ΜΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ & ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

Οι τριαδικοί διδάσκουν ότι ο Θεός δίνει έμφαση στη μονότητά Του, μόνο σε αντίθεση με τις παγανιστικές θεότητες ή είδωλα, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει σαν πλειονότητα προσώπων ή υποστάσεων. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε γιατί ο Θεός δεν το έκανε σαφές στους Εβραίους, ιδιαίτερα σ’ αυτούς που έγραψαν την Παλαιά Διαθήκη, που επέμεναν στον απόλυτο μονοθεϊσμό και όχι σε μια θεολογία προσώπων;

Δύναμη για να Συνεχίσουμε το Ταξίδι

Μια από τις μεγαλύτερες βιβλικές φυσιογνωμίες της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο προφήτης Ησαΐας. Η κλήση του στο προφητικό λειτούργημα πραγματοποιήθηκε το 740 π. Χ., τη χρονιά δηλαδή που ο βασιλιάς Οζίας πέθανε. Ο Θεός τον κάλεσε να υπηρετήσει σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας του λαού Ισραήλ. Δυσκολότατη περίοδος, γιατί εσωτερικά υπήρχε πνευματική παρακμή και εξωτερικά η χώρα κινδύνευε από την επικείμενη εισβολή των Βαβυλωνίων.

Κ α λ η μ έ ρ α

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟ

Αν ο Χριστός περίμενε να Τον καλωσορίσει ο κόσμος, ακόμη θα περίμενε να γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Αντιμετώπισε την απόρριψη από τους περισσότερους. Άλλες φορές Τον καλοδέχονταν στην αρχή, για να Τον εγκαταλείψουν αργότερα όταν έβλεπαν ποιες είναι οι απαιτήσεις της μαθητείας δίπλα Του. Δεν νομίζω ότι υπήρξε κανείς ποτέ τόσο ανεπιθύμητος όσο ήταν ο Ιησούς. Οι άγγελοι ίσως να ήρθαν ένδοξα για να Τον προϋπαντήσουν, αλλά ελάχιστοι άνθρωποι τους μιμήθηκαν. Και στο ψηλότερο σημείο της διακονίας Του, η μοναξιά Του ήταν απίστευτη.

Μιλώντας μειωτικά

Το πράγμα είναι απλό: μειώνουμε κάποιον για να αυξήσουμε τη δική μας αυτοαξία. Για να νιώσουμε πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο ψηλοί, για να δώσουμε στον εαυτό μας την αίσθηση της υπεροχής και της εκτίμησης. Επίσης υποδηλώνονται οι δικοί μας φόβοι. Ό,τι χαρακτηρίζουμε με κακία είναι αυτό που ουσιαστικά φοβόμαστε.

Υπάρχει και η περίπτωση της ανταποδοτικότητας: μειώνουμε κάποιον, γιατί νιώθουμε απειλή από αυτόν ή προσπαθούμε να αμυνθούμε, γιατί κάποτε νιώσαμε απειλή ή και καταπίεση. 

Κ α λ η μ έ ρ α

Τι χρειάζονται κατά βάθος οι άνθρωποι

Ο φόβος της κόλασης κάποτε κινητοποιούσε βαθύτατα τους ανθρώπους.

Σίγουρα όμως, στην εποχή μας έχουμε αλλάξει το λεξιλόγιο μας. Σπάνια μιλάμε για το ότι «πρέπει να σωθείς». Και η κόλαση μνημονεύεται σπάνια ή καθόλου από τους περισσότερους άμβωνες της χώρας μας. Και σ’ αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται και οι παραδοσιακά βιβλικοί άμβωνες!

Σήμερα μας απασχολεί το «τώρα» και όχι το «μετά».

Η πιο τρελή... λογική απόφαση

Ας παρακολουθήσουμε μια στιχομυθία ανάμεσα σε ένα ανδρόγυνο, στην εποχή του Χριστού. Ας ονομάσουμε τον άνδρα Αράμ και τη γυναίκα Ρουθ.

—Γιατί, Αράμ, μαζεύεις τις καρέκλες; Θα δώσεις αυτές και θα πάρεις άλλες;

—Όχι, Ρουθ. Τις πουλάω. Δε θα πάρω άλλες.

—Καταλαβαίνω. Δε φτάνουν για τη συντήρηση μας τα λεφτά που παίρνεις. Πουλάς τις καρέκλες για πιο αναγκαία πράγματα. Δεν πειράζει, Αράμ. Θα βολευτούμε. Εσύ να ’σαι καλά. Υγεία να υπάρχει και τα ξανακάνουμε.

—Ξέρεις, Ρουθ, και άλλα πράγματα έχω πουλήσει στον άνθρωπο που ήρθε μαζί μου.

—Ελπίζω να μην είναι πρώτης ανάγκης. Μα τι βλέπω; Αυτός παίρνει και το τραπέζι. Τι να γίνει; Θα στρώνουμε στο πάτωμα για να τρώμε.

—Και πού είσαι ακόμη;

Κ α λ η μ έ ρ α

Ο φόβος του Κυρίου

«ο υιός τιμά τον πατέρα, και ο δούλος τον κύριον αυτού. Αν λοιπόν Εγώ ήμαι Πατήρ, πού είναι η τιμή Μου; Και αν Κύριος Εγώ, πού ο φόβος Μου;» (Μαλαχ.α:6).

Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του χριστιανού είναι ο φόβος Του Κυρίου.

Ο Κύριος κάνει πράγματα φοβερά, που σημαίνει πράγματα που προκαλούν φόβο «και πας ο λαός έβλεπε τας βροντάς, και τα αστραπάς, και την φωνήν της σάλπιγγος, και το όρος καπνίζον. Και ότε ο λαός είδε ταύτα, εσύρθησαν, και εστάθησαν μακρόθεν. Και είπον προς τον Μωϋσήν, Συ λάλησον προς ημάς, και θέλομεν ακούσει. Και ας μη λαλήσει προς ημάς Ο Θεός, δια να μη αποθάνωμεν. Και είπε ο Μωϋσής προς τον λαόν, Μη φοβείσθε. Διότι Ο Θεός ήλθε δια να σας δοκιμάση, και δια να ήναι ο φόβος Αυτού έμπροσθέν σας, δια να μη αμαρτάνητε» (Έξοδ.κ:18-20).

Επίδειξη δύναμης και ισχύος

Η επιθυμία για ύψος τι εκφράζει;

Έχει σχέση με τη δύναμη. Δύναμη και κυριαρχία. Ο άνθρωπος επιθυμεί να ανέβει ψηλά. Αυτό είναι διάχυτο μέσα στην ιστορία. Το συναντούμε σε κάθε πολιτισμό. Αν ανατρέξουμε με τη μνήμη μας πίσω στην ιστορία θα δούμε ότι το πρώτο σύμβολο δύναμης που ύψωσε ο άνθρωπος, ήταν σχεδόν εκατό χρόνια μετά τον κατακλυσμό και έκφραζε ακριβώς ότι εκφράζει και σήμερα το κάθε σύμβολο δύναμης του ανθρώπου. Επιθυμία για φήμη, για δόξα, για ένα πολύ υψηλό όνομα που να φτάνει ως τα ουράνια.

Κ α λ η μ έ ρ α

Έχετε ποτέ αισθανθεί ότι όλη η μαυρίλα του κόσμου θέλει να μπει μέσα σας;

Έχω μια συνταγή από το φαρμακείο του λόγου του Θεού.

Αντί να κλαις και να οικτίρεις τον εαυτό σου, στρέψε αυτό το συναίσθημα προς το Θεό.

Δεν θα πάρει πολύ, καθώς εστιάζεις τα συναισθήματά σου προς το Θεό και δεν τα κρατάς εσύ, θα υπάρξει μια ριζική αλλαγή σ’ αυτά.

Τι μου συμβαίνει;

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Τελικά, αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα: Είναι σωστό;

Πάρα πολλές φορές οι ερωτήσεις που κάνουμε είναι: «Μου αρέσει;», «Με κάνει να αισθάνομαι όμορφα;».

Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο που μόλις πληροφορήθηκε ότι έχει καρκίνο. Θα ήταν παράξενος χαρακτήρας αν διατυμπάνιζε με χαρά το νέο. Το πιθανότερο όμως είναι ότι θα στεναχωρηθεί πολύ με τη διάγνωση. Υποθέτω ότι θα μπορούσε να διαλέξει να ζει σ ‘έναν φανταστικό κόσμο, όπου δεν υπάρχει καρκίνος. Ίσως έτσι αισθανθεί καλύτερα, αλλά δεν θα είναι καλύτερα. Η ελπίδα του βρίσκεται πράγματι στο να αποδεχθεί τη διάγνωση και να υποβληθεί στην κατάλληλη θεραπεία.

Κ α λ η μ έ ρ α

Κ α λ η μ έ ρ α

Το τηλεφώνημα

Η παρακάτω τηλεφωνική στιχομυθία είναι πραγματικό γεγονός που συνέβη πριν μερικές μέρες:

Μπορεί να σωθεί κάποιος αν δεν πιστέψει στον Ιησού;

Ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε με τον Κορνήλιο στο δέκατο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός είχε ήδη αρχίσει να δουλεύει μέσα στην καρδιά του Κορνήλιου. Η Βιβλική αφήγηση μας λέει ότι ήταν άνθρωπος «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν μετά παντός του οίκου αυτού, όστις και έκαμνεν ελεημοσύνας εις τον λαόν πολλάς και εδέετο του Θεού διαπαντός».

Κ α λ η μ έ ρ α

επί ταύτης της πέτρας

Ματθαίος ις:I8 «Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής».

Αυτό είναι το εδάφιο που παρερμηνεύουν οι καθολικοί και λένε ότι αφού ο απόστολος Πέτρος πέθανε στη Ρώμη, ο Χριστός είπε ότι σ' αυτή την πέτρα θα οικοδομήσει την εκκλησία Του, άρα η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι η πραγματική εκκλησία του Χριστού. Όμως εδώ δεν λέει ....σ' αυτόν τον Πέτρο.. .. .αλλά σ' αυτή την πέτρα.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (2)

Η θεμελιώδης διαβεβαίωση του Ευαγγελίου δεν είναι βέβαια η αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Είναι η υπεροχή και η δόξα του Ιησού. Ο Πέτρος είχε πει στον Κορνήλιο «Αυτός είναι Κύριος πάντων», με άλλα λόγια, σε κανένα σημείο δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Μπορούμε λοιπόν να δανειστούμε μια φράση από τον κόσμο της διαφήμισης και να πούμε «Προσοχή στις απομιμήσεις». Και ασφαλώς πρέπει να περιμένουμε να υπάρχουν απομιμήσεις, γιατί ο διάβολος ξέρει πόσο ελκυστικός είναι ο Χριστός για τους ανθρώπους που συνειδητοποιούν πόσο χαμένοι είναι.

Κ α λ η μ έ ρ α

Σοβαρότητα και σοβαροφάνεια

Η λέξη σοβαροφάνεια μοιάζει τόσο πολύ με τη λέξη σοβαρότητα. Αλλά και σαν έννοιες τις συγχέουμε, χαρακτηρίζοντας ανθρώπους σοβαρούς, ενώ είναι σοβαροφανείς. Είναι άραγε από άγνοια ή υποσυνείδητη σκοπιμότητα; Γιατί η σοβαρότητα είναι το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο. Σοβαρότητα στα λόγια και στις πράξεις. Πολλοί όμως έχουν μπερδέψει τις δυο έννοιες αποκαλώντας το σοβαροφανή, σοβαρό.

Θα τολμούσα να πω όμως ότι κάποιες ψευδο-συντηρητικές κοινωνίες, εκτιμούν ιδιαίτερα την σοβαροφάνεια ενώ ταυτόχρονα αδυνατούν (εκ κατασκευής αλλά και εξ’ ορισμού) να αναγνωρίσουν την πραγματική σοβαρότητα.

Με άλλα λόγια δηλαδή, η σοβαροφάνεια είναι ακόμα ένα κοινωνικό προσωπείο το οποίο χρησιμοποιούν κοινωνίες για να θέτουν εκτός των στενών τους ορίων άτομα και καταστάσεις που δεν «είναι σοβαρά», δηλαδή που δεν αποτελούν ένα «νορμάλ» μέλος του συνόλου.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (1)

Κάποτε, ένας νέος χριστιανός, φοιτητής Πανεπιστημίου, προσπάθησε να ομολογήσει την πίστη του σε συμφοιτητές του από άλλες χώρες.

Ξεκίνησε με ένα Μουσουλμάνο από την Σαουδική Αραβία. Είχε φιλική σχέση για αρκετό καιρό, αλλά ποτέ πριν δεν είχε πάρει το θάρρος να του μιλήσει για την πίστη του. Του είπε τι σημαίνει γι’ αυτόν να έχει προσωπική σχέση με τον Θεό. Προς μεγάλη του έκπληξη του είπε ότι και αυτός είχε μια τέτοια σχέση, και πόσο τον βοηθούσε μέσα στην ένταση των εξετάσεων.