Έξοδος - ζ (2)

ζ:14 - ια:10

Οι δέκα πληγές.

Γενικά σχόλια.

Στις συνδιαλλαγές του Θεού με το Φαραώ, παρατηρούμε ότι το έλεός Του προηγείται της κρίσης Του. Στα εδάφια 8-10 του κεφαλαίου που εξετάζουμε, βλέπουμε τη δύναμη του Θεού να φανερώνεται πολύ καθαρά πριν στείλει οποιαδήποτε πληγή.

            

Για την Αίγυπτο ήταν πληγές, αλλά για τον Ισραήλ ήταν σημεία της δύναμης και της αγάπης του Θεού προς αυτούς. Ο άνθρωπος που δεν αγαπά το Θεό και έχει πονηρή καρδιά, βλέπει τη δύναμη του Θεού να έρχεται πάνω του σαν πληγή, την ίδια στιγμή που το παιδί του Θεού λέει: «Αυτός είναι ο Κύριός μου» κι ενώνεται μ’ Αυτόν (θ:14 πληγή για το Φαραώ, ζ:3 θαυμάσια για το Μωυσή).

Οι πληγές κατευθύνονται εναντίον των διάφορων θεών της Αιγύπτου που αποδεικνύονται ανίσχυροι μπροστά στο Γιάχβε (Έξ.ιβ:12). Ο Κύριος ήθελε να χτυπήσει την ειδωλολατρία και να δείξει ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός που κυβερνά όλα τα έθνη (Δαν.δ:32). Δεν υπάρχουν προστάτες θεοί για κάθε έθνος, ούτε διάφοροι θεοί για ανάλογες ανάγκες. 

Ο ΕΝΑΣ Θεός είναι αρκετός για όλα. Καθώς μελετάμε τα ήθη και τα έθιμα του λαού της Αιγύπτου, βρίσκουμε ότι αυτά που επλήγησαν, ήταν αντικείμενα λατρείας γι’ αυτούς. Ο Νείλος για παράδειγμα, ήταν ο προστάτης θεός τους. Είχαν θεό που απεικονιζόταν με κεφάλι βατράχου. Το βόδι και η αγελάδα ήταν αντικείμενα δεισιδαιμονιών και σε ορισμένα μέρη υπήρχαν ναοί προς τιμή τους. Ο Θεός ήθελε να μάθουν ότι Αυτός έχει εξουσία πάνω στο βόδι και την αγελάδα. 

Επειδή η βροχή και το χαλάζι, ο κεραυνός και η αστραπή ήταν πολύ σπάνια φαινόμενα, μπορούσαν να δουν ότι ο Γιάχβε είναι Αυτός που έχει εξουσία πάνω σ’ όλη τη φύση, επειδή λάτρευαν το θεό της Φύσης. Το θαύμα γίνεται ακόμα πιο θαυμαστό, απ’ το γεγονός ότι κανένα ίχνος αυτού του γεγονότος δεν βρέθηκε στη Γεσέν. Πίστευαν οι Αιγύπτιοι ότι ο ήλιος έχει δύναμη και πρέπει να τον λατρεύουν; Ο Θεός σκότισε τον ήλιο, αποδεικνύοντας την ανώτατη κυριαρχία Του. Ακόμα και σήμερα, ο Θεός ίσως χρειαστεί να απομακρύνει αντικείμενα ή ανθρώπους στους οποίους επικεντρώνουμε την αγάπη μας, για να δείξει ότι αν εμπιστευόμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός τη δύναμή Του, εμπιστευόμαστε τη ματαιότητα.

Μόνο οι τρεις πρώτες πληγές επηρέασαν τον Ισραήλ. Μετά, ο Θεός έβαλε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο λαό Του και τους Αιγυπτίους (Έξ.η:22-23). Κατά τον ίδιο τρόπο, σ’ αυτές τις τελευταίες μέρες, η εκκλησία του Ιησού Χριστού θα επηρεαστεί μεν λίγο από τη θλίψη, αλλά η αρπαγή θα τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτήν και τον κόσμο.

Οι πληγές ήταν δέκα (10) σε αριθμό και φανερώνουν την τέλεια κρίση του κοσμικού συστήματος που αρνείται να υπακούσει το λόγο του Θεού (Ιωάν.γ:19). Τύπος των πληγών της Μεγάλης Θλίψης  και της τελικής κρίσης (Β’ Πέτρ.γ:7).

Ήταν πληγές που δεν μπορούν να παρερμηνευθούν σαν φυσικά φαινόμενα. Ήταν θαυμαστές παρεμβάσεις του Θεού (Έξ.ς:1). Οι «απελευθερωμένοι σχολιαστές» προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι πληγές στην Αίγυπτο ήταν φυσικά γεγονότα που απλά συνέβησαν. Λένε για παράδειγμα, ότι το νερό του Νείλου έγινε αίμα, από κατακαθισμένη κόκκινη λάσπη στην κοίτη του ποταμού και από μικροοργανισμούς που αναπτύχθηκαν εκεί. Λένε ακόμα, ότι το ζεστό και υγρό καλοκαίρι έφερε τους βατράχους, τις μύγες και τις σκνίπες. Ότι το χειμώνα συμβαίνουν φυσικά φαινόμενα που φέρνουν χαλάζι και φωτιά, ότι οι ακρίδες ήρθαν την άνοιξη, το σκοτάδι από ανεμοθύελλες κτλ.

Σε όλα αυτά, η απάντηση είναι πολύ απλή: Όπως φαίνεται σε κάθε περίπτωση, οι πληγές ήταν πολύ πιο σοβαρές από ένα φυσικό φαινόμενο και γι’ αυτό οι Αιγύπτιοι τρόμαξαν. Άρχιζαν και τελείωναν με τη διαταγή του Μωυσή. Πολλές δεν επηρέασαν τη γη Γεσέν. Είχαν προοδευτική ένταση καθώς ο Θεός τους έδινε την ευκαιρία να μετανοήσουν. Πως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι όλη η Αίγυπτος ήταν στο σκοτάδι, εκτός από τη γη Γεσέν; Πως μπορεί να εξηγηθεί η τελευταία πληγή με τα πρωτότοκα;

ζ:14-25

1^η πληγή: Τα νερά του ποταμού, ρυάκια, πηγές, λίμνες και κάθε συναγωγή νερού έγιναν αίμα. Τα ψάρια πέθαναν, ο ποταμός βρώμισε.

Αντίδραση του Φαραώ: Επειδή οι μάγοι μιμήθηκαν το γεγονός - σε περιορισμένη κλίμακα κι όχι στην πραγματικότητα, αλλά με κόλπα, σκόνες κτλ - ο Φαραώ σκλήρυνε την καρδιά του.

Ο Θεός πρόσβαλε: Το πνεύμα του Νείλου που το ονόμαζαν «χάπι» και το λάτρευαν σαν Θεό. Κι άλλοι θεοί σχετιζόταν με το Νείλο όπως ο Όσιρις, ο Σατέτ και ο Ανκουέτ. Ο Νείλος ήταν πηγή ζωής και τον λάτρευαν με τελετές, ύμνους και προσευχές. Ο Θεός όμως τους έδειξε πως έβλεπε αυτές τις λατρείες - βρωμιά. Αυτή η πληγή καθώς και οι δυο επόμενες συνέβησαν και στη γη Γεσέν.