνθήκες, η
βλάστηση ελαττώθηκε κατά πολύ, κι έτσι το είδος λόγω έλλειψης τροφής
εξαφανίστηκε.
Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία... Στα Εβραϊκά λέει:
Ας πληθύνουν τα ύδατα με πλήθη πολλά από.... Δηλαδή να γεμίσουν με πλήθη από
ζωντανά μέσα τους. Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι ότι ο Θεός έδωσε διαταγή προς τα
ύδατα να γεννήσουν εν αφθονία “ψυχάς
ζώσας”. Η διαταγή εκτελέστηκε όχι χάρις στη ικανότητα των υδάτων-όπως
ισχυρίζεται ο υλισμός-αλλά χάρις στην παντοδυναμία του Θεού.
Οι εξελικτικοί διδάσκουν ότι η πρώτη μορφή ζωής του ζωικού βασιλείου στη
θάλασσα ήταν κάποιος μικροσκοπικός οργανισμός, κάτι σαν αμοιβάδα, τόσο μικρός
που για να τον δει κανείς χρειάζεται μικροσκόπιο. Φυσικά, ακόμα και μια
αμοιβάδα είναι ένα πλάσμα αρκετά πολυσύνθετο, που μόνο ο Θεός θα μπορούσε να
δημιουργήσει. Η Βίβλος όμως μας λέει πως Αυτός δημιούργησε πρώτα τα ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΑ
ζώα!
Οι μεγαλύτερες φάλαινες ζυγίζουν 150 τόνους (περισσότερο απ’ οποιονδήποτε
δεινόσαυρο), και είναι ζώα μαστοφόρα. Το ράμφος του μικρού της φάλαινας εφαρμόζει
απόλυτα στο σώμα της μητέρας του έτσι ώστε το νερό της θάλασσας δεν μπορεί να
αναμειχθεί με το γάλα και η τραχεία του προεκτείνεται πάνω απ’ τον οισοφάγο,
έτσι ώστε το γάλα δεν μπορεί να χυθεί μέσα στους πνεύμονες. Κάτι τέτοιο θα
πρέπει να ήταν τέλειο απ’ την αρχή και στη μητέρα και στο μικρό της έτσι ώστε
να λειτουργεί τόσο τέλεια. Ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί από
βαθμιαίες εξελίξεις.
Η θεωρία της εξέλιξης δεν έχει τη δυνατότητα να εξηγήσει εκατοντάδες
“ιδιοτροπίες της φύσης”, όπως το ηλεκτροφόρο χέλι της Νοτίου Αμερικής που
συλλαμβάνει την τροφή του με Radar και μπορεί να εκπέμπει συνεχώς χτυπήματα 300
Volts ή ακόμα τον θαλάσσιο ίππο (το θηλυκό επωάζει τα 200 αβγά του στο μάρσιπό
του-μια πτυχή που σχηματίζεται στο δέρμα του γι’ αυτό το σκοπό), το είδος
εκείνο των καβουριών (τα καβούρια ληστές-robber crabs) που αναρριχώνται στις
φοινικοκαρυές με τις δύο μεγάλες δαγκάνες τους, και σφυροκοπάνε το δέντρο ανοίγοντας
μια τρύπα, έπειτα αδειάζουν τον καρπό του δέντρου μ’ ένα μικρό σετ από δαγκάνες
ειδικά κατασκευασμένες για το σκοπό αυτό.
Ακόμα αδυνατεί να εξηγήσει τον ηχητικό εντοπιστή που διαθέτουν τα
δελφίνια και τη φιλική τους διάθεση απέναντι στον άνθρωπο ή την εκπληκτική
ομορφιά, τη δύναμη και τη συμμετρία εκατοντάδων θαλάσσιων κοχυλιών (μερικά απ’
αυτά έχουν στο κέλυφός τους τις βόλτες προς τα δεξιά κι άλλα προς τα αριστερά.
ΓΙΑΤΙ;)
Μια ακόμη “ιδιορρυθμία της φύσης” είναι ένα ψάρι που συναντιέται στις
ακτές τις Καλιφόρνιας (το grunion) και το οποίο γεννάει τα αβγά του στην ξηρά,
την εποχή που τα νερά της παλίρροιας έχουν τραβηχτεί κι είναι πανσέληνος, έτσι
ώστε ακριβώς μέσα σ’ αυτές τις δύο εβδομάδες να μπορούν να επωάζονται στην άμμο
τα αβγά, πριν το νέο παλιρροϊκό κύμα αρχίζει να σκάζει τ’ αβγά και να ρίχνει τα
μικρά ψαράκια στη θάλασσα. (ΠΟΙΟΣ δίδαξε το ψάρι αυτό να προσδιορίζει την εποχή
των παλιρροιών;)
Το ψάρι τοξότης σκοπεύοντας κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, μπορεί
να σκοτώσει ένα έντομο, που κάθεται σ’ ένα κλαδί πάνω από την επιφάνεια του
νερού. Αυτό σημαίνει ότι υπολογίζει αυτόματα τη διάθλαση του φωτός στο νερό! Η
θεωρία της εξέλιξης μας λέει ότι “τα πτηνά προήλθαν από τα ερπετά”. Αυτό είναι
σαν να λέμε “τα αεροπλάνα προήλθαν απ’ τ’ αυτοκίνητα”. Οι οπαδοί αυτής της
θεωρίας δεν έχουν απαντήσει ακόμη στα παρακάτω ερωτήματα:
· Πώς τα λέπια έγιναν φτερά;
· Πώς τα ψυχρόαιμα όντα έγιναν θερμόαιμα;
· Πώς τα 4 πόδια
έγιναν 2;
· Πώς τα βαριά οστά έγιναν ελαφριά;
· Πώς τα ερπετά έμαθαν να πετάνε;
Το γεγονός είναι πως σε κάθε δημιουργική εντολή (πουλιά, ψάρια, ερπετά
κλπ) ο Θεός δημιούργησε μια απέραντη ποικιλία από ομοιότητες και διαφορές,
όμως, κάθε όν αναπαράγει μόνο “κατά το είδος αυτού”. Αυτή είναι η φράση κλειδί
που αντικρούει και καταστρέφει τη θεωρία του Δαρβίνου που από την εποχή του
(1859) πολλοί επιστήμονες έκαναν πειράματα προσπαθώντας να αποδείξουν ότι έχει
δίκιο, μάταια όμως!
Τα σκυλιά παρουσιάζουν μια τεράστια ποικιλία, σε σχήμα και μέγεθος. Όμως
όλα είναι σκυλιά.
Οι μύγες των φρούτων μπορούν ν’ αλλάξουν, με όλες τις μεθόδους των
ακτινοβολιών, αλλά εξακολουθούν να είναι μύγες.
Όταν ένας όνος διασταυρώνεται με μια φοράδα, προέρχεται το μουλάρι. Όταν
όμως θελήσει κανείς άλλο ένα μουλάρι θα πρέπει να ακολουθήσει την ίδια
διαδικασία επειδή όλα τα αρσενικά μουλάρια είναι στείρα. Δεν μπορούν να
αναπαράγουν.
Στη φύση δεν υπάρχουν απλώς υβρίδια, δηλαδή νόθα, ετερογενή, διασταυρώσεις.
Ο σπουργίτης δεν ενδιαφέρεται για τη χελιδόνα. Κι αν ακόμα διασταυρωθούν τα ζώα
με τεχνητό τρόπο, θα είναι σχεδόν πάντα στείρα.
Ο Θεός έφτιαξε διάφορα όντα, η ποικιλία όμως είναι δυνατή μόνο μέσα στον
κύκλο του είδους. Όταν λέμε είδος, εννοούμε σύνολο από όντα που μπορούν να
διασταυρωθούν και να παράγουν γόνιμο γένος μεταξύ τους.
