ΠΡΩΤΟ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Γέν.α:1
Εν αρχή... Αυτές οι δύο λέξεις, απλά μας
φέρνουν πίσω στο σημείο απ’ όπου ο άνθρωπος μπορεί ν’ αρχίσει να μετρά το
χρόνο. Ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα που εξαρτάται απόλυτα απ’ το χρόνο και
τον μετρά με συγκεκριμένα μέτρα: ώρες, μέρες, χρόνια κτλ.
Ο Θεός φέρνει πίσω τον άνθρωπο, σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο από το οποίο
μπορεί να μετρά το χρόνο του και να κρατάει ιστορικά στοιχεία. Ο άνθρωπος δεν
μπορεί να πάει πιο πολύ πίσω απ’ αυτό το συγκεκριμένο σημείο που ο Θεός
ονομάζει «εν αρχή». Εδώ ο Θεός
αρχίζει ν’ αποκαλύπτει τον Εαυτό Του στον άνθρωπο και να του δείχνει τα αιώνια
σχέδιά Του και το σκοπό Του γι’ αυτόν.
Ίσως να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα αυτό το γεγονός αν καταλάβουμε
ότι πριν αρχίσει να υπάρχει ο χρόνος υπήρχε η αιωνιότητα η οποία συνεχίζει να
υπάρχει κι αφού ο χρόνος σταματήσει. Θα μπορούσαμε να το δούμε κάπως έτσι:
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
ΧΡΟΝΟΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Πριν αυτή την “αρχή” που βλέπουμε στο βιβλίο της Γένεσης - και η οποία
αναφέρεται στην υλική δημιουργία - υπήρξε μια άλλη “αρχή” που μας τη δείχνει ο
Ιωάννης στο ευαγγέλιό του, και λέγει «Εν
αρχή ήν ο λόγος...» (Ιωάν.α:1). Ο Θεός
σαν σοφός αρχιτέκτων, πρώτα σχεδίασε τα πάντα μέσα στο λόγο Του, κι αφού τα
πάντα έγιναν τέλεια, ο Θεός άρχισε να δημιουργεί.
Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Ιησούς Χριστός σαν αμνός άμωμος και
άσπιλος ήταν «προεγνωσμένος πρό καταβολής
κόσμου» (Α’ Πετρ.α:20). Ακόμη στην επιστολή προς Εφεσ.α:4 διαβάζουμε ότι «εξελέξατο ημάς εν αυτώ (τω Ιησού) πρό
καταβολής κόσμου....»
Αυτό σημαίνει ότι πριν δημιουργηθεί οτιδήποτε, ο Θεός είδε τον άνθρωπο
Ιησού - τον αμνό τον εσφαγμένο - σαν το μέσο δια του οποίου θα μπορούσε ν’
αποκτήσει τη νύμφη Του, τους αγίους Του, τους ανθρώπους που θα Τον αγαπούσαν
και θα ζούσαν αιώνια μαζί Του. Ακριβώς αυτό το γεγονός έκανε το Θεό ν’ αρχίσει
να δημιουργεί και γι’ αυτό διαβάζουμε ότι «εν
αυτώ (τω Χριστώ) εκτίσθη τα πάντα εν τοις ουρανοίς και επί της γής, τα ορατά
και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα
δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται» (Κολ.α:16). Πρώτα λοιπόν ο Θεός είδε την
πνευματική δημιουργία, και μετά είπε κι έγινε η υλική δημιουργία.
Στον Ησ.νε:11 βλέπουμε ότι ο λόγος του Θεού εξέρχεται εκ του στόματός
Του, μέσα απ’ το Θεό, κι έχει μια κατεύθυνση πάντοτε προς το Θεό. Άρχισε λοιπόν
αυτός ο λόγος να βγαίνει μέσα απ’ το Θεό προς τα έξω, και να δημιουργεί: «Και είπεν ο Θεός.....και έγεινε...»
(Γέν.α:3,6,9,11,..... & Εβρ.ια:3).
Όταν τώρα ο Θεός ήθελε να πληρώσει την πνευματική δημιουργία, τότε «ο λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν
ημίν» (Ιωάν.α:14). Ο λόγος ΑΠΟ τον Πατέρα κινήθηκε ΠΡΟΣ τη δημιουργία και
τώρα ακόμη είμαστε κάτω από την ενέργεια του θείου ρήματος που ήρθε από τον
Πατέρα και εργάζεται, και δημιουργεί την πνευματική κτίση, και δεν θα σταματήσει
μέχρι να τελειώσει γιατί δεν μπορεί να επιστρέψει κενός. Έτσι τώρα εμείς που
είμαστε ΕΝ Χριστώ έχουμε μια κατεύθυνση ΠΡΟΣ τον Πατέρα.
Βλέπουμε μια προοδευτική σειρά: Στην αρχή ο Θεός άρχισε με την ύλη, μετά
άρχισε σιγά-σιγά να προπαρασκευάζει τον άνθρωπο με τις θυσίες (Νώε), μετά κάνει
διαθήκη με τον Αβραάμ μετά δίνει το Νόμο σαν παιδαγωγό, και τελικά στο πρόσωπο
του Ιησού Χριστού ο Θεός δίνει την τελική μορφή που απ’ την αρχή ήθελε.
Ο Θεός: Η λέξη «Θεός»
στα Εβραϊκά είναι «Ελοχίμ». Είναι ο πληθυντικός του «Ελ» ή «Ελόα» που όταν
αναφέρεται στον αληθινό Θεό συντάσσεται πάντοτε με ενικού αριθμού
κατηγορούμενο. Είναι πληθυντικός μεγαλειότητας ή εξοχότητας. Στον ενικό αριθμό
η λέξη «Ελ» έχει την έννοια ισχυρός, δυνατός. Όταν λέμε Ελοχίμ και το
χρησιμοποιούμε σαν πληθυντικό μεγαλειότητας, αναφερόμαστε στο σύνολο των
δυνάμεων που περικλείονται στη Θεότητα. Η λέξη «Ελοχίμ» τον καιρό του Αδάμ ή
του Νώε, ποτέ δεν σήμαινε θεοί, γιατί απλούστατα δεν υπήρχαν άλλοι θεοί. Ελοχίμ
σήμαινε ο μέγας Θεός! Αργότερα ο άνθρωπος αμαρτάνοντας έκανε είδωλα και τα
λάτρεψε και τα ονόμασε Ελοχίμ (θεούς).
Εποίησεν: Το ρήμα ποιώ στα Εβραϊκά είναι «Μπαρά» που στην κυριολεξία σημαίνει:
κόβω, χαράσσω, σχηματίζω με χάραγμα. Είναι σ’ ένα ιδιαίτερο χρόνο που στα
Εβραϊκά ονομάζεται «Πήλ» και είναι χρόνος έντασης. Όταν είναι στο χρόνο «Κάλ»
(ενεστώς) πάντοτε σημαίνει δημιουργώ (Εβρ.ια:3). Αυτό το ρήμα χρησιμοποιείται
στη Γέν.α:1 α:21 α:27.
Οι Κέιλ & Ντέλιτζ λένε ότι το «Μπαρά» αναφέρεται μόνο για τη θεία
δημιουργία. Κάτι έρχεται σε ύπαρξη από το τίποτα! Δεν φανερώνει προϋπάρχουσα
ύλη. Ενώ αντίθετα το «Ασά» που σημαίνει κάμνω, έχει την έννοια του μορφώνω κάτι
που ήδη υπάρχει. Πολλές φορές μπορεί να σημαίνει και αποκατάσταση σε νέο σχήμα,
αλλά πάντα έχει την έννοια του νέου και όχι αναζωογόνηση του παλιού. Το «Ασά»
χρησιμοποιείται μέσα στο λόγο του Θεού ως επί το πλείστον για τα έργα των ανθρώπων
που συνήθως παίρνουν μια ακατέργαστη ύλη και της δίνουν μορφή.
τον ουρανό και την γή: Για την έννοια των λέξεων
ουρανός και γη υπάρχουν δύο ερμηνείες:
α) εννοεί όλη τη δημιουργία, τα πάντα.
β) όταν λέει ότι ο Θεός έφτιαξε πρώτα τον ουρανό, εννοεί το χώρο, το
διάστημα χωρίς ακόμα να τοποθετήσει μέσα σ’ αυτό τους πλανήτες. Και το κενό
είναι δημιούργημα, όπως και ο χρόνος. Έκανε λοιπόν ένα χώρο ο Θεός, μέσα στον οποίο
έβαλε τη γη και μετά τον στόλισε με όλα τα υπόλοιπα.
ουρανός: Στα Εβραϊκά είναι «Σαμάγιμ». Η κατάληξη -άγιμ στα Εβραϊκά είναι ο
δυϊκός αριθμός που χρησιμοποιείται για πράγματα που υπάρχουν κατά ζεύγη (μάτια,
αυτιά). Αν το δούμε έτσι, θα πρέπει να υπάρχουν δύο στοιχεία στα οποία να
αναφέρεται (ουρανοί). Μπορεί να αναφέρεται στην ατμόσφαιρα της γης και το
διάστημα (ο απόστολος Παύλος μιλάει για τρίτο ουρανό που μάλλον έχει να κάνει
με πνευματικό χώρο). Όταν λέμε διάστημα εννοούμε το κενό γιατί τα άστρα έγιναν
την 4η μέρα.
Ορισμένες φορές ο δυϊκός αριθμός χρησιμοποιείται σαν πληθυντικός
μεγαλειότητας όπως λέμε: οι ουρανοί των ουρανών!
Όπως κάθε ποταμός έχει την πηγή του και κάθε ιστορία την αρχή της, έτσι
τα λόγια του πρώτου εδαφίου της Γένεσης μας διδάσκουν πώς το σύμπαν έχει μια
χρονικά προσδιορισμένη αρχή. Δεν προήλθε από το άπειρο όπως πίστευαν οι αρχαίοι
Έλληνες φιλόσοφοι.
· Τι έκανε ο Θεός πριν δημιουργήσει τον ουρανό και τη γη;
Δεν ξέρουμε και δεν μας ενδιαφέρει (Δευτ.κθ:29). Ο,τι πρέπει να ξέρουμε
για το Θεό, τι έκανε και τι σχεδιάζει να κάνει, είναι γραμμένο μέσα στην Αγία
Γραφή.
· Πόσο παλιό είναι το σύμπαν;
Το παρακάτω σκεπτικό ίσως μας βοηθήσει να βρούμε τη σωστή απάντηση:
Κάποιο βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι βρίσκεις τη μπανιέρα μισογεμάτη με νερό-ας
πούμε 50 βαθμούς Κελσίου. Πόση ώρα είναι το νερό στη μπανιέρα;
1. Το νερό βγήκε από τη βρύση σε θερμοκρασία βρασμού
και κρύωσε για πολλή ώρα.
2. Το νερό είχε θερμοκρασία 75 βαθμ.C και κρύωσε για
λιγότερο από μία ώρα.
3. Το νερό βρίσκεται στη μπανιέρα εδώ και 5 λεπτά και
μάλιστα στη σωστή θερμοκρασία, επειδή κάποιος ήξερε πότε ακριβώς θα γύριζες.
Ποτέ δεν θα μπορούσε κανείς να αποδείξει κάποια από αυτές τις θεωρίες με
τα μαθηματικά. Η λογική απάντηση είναι: Ρώτησε αυτόν που γέμισε τη μπανιέρα!
Το ίδιο οι επιστήμονες υιοθετούν πολλές θεωρίες σχετικά με το πώς η γη
έχει τη σωστή θερμοκρασία για τα φυτά, τα ζώα και τον άνθρωπο. Κάποιοι απ’
αυτούς πιστεύουν πως η γη προήλθε από τον ήλιο σε κατάσταση βρασμού και ψύχεται
εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Άλλοι πιστεύουν ότι ο Θεός έφτιαξε τη γη έτσι
ακριβώς όπως την ξέρουμε σήμερα. Επιστημονικά είναι αδύνατον να αποδειχθεί ποια
θεωρία είναι σωστή, κι αυτό γιατί κανείς δεν ήταν εκεί για να παρατηρήσει τί
ακριβώς συνέβη. Έτσι η λογική απάντηση στην ερώτηση: Ποια είναι η ηλικία του
σύμπαντος; είναι: Ρώτησε το Θεό!!!!! Που σημαίνει, μελέτησε τη Βίβλο!
1. Ο Dr. Henry Morris ένας μηχανικός που δαπάνησε 30 χρόνια μελετώντας τις
διάφορες μεθόδους μέτρησης του χρόνου, στο βιβλίο του Scientific Creationism
(1974) γράφει: “Σε αντίθεση με την αντίληψη που επικρατεί, τα πραγματικά
γεγονότα της επιστήμης συμφωνούν περισσότερο με μια νεαρή ηλικία της γης, παρά
με την παλιά εξελικτική θεώρηση. Τα 10.000 χρόνια φαίνεται ένα ακραίο
όριο”.
2. Ο Dr.David B.Gower καθηγητής Βιοχημείας στο νοσοκομείο Guy του Λονδίνου
καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα στo βιβλίο του Radiometric Dating Methods (1975).
