Γένεση (019)

Γέν.α:27 Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού· κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς·

Ενώ στο εδ.α:26 ο Θεός λέγει “ας κάμωμεν”, εδώ χρησιμοποιεί ένα άλλο ρήμα και λέγει ότι “εποίησε”.

Το Εβραϊκό ρήμα που εδώ ερμηνεύεται “κάμωμεν” είναι ΑΣΑ που σημαίνει το να κάνεις κάτι με κόπο. Φανερώνει εργασία, μόχθο, χρόνο και σπατάλη ενέργειας που απαιτείται ώστε ένα υπάρχον υλικό να γίνει κάτι, να πάρει κάποιο άλλο σχήμα ή μορφή.

Το δεύτερο ρήμα που συναντάμε στο εδάφιο που εξετάζουμε είναι “εποίησεν” που στα Εβραϊκά είναι ΜΠΑΡΑ και έχει την έννοια του ποιώ, κόβω, δημιουργώ κάτι ακαριαία εκ του μηδενός. Αυτή η πράξη αποδίδεται μόνο στο Θεό. Όταν λοιπόν λέγει: “Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπο...” αναφέρεται στην εκ του μηδενός φυσική δημιουργία του Αδάμ από το Θεό, κι έτσι ο Αδάμ έγινε κατά την εικόνα του Θεού. Ο Θεός όμως ήθελε να “κάμει” (ΑΣΑ) κάτι ακόμα στον Αδάμ, να τον “κάμει” και κατά την ομοίωσή Του. Ο Θεός δεν μπορούσε να “κάμει” μόνος Του τον Αδάμ κατά την ομοίωσή Του ακαριαία κατά τη στιγμή της δημιουργίας, χωρίς τη συνεργασία και την ελεύθερη θέληση του Αδάμ. Η ομοίωση του Αδάμ με τον Πατέρα Θεό θα γινόταν εν χρόνω δια μέσου της προσωπικής επαφής και κοινωνίας του Αδάμ με το Θεό, με τη θεληματική παράδοση του θέλω του και την υποταγή του στο θέλημα του Πατέρα. Αυτό όμως απαιτούσε κόπο, χρόνο και σπατάλη ενέργειας και από τα δύο μέρη. Ο χρόνος που χρειαζόταν, ήταν η αναμονή του ερχομού του Χριστού, το πλήρωμα των καιρών (Γαλ.δ:4,5)

εικόνα: Στα Εβραϊκά είναι ΤΣΕΛΕΜ και προέρχεται από μια αχρησιμοποίητη ρίζα που έχει την έννοια του σκιώδους και σημαίνει σκιά, αυταπάτη, εικόνα, φαντασία. Δεν αναφέρεται στην αληθινή υπόσταση από κάτι, αλλά σε κάτι που του μοιάζει. Η λέξη χρησιμοποιείται για φυσικές εικόνες (αγάλματα, είδωλα) ή όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος είναι φαντασμένος (τρόπος συμπεριφοράς). Ψαλμ.λθ:6 φαντασία =Τσέλεμ. Δεν αναφέρεται στην εξωτερική φόρμα από κάτι, ότι δηλαδή το σχήμα του ανθρώπου μοιάζει με του Θεού, αφού ο Θεός δεν έχει κανένα σχήμα. (Ρωμ.α:23)

Η αρχική δημιουργία του ανθρώπου κατά την εικόνα του Θεού, έχει την έννοια του ότι ο άνθρωπος είναι αντιπρόσωπος του Θεού στη γη. Ο Θεός είναι η κεφαλή όλης της δημιουργίας, και ο άνθρωπος έχει εξουσία πάνω σ’ όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο. Ο άνθρωπος έχει νοημοσύνη όπως ο Θεός. Έχει ελεύθερη θέληση, λογική σκέψη και ικανότητα κρίσης. Μπορεί να σκέπτεται, να σχεδιάζει, να φαντάζεται, να δημιουργεί (μουσική λογοτεχνία ζωγραφική). Έχει πρωτοβουλία, μπορεί να κάνει πράγματα να υπάρχουν και να δουλεύουν γι’ αυτόν. Και το κυριότερο, έχει πνεύμα όπως ο Θεός κάτι που κανένα άλλο κτίσμα δεν έχει. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε να κυβερνά τον κόσμο για λογαριασμό του Θεού! Δεν δουλεύει με ένστικτα όπως τα ζώα, αλλά με τη λογική. Ακόμη μπορεί να ξεπεράσει και τα ένστικτά του με τη λογική κάτι που κανένα ζώο δεν μπορεί. Όταν ένα λιοντάρι πεινάει, θα σκοτώσει για να φάει. Ο άνθρωπος όμως όταν πεινάει και δεν βρίσκει τροφή, έχει τη δύναμη να συγκρατήσει την πείνα του.

ομοίωση: Στα Εβραϊκά είναι ΝΤΕΜΟΥΘ από το ρήμα νταμά που σημαίνει ομοιάζω. Αυτός ο όρος αναφέρεται περισσότερο στον εσωτερικό άνθρωπο, σε ομοιότητα χαρακτήρα.

Ομοίωση είναι η εσωτερική, πνευματική κοινωνία του ανθρώπου με την αγιότητα και το χαρακτήρα του Θεού. Η ενότητα της καρδιάς και του θέλω μας με την καρδιά και το θέλω του Θεού. Το να είναι ο άνθρωπος κατά την ομοίωση του Θεού, σημαίνει ότι πρέπει να Του μοιάσει στη φύση και τις πνευματικές ιδιότητες.

Ο Θεός άρχισε το σχέδιό Του και δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα κατά την εικόνα Του. Στη συνέχεια ο Θεός άρχισε να έχει σχέση και κοινωνία με τον άνθρωπο, ώστε με την πάροδο του χρόνου να τον κάνει και κατά την ομοίωσή Του. Στη Γέν.γ:8 βλέπουμε ότι ο Θεός ερχόταν σε επικοινωνία με τον Αδάμ & την Εύα μέχρι την ημέρα που αμάρτησαν. Και όλος αυτός ο χρόνος ήταν περίοδος “καμώματος” του Αδάμ κατά την ομοίωση του Θεού.

Η πτώση τώρα του Αδάμ, τον έκανε να χάσει την ομοίωση που κέρδισε τόσο καιρό που ήταν στην παρουσία του Θεού, καθώς και μέρος από την εικόνα. Στη Γέν.β:19 βλέπουμε τον Αδάμ να έχει τέτοια διαύγεια πνεύματος-δεν έχει αμαρτήσει ακόμα-που να ονομάζει όλα τα ζώα που ο Θεός έπλασε. Αυτή όμως η διαύγεια του πνεύματος σκοτίστηκε αμέσως μετά την αμαρτία κι έτσι βλέπουμε τον Αδάμ να θέλει να κρυφτεί από το Θεό! (Γέν.γ:8). Αυτό παθαίνει ο άνθρωπος όταν αμαρτάνει! Ας μην δίνουμε πολύ σημασία σε αποφάσεις που πήραμε μακριά από το Θεό.

Η εικόνα δεν είναι τελείως χαμένη. Ο Αδάμ και όλοι εμείς δεν χάσαμε τελείως την εικόνα, αλλά το μέρος της εικόνας που έχουμε δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να έχουμε και γι’ αυτό και κινούμαστε σε χαμηλότερα πνευματικά επίπεδα απ’ αυτά που ο Θεός ήθελε να είμαστε. Ο άνθρωπος δεν έχει απόλυτη κυριαρχία στα στοιχεία της φύσης, στα ζώα, στη γη.

Πριν όμως ο Αδάμ αμαρτήσει, ο Θεός δια της πρόγνωσής Του συνέλαβε το σχέδιο της σωτηρίας και της αποκατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου απέναντι στη δική Του Αγιότητα. Το σχέδιο αυτό ήταν και είναι εδραιωμένο και συγκεντρωμένο, επάνω στον άνθρωπο Ιησού Χριστό που πέθανε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Δια μέσου αυτού του σχεδίου ο άνθρωπος θα επανακτούσε την εικόνα και την ομοίωση του Θεού που έχασε εξ αιτίας της αμαρτίας. Ο Θεός τώρα εργάζεται εν Χριστώ για να επαναφέρει τον άνθρωπο στην κοινωνία αγάπης με το πρόσωπό Του (Ρωμ.η:28).

Α’ Κορ.ιε:45-49    Εφεσ.β:10    Κολ.γ:9,10    Β’ Κορ.ε:17    Ρωμ.ιβ:1,2

Το κάμωμα γίνεται τώρα, στη ζωή αυτή σ’ αυτούς που αφιερώνουν τη ζωή τους σαν μια ζωντανή θυσία στο θέλημα του Θεού, και συνεργάζονται μαζί Του σαν οικονόμοι της χάρης Του για να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα και σ’ άλλους.

άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς: Μόνο στη δημιουργία του ανθρώπου γίνεται λόγος για αρσενικό και θηλυκό. Προφανώς και τα άλλα όντα δημιουργήθηκαν αρσενικά και θηλυκά, έτσι ώστε η αναφορά αυτή να έγινε για κάποιο ειδικό λόγο. Αυτός ο ιδιαίτερος λόγος εξηγείται καλύτερα στο Γέν.β:18-25. Η Εύα δημιουργήθηκε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο-από τον Αδάμ-όχι για να γεννάει παιδιά, αλλά για να είναι βοηθός και σύντροφος του Αδάμ.

Η επιστήμη είναι ανεπαρκής όσον αφορά την απάντηση στο ερώτημα: Πώς δημιουργήθηκε το φύλο στους ανθρώπους και τα ζώα. Η διαδικασία της αναπαραγωγής είναι με θαυμαστό τρόπο σύνθετη, αλλά και τέλεια από την αρχή μέχρι το τέλος.

Όλα τα άλλα όντα δημιουργήθηκαν (πιθανώς) σε μεγάλους αριθμούς, όμως ο άνθρωπος ξεκίνησε από ένα μόνο ζευγάρι. Αυτή η αναφορά βεβαιώνεται από την επιστήμη. Όλες οι φυλές των ανθρώπων μπορούν να έρθουν σε γάμο και τα παιδιά που γεννιούνται απ’ αυτή τη μύξη με τη σειρά τους θα έχουν δικά τους παιδιά. Αυτό δείχνει εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος στις Πραξ.ιζ:26.

Η ιδέα αυτή της κοινής προέλευσης των ανθρώπων από μία φυλή ήταν αρκετά ξένη στον αρχαίο κόσμο. Για παράδειγμα οι Αθηναίοι αρέσκονταν να αποκαλούν τους εαυτούς τους “αυτόχθονες”, που σημαίνει πως ξεπήδησαν από το χώμα της Ελλάδας και αποκαλούσαν όλους τους μη Έλληνες βάρβαρους. Οι αρχαίοι Ιουδαίοι, επίσης, ήταν υπερβολικά υπερήφανοι για την καταγωγή τους και ποτέ δεν θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στο ίδιο επίπεδο με τους ειδωλολάτρες. Όμως δεν τολμούσαν να αλλάξουν το λόγο του Θεού.