ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - Προς Ρωμαίους (4)

Κεφάλαια θ - ις

Α. ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ  Ρωμ.θ - ια

1. Γιατί ο Ισραήλ μπήκε στο περιθώριο.

             

Ο Παύλος έκφρασε τη βαθιά του λύπη για την κατάσταση που επικρατούσε στον Ισραήλ εξαιτίας του ότι απέρριψαν το Χριστό. Μετά, απαρίθμησε τα ιδιαίτερα προνόμια που απήλαυσε ο Ισραήλ. Στα εδ. 4 & 5 αναφέρονται οχτώ απ’ αυτά: υιοθεσία, δόξα, διαθήκη, Νόμος, λατρεία, επαγγελίες, πατέρες και Χριστός.

             

Ο Ισραήλ είχε μια πνευματική εκλογή. Ο Παύλος έδειξε ότι δεν δικαιώθηκαν με το να λένε, ότι ο Θεός είναι άδικος επειδή είχε χαρίσει τη σωτηρία και στους Εθνικούς. Κατηγόρησαν το Θεό, λέγοντας, ότι τους είχε βάλει στο περιθώριο, αντικαθιστώντας τους με τους Εθνικούς. Ο Παύλος τους δίδαξε, ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Πάντοτε ενδιαφερόταν για όλους τους ανθρώπους, αν και οι Ιουδαίοι Τον νόμιζαν σαν «εθνικό τους Θεό» που θα ενδιαφερόταν μόνο γι’ αυτούς. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος. Κανένα έθνος ή κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δικαιωθεί ενώπιόν Του αν δεν πιστεύει στο λόγο Του.

 

Ο Αβραάμ ήταν ο φυσικός πρόγονος μιας σαρκικής ή επίγειας γενεαλογίας, ήταν ο πατέρας της πίστης για όλους όσους πιστεύουν, άσχετα αν είναι Εβραίοι ή όχι. Αφού το Σπέρμα στο οποίο ο Θεός διάλεξε να εκπληρώσει τη διαθήκη που έκανε με τον Αβραάμ είναι ο Χριστός (Γαλ.γ:16), ο Ισραήλ σαν έθνος δεν μπορεί να περιμένει να εκπληρωθούν αυτές οι υποσχέσεις παρά μόνο διά του Ιησού.

             

Ο Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, έχει το δικαίωμα να μεταχειρίζεται όπως Αυτός θέλει τα δημιουργήματά Του. Παρόλο που είναι Κυρίαρχος, η θέλησή Του ποτέ δεν είναι παράλογη ή άδικη. Ο Μωυσής και ο Φαραώ ήταν παραδείγματα της δικαιοσύνης της μεθόδου που ο Θεός χρησιμοποίησε για τον Ισραήλ. Τα μηνύματα και οι κρίσεις του Θεού δεν ήταν η αιτία αλλά η αφορμή που σκλήρυνε την καρδιά του Φαραώ. Τα ίδια μηνύματα και οι ίδιες κρίσεις που σκλήρυναν την καρδιά του Φαραώ στάθηκαν η αιτία να παραχωρηθούν άλλοι στο Θεό.

             

Οι προφήτες είχαν προαναγγείλει την τύφλωση του Ισραήλ και το έλεος που ο Θεός θα έδειχνε για τα Έθνη. Αν δεν ήταν το έλεος του Θεού, ο Ισραήλ θα είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά. Οι Εθνικοί δικαιώθηκαν γιατί το ζήτησαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, μέσω της πίστης. Οι Ισραηλίτες δεν απέκτησαν αυτή τη δικαιοσύνη, επειδή τη ζήτησαν με το δικό τους τρόπο, μέσω των έργων του Νόμου.

2. Ο Ισραήλ στο παρόν.

Ρωμ.ι

             

Ο Ισραήλ χρειαζόταν σωτηρία. Με το να ζητάνε τη δική τους δικαιοσύνη, έχασαν αυτή του Θεού. Είχαν ζήλο, αλλά όχι επίγνωση. Γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, ότι ο Νόμος εκπληρώθηκε στο Χριστό κι ότι η δικαιοσύνη είναι διά πίστεως. Η κατάσταση του Ισραήλ χαρακτηρίστηκε από τρία στοιχεία: άγνοια, προσπάθεια και αποτυχία. Η τωρινή κατάσταση του Ισραήλ οφείλεται στην αμαρτία τους για απιστία και στην απροθυμία τους να υποταχθούν στη δικαιοσύνη του Θεού. Το ότι έγιναν δεκτοί οι εθνικοί, οφείλεται αποκλειστικά στη θεία χάρη, ενώ η απόρριψη του Ισραήλ οφείλεται στην άρνησή τους να δεχτούν τη χάρη και στην εμπιστοσύνη τους στα δικά τους έργα.

             

Η σωτηρία, η οποία είναι προσδιορισμένη για όλη την ανθρωπότητα, είναι παγκόσμια σε έκταση. Ο Παύλος περιέγραψε το χαρακτήρα του Θεού. Ο ίδιος Κύριος είναι Κύριος όλων και πλούσιος για όλους όσους Τον επικαλούνται. Είναι έτοιμος να εκχύσει τον πλούτο της χάρη Του σε κάθε ένα που Τον εκζητά. Μια παγκόσμια διακήρυξη του ευαγγελίου ήταν αναγκαία. Ο Θεός έχει βάλει στο στόμα του καθένα την συνθηματική λέξη της πίστης. Αυτή η λέξη είναι «ομολογία» εδ.9-11.

             

Επικαλέσου τον Κύριο (εδ.12,13). Η σωτηρία είναι διαθέσιμη τόσο στους Ιουδαίους όσο και στους εθνικούς. Ο Ιουδαίος δεν απολαμβάνει τη σωτηρία σήμερα, επειδή αρνείται να συμμορφωθεί με τον κανόνα απόκτησής της.

3. Το μέλλον του Ισραήλ.

Κεφ.ια

            

Η μερική τύφλωση του Ισραήλ συνέβη εξαιτίας της απιστίας. Σαν έθνος είχε προειδοποιηθεί, αλλά έκλειναν τ’ αυτιά τους σ’ όλους τους προφήτες του Θεού. Έχουν ονομαστεί «καλιελαία». Ο Παύλος εξήγησε ότι ο Θεός μπόλιασε την αγριελιά (τους Εθνικούς), στη ρίζα της αληθινής ελιάς. Έτσι, οι Εθνικοί δεν μπορούσαν να καυχηθούν κατά των Ιουδαίων, γιατί όπως είπε στους εθνικούς, «Συ δεν βαστάζεις την ρίζαν, αλλ’ η ρίζα σε». Είναι βέβαιο, ότι αν ο Θεός δεν εφείσθη τους φυσικούς κλάδους, αλλά τους απέκοψε, δεν θα φεισθεί ούτε τους κεντρισμένους αν πέσουν στο ίδιο αμάρτημα (εδ.17-24). Ο Ισραήλ πρόκειται να σωθεί. Η διαθήκη του Θεού θα κρατηθεί (εδ.27-29). Το έλεός Του θα φανερωθεί (εδ.30-32). Η δόξα Του θα μεγαλυνθεί (εδ.33-36).

Β. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ  Ρωμ.ιβ - ις

Στην αρχή του κεφ.ιβ, ο Παύλος έδωσε πολλές νουθεσίες σχετικά με την πρακτική χριστιανική ζωή. Αυτές οι νουθεσίες αγγίζουν σχεδόν κάθε τομέα της ζωής. Χριστιανική ζωή είναι απλά το να είσαι και να ενεργείς σαν χριστιανός σε κάθε τομέα της ζωής. Οι λέξεις «διά τούτο» συνδέουν αυτή την καθολική έκκληση για πρακτική χριστιανική ζωή με το επιχείρημα των προηγούμενων κεφαλαίων - σωτηρία μέσω της χάρης.

1. Περίληψη των πέντε κεφαλαίων

• Ζωή σε σχέση με το σώμα των χριστιανών: κεφ.ιβ

• Χριστιανική ζωή σε σχέση με το κράτος: κεφ.ιγ

• Χριστιανική ζωή σε σχέση με ορισμένα καθήκοντα: κεφ.ιδ:1 - ιε:13

• Συμπέρασμα: κεφ.ιε:14-16 - 27

• Έκφραση προσωπικών συναισθημάτων ιε:14-33

• Χαιρετισμοί ις:1-23

• Τελευταία λόγια και ευχή ις:24-27

2. Ρωμ.ιβ

            

 α. Συμμόρφωση με το θέλημα του Θεού.

             

Τα ελέη του Θεού, με την παροχή της δικαιοσύνης μέσω του Χριστού, είχαν σκοπό να οδηγήσουν σε αγιασμό τόσο τη ζωή όσο και τη διακονία. Ο Παύλος αναφέρθηκε στο σώμα και το νου. Το σώμα πρέπει να θυσιαστεί. Έτσι,  δεν θα συμμορφωνόμαστε με τον κόσμο. Ο νους πρέπει να ανανεωθεί. Έτσι θα μεταμορφωθούμε. Η χρήση συγκεκριμένων λέξεων σ’ αυτά τα δύο εδάφια είναι ιδιαίτερα σημαντική.

1)  Παραστήσατε: Είναι η ίδια λέξη με το παραστήσατε εαυτούς στο κεφ.ς. Σημαίνει «ολοσχερή εγκατάλειψη στο Χριστό».

2)  Συμμορφόνεσθε:  σημαίνει «να μην είστε της μόδας». Είμαστε τόσο επιρρεπείς να είμαστε «μοντέρνοι».

3)  Μεταμορφόνεσθε: Σημαίνει «ν’ αλλάξετε μορφή».

4)  Ανακαίνιση: Εμφανίζεται μόνο σ’ άλλο ένα σημείο, στον Τίτ.γ:5 και σημαίνει «ανανέωση».

            

 Η έκφραση: «θυσία ζώσα» φανερώνει την τέλεια αντίθεση της αφιερωμένης χριστιανικής ζωής με τις νεκρές θυσίες της Π. Διαθήκης. Εδώ πρόκειται για μια ζωή ολοκληρωτικά αφιερωμένη στον Ιησού Χριστό.

            

 Η έκφραση: «λογική λατρεία» υποδηλώνει, ότι είναι το μόνο λογικό πράγμα, που μπορούμε να κάνουμε, γιατί ο Ιησούς μας έφτιαξε και μας εξαγόρασε με το δικαίωμα της δημιουργίας και της απολύτρωσης. Ο μόνος δυνατός τρόπος να γνωρίσουμε το τέλειο θέλημα του Θεού και να μπούμε σε μια ζωή λατρείας είναι η τέλεια αφιέρωση σ’ αυτό το θέλημα. Ο ολοκληρωτικός αγιασμός θα αποδείξει, ότι το θέλημα του Θεού είναι καλό, ευάρεστο και τέλειο.

β. Κοινωνία με τους αγίους (εδαφ.3-13).

             

Η χριστιανική υπηρεσία σε σχέση με την εκκλησία απαιτεί ταπείνωση. Η εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Είμαστε πολλά μέλη κι ο καθένας έχει διαφορετική λειτουργία. Σαν συνέπεια, οι υπηρεσίες μας πρέπει να προσφέρονται σαν μια έκφραση ευγνωμοσύνης προς το Χριστό.

γ. Συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας (εδ.14-21).

             

Η χριστιανική υπηρεσία σε σχέση με το συνάνθρωπο και την κοινωνία απαιτεί αγάπη. Νουθετούμαστε για μια πιστότητα αγάπης προς όλους τους ανθρώπους. Υπάρχει μια ιδιαίτερη νουθεσία για ανοχή με αγάπη. Ο Θεός θα μας το ανταποδώσει με το παραπάνω. Πρέπει να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας με αγάπη.

           

Θα ήταν καλό να κάνουμε μια λίστα με τα πρέπει και τα δεν πρέπει αυτού του κεφαλαίου. Υπάρχουν περίπου 36 πράγματα που πρέπει να είναι ένας χριστιανός: άγιος, φιλόθεος, ταπεινός, διακριτικός, φυσικός, πιστός, ελεύθερος, εργατικός, χαρούμενος, ειλικρινής, αγνός, κτλ.

3. Ρωμ.ιγ

             

Η χριστιανική υπηρεσία απαιτεί υποταγή στην κυβέρνηση του κράτους. Ο χριστιανός είναι τόσο ένας πολίτης όσο κι ένα μέλος μιας εκκλησίας. Αυτό απαιτεί υπακοή στις πρόσκαιρες εξουσίες, την πληρωμή όλων των οφειλών και την εκπλήρωση του νόμου της αγάπης, στο φως του μεγάλου και επικείμενου γεγονότος του ερχομού του Κυρίου.

            

Η ανθρώπινη κυβέρνηση αντιπροσωπεύει τη θεία εξουσία. Όταν κάποιος αντιστέκεται σ’ αυτήν, αντιστέκεται στο Θεό. Η έκκληση, που γίνεται εδώ, είναι για μια σωστή ζωή σαν πολίτης. Ο νόμος της αγάπης του Θεού είναι η εγγύηση για μια νομοταγή ζωή. Η αγάπη εκπληρώνει το Νόμο, κι ένας χριστιανός πρέπει ν’ αγαπά τον πλησίον του και να ζει ειρηνικά μ’ όλους τους ανθρώπους.

             

Ο Παύλος μας νουθετεί ν’ αλλάξουμε στάση, ν’ αγρυπνούμε και να ζούμε ευσεβώς. Ξέροντας ότι ο Κύριος θα επιστρέψει σύντομα, πρέπει να ενδυθούμε το Χριστό και να μην φροντίζουμε για τη σάρκα.

4. Ιδιαίτερα καθήκοντα

 Ρωμ.ιδ:1 - ιε:13

             

Υπάρχουν συγκεκριμένες υποχρεώσεις κάτω από ιδιαίτερες περιστάσεις που πρέπει να θυμόμαστε. Πρέπει να σεβόμαστε τη συνείδηση του αδελφού μας χριστιανού, τη στιγμή που μερικοί μπορεί να παρατηρούν και να τηρούν κάποιες μέρες της εβδομάδας ή να τρώνε λάχανα κι όχι κρέας. Εκείνοι που είναι δυνατοί πρέπει να δείχνουν κατανόηση. Εκείνοι που είναι αδύνατοι πρέπει να είναι προσεκτικοί. Δεν πρέπει να αρέσουμε στους εαυτούς μας αλλά να ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού, ώστε να οικοδομούμε τον πλησίον μας, ζώντας τόσο αρμονικά ώστε να δοξάζουμε το Θεό και να χαιρόμαστε με ευγνωμοσύνη επειδή όλοι, Ιουδαίοι και Εθνικοί, έχουμε έρθει στο Χριστό.

             

Αυτό το σημείο της επιστολής ασχολείται με τα παρακάτω θέματα:

• Αυτός που τρώει λάχανα είναι πιο σωστός απέναντι στο Θεό, απ’ αυτόν που τρώει κρέας;

• Αυτός που κρίνει μια μέρα αγιότερη από μια άλλη, είναι πιο δίκαιος απ’ αυτόν που κρίνει ότι όλες οι μέρες είναι το ίδιο;

• Μπορεί ο θάνατος να χωρίσει κάποιον απ’ το Θεό;

            

Η απάντηση σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι ένα οριστικό ΟΧΙ! Σε καμιά περίπτωση στα δύο πρώτα προβλήματα δεν πρέπει να καταδικάζεται ο αδύνατος αδελφός που τρώει μόνο χόρτα, ή που κρίνει μια μέρα αγιότερη από μια άλλη. Η αγάπη πρέπει να κυριαρχεί στις ενέργειες των αγίων.

5. Συμπέρασμα

Ρωμ.ις

             

Αυτό το κεφάλαιο αποτελείται  από χαιρετισμούς στους αγίους, που κατοικούσαν στη Ρώμη. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μελετήσουμε αυτή τη λίστα και να σημειώσουμε τα σχόλια που έκανε ο Παύλος σχετικά με τον καθένα απ’ αυτούς. Η Πρίσκιλλα και ο Ακύλας ήταν γι’ αυτόν μέλη της δικής του οικογένειας, τόσο οικεία ήταν η βοήθειά τους. Ο Ανδρόνικος και ο Ιουνιάς ήταν συγγενείς του, που είχαν σωθεί πριν απ’ αυτόν. Είναι πιθανόν οι προσευχές τους να συντέλεσαν στη μεταστροφή του Παύλου στο Χριστό. Ένας άλλος συγγενής του ο Ηρωδίωνας αναφέρεται στο εδ.11. Στο εδ.13 ο Παύλος αναφέρεται στη μητέρα του Ρούφου. Κάπου στα ταξίδια του Παύλου, αυτή η χριστιανή γυναίκα είχε σταθεί σαν μητέρα στον αφιερωμένο απόστολο, κι εκείνος θυμάται με ευγνωμοσύνη τη στοργική της φροντίδα.

             

Ο Παύλος επίσης προειδοποίησε τους Ρωμαίους αγίους για τον κίνδυνο να ακούσουν ανθρώπους με λάθος διδασκαλίες. Κι αυτό ακριβώς είναι που έγινε τελικά στη Ρώμη. Τον έβδομο αιώνα, ο παπικός θρόνος στήθηκε εκεί.

            

Η ευχή με την οποία κλείνει αυτή η επιστολή τη χαρακτηρίζει σαν μια γνήσια επιστολή του Παύλου.