Δεν μπορώ όμως να αποδεχτώ ούτε
και για ένα δευτερόλεπτο την ιδέα ότι ο Θεός μοιάζει με μια απαίσια ρουφήχτρα
και χαίρεται με την καταδίκη των απίστων.
Όταν ο Θεός αποκάλυψε στον
Ιεζεκιήλ ότι θα επέβαλε φοβερές κρίσεις σε όσους δεν στρέφονταν σ’ Αυτόν με
μετάνοια και πίστη, έδωσε το αντίβαρο της ένθερμης προτροπής προς αυτούς τους
ανθρώπους. «Απορρίψατε αφ' υμών πάσας τας
ανομίας υμών, τας οποίας ηνομήσατε εις εμέ, και κάμετε εις εαυτούς νέαν καρδίαν
και νέον πνεύμα· και διά τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ; Διότι εγώ δεν θέλω τον
θάνατον του αποθνήσκοντος, λέγει Κύριος ο Θεός· διά τούτο επιστρέψατε και
ζήσατε» (Ιεζ.ιη:31-32). Η πιο παραστατική εικόνα της αγωνίας που προκαλεί
στον Θεό η κρίση των αμαρτωλών φαίνεται στον Ιησού που έκλαψε για την
Ιερουσαλήμ επειδή δεν είχε έρθει σ' Αυτόν για να σωθεί (Λουκ.ιθ:41-44). Ο
τρόμος της κόλασης δεν χαροποιεί τον Θεό. Αν επιτρέπεται η φράση, Τον κάνει να
κλαίει.
Σου έχει κάνει ποτέ εντύπωση ο
τρόπος με τον οποίο φαίνεται μέσα στο βιβλίο του Ιωνά η απέχθεια του Θεού για
την αμαρτία της Νινευή; Η έκταση της διαφθοράς σ’ εκείνη την πόλη Τον εξωθούσε
σε κρίση. Η αμαρτία της ανέβαινε μέχρι τον ουρανό. Η αντίδραση όμως του Θεού
δεν ήταν να ρίξει την οργή Του αυτοστιγμεί. Αντίθετα, ήταν να ζητήσει από έναν
άνθρωπο να τολμήσει να πάει σαν ιεραπόστολος σ’ εκείνους τους ανθρώπους. Έδωσε
μια αναβολή στην τιμωρία Του - μόνο σαράντα μέρες, που ήταν όμως αρκετές. Ο
Θεός τους έδωσε μια ευκαιρία να ακούσουν και να μετανοήσουν.
Ο Πέτρος, που στα γεράματά του
δεν είχε χάσει καθόλου την ένθερμη προσδοκία του για την ημέρα του Κυρίου,
έγραψε για την απροθυμία του Θεού να καταδικάσει τους ανθρώπους με τα ίδια
ακριβώς λόγια. «Δεν βραδύνει ο Κύριος την
υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς,
μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β'
Πετρ.γ:9). Η κρίση αναβάλλεται για να δοθούν στους ανθρώπους περισσότερες
ευκαιρίες να γλιτώσουν απ’ αυτήν.
Προφανώς υπήρχαν και στις ημέρες
των αποστόλων άνθρωποι που δεν πίστευαν στην κρίση του Θεού. Ο κόσμος πάντοτε
ήταν έτσι, και πάντοτε έτσι θα είναι (Β' Πετρ.γ:4). Ο Πέτρος απαντάει ότι
θεληματικά ξεχνούσαν το γεγονός του κατακλυσμού, τότε που ο Θεός επενέβη με μια
εξοντωτική καταδίκη, όπως ακριβώς είχε πει ότι θα έκανε. Επομένως μπορούμε να
περιμένουμε ότι θα τηρήσει το λόγο Του όσον αφορά στην κρίση με φωτιά που θα
γίνει την Εσχάτη Ημέρα (Β' Πετρ.γ:5-7).
Μέχρι τώρα έχουν περάσει σχεδόν
είκοσι αιώνες που ο Κύριος περιμένει υπομονετικά, για να δώσει στους ανθρώπους
την ευκαιρία να γίνουν Χριστιανοί (Β' Πετρ.γ:8,9). Ο Πέτρος παρότρυνε τους
Χριστιανούς να «σπεύδουν στην παρουσία
της ημέρας του Θεού» (Β' Πετρ.γ:12).
Ο Ιησούς το είπε καθαρά ότι το
ευαγγέλιο της βασιλείας πρέπει να κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα έθνη,
πριν έρθει το τέλος (Ματθ.κδ:14, Μάρκ.ιγ:10). Με βάση τον λόγο Του, δεν
μπορούμε να γυρίσουμε πίσω μέχρις ότου όλα τα έθνη ακούσουν σε ικανοποιητικό
βαθμό το Ευαγγέλιο.
Παρά τη δική Του αγωνία, ο Ιησούς
προσευχήθηκε για τη μαρτυρία των μαθητών Του το τελευταίο βράδυ πριν από τη
σταύρωσή Του. Επιθυμούσε να μάθει ο κόσμος ποιος είναι Αυτός, και τι θαυμάσιο
πράγμα είναι να είναι κανείς Χριστιανός (Ιωαν.ιζ:21,23).
Προσευχήθηκε λοιπόν να ευλογήσει
ο Θεός τους δικούς Του. Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει ο Θεός επάνω τους κάτι αρκετά
εντυπωσιακό, προκειμένου να πιάσει ο κόσμος το μήνυμα! Και ήθελε να το πιάσει ο
κόσμος το μήνυμα πάση θυσία.
Επειδή ο Θεός θέλει πολύ να
μετανοήσουν οι χαμένοι άνθρωποι, πάνω απ’ όλα επιδιώκει να μας εντάξει στο έργο
της προσευχής. Ο Παύλος έγραφε στον νεαρό Τιμόθεο ότι ο σκληρός αγώνας στην
προσευχή έπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του καθημερινού του ημερολογίου
(Α’ Τιμ.β:1). Η προσευχή του όμως δεν έπρεπε να μοιάζει μ’ εκείνον τον
εγωιστικό κατάλογο για ψώνια, όπως κάνουμε εμείς πολλές φορές. Έπρεπε να
προσεύχεται για όλους τους ανθρώπους, και για τις κυβερνήσεις και για όσους
είχαν εξουσία (Α’ Τιμ.β:2). Η αιτία αυτής της προτροπής ήταν βασικά η διακήρυξη
του Ευαγγελίου.
Ο Θεός θέλει να σωθούν οι
άνθρωποι. Γι’ αυτό θέλει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς.
Μετά, αν θέλουμε να μοιάσουμε
στον Θεό, πρέπει να προσευχόμαστε για εργάτες.
Ο Ματθαίος γράφει ότι κάποια φορά
ο Ιησούς συγκινήθηκε βαθιά για τις επείγουσες πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων
στις πόλεις και τα χωριά, ιδιαίτερα για το ότι ήταν «κουρασμένοι και
σκορπισμένοι, σαν πρόβατα χωρίς βοσκό». Η αντίδραση του Ιησού ήταν να στραφεί
στους μαθητές Του και να ζητήσει τη βοήθειά τους... στην προσευχή! «Ο θερισμός
είναι πολύς, ενώ οι εργάτες λίγοι, προσευχηθείτε λοιπόν στον Κύριο του θερισμού
να στείλει εργάτες στον θερισμό Του» (Ματθ.θ:35-38).
Ο Θεός απαντά πράγματι στις
προσευχές για εργάτες στον θερισμό Του.
