Η
ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ
Ο ποιμένας είναι υπεύθυνος για ότι
συμβαίνει στην εκκλησία. Και για τα πνευματικά-κήρυγμα, διδασκαλία, συναθροίσεις,
νουθεσία-αλλά και για την εν γένει λειτουργία της εκκλησίας. Ένας πετυχημένος
ποιμένας που προοδεύει πρέπει να είναι συγχρόνως ηγέτης και διευθυντής. Πρέπει
να υπάρχει ισορροπία στο ρόλο του ποιμένα σαν ηγέτης και διευθυντής. Και τα δύο πρέπει να λειτουργούν, γιατί και
τα δύο είναι βασικά για το έργο του Θεού μέσα στην εκκλησία. Το πιο σημαντικό
πρόσωπο μέσα στην εκκλησία είναι ο ποιμένας. Είναι το άτομο κλειδί. Για να μην
υπάρξει παρεξήγηση, ο Θεός είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο μέσα στην εκκλησία,
γιατί Αυτός είναι στην πραγματικότητα που οδηγεί την εκκλησία, αλλά χρησιμοποιεί
εμάς για να κάνει το θέλημά Του.
Ας δούμε τώρα τους ρόλους της ηγεσίας και
διεύθυνσης. Σαν ηγέτης έχει να κάνει περισσότερο με ανθρώπους παρά με δουλειά.
Σαν ηγέτης, ο ποιμένας οδηγεί τους πιστούς προς τα μπροστά, έξω από τις
συνήθειες, έξω από λιμνάζοντα ύδατα, κινεί τον λαό και εμπνέει αυτόν. Παίρνει
τους ανθρώπους από το παρελθόν και τους οδηγεί σε νέες δραστηριότητες, νέα
κατορθώματα και σε περισσότερη αύξηση. Αυτός είναι ο ρόλος του ηγέτη που
εκπληρώνεται οδηγώντας τα άτομα. Σ’ αυτόν τον ρόλο ο ποιμένας σαν ηγέτης πρέπει
να φροντίσει τις προσωπικές σχέσεις. Πρέπει ν’ αγαπάει τους ανθρώπους, να είναι
ενθουσιώδης-εμπνευσμένος, να εμπνέει τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλει/πρέπει
να κάνουν. Ο ποιμένας δεν είναι αξιωματικός του στρατού αλλά βοσκός. Οδηγεί,
κατευθύνει, δεν διατάζει. Ο Ιησούς ποτέ δεν διέταζε, απλά ενέπνεε τους
ανθρώπους να κάνουν αυτό που έπρεπε. Ποτέ ο Ιησούς δεν θα πει σε κάποιον να
κάνει κάτι που δεν θέλει.
Οι άνθρωποι θα δουλέψουν, θα ζήσουν, και θα
δώσουν για τον Θεό, αν οδηγηθούν σωστά από αυτόν που τους οδηγεί. Είναι λοιπόν
στο χέρι του ποιμένα να εμπνεύσει τους πιστούς.
Δύσκολη δουλειά, αλλά είναι μέρος των υποχρεώσεών μας.
Η άλλη όψη του ποιμένα, είναι αυτή του
διευθυντή. Σαν διευθυντής έχει να κάνει περισσότερο με δουλειά παρά με
ανθρώπους. Η δουλειά γίνεται κατευθύνοντας τους ανθρώπους να δουλέψουν.
Σχεδιάζει, προγραμματίζει, θέτει στόχους. Αυτή είναι η δουλειά του διευθυντή.
Σαν ποιμένας λοιπόν, πρέπει να είσαι ηγέτης που εμπνέει και οδηγεί αλλά
συγχρόνως και διευθυντής που σχεδιάζει, προγραμματίζει, και δίνει στους
ανθρώπους δουλειά να κάνουν.
Η καλή διεύθυνση θα δώσει σταθερότητα,
κατεύθυνση, σχεδιασμό για την εκκλησία και θα την οδηγήσει μπροστά.
Η ηγεσία προσθέτει-δίνει έμπνευση και
ενθουσιασμό, ώστε οι άνθρωποι να συμμετέχουν σ’ αυτό που γίνεται.
Η διεύθυνση δίνει κατεύθυνση και σχεδιασμό
ώστε να πετύχεις αυτό που έχεις εμπνευσθεί.
Άλλα πράγματα προς σύγκριση ανάμεσα στην
ηγεσία & διεύθυνση:
Η ποιμενική ηγεσία και η ποιμενική διεύθυνση
είναι δύο υπευθυνότητες που δεν μπορούν να ανατεθούν σε άλλους χωρίς να
δημιουργήσουν προβλήματα. Ο ποιμένας είναι αυτός που πρέπει να διοικεί και να
ηγείται. Οι πιστοί θέλουν να οδηγούνται και να εμπνέονται από τον ποιμένα και
όχι από άλλα άτομα μέσα στην εκκλησία.
Αυτοί οι δύο ρόλοι δεν μπορούν να
διαχωριστούν σε δύο άτομα, γιατί η εκκλησία δεν μπορεί να έχει δύο κεφάλια. Ένα
πρόσωπο (ο ποιμένας) πρέπει να είναι υπεύθυνο στο να οδηγεί και να διοικεί τους
πιστούς.
Τι θα συμβεί αν έχουμε ηγεσία αλλά όχι
διοίκηση & το αντίστροφο;
Και τα δύο δημιουργούν προβλήματα. Αν σαν
ποιμένας έχεις ηγεσία αλλά δεν έχεις διοίκηση, οι πιστοί θα σ’ αγαπούν, θα
έχουν ενθουσιασμό, αλλά σύντομα θα αρχίσουν να χάνουν την όραση για το μέλλον.
Θα ξεχάσουν τους στόχους τους, θα αρχίσουν να ασχολούνται με όχι σημαντικά
πράγματα, και η αύξηση θα σταματήσει.
Θα προσφερθούν πολλές ιδέες, αλλά οι άνθρωποι
μη έχοντας πειθαρχία θα είναι ανίκανοι να τις εκτελέσουν. Ο ηγέτης μπορεί να
τους εμπνέει, αλλά του λείπει η ικανότητα να κάνει σχεδιασμούς για το πώς θα
πάνε μπροστά λόγω έλλειψης προγραμματισμού και κατεύθυνσης.
Τι θα συμβεί τώρα αν υπάρχει διοίκηση αλλά
όχι ηγεσία:
Οι άνθρωποι θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν,
αλλά θα τους λείπει ο ενθουσιασμός για να το κάνουν. Ο ποιμένας σαν ηγέτης θα
αδυνατεί να εμπνεύσει τους πιστούς και το αποτέλεσμα θα είναι ότι αν και θα
υπάρχουν προγράμματα οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να δουλέψουν γιατί θα έχουν
χάσει τον ενθουσιασμό τους. Πολλές δραστηριότητες θα υπάρχουν σαν σχέδια, αλλά
τίποτα δεν θα γίνεται. Αν οι πιστοί στην εκκλησία είναι ελλιπείς ζήλου, ίσως
χρειάζεται περισσότερη προσοχή στο θέμα του να τους εμπνεύσεις γι’ αυτό σαν
ηγέτης.
Οι δραστηριότητες θα αρχίσουν να ατονούν και
οι πιστοί δεν θα συμμετέχουν γιατί θα τους λείπει η έμπνευση.
Παρ.κθ:18 Όπου δεν υπάρχει όρασις, ο λαός διαφθείρεται· είναι δε μακάριος ο φυλάττων
τον νόμον.
Πρέπει να υπάρχει πρόγραμμα αλλά πρέπει να
υπάρχει και έμπνευση, όραση στον νου του ποιμένα, και πρέπει να μεταδίδει αυτό
στους πιστούς με ενθουσιασμό για να δουλέψουν και να ζήσουν για τον Θεό.
Ένα καλό παράδειγμα έχουμε στην Π.Δ. όπου ο
Ισραήλ έχοντας τον Νόμο, είχαν πρόγραμμα, διαταγές, κανόνες, δηλαδή καλή
διοίκηση. Όταν πήγαιναν στον ναό, όλα ήταν προκαθορισμένα. Οι ιερείς ήταν καλοί
διοικητές αλλά κάθε φορά που ο Ισραήλ δεν είχε ηγέτη κάποιον που να τους εμπνεύσει,
χάνανε το ενδιαφέρον τους και αποστατούσαν. Αντίθετα όποτε είχαν ηγέτες όπως
τον Δαβίδ, γέμιζαν από ενθουσιασμό, νικούσαν. Κι αυτό γιατί είχαν ηγεσία και
διοίκηση συγχρόνως.
Μην δίνεις στους ανθρώπους πολλά προγράμματα
δίχως να τους παρέχεις την ανάλογη ηγεσία.
Δύο απαραίτητα στοιχεία για να υπάρξει καλή
ηγεσία είναι:
1)
Ο
ηγέτης πρέπει να ταυτίζεται με αυτούς που καθοδηγεί.
Πρέπει να υπάρχει ενότητα. Πρέπει να
καταλαβαίνει τους ανθρώπους του, και αυτοί να τον καταλαβαίνουν και να είναι
ενωμένοι μ’ αυτόν.
2)
Ο
ηγέτης πρέπει να έχει την δυνατότητα να επικοινωνεί με ολόκληρη την συνάθροιση
όσο και ιδιωτικά με άτομα της συνάθροισης. Κάθε άτομο μέσα στην συνάθροιση
πρέπει να αισθάνεται ότι αγαπιέται και μεταχειρίζεται το ίδιο όπως όλοι οι
υπόλοιποι. Ποτέ μην μεροληπτείς! Βέβαια
μπορεί να υπάρχουν άτομα μέσα στην εκκλησία που να τα αισθάνεσαι πιο κοντά αλλά
πρόσεξε να μην προσωποληπτείς. Ένας
ηγέτης πρέπει να έχει τον χρόνο να μένει μαζί με τον λαό του. Να ακούει και να
μιλάει στους ανθρώπους, διαφορετικά δεν μπορεί να είναι ο ηγέτης τους.
