Πνευματική σκυταλοδρομία

Στην αρχαιότητα, ανάμεσα στ' άλλα αγωνίσματα, υπήρχε και η «λαμπαδηδρομία». Απόσταση τότε 2.500 μ. που έπρεπε η λαμπάδα να μεταφερθεί, για να φτάσει στο τέρμα και ν' ανάψει κάποιο στημένο εκεί βωμό. Αντίστοιχο αγώνισμα σήμερα η «σκυταλοδρομία», που μια σκυτάλη εδώ θα πρέπει να διανύσει 1.600 μ. ή 800 ή 400, για να κόψει το νήμα του τερ­ματισμού.

Δυόμισι χιλιάδες ή χίλια-εξακόσια μ. είναι βέβαια δρόμος αντοχής ή έστω ημιαντοχής κι όχι ταχύτητας. Κι ό­μως η φιλοσοφία τούτου του αγωνίσματος είναι ακριβώς, ένα δρόμο αντοχής να τον μεταβάλει σε ταχύτητας. Πώς! Με το μοίρασμα του δρόμου σε περισσότερους από έναν δρομείς. Έτσι έχουμε τα 4Χ100, 4Χ200 και 4Χ400. Η σκυτάλη πρέπει ν' αλλάζει χέρι από τον προηγούμενο στον επόμενο δρομέα, μέσα σε μια απόσταση 20 μέτρων και στους δυο πρώτους δρόμους (4χ100 και 4χ200) ο δρομέας που θα πάρει τη σκυτάλη μπορεί να τρέξει μέχρι 11 μ. πριν από τη ζώνη αλ­λαγής της σκυτάλης δίπλα στον σκυταλοφόρο, για να μπορέσει έτσι ν' αναπτύξει το μέγιστο της ταχύτητάς του ό­ταν στη ζώνη των 20 μέτρων θ' αλλάζει τη σκυτάλη.

Το Β’ Τιμ.β:2, μας μιλεί για μια πνευματική σκυταλο­δρομία, δηλαδή για μια απόσταση πνευματικού δρόμου ­- δρόμου εξαγγελίας του Ευαγγελίου -που όχι ένας αλλά περσότεροι δρομείς παίρνουν μέρος. Ας μελετήσουμε σε τούτο τον πνευματικό στίβο, 7 στοιχεία της πνευματικής σκυταλοδρομίας.

1. Ο Παύλος ήταν ένας δρομέας.

Σ' αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Κορινθίους, Γαλάτες και Φιλιππήσιους, βεβαιώνει στις επιστολές του (Α’ Κορ.θ:26, Γαλ.β:2, Φιλιπ.β:16), ότι «τρέχω ώς ούκ αδήλως», «τρέχω ούκ εις κενόν», «ούδέ εις κενόν έδρα­μον». Δρομέας - λαμπαδηδρόμος του Χριστού, έτρεξε στα 21 χρόνια της διακονίας του ως «απόστολος εθνών» (Γαλ.α:16, β:8), με θαυμαστή συνέχεια και συνέπεια. Και 14 από τα 21 αυτά χρόνια, είναι στενά συνδεδεμένα με τον ελλαδικό χώρο.

2. Ο Παύλος δεν ήταν ο μόνος δρομέας.

Σωστά ονομάστηκε «Ο πρώτος μετά τον Ένα», όμως όχι ο μόνος. Τα «ούτως τρέχετε» (Α’ Κορ.θ:26), «ετρέ­χετε καλώς» (Γαλ.ε:7) και «δι' υπομονής τρέχωμεν» (Εβρ.ιβ:1), βεβαιώνουν ότι στην υπόθεση του Ευαγγελίου βλέπει και προτρέπει κι άλλους «να συναθλούνται στήν πίστη» (Φι­λιπ.α:27) και «ίνα συναθλούν στό Ευαγγέλιο» (δ:3).

3. Ο Παύλος «παρέλαβε από τον Κύριο».

Υπήρξε αυτός, που παρέλαβε από το Μεγάλο Αγωνοθέτη και Βραβέα τη σκυτάλη, για να τρέξει το πρώτο μέρος της διαδρομής. «Εγώ παρέλαβον από του Κυρίου... εγώ πα­ρέλαβον ότι Χριστός απέθανεν υπέρ τών αμαρτιών ημών» (Α’ Κορ.ια:23, ιε:3). Γίνηκε «ο λειτουργός του Χριστού στα έθνη» (Ρωμ.ιε:16). Μικρασία, Κύπρος, Μα­κεδονία, Ιλλυρικό, Αχαΐα, Κρήτη, Ρώμη, φωτίστηκαν από τούτον τον λαμπαδηδρόμο και σκυταλοδρόμο του Χρι­στού.

4. Τα 11 μέτρα, πριν από τη ζώνη της αλλαγής.

Είχε τη χάρη ο Παύλος να νιώθει ότι το έργο του Χριστού ήταν πολύ πιο μεγάλο απ' αυτόν. Αυτός ό,τι κι όσα κι αν έ­κανε, το πολύ να 'λεγε. «ώς τελειώσω τόν δρόμον μου» (Πράξ.κ:24 ). Πριν όμως τον τελειώσει, πριν δώσει - ή του πάρουν­ τη σκυτάλη, βοηθάει άλλους στην πνευματική τους προθέρμανση. Τιμόθεος, Τίτος, Σίλας, Εραστος, Τυ­χικός, Πρίσκιλα κι Ακύλας, Απολλώ, Σώπατρος, Αρίσταρ­χος, είναι λίγα από τα ονόματα, που «συνήθλησαν έν τω Εύαγγελίω» μαζί του (Φιλιπ.δ:3).

5. Η σκυτάλη, αλλάζει χέρι.

Μαζί του ο Τιμόθεος έτρεξε και στον ελλαδικό χώρο κι αλ­λού. «Ως πατήρ τέκνον σύν αυτώ έδούλευσεν εΙς τό Ευαγγέλιον» (Φιλιπ.β:22). Τώρα όμως, θα τρέξει χωρίς τον Παύλο. Θα τρέξει με φουχτωμένη τη σκυτάλη που του δίνει ο Παύλος, που «ήδη σπένδεται» (Β’ Τιμ.δ:6). Με την πνευματική προικοδότηση του «ο ηκουσας παρ' εμού» (Β’ Τιμ.β:2). Άνοιξη του 67 και η σκυτάλη άλλαξε χέρια. Θέρος του ίδιου χρόνου το μαρτύριο σφραγίζει μια ζωή που «ήδιστα δαπάνησε και δαπανήθηκε» (Β’ Κορ.ιβ:15) και που σύνθημά της είχε το «μεταδούναι ού μόνον τό Ευαγγέλιο, αλλά και την ίδια του τήν ψυχή» (Α΄ Θες.β:8)

6. Η δεύτερη αλλαγή της σκυτάλης.

Όπως έκαμα εγώ σε σένα, τον Τίτο, τον Σίλα και άλλους, και συ Τιμόθεε. «Παράδος εις πιστούς ανθρώπους» (Β’ Τιμ.β:2). Μην αρκεστείς στον ευαγγελισμό. Κατάρτισε πι­στούς στο να γίνουν κι αυτοί εργάτες του Ευαγγελίου. Να τρέξουν κι αυτοί «λαμπαδηδρόμοι του Ευαγγελίου» το δικό τους κομμάτι, στη δική τους γενιά, παίρνοντας τη σκυτάλη από σένα Τιμόθεε, όπως εσύ την πήρες από μένα. Τιμόθεε, «πqράδος... παράδος... παράδος...». Σε τούτον και τον άλλον και τον τρίτο.

7. Η τρίτη αλλαγή της σκυτάλης.

Υπάρχει όμως στο Β’ Τιμ.β:2 και τέταρτος «σκυταλο­δρόμος». Ο Παύλος, υπήρξε ο πρώτος. Ο Τιμόθεος δεύτε­ρος. Τρίτο, το «πιστούς ανθρώπους».

Για να ολοκληρωθεί η πνευματική σκυταλοδρομία, χρειάζεται και η τέταρτη ομάδα. Υπάρχει στο εδάφιό μας. Είναι το «άλλους να διδάξωσι» (Β’ Τιμ.β:2). Ο τρίτος δρομέας, πήρε τη σκυτάλη από τον δεύτερο, ο τέταρτος από τον τρίτο, που μπροστά του έχει πια τον τερματισμό.

Προσωπική μου εκτίμη­ση είναι ότι εγώ μαζί με άλλους­, είμαι στους τρίτους δρομείς. Εσείς και γε­νικότερα οι νέοι των εκκλησιών μας, οι τέταρτοι. Πολύ πι­θανόν η γενιά του νήματος. Του τέλους. Της Έλευσης του Χριστού.

Προτροπή

Τρέξτε λοιπόν, νέοι συναθλητές μας. Τρέξτε, ίσως το τε­λευταίο κατοστάρι πριν από το νήμα. Στις κερκίδες οι άγγε­λοι του Θεού στέκονται όρθιοι και σας χειροκροτούν. Κηρύξ­τε «εγκαίρως, ακαίρως» (Β΄Τιμ.δ:2). Οδηγείστε ψυχές στο Χριστό. «αρπάζοντες αυτούς έκ του πυρός» (Ιούδα 23). Κι αν ο Κύριος «βραδύνει» (Ματθ.κε:5), συνεχίστε την πνευματική σκυταλοδρομία του Β’ Τιμ.β:2.

Η σκυταλοδρομία, πρέπει να συνεχιστεί, ώσπου να 'ρθει ο Κύριος. Το «ικανούς έσονται» (Β΄Τιμ.β:2), μιλά για άξια στελέχη στο στίβο του Χριστού. Σφιχτά λοιπόν τη σκυτάλη και «τρέχομεν δι' υπομονής τόν προκείμενον εΙς ημάς αγώνα, αποβλέποντες είς τόν τής πίστεως αρχηγόν καί τελειω­τήν Ιησού» (Εβρ.ιβ:2).