Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ, ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Είναι φανερό όχι ο εχθρός της σωτηρία μας, επιβουλεύεται συνεχώς την ψυχή μας και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας πλανήσει όπου και όπως μπορεί.

Ένας από τους τρόπους του είναι να εκμεταλλεύεται την άγνοιά μας σχετικά με τις αλήθειες του Θεού, τις οποίες διαστρεβλώνει λίγο ή πολύ, ανάλογα με την περίπτωση, για να μας οδηγήσει αλλού και να χάσουμε τον προσανατολισμό μας.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΑΝ Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Ο Σολομώντας στο βιβλίο των  Παροιμιών και στο 8^ο κεφάλαιο, προσωποποιεί τη σοφία του Θεού και την ταυτίζει φυσικά με τον άνθρωπο Χριστό Ιησού.

Μας δείχνει αυτή την άγια και ευλογημένη σχέση του Πατέρα Θεού με το Γιό Του, πριν ακόμη ο Γιός γεννηθεί, πριν ακόμη εξέλθει από τον Πατέρα. Μας δείχνει τη θέση του Υιού μέσα στη καρδιά και στο λόγο του Πατέρα.

Η Σοφία του Θεού είναι που μιλάει στην προσωποποίηση και λέει:

Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΡΕΙΣ

Ο Θεός, που Τον χαρακτηρίζει το απόλυτο αριθμητικό ΕΙΣ, που έχει ένα πρόσωπο, μια φύση, η μονότητα του Θεού, απαιτεί και μία υπόσταση.

Δεν είναι δυνατό εφόσον ο Θεός είναι Ένας, και άπειρος, να αποτελείται από πολλά πρόσωπα και μάλιστα κάθε πρόσωπο να έχει ξεχωριστά χαρακτηριστικά από τα άλλα.

Ο Θεός είναι συνεπής με τη λογική και τους νόμους της, διότι ο Ίδιος είναι λογικό Ον και απευθύνεται με το λόγο Του σε λογικά όντα.

Χρησιμοποιεί τη γλώσσα μας τέλεια για να εκφραστεί, ώστε να γίνει απόλυτα αντιληπτός από τους ανθρώπους.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΠΕΙΡΟΣ ΚΑΙ «ΕΙΣ» ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ

Το πρωταρχικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τη φύση του Θεού, είναι ότι είναι ΠΝΕΥΜΑ, και φυσικά είναι Άγιο Πνεύμα και έχουμε μόνο ένα Πνεύμα (Εφες.δ:4).

Αυτό διακήρυξε ο Χριστός στη Σαμαρείτισα (Ιωάν.δ:23-24). Στην Α’ Βας.η:27 διαβάζουμε «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος, τον οποίον ωκοδόμησα». Ο Θεός μας λοιπόν, που είναι Πνεύμα, είναι και άπειρος. Στον Ψαλμ.ρμζ:5 λέει: «η σύνεσις αυτού αμέτρητος...» και στον Ιερεμ.κγ:24 «Δεν πληρώ εγώ τον ουρανόν και την γην; λέγει Κύριος».

Ο Ένας Θεός που υπάρχει είναι ο Πατέρας.

Σήμερα υπάρχει μεγάλη σύγχυση σχετικά με αυτή την τόσο απλή αλήθεια. Ενώ ο κάθε άνθρωπος που είναι ανεπηρέαστος όταν προσεύχεται στο Θεό, νοερά προσεύχεται σε ένα πρόσωπο (πάντα διά Ιησού Χριστού) και γνωρίζει ότι Αυτός είναι ο Πατέρας, όταν υπάρχει λάθος διδασκαλία και διαβάζουμε το λόγο του Θεού σχετικά με την αλήθεια αυτή προκατειλημμένα, αυτή η απλότητα φεύγει και ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος Θεός είναι κάθε φορά που αναφέρεται. Άλλοτε λέει ότι είναι ο Πατέρας, άλλοτε ο Υιός και άλλοτε το Πνεύμα το Άγιο.

«Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ……»

Εβρ.ζ:1-3 Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων και ηυλόγησεν αυτόν, εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων, όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής, αλλ' αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού, μένει ιερεύς πάντοτε.

Κύριος ο Θεός απέστειλεν εμέ και το πνεύμα αυτού

 

«Πλησιάσατε προς εμέ, ακούσατε τούτο· απ' αρχής δεν ελάλησα εν κρυπτώ· αφότου έγεινε τούτο, εγώ ήμην εκεί και τώρα Κύριος ο Θεός απέστειλεν εμέ και το πνεύμα αυτού» (Ησ.μη:16)

Λένε πάλι εδώ, ότι αναφέρεται στο θεό Υιό, ο οποίος αποστέλλεται από τον Θεό Πατέρα, το πρώτο πρόσωπο της τριάδας, και το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της τριάδας.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΔΟΞΑ ΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

Ιωάν.ιζ:5  “και νύν δόξασόν με συ, Πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοί.”

Εδώ ο Ιησούς προσεύχεται για τον δοξασμό που ανήκει ακόμα στο μέλλον, όσο αφορά στο χρόνο, αλλά που ήταν στο σχέδιο και στο νου του Θεού από την αρχή. Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Ιησούς προσευχήθηκε, ήταν η ανθρώπινη φύση του Χριστού που προσευχόταν προς τον Θεό, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από προσευχή, άρα δεν μπορούσε να ήταν ο θεός Υιός.

«και τώρα δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου με την δόξαν, την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος» (Ιωάν.ιζ:5).

Εδώ, η θεωρία της τριάδας, βλέπει τον προϋπάρχοντα «θεό Υιό».

Λένε δε ότι αυτή είναι μια καταφανής ομολογία του ίδιου του Χριστού για την προΰπαρξη Του δίπλα στον Πατέρα.

Ας δούμε το εδάφιο αυτό από το κριτικό κείμενο:

«καὶ νῦν δόξασον με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δοξῇ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί».

και θέλω σώσει αυτούς διά Κυρίου του Θεού αυτών,

 

«Τον δε οίκον Ιούδα θέλω ελεήσει και θέλω σώσει αυτούς διά Κυρίου του Θεού αυτών, και δεν θέλω σώσει αυτούς διά τόξου ουδέ διά ρομφαίας ουδέ διά πολέμου, διά ίππων ουδέ διά ιππέων» (Ωσηέ α:7).

Εδώ πάλι κάποιοι βλέπουν δυο θεούς, δύο πρόσωπα μέσα στη θεότητα. Ένα πρόσωπο ο Γιάχβε που μιλάει στον Ωσηέ και άλλο ένα ο θεός που θα τους σώσει.

Και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός

Μια άλλη αντίρρηση σχετικά με την προΰπαρξη του «θεού Υιού», είναι οι μελλοντικές αναφορές του Θεού προς τον Υιό Του, που φανερώνουν ότι το Πνεύμα του Θεού πάντοτε έβλεπε προφητικά και μιλούσε για τον Υιό και το έργο Του, μετά την γέννησή Του από τον Πατέρα και την Μαριάμ. Για παράδειγμα:

Β’ Σαμ.ζ:12,14 Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού….. εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός

Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ, ΣΤΙΣ ΔΡΥΣ ΜΑΜΒΡΗ.

Λένε, σχετικά με τη φανέρωση του Κυρίου στον Αβραάμ στις δρυς Μαμβρή, ότι ήταν τα τρία πρόσωπα της τριάδας που φανερώθηκαν, γι' αυτό και ο Αβραάμ είδε τρεις άνδρες και όχι μόνο έναν.

Έτσι επιπόλαια πάλι βγάζουν το συμπέρασμα ότι οι τρεις αυτοί άνδρες, είναι η φανέρωση της τριάδας.

Εμείς τώρα θα δούμε τι ακριβώς λέει ο λόγος του Θεού στο θέμα αυτό.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το νόημα όλων των εδαφίων που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο πρόσωπο του Χριστού, στη διακονία Του, στη θέση Του και τη σχέση Του με τον Πατέρα Θεό, είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από καθαρά (όχι διφορούμενα ή μεταφορικού λόγου) εδάφια, τι λέει ο λόγος του Θεού σχετικά με την προέλευση του Χριστού, για τη γέννησή Του και γενικότερα την προΰπαρξη Του.

Η θεία φύση του Ιησού Χριστού

Μέχρι τώρα είδαμε τον Κύριο Ιησού σαν τον άνθρωπο που έγινε το εξιλαστήριο μέσο, ώστε όλοι όσοι Τον δέχτηκαν να απολαμβάνουν τη λύτρωση. Όμως ο λόγος του Θεού δεν μένει στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλλά μας Τον συστήνει σαν τον «επί πάντων Θεόν», σαν τον «αιώνιον Πατέρα», τον «ισχυρόν Θεόν»!

Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε αμερόληπτα, είναι τι ο ίδιος ο Κύριός μας είπε για τη θεότητά Του, αλλά και τι φανερώνει όλος ο λόγος του Θεού ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.

Η ΔΙΠΛΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Μέχρι τώρα είδαμε τη μια φύση του Κυρίου μας, την ανθρωπινή, η οποία όπως είδαμε εκφράζεται καθαρότατα και τέλεια, μέσα στο λόγο του Θεού.

Όμως η Γραφή δεν σταματάει μόνον στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, πηγαίνει πολύ πιο βαθειά, για να μας δείξει την άλλη φύση του Χριστού. Θα δούμε τώρα τέτοιες μαρτυρίες, που διευκρινίζουν τις δύο φύσεις Του.

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Θεός είναι Πνεύμα, Άπειρος, Ένας στη φύση Του, έχει μια υπόσταση και ένα πρόσωπο. Για να δούμε τώρα πως ο Κύριος Ιησούς αναφέρεται στη θεότητα Του, πρέπει πάλι να εξετάσουμε το λόγο του Θεού.

Πρέπει απ’ το μέρος μας, να μπούμε στο φρόνημα των μαθητών του Κυρίου, που ήταν Εβραίοι, πίστευαν και λάτρευαν τον ένα Θεό, τον Πατέρα, άκουσαν, είδαν και γεύτηκαν τον Κύριο Ιησού το Μεσσία, γνώριζαν το Πνεύμα το Άγιο, που έχριε τους προφήτες και παρόλα αυτά πίστευαν στον ίδιο Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ «ΕΛΟΧΙΜ» ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ.

 

Για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και να εκτιμήσει ανάλογα τα επιχειρήματα που θα ακολουθήσουν, θα δώσουμε πρώτα τον ορισμό αυτής της λέξης.

Η λέξη «ΕΛΟΧΙΜ» είναι Εβραϊκή και είναι η αντίστοιχη της λέξης «ΘΕΟΣ».

Είναι στον πληθυντικό αριθμό, και προέρχεται από τη ρίζα «OΥΛ», που σημαίνει «το να είναι κανείς ΠΡΩΤΟΣ, ΑΡΧΗΓΟΣ, ή ΙΣΧΥΡΟΣ, ΔΥΝΑΤΟΣ».

«Έλθετε ας καταβώμεν…» (Γέν.ια:6-7)

Εδώ έχουμε μια άλλη δήθεν απόδειξη της τριάδας, απλά και μόνο επειδή υπάρχει πληθυντικός αριθμός στα εδάφια αυτά:

Και είπεν ο Κύριος, Ιδού, εις λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμωσιν· έλθετε, ας καταβώμεν και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσαν αυτών, διά να μη εννοή ο εις του άλλου την γλώσσαν.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε πριν προχωρήσουμε παρακάτω, είναι ότι αυτοί οι πληθυντικοί δεν είναι απαραίτητο να αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο στη Θεότητα, αλλά στο Θεό και κάποιον ή κάποιους άλλους. Κι αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε από τη σύνταξη στα εδάφια αυτά αλλά και στα επόμενα.

ΕΙΧΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ;

Καλό είναι να δούμε ορισμένα εδάφια που φανερώνουν ότι ο Χριστός σαν τέλειος άνθρωπος που ήταν, είχε και ψυχή και πνεύμα ανθρώπινα.

Η ψυχή που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, σαν έννοια, δεν αναφέρεται μόνο στη πνοή των μυκτήρων του ανθρώπου, που είναι και το στοιχείο της ύπαρξης της ζωής, αλλά σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.

Διότι τρεις είναι οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα, και ούτοι οι τρεις είναι έν (Α’ Ιωάν.ε:7)

Αυτό είναι ένα πολύ χρησιμοποιημένο εδάφιο, που αποτελεί για πολλούς την κατ' εξοχήν απόδειξη της τριάδας μέσα στο λόγο του Θεού. Όμως, εδώ δεν πρόκειται για το λόγο του Θεού, αλλά για μια καθαρή πρόσθεση, ακριβώς από αυτούς που έχουν συμφέροντα στη διδασκαλία της τριάδας.

Η πρόσθεση αυτή δεν έγινε τους πρώτους αποστολικούς χρόνους, διότι τότε κανένας από τους πιστούς δεν πίστευε σε κάτι τέτοιο! Έγινε πολύ αργότερα, κάτω από την επίβλεψη του Πάπα της Ρώμης, όταν ο Έρασμος εξέδωσε τη δεύτερη έκδοση του πρώτου Ελληνικού κείμενου της Καινής Διαθήκης!!!