Η αλήθεια για το Ματθαίος κη:19 (3)

 

Ο Conybeare προχωρά (στο περιοδικό Hibbert, 1902, σελ.105): «είναι εμφανές ότι αυτό ήταν το κείμενο που βρέθηκε από τον Ευσέβιο σε πολύ αρχαίους κώδικες που είχαν συλλεχθεί πενήντα έως και εκατόν πενήντα χρόνια πριν από τη γέννησή του από τους μεγάλους προκατόχους του(σημ. μετ.: δηλ. τον Πάμφυλο και τον Ωριγένη).

Δεν είχε ακούσει ποτέ καμιά άλλη μορφή κειμένου, και δεν ήξερε τίποτα άλλο εωσότου επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη και παρευρέθηκε στη Σύνοδο της Νίκαιας. Τότε σε δύο αμφιλεγόμενα έργα που γράφτηκαν στα βαθιά γηρατειά του, και με τον τίτλο, το ένα, «Κατά του Μαρκέλλου της Αγκύρας» και το άλλο «Για τη Θεολογία της Εκκλησίας,» χρησιμοποίησε το γνωστό ανάγνωσμα.

Ένα άλλο γραπτό του το περιέχει επίσης, δηλαδή μια επιστολή γραμμένη, αφού τελείωσε η Σύνοδος της Νίκαιας, προς την μητρόπολή του την Καισάρεια».

Η αλήθεια για το Ματθαίος κη:19 (2)

 

4) Τι συνέβη στα πιο πρώιμα αρχαία πρωτότυπα χειρόγραφα; Γιατί δεν έχουμε κανένα αντίγραφο των Γραφών γραμμένο νωρίτερα από τον 5^ο αιώνα (εκτός από τα δύο που γράφτηκαν τον 4^ο αιώνα);

Η ακόλουθη αναφορά θα δώσει την απάντηση: «ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. διέταξε να καούν όλα τα ιερά βιβλία ... αλλά επέζησαν αρκετά για να μεταδοθεί το κείμενο (Swete σε Variorum «Aids»)».

Ένας από τους λόγους για τους οποίους κανένα από τα πρώιμα αρχαία πρωτότυπα χειρόγραφα δεν έχει ανακαλυφθεί είναι ότι, όταν βρίσκονταν, καίγονταν από τους διώκτες των Χριστιανών.

Ο Ευσέβιος γράφει: «Είδα με τα ίδια μου τα μάτια οι οίκοι της προσευχής να γκρεμίζονται και να ισοπεδώνονται εκ θεμελίων, και οι Θεόπνευστες και Ιερές Γραφές να παραδίνονται στην πυρά στην υπαίθρια αγορά (η Α.Ε. VIII 2.)».

Ανάμεσα σε τέτοιες αντιλήψεις δεν θα μπορούσε να αποτύχει να μάθει ποια βιβλία οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι είναι πιο πολύτιμα κι απ' τις ζωές τους (Δρ Westcott: Γενική έρευνα για την Ιστορία του Κανόνα της Καινής Διαθήκης., σελ. 383).

Η αλήθεια για το Ματθαίος κη:19 (1)

Τι έγραψε πραγματικά ο Ματθαίος, «βαφτίζοντας τους στο όνομα του Πατέρα, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος», ή «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς ΕΝ ΤΩ ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΟΥ»;

Αυτό το άρθρο είναι βασισμένο σε μια δημοσίευση που γράφτηκε αρχικά το 1961 με τον τίτλο «Συλλογή στοιχείων Υπέρ και Κατά της Παραδοσιακής διατύπωσης της φράσης που αφορά το βάπτισμα στο Ματθαίο κη:19».

Συντάκτης ήταν ένας εργάτης του ευαγγελίου, πιθανόν Διαμαρτυρόμενος. Υπέγραφε την εργασία του απλά σαν Α. Ploughman. Έζησε στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας.

Η εξέταση της αυθεντικότητας του Ματθαίου κη:19 δεν είναι ένα θέμα που εύκολα μπορεί ή δεν μπορεί να εξηγηθεί μέσα στο πλαίσιο των καθιερωμένων δογματικών απόψεων. Μάλλον, είναι θέμα ανακάλυψης των ίδιων των σκέψεων του Θεού μας, ενθυμούμενοι ότι οι αλήθειες Του, και όχι οι παραδόσεις μας, είναι αιώνιες.

εν βάπτισμα

 

«εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφες.δ:5).

 

Ίσως σε κανένα άλλο Βιβλικό θέμα δεν υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές απόψεις, όσο το θέμα του βαπτίσματος στο νερό. Είναι το βάπτισμα σημαντικό, κι αν είναι, πώς πρέπει να γίνεται; Εξαιτίας του γεγονότος ότι οι απόψεις διαφέρουν τόσο πολύ πάνω σ’ αυτό το θέμα, θέλουμε ν’ αφήσουμε το λόγο του Θεού να απαντήσει από μόνος του:

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

 

1. Στο όνομα του Πατρός, του Υιού, και του Αγ. Πνεύματος;

ή

2. Στο όνομα του Ιησού Χριστού;

 

ΠΩΣ ΒΑΠΤΙΖΑΝ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

 

Παρακάτω κατατάσσονται σε δύο στήλες οι γραφές που οι απόστολοι δίδαξαν ή εφάρμοσαν το Βάπτισμα στο νερό:

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

 

ΓΙΑΤΙ ΒΑΠΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

 

Η ΕΝΤΟΛΗ (Ιησούς)

 

Ματθ.κη:19  Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

 

ΠΩΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΥΠΑΚΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ:

 

Πέτρος: Πραξ.β:38                   Φίλιππος: Πραξ.η:16

Πέτρος: Πραξ.ι:48                    Παύλος: Πραξ.ιθ:5

Γιατί βαφτίζουμε στο όνομα του Ιησού

Εισαγωγή

Το θέμα του βαπτίσματος στο νερό, εδώ και πολύ καιρό, είναι ένα μεγάλο ζήτημα και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι προκλήθηκε από τους εκκλησιαστικούς ηγέτες του παρελθόντος και του παρόντος. Στη μελέτη μας, αρχικά ας εξετάσουμε τη σπουδαιότητα, ή την ανάγκη της βάπτισης.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (33)

 

Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (1915-    )

 

Όταν ο Ιησούς ήταν με τους μαθητές Του, τους είπε ότι είχε πολλά να τους πει, που όμως δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να σηκώσουν (Ιωαν.ις:12). 

Τους υποσχέθηκε ότι το Πνεύμα θα τους οδηγήσει σ’ όλη την αλήθεια (Ιωαν.ις:13).

Πριν αναληφθεί ο Ιησούς, διέταξε τους μαθητές Του να βαπτίζουν στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ.κη:19). Τους είπε ακόμα ότι θα κηρυχτεί μετάνοια και άφεσις στο όνομά Του (Λουκ.κδ:47).

Την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος έχοντας τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών, κήρυξε με το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος λέγοντας στους Ιουδαίους να βαπτιστούν στο όνομα του Ιησού Χριστού (Πραξ.β:38).

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ (5)

 

Ο Μεσαίωνας.

 

Η εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη καταδίκασε το βάπτισμα του Σαβέλλιου με ένα γράμμα προς την Αντιόχεια γύρω στο 450.

Ο κώδικας του Ιουστινιανού του 529 (Βυζαντινή αυτοκρατορία) διακήρυξε την ποινή του θανάτου για τους αντιτριαδικούς και τους αναβαπτιστές.

Η σύνοδος της Κωνσταντινούπολης το 553 καταδίκασε ξανά το βάπτισμα του Σαβέλλιου, και ο Martin Dumiun (πέθανε το 579) επίσκοπος της Braga καταδίκασε το βάπτισμα του Σαβέλλιου γιατί «κρατούσε τη μία βύθιση σε ένα όνομα».

Ο Bede (673-735) της Αγγλίας δέχτηκε την εγκυρότητα του βαπτίσματος στο όνομα του Ιησού βασιζόμενος στη δικαιολογία του Αμβρόσιου, όπως έκανε η σύνοδος της Φρυγίας (792) και ο πάπας Νικόλαος Ι (858-867).

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ (4)

 

Τρίτος αιώνας.

 

Είναι σημαντικό, ότι βρίσκουμε αναφορές βάπτισης στο όνομα του Ιησού, πολύ καιρό μετά τον Ιουστίνο. Τον τρίτο αιώνα, ξεσηκώθηκε μια διαμάχη για την εγκυρότητα των βαπτίσεων που κάνουν οι «αιρετικοί».

Ο Στέφανος, επίσκοπος Ρώμης (οι Καθολικοί τον θεωρούν πάπα) υποστήριξε ότι είναι έγκυρο αυτό το βάπτισμα, ενώ ο Βορειοαφρικάνος θεολόγος Κυπριανός υποστήριξε ότι δεν ήταν.

Στην εναντίωση του Στέφανου ο Κυπριανός πραγματεύτηκε την περίπτωση των «αιρετικών» που βαπτίζουν στο όνομα του Ιησού. Ρώτησε: Μπορούν όσοι αιρετικοί έχουν βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού να θεωρηθούν ότι έχουν λάβει άφεση αμαρτιών; Υποστήριξε ότι οι Εβραίοι στις Πράξεις, σωστά βαπτίστηκαν στο όνομα του Ιησού, επειδή ήδη γνώριζαν τον Πατέρα, αλλά οι εθνικοί που δεν γνώριζαν τον Πατέρα πρέπει να βαπτίζονται σε όλη την τριάδα.

Το Ματθ.κη:19 μας διδάσκει βάπτισμα στο όνομα του Ιησού.

Κλείνοντας, δίνουμε παρακάτω εννέα λόγους που το Ματθ.κη:19 αναφέρεται στο όνομα του Ιησού κατά το βάπτισμα:

1.       Γραμματικά προσδιορίζεται ένα όνομα εφόσον είναι στον ενικό αριθμό.

2.       Στα συμφραζόμενα φαίνεται ότι ο Ιησούς μίλησε για την δύναμή Του, ώστε οι μαθητές να βαπτίζουν στο όνομά Του.

3.       Στις περιγραφές του Μάρκου και του Λουκά για τις ίδιες εντολές που ο Κύριος έδωσε, φαίνεται ότι Ιησούς είναι το μόνο όνομα που μνημονεύεται.

4.       Η πρώτη εκκλησία, συμπεριλαμβανομένου και του Ματθαίου, ερμήνευσε τις οδηγίες του Κυρίου έτσι ώστε να βαπτίζει στο όνομα του Ιησού (Πράξ.β:38  η:16  ι:48  ιθ:5  κβ:16  Α΄ Κορ.α:13).

5.       Το όνομα του Πατέρα είναι Ιησούς. Ο Πατέρας αποκαλύπτεται δια του ονόματος Ιησούς (Ιωάν.ε:43).

6.       Το όνομα του Γιου είναι Ιησούς (Ματθ.α:21).

7.       Το όνομα του Αγίου Πνεύματος είναι Ιησούς. Το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτεται δια του ονόματος Ιησούς (Ιωάν.ιδ:26).

Το όνομα του Θεού στην Καινή Διαθήκη, είναι Ιησούς.

Η έννοια του Ματθ.κη:19 είναι ξεκάθαρη και ολοφάνερη. Το ενικού αριθμού όνομα του Πατέρα, του Γιου και του Αγίου Πνεύματος είναι Ιησούς. Πατέρας, Γιος και Πνεύμα είναι διαφορετικοί τίτλοι για τον Θεό. Ο ένας Θεός που υπάρχει, είναι ο Πατέρας ολόκληρης της δημιουργίας. Αυτός ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί σαν Γιος και κατοικεί στις καρδιές μας σαν Άγιο Πνεύμα. Το όνομα που αποκαλύπτει όλους αυτούς τους ρόλους, είναι Ιησούς.

Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν προφητεμένο, ότι ο Θεός θα φανερωθεί με ένα όνομα:

«Διά τούτο ο λαός μου θέλει γνωρίσει τό όνομά μου· διά τούτο θέλει γνωρίσει εν εκείνη τή ημέρα , ότι εγώ είμαι ο λαλών· ιδού, εγώ» (Ης,νβ:6),

«Καί ο Κύριος θέλει είσθαι βασιλεύς εφ' όλην τήν γήν· εν τή ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Κύριος είς καί τό όνομα αυτού έν» (Ζαχ.ιδ:9).

Το όνομα του Ιησού είναι το υπερπάν όνομα (Φιλιπ.β:9-10), δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το Ματθ.κη:19 αναφέρεται σ’ αυτό το όνομα.

Σύγκριση των αναφορών της Μεγάλης Αποστολής

 

Ο Ματθαίος δεν είναι ο μόνος που έγραψε τα τελευταία λόγια του Ιησού προς τους μαθητές Του. Ο Μάρκος και ο Λουκάς αναφέρουν τις τελευταίες οδηγίες του Κυρίου, έστω με ένα διαφορετικό γλωσσικό ύφος. Παρακάτω, έχουμε τη σύγκριση των αναφορών: Ματθ.κη:19-20  Μάρκ.ις:15-18  Λουκ.κδ:47-49 και Πράξ.α:4-8.

 

Ματθαίος	Μάρκος	Λουκάς
Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τά έθνη ……….	Καί είπε πρός αυτούς·  Υπάγετε εις όλον τόν κόσμον ………	νά κηρυχθή ….. εις πάντα τά έθνη
βαπτίζοντες αυτούς	Οστις πιστεύση καί βαπτισθή θέλει σωθή	μετάνοια καί άφεσις αμαρτιών
εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού  Αγίου Πνεύματος,	Εν τώ ονόματί μου	εν τώ ονόματι αυτού
καί ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τάς ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος.  Αμήν.	Σημεία δέ εις τούς πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί …………	Καί ιδού, εγώ αποστέλλω τήν επαγγελίαν τού Πατρός μου …. έωσού ενδυθήτε δύναμιν εξ ύψους.

 

Ματθαίος κη:19

Αυτό το εδάφιο αναφέρει τα λόγια του Ιησού λίγο πριν την ανάληψή Του:

«Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τά έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού  Αγίου Πνεύματος».

Πως μπορούμε να συμβιβάσουμε αυτό το εδάφιο με όλες τις άλλες, πιο πρόσφατες αναφορές, που μιλάνε για βάπτισμα στο όνομα του Ιησού, όπως για παράδειγμα στις Πράξ.β:38; Υπάρχουν διάφορες θέσεις που μπορεί να πάρει κανείς.

Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτά τα δύο εδάφια περιγράφουν δύο διαφορετικούς τρόπους βάπτισης. Όμως, αν είναι έτσι, τότε αντιφάσκουν. Το ένα πρέπει να είναι σωστό και το άλλο λάθος, γιατί μόνο ένας τρόπος χριστιανικού βαπτίσματος μπορεί να ισχύει.

Αποδοχή του Ιησού σαν το πλήρωμα της θεότητας.

Το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού, φανερώνει πίστη στο γεγονός ότι το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί μέσα Του και ό,τι χρειαζόμαστε είναι εν αυτώ:

«διότι εν αυτώ κατοικεί πάν τό πλήρωμα τής θεότητος σωματικώς, καί είσθε πλήρεις εν αυτώ, όστις είναι η κεφαλή πάσης αρχής καί εξουσίας» (Κολ.β:9-10).

Ο Παύλος συνέδεσε αυτή την αποδοχή με το βάπτισμα, γιατί μόλις δύο εδάφια παρακάτω λέει ότι:

«συνταφέντες μετ' αυτού εν τώ βαπτίσματι, διά τού οποίου καί συνανέστητε διά τής πίστεως τής ενεργείας τού Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ τών νεκρών» (β:12).

Δεν αναγνωρίζουμε τον Ιησού μόνο σαν σωτήρα μας, αλλά σαν τον Θεό μας και σωτήρα μας (Β’ Πέτρ,α:1 & Ιούδ.25). Τον αναγνωρίζουμε σαν τον μόνο τρόπο να πλησιάσουμε τον Θεό (Ιωάν.ιδ:6-11).

Το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού δίνει έμφαση στην πλήρη θεότητά Του και τον αποκλειστικό ρόλο Του στην σωτηρία μας.

Δύναμη και εξουσία στο όνομα του Ιησού

       

 

Η επίκληση ενός ονόματος αντιπροσωπεύει επίσης την εξουσία που βρίσκεται πίσω από το όνομα. Όταν ένας αστυνομικός λέει: «Άνοιξε, εν ονόματι του νόμου», επικαλείται την εξουσία του νόμου καθώς επίσης και την δύναμή του.

Όταν επικαλούμαστε το όνομα του Ιησού στηριζόμαστε πάνω στην δύναμη και την εξουσία του Ιησού. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

1.     Ο Ιησούς είπε «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ καί επί γής. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τά έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού  Αγίου Πνεύματος» (Ματθ.κη:18,19)

2.     Το συμβούλιο των Εβραίων ρώτησε τον Πέτρο και τον Ιωάννη σχετικά με την θεραπεία του παράλυτου: «Διά ποίας δυνάμεως ή διά ποίου ονόματος επράξατε τούτο σείς;» (Πράξ.δ:7). Ο Πέτρος απάντησε: «άς ήναι γνωστόν εις πάντας υμάς καί εις πάντα τόν λαόν τού  Ισραήλ ότι διά τού ονόματος τού  Ιησού Χριστού τού Ναζωραίου, τόν οποίον σείς εσταυρώσατε, τόν οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, διά τούτου παρίσταται ούτος ενώπιον υμών υγιής» (Πράξ.δ:10).

Ταύτιση με το Χριστό

Το βάπτισμα είναι μια προσωπική ταύτιση με τον Ιησού Χριστό, αφού βαπτιζόμαστε «εις Χριστόν Ιησούν» (Ρωμ.ς:3  Γαλ.γ:27). Βαπτιζόμαστε στο όνομά Του για να ταυτιστούμε προσωπικά μαζί Του και να πάρουμε το όνομά Του. Για να γίνει κανείς μέλος του σώματος του Χριστού που είναι η εκκλησία, πρέπει να πάρει το όνομά Του.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός ταυτίστηκε με τον ναό, τοποθετώντας το όνομά Του σ’ αυτόν (Α’ Βας.η:29). Στην Καινή Διαθήκη ο ναός του Θεού είναι η εκκλησία (Α’ Κορ.γ:16-17) και γι’ αυτό πρέπει να φέρει το όνομά Του. Οι άγιοι του Θεού, στο βιβλίο της Αποκάλυψης, έχουν γραμμένο πάνω τους το όνομα του Θεού, σαν σημάδι αναγνώρισης (γ:12, ιδ:1, κβ:4).

Το γεγονός ότι το όνομα μας ταυτίζει με τον Ιησού γίνεται ακόμα πιο φανερό, όταν προσέξουμε την πρόθεση «εις» στην Γαλ.γ:27. Το βάπτισμα, όταν γίνεται στο όνομα του Ιησού, μας ταυτίζει με τον Θεό, μας κάνει κτήμα Του και μας τοποθετεί στο σώμα Του. Δεν πρέπει να είμαστε απρόθυμοι να ταυτιστούμε μ’ Αυτόν που πέθανε για μας και να γίνουμε δικοί Του, επικαλούμενοι το όνομά Του κατά το βάπτισμα στο νερό.

ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

«Καί ο Πέτρος είπε πρός αυτούς· Μετανοήσατε, καί άς βαπτισθή έκαστος υμών εις τό όνομα τού  Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών ………..» (Πράξ.β:38).

 

Το χριστιανικό βάπτισμα πρέπει να διενεργείται «στο όνομα του Ιησού». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επικαλείται το όνομα του Ιησού προφορικά κατά το βάπτισμα.

 

Βιβλικές αναφορές.

 

Το βιβλίο των Πράξεων αναφέρει πέντε παραδείγματα βαπτίσματος στο όνομα του Ιησού, ενώ δεν υπάρχει καμία Βιβλική αναφορά που να κάνει λόγο για κάποιο άλλο όνομα ή κάποιο άλλο τρόπο σχετικά με το πραγματικό βάπτισμα. Θα δούμε τώρα έξι αδιαμφισβήτητες αναφορές στην Καινή Διαθήκη που αναφέρονται στο βάπτισμα στο όνομα του Ιησού.

Βάπτισμα υπέρ των νεκρών.

 

Τέτοιου είδους βάπτισμα δεν είναι Βιβλικό. Οι νεκροί δεν μπορούν να έχουν σώζουσα πίστη, ούτε μπορούν να μετανοήσουν, γιατί είναι αργά πλέον γι’ αυτούς:

«Καθώς είναι αποφασισμένον εις τούς ανθρώπους άπαξ νά αποθάνωσι, μετά δέ τούτο είναι κρίσις» (Εβρ.θ:27).

Η Βίβλος σε καμία περίπτωση δεν διδάσκει ότι ψυχή μπορεί να σωθεί μετά θάνατο, ιδιαίτερα με πράξεις που γίνονται από άλλους για λογαριασμό της.

Αυτή η σκέψη του βαπτίσματος υπέρ των νεκρών βασίζεται σε μια λάθος ερμηνεία του εδαφίου Α’ Κορ.ιε:29. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος διδάσκει την ανάσταση του Ιησού και τη μελλοντική ανάσταση των νεκρών. Σαν μέρος της επιχειρηματολογίας του, ουσιαστικά ρωτάει: «εάν τω όντι οι νεκροί δέν ανασταίνωνται, διά τί καί βαπτίζονται υπέρ τών νεκρών;».

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες όσο αφορά στο τι εννοούσε ο Παύλος, αλλά αυτό το εδάφιο δεν διδάσκει ούτε αποδεικνύει το βάπτισμα υπέρ των νεκρών, ιδιαίτερα για τον λόγο ότι θα αντιφάσκει με ολόκληρη την Γραφή.

Η πίστη είναι απαραίτητη για το βάπτισμα.

 

Αληθινή πίστη στον Θεό και τον λόγο Του θα οδηγήσει στο βάπτισμα στο νερό. Χωρίς πίστη στον Θεό, το βάπτισμα δεν έχει κανένα νόημα.

Χωρίς πίστη δεν μπορούμε να ευαρεστήσουμε το Θεό και το βάπτισμα δεν αποτελεί εξαίρεση (Εβρ.ια:6). Το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού είναι άκαρπο εκτός αν ο υποψήφιος πιστεύει πραγματικά στον Ιησού και στην δύναμη που αντιπροσωπεύει το όνομά Του (Πράξ.ι:43).

Ο Φίλιππος είπε στον Αιθίοπα ότι πρέπει να πιστεύει στον Ιησού πριν μπορέσει να βαπτιστεί (Πράξ.η:37).