Επίγεια και ουράνια σοφία

Ιακώβου γ:13-18

Παρ.δ:7 Η σοφία είναι το πρώτιστον· απόκτησον σοφίαν· και υπέρ πάσαν απόκτησίν σου απόκτησον σύνεσιν. 

Στην Αγία Γραφή, σοφία δεν είναι απλά η κατοχή της γνώσης και της πληροφορίας, αλλά η ικανότητα να εφαρμόζεις την αλήθεια στην καθημερινή ζωή.

 

Η σοφία δεν αφορά τι  ξέρεις, αλλά τι κάνεις. Δεν έχει να κάνει τόσο με το μυαλό, όσο με τις σχέσεις και το χαρακτήρα. Γι’ αυτό, στον λόγο του Θεού ανόητος είναι αυτός που ξέρει την αλήθεια, αλλά αποτυγχάνει να την εφαρμόσει.

 

Στην επιστολή Ιακώβου, θα δούμε μια περικοπή που αντιπαραβάλει την ανθρώπινη σοφία με τη θεϊκή, την επίγεια με την επουράνια. 

Ρωτάει λοιπόν: Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. (Ιάκ.γ:13).

Είναι δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος που να ομολογεί μόνος του ότι είναι ανόητος. Οι περισσότεροι, έχουμε μια γενικά ανεβασμένη γνώμη για τη σοφία μας. Έχουμε καλύτερη γνώμη για τον εαυτό μας, από αυτό που πραγματικά είμαστε. Δείγμα και αυτό της πεσμένης φύσης που όλοι μας κουβαλάμε.

Παρ.κ:6 Πολλοί άνθρωποι κηρύττουσιν έκαστος την καλοκαγαθίαν αυτού· αλλά τις θέλει εύρη άνθρωπον πιστόν;

Γι’ αυτό ο λόγος του Θεού στην επιστολή Ιακώβου, για μια ακόμη φορά, μας ισοπεδώνει. Και λέει το εξής: Είσαι σοφός; Ξέρεις πράγματα; Είσαι γνώστης; Επιστήμονας; Δείξε το από την καλή σου διαγωγή. Από τη σωστή συμπεριφορά σου. Όπως η πίστη, έτσι και η σοφία δεν αποδεικνύονται στα λόγια, αλλά στην πράξη. Αν υπάρχει σοφία, θα φανεί από το πώς φέρομαι.

Υπάρχουν άνθρωποι, από των οποίων τα χείλια μπορεί κάποιος κυριολεκτικά να κρεμαστεί. Όταν όμως, έρχεται η ώρα στην δική τους ζωή, στην δική τους οικογένεια, στην δουλειά τους, να φανεί η εφαρμογή αυτών που λένε, αποδεικνύεται το αντίθετο. Για αυτό και κουνάμε το κεφάλι με νόημα λέγοντας «αυτός, όλο λόγια είναι».

Το δεύτερο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι η διαγωγή που φανερώνει σοφία, αποδεικνύεται με έργα που γίνονται με πραότητα. Ο σοφός άνθρωπος είναι πράος. Και τα έργα που κάνει, τα κάνει με πραότητα.

Πραότητα, δεν είναι αδυναμία, ούτε παθητικότητα, δεν είναι μιζέρια.

Πράος είναι αυτός που υποτάσσει την δύναμη και την εξουσία του, κάτω από τον Θεό.

Θυμίζω πως ο Μωυσής ήταν πράος άνθρωπος (Αριθ.ιβ:3). Αν ρωτούσαμε τον Φαραώ, δεν θα είχε καθόλου την άποψη πως ο Μωυσής ήταν αδύναμος άνθρωπος. Υπέτασσε τη θέλησή του στον Θεό.

Το ίδιο και ο Χριστός. Είπε ο ίδιος για τον εαυτό του: είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά (Ματθ.ια:29). Οι άνθρωποι όμως, όταν τους έβγαλε με το μαστίγιο έξω από το ναό, δεν είχαν την εικόνα ενός αδύναμου Χριστού.

Οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους σοφό, γενικά δεν είναι πράοι. Κομπάζουν για την σοφία τους. Απαιτούν να τους ακούνε οι άλλοι. Διαφημίζουν την γνώση τους. Κάνουν φασαρία για να τους προσέξεις. Πιστεύουν πως είναι απαράδεκτο να μη βλέπει ο άλλος πως έχουν δίκιο και πολεμούν. Ο λόγος του Θεού λέει: Τα έργα που αποδεικνύουν τη σοφία γίνονται με πραότητα.

Για να το καταλάβουμε πρακτικά αυτό, θα εξετάσουμε τα επόμενα εδάφια όπου μας εξηγούν ποια είναι η ψεύτικη σοφία (Ιάκ.γ:14-16).

Εδώ μαθαίνουμε για τα κίνητρα, τα χαρακτηριστικά και τα αποτελέσματα της επίγειας σοφίας.

Πρώτα μαθαίνουμε ότι τα κίνητρα της επίγειας, της ψεύτικης σοφίας, βρίσκονται στην καρδιά. Από εκεί πηγάζουν όλα. Το κίνητρο είναι σημαντικό για τον Θεό. Δεν έχει σημασία μόνο το τι λέω, ή τι κάνω, αλλά και γιατί το κάνω. Δεν είναι αρκετό να έχω δίκιο και να επιμένω σε κάτι. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο μέσα μου γιατί επιμένω.

Προσέξτε λέει, γιατί μέσα στην καρδιά σας μπορεί υπάρχει πικρός φθόνος και φιλονικία, «εριθεία» όπως λέει το κείμενο. Με απλά λόγια, να έχω πίκρα επειδή δεν έγινε «το δικό μου», και να επιμένω γιατί δεν μπορεί ποτέ να μη γίνεται το δικό μου. Μπορεί να υπάρχει πικρή ζήλεια. «Γιατί να ακούν αυτόν και όχι εμένα»; Πιο πολλά ξέρει αυτός; Ή ακόμη μπορεί να επιμένω από «εριθεία». Δηλαδή σπουδαρχία που σημαίνει η με κάθε μέσο επιδίωξη κατάληψης της αρχής, ανταγωνιστικότητα.

 

Όταν πέθανε ο Σολομώντας, στη θέση του βασίλεψε ο Ροβοάμ. Πήγε λοιπόν, ο λαός και του είπε, Ο πατήρ σου εσκλήρυνε τον ζυγόν ημών· τώρα λοιπόν την δουλείαν την σκληράν του πατρός σου και τον ζυγόν αυτού τον βαρύν, τον οποίον επέβαλεν εφ' ημάς, ελάφρωσον συ, και θέλομεν σε δουλεύει (Α’  Βας.ιβ:4).

Αφού φύγανε, πήγε και ρώτησε τους πρεσβύτερους, Τι να κάνω; Τι με συμβουλεύετε; Αυτοί του απάντησαν, Εάν σήμερον γείνης δούλος εις τον λαόν τούτον και δουλεύσης αυτούς και αποκριθής προς αυτούς και λαλήσης αγαθούς λόγους προς αυτούς, τότε θέλουσιν είσθαι δούλοί σου διά παντός. (εδ.7).

Απέρριψε όμως, αυτή τη συμβουλή και πήγε και ρώτησε τους νέους, με τους οποίους είχε μεγαλώσει. Και αυτοί του είπαν, Να πας να τους πεις: Ο μικρός μου δάκτυλος θέλει είσθαι παχύτερος της οσφύος του πατρός μου· τώρα λοιπόν, ο μεν πατήρ μου επεφόρτισεν εις εσάς ζυγόν βαρύν, εγώ δε θέλω κάμει βαρύτερον τον ζυγόν σας· ο πατήρ μου σας επαίδευσε με μάστιγας, αλλ' εγώ θέλω σας παιδεύσει με σκορπίους (ιβ:10,11). Εγώ είμαι βασιλιάς. Δεν θα μου πείτε εσείς τι να κάνω. Εγώ θα σας λέω τι θα κάνετε. Διαχείριση εξουσίας για να αποδείξει τι; Πως γίνεται το δικό του! Πικρός φθόνος, φιλονικία!

 

Το πρόβλημα με αυτά που λέμε, είναι πως ενώ τα παραδεχόμαστε σαν αλήθεια, είναι ο λόγος του Θεού στο κάτω-κάτω, ελάχιστα μπορούμε να τα δούμε στον εαυτό μας. Σπάνια, αν όχι ποτέ, δεν τα παραδεχόμαστε και ο τσακωμός έρχεται και πάντα φταίει ο άλλος. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στο τι θέλει ο Θεός και το δικό μας εγώ. Το να γίνονται τα πράγματα με το δικό μας μόνο τρόπο γίνεται τόσο σημαντικό που όλα τα άλλα εξαφανίζονται.

 

Ο χριστιανισμός είναι θρησκεία της καρδιάς. Ο Θεός ενδιαφέρεται να μας καθαρίσει σε βάθος. Ασχολείται όχι μόνο με αυτά που κάνουμε, αλλά και γιατί το κάνουμε. Και μας ζητάει να θέλουμε να είναι καθαρή η καρδιά μας.

 

Ο κόσμος γύρω μας, χωρίς το Θεό, το θεωρεί φυσιολογικό να επιμένεις για να γίνει το δικό σου ακόμη και με λάθος μέσα. Ο πικρός φθόνος και η εριθεία είναι συνηθισμένα. Είναι στην πολιτική, είναι στις επιχειρήσεις, είναι στα σόγια. Είναι συνηθισμένο να προσπαθείς πλαγίως να κερδίσεις, υπονομεύοντας τον άλλο. Για μας όμως, που θέλουμε να ακολουθούμε το Χριστό, το να γίνεται απλά το δικό μας, το να ενεργώ, να μιλάω, να επιχειρηματολογώ, να προωθώ πράγματα επειδή έχω ζήλεια, πίκρα, εριθεία, είναι αμαρτία.

 

Αν το κάνω αυτό, λέει η Γραφή, τότε κατακαυχιέμαι και ψεύδομαι ενάντια στην αλήθεια. Δηλαδή, είμαι περήφανος, αλαζόνας και ψεύτης. Ζω ένα ψέμα σε δύο επίπεδα. Ζω ένα ψέμα όσον αφορά στα κίνητρά μου. Πείθω τον εαυτό μου ότι παλεύω για την αλήθεια, ενώ στην πραγματικότητα παλεύω για τον εγωισμό μου. Θέλω να γίνεται το δικό μου. 

 

Επίσης, ζω ένα ψέμα σχετικά με τον Χριστό. Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι του Χριστού. Αν λέω ότι ο Χριστός με άλλαξε, δεν μπορώ να ενεργώ με τέτοια κίνητρα.

 

Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Η καρδιά μας, είναι απατηλή, μας ξεγελάει. Είναι διεφθαρμένη περισσότερο από καθετί άλλο, λέει ο λόγος του Θεού (Ιερ.ιζ:9). Γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να κρύβομαι σαν άνθρωπος πίσω από το δάχτυλό μου. Μια μέρα όλα αυτά θα τα βρω μπροστά μου, όταν θα σταθώ μπροστά στον Χριστό. Κι εκεί θα αποκαλυφθούν όλα τα κρυφά της καρδιάς. Ας μην παίζουμε μ’ αυτά τα πράγματα.

Προχωράμε να δούμε τα χαρακτηριστικά της ψεύτικης σοφίας: Τι είναι αυτό που την ξεχωρίζει από τη σοφία του Θεού: Αυτή η σοφία δεν είναι εκείνη που κατεβαίνει από τον ουρανό, αλλά είναι επίγεια, ζωώδης, δαιμονική (Ιάκ. γ:15).

Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι είναι επίγεια. Δηλαδή, περιορισμένη σ’ αυτό τον κόσμο. Περιορισμένη από το χρόνο και τον χώρο. Περιορισμένη στην ανθρώπινη σκέψη. Σ’ αυτό που ο άνθρωπος μόνος του μπορεί να κάνει και να σκεφτεί. Δεν υπάρχει ο Θεός στην εικόνα, γι’ αυτό μετράει μόνο ότι είναι χρήσιμο για «μένα», «τώρα».

Παράδειγμα: οι μαθητές που δεν τους δέχονται στο χωριό των Σαμαρειτών και λένε: να τους δείξουμε εμείς; Να προσευχηθούμε να πέσει φωτιά να τους κάψει; Τι λέτε ήταν σοφό αυτό;

Νοιάζονταν για την αλήθεια, ή για τον εγωισμό τους; Δεν ενδιαφέρονταν για τους ανθρώπους, αλλά ενοχλήθηκαν γιατί δεν έγινε το δικό τους. Είχαν πικρό ζήλο και νόμιζαν πως υπηρετούσαν την αλήθεια. Ο Χριστός τους λέει: Δεν ξέρετε ποιου πνεύματος είστε. Δεν έχετε καταλάβει τι κάνω εδώ. Ήρθα για να σώσω, όχι να καταστρέψω. Δεν μπορείτε να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πολλές φορές ο Χριστός έκανε πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν παρά μόνο όταν βάλεις την αιωνιότητα και το Θεό μέσα στο παζλ. Οι μαθητές πάλι, εμπόδιζαν τα παιδιά να Τον δουν. Και ο Χριστός τους μάλωσε. Δική τους, είπε, είναι η βασιλεία των ουρανών. Μην τα εμποδίζετε. Η επίγεια σοφία βλέπει μόνο το τώρα και το εδώ. Δεν μπορεί να δει παραπέρα. Δεν βλέπει το «μετά». Δεν βλέπει το «μετά του Θεού». Για αυτό και το ειρωνεύεται. Ειρωνεύεται τον άνθρωπο που γυρνάει το άλλο μάγουλο. Γιατί δεν ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει. Φοβάται, τον άνθρωπο που έχει το μεγαλείο να συγχωρήσει. Γιατί υπάρχει μεγαλείο στη συγχώρηση.

 

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της ψεύτικης σοφίας είναι το ότι είναι «ζωώδης». Το κείμενο λέει «ψυχική». Δηλαδή σαρκική. Είναι η σοφία του ανθρώπου που μέσα του δεν κατοικεί το Άγιο Πνεύμα. Γράφει στην Α’ Κορ.β:14 Ο φυσικός (ψυχικός) όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται. Το να πεις σε κάποιο άνθρωπο, ότι είναι καλύτερο να δίνεις παρά να παίρνεις, όχι σοφό δεν ακούγεται, αλλά μάλλον ανόητο. Το να δίνεις από το χρόνο και τα χρήματά σου για την Βασιλεία του Θεού θεωρείται αφέλεια.

 

Τρίτο, η σοφία αυτή είναι «δαιμονική». Η πηγή της είναι ο σατανάς. Ο οποίος συστηματικά λέει ψέματα για την πραγματικότητα, για τον Θεό, για μας. Διαστρεβλώνει την αλήθεια για τον Θεό, για τον χαρακτήρα Του και το θέλημά Του.

«Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων» (Α΄ Τιμ. δ:1).

Ποιες είναι μερικές από αυτές τις διδασκαλίες; Λέει παρακάτω, «εμποδιζόντων τον γάμον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων» (δ:3). Πράξεις που φαίνονται σοφές, αλλά δεν είναι από τον Θεό. Και όχι απλά δεν είναι από τον Θεό, αλλά είναι από τα δαιμόνια. Αυτό που μπορεί να φαίνεται ορισμένες φορές σαν πράξη ευσέβειας, εμπνέεται από τον εχθρό της ψυχής.

 

Είδαμε λοιπόν, Τα κίνητρα της ψεύτικης σοφίας: «Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας» (Ιάκ.γ:14).

Είδαμε τα χαρακτηριστικά της: «Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ' είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης» (Ιάκ.γ:15).

Τώρα θα δούμε ποια είναι τα αποτελέσματά της. «Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα» (Ιάκ.γ:16).

 

Όταν ο άνθρωπος φέρεται έτσι, το αποτέλεσμα είναι χάος, αστάθεια, καθετί για το οποίο ντρεπόμαστε. Έρχονται οι τσακωμοί, η οργή, η πικρία, οι μηνύσεις, οι χωρισμοί, διχόνοια.

 

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί πιστέψαμε πως ενεργούμε για την αλήθεια, ενώ στην πραγματικότητα υπήρχε μέσα μας πικρός φθόνος και φιλονικία. Θέλαμε να γίνει το δικό μας και πολεμήσαμε γι’ αυτό. Ενώ ο πραγματικά σοφός φανερώνει τη σοφία του με τη διαγωγή του, με έργα τα οποία κάνει με πραότητα.

 

Η ουράνια σοφία τώρα, έχει άλλα κίνητρα, άλλα χαρακτηριστικά και άλλα αποτελέσματα. Στο εδ.17 διαβάζουμε, Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά (Ιάκ.γ:17^α). Είναι «αγνή»  όπως γράφει στο αρχαίο κείμενο. Η σοφία του Θεού είναι άγια σοφία. Έχει κίνητρα που δοξάζουν τον Θεό και πηγάζουν από μια καθαρή καρδιά. Θυμάστε στους μακαρισμούς; Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά γιατί αυτοί θα δουν το Θεό (Ματθ.ε:8). Αν θέλω να είμαι πράγματι σοφός στα μάτια του Θεού, πρέπει να έχω καθαρή καρδιά, χωρίς όλα αυτά τα κίνητρα που μπερδεύουν τον άνθρωπο. Καθαρή καρδιά σημαίνει ένα πράγμα: να θέλω αυτό που δοξάζει και τιμά τον Θεό, το οποίο μπορεί και να μην ταυτίζεται με την δική μου γνώμη.

 

Και αυτό το αποκτώ όταν έχω καλή επικοινωνία με τον Θεό και μέσα στην κοινωνία κάνω αυτοέλεγχο και είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Το Πνεύμα του Θεού με ελέγχει, ζητώ συγνώμη για τα λανθασμένα μου κίνητρα και προχωρώ.

 

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ουράνιας σοφίας; «Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος» (Ιάκ.γ:17). Προσέξατε τη λέξη «έπειτα»; Η σοφία του Θεού ξεκινάει από την αγνότητα και μετά έχει επτά χαρακτηριστικά.

Πρώτα απ’ όλα, είναι ειρηνική, δεν πηγαίνει ο σοφός άνθρωπος γυρεύοντας για να κάνει καυγά. Τον ενδιαφέρει η ειρήνη. Και κυρίως δεν επιτρέπει ο ίδιος στον εαυτό του ο εγωισμός του να δημιουργεί τριβές. Είναι ειρηνοποιός.

«….κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες, μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ' έκαστος και τα των άλλων. (Φιλ.β:1-4).

Η σοφία του Θεού είναι ειρηνική. Παλεύει για την ειρήνη. Επιδιώκει την ειρήνη, στην οικογένεια, στην εκκλησία, στη δουλειά. Σε κάθε τομέα.

Αυτός ο άνθρωπος είναι επίσης «επιεικής». Δεν είναι άδικα αυστηρός με τους άλλους. Επιείκεια σημαίνει και να συγχωρώ εύκολα. Σημαίνει να μην τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς. Η επιείκεια δίνει δεύτερη ευκαιρία.

 

Είναι ευπειθής, δηλαδή πείθεται εύκολα δεν είναι γεμάτος καχυποψία για καθετί που του λένε. Δεν ψάχνει να βρει ποιο μπορεί να είναι σε κάθε περίπτωση το πονηρό κίνητρο πίσω από κάθε πράξη. Θέλει να δέχεται την ειλικρίνεια των λόγων των πράξεων των άλλων.

 

Είναι γεμάτος από έλεος γιατί ξέρει τις δικές του αμαρτίες, πόση υπομονή έχει κάνει ο Θεός μαζί Του, και δείχνει το ίδιο έλεος και στους άλλους. Συνήθως αυτά τα τρία χαρακτηριστικά παρεξηγούνται, με την έννοια ότι πιστεύουμε πως τα έχουν άνθρωποι αδύναμου χαρακτήρα. Ο λόγος του Θεού μας ζητάει να τα αποκτήσουμε από επιλογή.

Είναι ακόμη γεμάτος από καλούς καρπούς. Έχει έργα. Και μάλιστα πολλά. Έργα υπηρεσίας, έργα αγάπης, χαρακτήρα γεμάτο από τον καρπό του Πνεύματος.

Η σοφία του Θεού επίσης δεν κάνει διακρίσεις, είναι αμερόληπτη. Δεν έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είναι δίκαιη. Γι’ αυτό είναι και αληθινή και αγνή. Δεν κάνει σε κάποιους τα στραβά μάτια επειδή είναι φίλοι, γνωστοί, ή συγγενείς.

Τέλος, σαν επιστέγασμα η ουράνια σοφία δεν είναι υποκριτική. Δεν σου παρουσιάζει ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που πραγματικά είναι. Ό, τι βλέπεις, αυτό είναι. Δεν σου κρύβεται.

Τελειώνει με τα αποτελέσματα της ουράνιας σοφίας: «Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών» (Ιάκ.γ:18). Αυτός που έχει την ουράνια σοφία, κάνει έργα δικαιοσύνης. Πράττει αυτό που είναι δίκαιο στον Θεό μπροστά με ειρήνη, χωρίς καυγάδες και φασαρίες.

Η σοφία του Χριστού δεν έχει λογική για τον κόσμο. Η σοφία του Χριστού τον οδήγησε να πάει να φάει στο σπίτι ενός αρχιτελώνη κι ας διαμαρτύρονταν όλοι οι άλλοι: Σ’ αυτόν πήγε να φάει;

Η σοφία Του, τον οδήγησε να μιλάει μόνος του με μια γυναίκα σε ένα πηγάδι. Τον οδήγησε να αγκαλιάσει τα παιδιά, να αγγίξει ένα λεπρό, να αφήσει τη γυναίκα να του πλύνει τα πόδια με το άρωμά της. Να πει σ’ αυτούς που τον ρώτησαν: Δώστε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και τα του Θεού τω Θεώ. Να συγκρουστεί με τους Φαρισαίους. Να πάρει το αυτί του Μάλχου, που το έκοψε ο Πέτρος, και να το θεραπεύσει την ώρα που τον συνέλαβαν. Να μείνει σιωπηλός και ανυπεράσπιστος την ώρα της δίκης του. Να φροντίσει για άλλους την ώρα της σταύρωσης.

 

Η σοφία του Θεού διαλέγει αυτούς που ο κόσμος θεωρεί ασήμαντους για να ντροπιάσει τους σημαντικούς. Σύμφωνα με τη σοφία του Θεού, όταν γίνεσαι τελευταίος, γίνεσαι πρώτος, σώζεις την ζωή σου όταν την χάσεις. Ζεις πραγματικά όταν πεθαίνεις για την παλιά σου ζωή. Νικάς όταν χάνεις. Γίνεσαι σαν τον Χριστό όταν ευλογείς αυτούς που σε καταδιώκουν.

 

Θέλεις αυτή τη σοφία; Θέλεις το Χριστό; …στον οποίο είναι κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί τής σοφίας και της γνώσης (Κολ.β:13).

 

Εύχομαι να Τον θελήσουμε. Γιατί πολλές φορές στη ζωή μας, διαλέγουμε ποια κομμάτια της σοφίας Του θα ακολουθήσουμε και ποια όχι. Και η ζωή μας γίνεται ακατάστατη, και μετά προσπαθούμε να βρούμε το γιατί. Η απάντηση είναι αφοπλιστικά απλή. Τελικά δεν εμπιστευόμαστε τη σοφία του. Όταν έρχεται «ο κόμπος στο χτένι» κάνουμε αυτό που νομίζουμε εμείς. Ενεργούμε με πικρία και φιλονικία. Και έρχεται ακαταστασία στη ζωή μας και κάθε αχρείο πράγμα.

 

Πάρε τον Χριστό όπως είναι. Δέξου Τον Σωτήρα και Κύριο της ζωής σου. Και ακολούθησε τη σοφία Του. Γράφει στις Παρ.γ:7 Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό. Πιο κάτω λέει, «άπεχε από τη σοφία σου» (Παρ.κγ:4).

Η σοφία του Χριστού, θα σε φέρει σε σύγκρουση με τον κόσμο σίγουρα. Μπορεί και με την οικογένειά σου. Σε σύγκρουση με τον εαυτό σου, με το παρελθόν σου. Αυτός όμως είναι η σοφία. Και όταν Τον υπακούω υπόσχεται άφθονη ζωή και ελευθερία.