ΕΙΧΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ;

Καλό είναι να δούμε ορισμένα εδάφια που φανερώνουν ότι ο Χριστός σαν τέλειος άνθρωπος που ήταν, είχε και ψυχή και πνεύμα ανθρώπινα.

Η ψυχή που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, σαν έννοια, δεν αναφέρεται μόνο στη πνοή των μυκτήρων του ανθρώπου, που είναι και το στοιχείο της ύπαρξης της ζωής, αλλά σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.

Η ψυχή πέρα από την έννοια της ζωής, αναφέρεται στην υπόσταση του ατόμου, σαν πρόσωπο, σαν χαρακτήρας, σαν το σύνολο των στοιχείων που αποτελούν την προσωπικότητα του, η οποία είναι ξεχωριστή από κάθε άλλη. Αυτή η ψυχή δεν χάνεται, διότι είναι ο πραγματικός εαυτός μας, το «είναι μας» που μαζί με το πνεύμα μας, αλληλένδετα, κατοικούν μέσα στο σώμα. Ο Κύριος είχε ανθρωπινή ψυχή, και φυσικά δεν εννοούμε την πνοή της ζωής, γιατί αυτή υπάρχει σε κάθε ζωική ύπαρξη, αλλά εννοούμε τον Εαυτό Του, την προσωπικότητά Του, το είναι Του, την εσωτερική ύπαρξή Του που δεν φθείρεται από την ύλη, όπως το σώμα και που μόνο ο Θεός έχει την εξουσία να φθείρει.

Ματθ.ι:28 Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι η ψυχή δεν αναφέρεται απλά στο γεγονός της ζωής, την πνοής του ανθρώπου, διότι αυτή φεύγει όταν πεθάνει το σώμα. Όμως ο Κύριος λέει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε από αυτούς που μπορούν να αποκτείνουν το σώμα μεν αλλά όχι την ψυχή. Ο Κύριος μιλάει εδώ πέρα από το θάνατο, ότι παρ' όλο που το σώμα μπορεί να «πεθάνει», η ψυχή συνεχίζει και ζει! Ξεχωρίζεται λοιπόν καθαρότατα το σώμα από την ψυχή και φαίνεται ότι το ένα κατοικεί μέσα στο άλλο και όταν το σώμα πεθαίνει η ψυχή συνεχίζει την πορεία της προς τον Κύριο, ή μακριά από Αυτόν για να καταλήξει τελικά στη λίμνη του πυρός, που είναι ο δεύτερος θάνατος.

Ο Κύριος μας, σαν φυσιολογικός άνθρωπος που ήταν, είχε ψυχή και μας μιλάει ο ίδιος για την ψυχή Του!

Ματθ.κς:38 Τότε λέγει προς αυτούς· Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου· μείνατε εδώ και αγρυπνείτε μετ' εμού.

Η ψυχή που λυπάται είναι φανερό ότι δεν είναι η πνοή του ανθρώπου, ούτε η ζωή του, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος που έχει συναισθήματα, όπως το συναίσθημα της λύπης, της χαράς ή της ταραχής.

Ιωάν.ιβ:27 Τώρα η ψυχή μου είναι τεταραγμένη· και τι να είπω; Πάτερ, σώσον με εκ της ώρας ταύτης. Αλλά διά τούτο ήλθον εις την ώραν ταύτην.

Ιωάν.ιγ:21 Αφού είπε ταύτα ο Ιησούς, εταράχθη την ψυχήν και εμαρτύρησε και είπεν· Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι εις εξ υμών θέλει με παραδώσει.

Πράξ.β:27 Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν.

Όπως ξέρουμε το τελευταίο εδάφιο είναι προφητεία από τους Ψαλμ.ις:10 και αναφέρεται στον Κύριό μας. Η απόδειξη είναι ότι το Πνεύμα το Άγιο μέσα από το στόμα του θεόπνευστου Πέτρου, το ερμηνεύει ότι αναφέρεται στο Χριστό. Η ψυχή για την οποία γίνεται λόγος, δεν σχετίζεται εδώ με την πνοή, ή τη ζωή, αλλά με το ίδιο το πρόσωπο του Κυρίου, τον Ίδιο Του τον Εαυτό, ότι δεν επρόκειτο να εγκαταλειφθεί στον Άδη. Η πνοή δεν εγκαταλείπεται στον Άδη. Εδώ όμως γίνεται και πάλι λόγος για μετά το θάνατο, μέσα στον Άδη, τον τόπο των ψυχών που πέθαναν, και όμως συνεχίζουν και ζουν:

Μάρκ.ιβ:26-27 Περί δε των νεκρών ότι ανίστανται, δεν ανεγνώσατε εν τη βίβλω του Μωϋσέως, πως είπε προς αυτόν ο Θεός επί της βάτου, λέγων, Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ; Δεν είναι ο Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζώντων· σεις λοιπόν πλανάσθε πολύ.

Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και μαζί τους όλοι οι άγιοι, συνεχίζουν και ζουν ενώπιον του Θεού. Η ζωή τους έπαψε στη γη, αλλά συνεχίζεται στην παρουσία του Κυρίου. Η ψυχη και το πνεύμα τους περιμένουν την ανάσταση για να λάβουν το άφθαρτο σώμα. (Α' Κορ.ιε:42-54). Ο Κύριος όταν πέθανε στο σταυρό, εξέπνευσε, δηλαδή, άφησε την τελευταία Του πνοή και μετά συνέχισε την πορεία Του προς τα πνεύματα τα εv τη φυλακή, δηλαδή στον Άδη, στον κόλπο του Αβρααμ, όπου πήγαιναν όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης.

Εκεί, όπως φέρθηκε ο Λάζαρος από τους αγγέλους, έτσι φέρθηκε η ψυχή και το πνεύμα του Κυρίου μας από το πνεύμα του Θεού. Μετά τρεις ημέρες, όταν αναστήθηκε, πήρε μαζί Του όλους τους Αγίους στην παρουσία του Θεού. Σήμερα, οι πιστοί, πεθαίνοντας, πηγαίνουν στην παρουσία Του και όχι πλέον στον Άδη.

Ο Κύριος μαρτυρεί παρόμοια και για το ανθρώπινο πνεύμα Του:

Μάρκ.β:8 Και ευθύς νοήσας ο Ιησούς διά του πνεύματος αυτού ότι ούτω διαλογίζονται καθ' εαυτούς, είπε προς αυτούς· Διά τι διαλογίζεσθε ταύτα εν ταις καρδίαις σας;

Μάρκ.η:12 καὶ ἀναστενάξας τῷ πνεύματι αὐτοῦ λέγει· τί ἡ γενεὰ αὕτη ζητεῖ σημεῖον; ἀμὴν λέγω, εἰ δοθήσεται τῇ γενεᾷ ταύτῃ σημεῖον.

Λουκ.ι:21 Εν αυτή τη ώρα ηγαλλιάσθη κατά το πνεύμα ο Ιησούς και είπεν· Ευχαριστώ σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια· ναι, ω Πάτερ, διότι ούτως έγεινεν αρεστόν έμπροσθέν σου.

Λουκ.κγ:46 και φωνάξας με φωνήν μεγάλην ο Ιησούς είπε· Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμά μου· και ταύτα ειπών εξέπνευσεν.

Ιωάν.ια:33 Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῃ Ἰουδαίους κλαίοντας ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτὸν.

Αυτή είναι η μαρτυρία των Γραφών για το ανθρώπινο πνεύμα του Χριστού μας. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο Κύριος μας ήταν τέλειος άνθρωπος, με πνεύμα ψυχή και σώμα όπως και εμείς και ο θάνατός Του ήταν όπως όλων των ανθρώπων.

Δίνουμε έμφαση σ' αυτό, γιατί ο Διάβολος δεν θέλει να γνωρίζουν οι πιστοί αυτή την τόσο θαυμαστή και απλή αλήθεια κι έτσι να τους συγχύζει. Ας αναπαυόμαστε λοιπόν στα εδάφια αυτά του λόγου του Θεού που είναι τόσο καθαρά και μιλούν απλά χια την ανθρώπινη υπόσταση του Κυρίου μας και ας μη δεχτούμε οτιδήποτε άλλο ο εχθρός μας παρουσιάζει.