Πόσοι
άραγε γνωρίζουν ότι υπήρχε ένα
θέατρο-κόσμημα στην πρωτεύουσα το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών στην θέση του παλαιού Δημαρχείου (πλατεία Κοτζιά).
Σε διαδοχικά σχέδια των Μπουλανζέ (1857) και Τσίλερ (1873) λειτούργησε από το 1888 έως
το 1939 και πέρασε διάφορες φάσεις ταλαιπωρίας στο μισό αιώνα ζωής του. Το
θέατρο αυτό είχε χωρητικότητα 1500 θεατών και ήταν από τα καλύτερα και
πολυτελέστερα της Ευρώπης πραγματικά ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα.
Όταν
έφθασαν οι μικραασιάτες πρόσφυγες μην ξέροντας που να τους στεγάσει (το ως γνωστό
ανοργάνωτο κράτος) σταμάτησε την λειτουργία του. Για 5 περίπου χρόνια οι πρόσφυγες ( ¨οι τουρκόσποροι ¨΄ όπως τους
αποκαλούσαν οι ανάλγητοι αθηναίοι αστοί της εποχής), στοιβάζονταν κατά εκατοντάδες στο θέατρο
αυτό.
Εγκαταλειμμένοι από το κράτος τις
παγερές νύχτες του χειμώνα έκαιγαν τα καθίσματα και τα έπιπλα. Τις κουρτίνες
τις έκαναν σκεπάσματα. Το θέατρο μαγαρίστηκε. Από το 1927 που μετακόμισαν και
οι τελευταίοι πρόσφυγες το θέατρο έμεινε ανενεργό και εγκαταλειμμένο.
Τελικά το
1939 την κατεδάφισή του πρότεινε ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς, υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης
επί δικτατορίας Μεταξά με σύμφωνη απόφαση του δημάρχου Αμβρόσιου Πλυτά λέγοντας στο Δημοτικό συμβούλιο ότι "η
απαλλαγή της Αθήνας από το θέατρο θα ήταν ευεργέτημα".
