Τι όμορφο που είναι το χιόνι, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που το βλέπουν σπάνια όπως εμείς στην Αθήνα!...
Στην Αγία Γραφή το χιόνι παρουσιάζεται ως όργανο του Θεού και χρησιμοποιείται παραβολικά σαν σύμβολο της τέλειας καθαριότητας που ταιριάζει στην άγια φύση του Θεού.
Όμως εδώ θα δούμε το χιόνι από άλλη άποψη, όπως το ζούμε στην καθημερινή μας ζωή, και θα οδηγηθούμε σε σκέψεις πρακτικές, που μπορούν να μας ωφελήσουν στην πνευματική και εκκλησιαστική ζωή.
Επειδή είναι όντως αλήθεια ότι το ΧΙΟΝΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ πόσες παγίδες όμως κρύβονται πίσω από τις ομορφιές του;
ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ
Όταν το χιόνι σκεπάσει έναν τόπο, εκείνο που φαίνεται τελικά είναι η όμορφη λευκότητα και η απαστράπτουσα λαμπρότητά του, στο φως του ήλιου που συνήθως ακολουθεί τη χιονόπτωση.
Βέβαια, αυτή είναι πολύ ωραία εικόνα, επειδή όλα γύρω φαίνονται τόσο όμορφα και αρμονικά. Τίποτα δεν είναι αταίριαστο σε ένα χιονισμένο τοπίο, εκτός ίσως από τα έργα των ανθρώπων, όπως π.χ. κάποιοι στύλοι του ηλεκτρικού και τα καλώδιά τους...
Όμως αυτή είναι μια ΑΠΑΤΗΛΗ εικόνα επειδή στην πραγματικότητα το χιόνι ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ καθόλου την αληθινή κατάσταση του εδάφους που σκεπάζει. Αν σε κάποιο οικόπεδο υπάρχουν σκουπίδια, το χιόνι τα σκεπάζει και δεν φαίνονται, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν εκεί και θ' αποκαλυφθούν ευθύς μόλις το χιόνι λιώσει.
Το χιόνι είναι καθαρό αλλά δεν έχει δύναμη να καθαρίσει άλλα πράγματα. Όχι μόνο, αλλά ούτε καν έχει τη δύναμη να παραμείνει καθαρό το ίδιο. Γρήγορα μπορεί ν' ανακατευτεί π.χ. με τη λάσπη και τότε χάνει την αγνότητά του, γίνεται ένα γκρίζο απαίσιο πράγμα.
Καλύτερο, λοιπόν, είναι το ΑΛΑΤΙ παρά το ΧΙΟΝΙ. Είναι και το αλάτι άσπρο αλλά έχει δύναμη που επιδρά στο περιβάλλον.
ΚΡΥΒΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΦΑΙΡΕΙ
Το χιόνι γελάει τα μάτια, αλλά δεν εξασφαλίζει το περπάτημα. Η εικόνα που μας παρουσιάζει μπορεί να είναι αρεστή, όμως δεν είναι αληθινή. Κάτω από το χιόνι μπορεί να υπάρχει κάποιος λάκκος, ένα χαντάκι, μια παγίδα... Καθώς ο διαβάτης βλέπει εμπρός του μια ενιαία επιφάνεια χιονιού, μπορεί εύκολα να ξεγελαστεί και να πατήσει επάνω σε επικίνδυνο έδαφος, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ή και να σκοτωθεί.
Καθώς το πέπλο του χιονιού κρύβει κάθε ασχήμια, θα θέλαμε να παραμένουν τα πράγματα σ’ αυτή την κατάσταση, όμως το χιόνι δεν μπορεί ν' αλλάξει την φύση των πραγμάτων και μόλις αρχίσει να λιώνει, αποκαλύπτεται ξανά η προηγούμενη φύση τους. Αν π.χ. κάτω από το χιόνι υπάρχει κοπριά ή κάποιο ψοφίμι, θα φανερωθούν μόλις το χιόνι λιώσει.
Εμείς οι άνθρωποι αρεσκόμαστε συχνά να βλέπουμε την πραγματικότητα σκεπασμένη από ένα στρώμα χιονιού. Δεν μας αρέσει η αλήθεια, επειδή ίσως είναι δυσάρεστη ή επειδή απαιτεί από μας ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ.
Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να κρύψουμε την πραγματικότητα με ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ, καλύτερα να φροντίσουμε να κάνουμε το μέρος μας, το καθήκον μας, και να μην κρύβουμε τα σκουπίδια “κάτω από το χαλί” όπως η οκνηρή υπηρέτρια...
ΤΥΦΛΩΝΕΙ
Το χιόνι είναι ΜΟΝΟΧΡΩΜΟ. Δεν υπάρχουν αποχρώσεις στο χιόνι. Γι’ αυτό, καθώς το φως αντανακλά επάνω του, τα μάτια του ανθρώπου κουράζονται και μπορούν να πάθουν εγκαύματα. Για το λόγο αυτό θα έχετε προσέξει ότι όλοι όσοι ασχολούνται με αθλήματα του χιονιού αφενός φοράνε ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ και αφετέρου φοράνε ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΡΟΥΧΑ και προστατευτικές κρέμες.
Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο να ζει μέσα στην ποικιλία και όχι στη μονοτονία. Έκανε το πράσινο των φυτών με απίθανες διαβαθμίσεις και τα άνθη τους με άπειρα χρώματα. Έκανε τον ουρανό όχι μόνο γαλάζιο αλλά και σκούρο μπλε και πορτοκαλί και πορφυρό...
Έκανε τα βουνά πολύχρωμα και τα χρώματά τους να μεταβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες φωτισμού και τις σκιές των νεφών που πέφτουν επάνω τους...
Η μονοτονία του χιονιού ΤΥΦΛΩΝΕΙ. Παρόμοια ο άνθρωπος τυφλώνεται πνευματικά από τη ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ της διδαχής, χωρίς να ελέγχει και να συγκρίνει με τις Γραφές, το αποτέλεσμα είναι να χάσει την ικανότητα «να διακρίνεις τα διαφέροντα» και ακόμη να τυφλωθεί πνευματικά.
Αλλά υπάρχει και ένας ακόμη κίνδυνος, επειδή δεν θέλουμε ν’ ασχολούμαστε με προβλήματα, συχνά “κάνουμε στραβά μάτια”, προσπαθώντας να τα αγνοούμε και συνηθίζουμε να προσπερνάμε διάφορα ζητήματα που δεν θέλουμε να μας απασχολούν και να “ταράζουν” την ησυχία μας. Έτσι όμως τα μάτια μας μπορούν να “στραβωθούν”, τελικά, και να τα βλέπουμε “όλα σωστά κι όλα ωραία”... Όμως όλ' αυτά παραμένουν εκεί, είτε τα “βλέπουμε” είτε όχι, και κάποια στιγμή, στο τέλος, ΘΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ.
ΠΑΓΩΝΕΙ ΚΑΙ ΑΤΟΝΕΙ
Όταν πιάνεις το χιόνι, γρήγορα τα χέρια σου μουδιάζουν. Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στο ζεστό και το κρύο. Επίσης μπορεί να έχεις χτυπήσει αλλά να μην αισθάνεσαι ΠΟΝΟ. Μπορεί να τρέχει το αίμα σου αλλά να μην το αντιληφθείς και να εξαντληθείς από την αιμορραγία.
Αν έχεις αποφασίσει να ζεις σε μια πλαστή κατάσταση, αποσιωπώντας τις ασχήμιες, κουκουλώνοντας τις αταξίες, σκεπάζοντας τις αμαρτίες, με άλλα λόγια χρησιμοποιώντας ένα “στρώμα χιονιού” για να κουκουλώνεις ότι σε ενοχλεί από την πραγματικότητα, σχεδόν βέβαιο θα σε καταλάβει παγωνιά και αδράνεια.
Σύντομα θα πάψουν να σε συγκινούν όχι μόνο τα γεγονότα αλλά θα πάψεις να ενδιαφέρεσαι και για τους ίδιους τους ανθρώπους. Θα περιοριστείς εγωιστικά μόνο στον εαυτό σου, δε θα πονάς για ό,τι συμβαίνει γύρω και στους γύρω σου, όμως το αποτέλεσμα θα είναι η δική σου “παγωνιά” και έτσι, όπως λέει ο Χριστός, τελικά «η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή» (Ματθ. 24/κδ/12).
ΑΔΡΑΝΕΙ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΝΕΙ
Λένε ότι ο θάνατος του χιονιού είναι ο πιο γλυκός... Δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Πέφτεις σε μια νάρκωση που σε εμποδίζει ν’ αντιδράσεις και να κάνεις κάτι για την κατάστασή σου. Δεν αποφασίζεις ν' αντιμετωπίσεις την κατάσταση αλλά θέλεις να κοιμηθείς...
Αλλά αυτός ο ύπνος, αναπόδραστα, οδηγεί σε θάνατο από ψύξη. Όλα τα συστήματα του οργανισμού αδρανούν και δεν υπάρχουν αντανακλαστικά. Η αναπνοή λιγοστεύει. Ο σφυγμός της καρδιάς ατονεί και η κυκλοφορία του αίματος παύει.
Παρατηρώντας διάφορες εκκλησίες, διαπιστώνουμε μια πνευματική νέκρωση που «όζει ήδη». Και όμως οι εκκλησίες μπορεί να είναι γεμάτες. Μπορεί να έχουν χορωδίες και άλλες δραστηριότητες. Μπορεί να κάνουν δημόσιες εκδηλώσεις και να προκαλούν θόρυβο με την παρουσία τους. Αλλά χωρίς ουσία πνευματική.
Ποιος δεν θυμάται τους ιερείς και το Ναό στα Ιεροσόλυμα, στα χρόνια του Κυρίου. Εκείνοι από το μέρος τους έβλεπαν και θαύμαζαν μεγαλόπρεπα κτίσματα, όμως ο Κύριος έβλεπε ΕΝΑ «ΣΠΗΛΑΙΟ ΛΗΣΤΩΝ».
ΞΕΓΕΛΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ
Απέναντι από το σπίτι μας, υπάρχει ένα δέντρο με ψηλά κλαδιά. Στην τελευταία χιονόπτωση, όμως, ένα μεγάλο κλωνάρι, το ψηλότερο, σχίστηκε, έσπασε και έπεσε στο δρόμο, επειδή δεν άντεξε το βάρος του χιονιού...
Η γενική εντύπωση είναι ότι το χιόνι δεν είναι βαρύ. Οι νιφάδες του είναι ανάλαφρες καθώς πέφτουν στα ρούχα μας κανένας δεν αισθάνεται βάρος. Όταν όμως μαζευτούν πολλές μαζί, τότε το χιόνι δεν είναι πια ελαφρύ αλλά αποδεικνύεται μάλλον βαρύ.
Είναι όπως οι αμαρτίες που κάνουν οι χριστιανοί. Δεν είναι μεγάλες αλλά μικρές... Κανείς δεν σκοτώνει, δεν κλέβει τράπεζες, δεν μοιχεύει κ.λ.π. Όμως όλοι κάνουμε μικρά πταίσματα, σφάλματα, αδυναμίες και απροσεξίες...
Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, συγκεντρώνουμε σωρούς από αυτές τις μικρές, άχρωμες ή αδιάφορες πράξεις, που όμως καταλήγουν σε μεγάλο βάρος πάνω στην ψυχή μας. Άλλοτε πάλι εξελίσσονται σε ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΕΣ που στο διάβα τους παρασύρουν εκκλησίες ολόκληρες.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ
Ας θυμηθούμε εδώ ένα βιβλικό εδάφιο, από τη σκηνή της Μεταμόρφωσης του Κυρίου. Όπως περιγράφει ο ευαγγελιστής, ο Κύριος με τρεις μαθητές Του ανέβηκε σ’ ένα όρος (δεν λέει το όνομά του), όπου μεταμορφώθηκε μπροστά στους μαθητές Του και «τα ιμάτια αυτού έγειναν στιλπνά, λευκά λίαν ως χιών, οποία λευκαντής επί της γης δεν δύναται να λευκάνη» (Μάρκ. 9/θ/3).
Οι μαθητές, ήθελαν να μείνουν στο Όρος της Μεταμόρφωσης, αλλά ο Χριστός τούς κάλεσε να κατεβούν στην πεδιάδα, εκεί που ήταν οι άνθρωποι και τα προβλήματα, εκεί που έπρεπε να παλέψουν, να δυναμώσουν και ν' ανδρωθούν αληθινά.
Μερικοί άνθρωποι συγκινούνται από στιγμιαίες και παροδικές καταστάσεις που συμβαίνουν κατά καιρούς στον εκκλησιαστικό χώρο, καταστάσεις που εν πολλοίς δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα συναισθηματικό “χιονισμένο τοπίο”. Μια εικόνα που αρέσει, που όμως δεν αφήνει τίποτα όταν τα πράγματα επανέλθουν στη φυσιολογική τους κατάσταση. Πολλοί θέλουν να παραμείνει το “θαύμα”, όμως αυτό δεν γίνεται.
Μιλούμε για αναζωπυρώσεις, για ημέρες και ώρες “Πεντηκοστής”, για δάκρυα και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Αλλά τι μένει στη συνέχεια; Έχει παρατηρηθεί πως ύστερα από τέτοια γεγονότα, η ζωή επανέρχεται γρήγορα στην παλιά της κατάσταση. Οι διχόνοιες ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, η κοσμικότητα κι η πλεονεξία κυριεύει πάλι τους ανθρώπους, η πνευματική ατονία και αδιαφορία επισκιάζει τις καρδιές και το περιβάλλον.
Χιλιάδες χρόνια τώρα ο ουρανός ρίχνει το χιόνι και σκεπάζει τη γη, όμως αργά ή γρήγορα το χιόνι λιώνει. Έρχεται και παρέρχεται. Η επίδρασή του είναι προσωρινή. Αντίθετα ο Κύριος έχει να μας προσφέρει κάτι πιο συγκεκριμένο και οριστικό, μόνιμο και με διάρκεια.
ΑΣ ΖΗΛΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ
«Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον» (Ησ.α:18).
Ο Κύριος δεν θέλει να είμαστε ακάθαρτοι κάτω από το καθαρό χιόνι, αλλά ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΟΙ ΣΑΝ ΤΟ ΧΙΟΝΙ. (Και επειδή δε μπορούμε να το καταφέρουμε εμείς από μόνοι μας, προσφέρεται να το κάνει Εκείνος σ’ εμάς). Αλλά είναι αυτό που τόσο απουσιάζει από τη σημερινή εκκλησία κι ίσως από τις δικές μας τις ζωές, αγαπητέ αναγνώστη. Το ζήτημα δεν είναι να βρεθεί κάποιο χιόνι που θα σκεπάσει την κατάστασή μας. Το ζήτημα είναι ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ. Να αλλάξει η φύση μας. Να αλλάξει η ζωή μας.
Ο Δαβίδ προσεύχεται: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου» (Ψαλμ.να:10) και ο Κύριος βεβαιώνει ότι, «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν» (Ματθ.ε:8).
Μην περιμένουμε να χιονίσει, λοιπόν, για να δούμε άσπρη μέρα – όπως λέει ένα σύνθημα της νεολαίας. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας κι ας κάνουμε το μέρος μας ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και όχι επιφανειακά!
