Υπάρχουν οκτώ κανόνες για το τι πρέπει να φορέσεις σε έναν βασιλικό γάμο.
Αυτοί οι κανόνες υπαγορεύουν τον ενδυματολογικό κώδικα τόσο για τους άνδρες όσο
και για τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων πτυχών όπως το χρώμα, το μήκος και
άλλες συγκεκριμένες λεπτομέρειες.
Λοιπόν, τι θα γίνει αν ένας καλεσμένος πάει σε έναν βασιλικό γάμο χωρίς να είναι σωστά ντυμένος;
Μπορεί να του απαγορευτεί η είσοδος ή να τον οδηγήσουν κάπου όπου μπορούν
να διορθώσουν την ενδυμασία του. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το προσωπικό ή οι
διοργανωτές μπορεί να έχουν εφεδρικά ρούχα διαθέσιμα για δανεισμό στους
επισκέπτες που φτάνουν με λάθος ρούχα.
Όπως μπορείτε να υποθέσετε, οι βασιλικοί γάμοι στη Βρετανία συνήθως δεν
είναι ανοιχτοί για το ευρύ κοινό. Είναι ιδιωτικές τελετές και συνήθως έχουν
περιορισμένη λίστα καλεσμένων που αποτελείται από μέλη της οικογένειας, στενούς
φίλους, αξιωματούχους και άλλους επισκέπτες.
Ο Ιησούς δίδαξε μια παραβολή, που αφορά επίσης ένα βασιλικό γάμο. Εκεί, αν
και ο βασιλιάς κάλεσε πολλούς αξιότιμους καλεσμένους για το γαμήλιο συμπόσιο,
όλοι τους απέρριψαν την πρόσκληση και μερικοί σκότωσαν ακόμη και τους
αγγελιοφόρους.
Ο εξαγριωμένος βασιλιάς διέταξε τους υπηρέτες του να βγουν στους δρόμους
και να προσκαλέσουν τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους τυφλούς και τους
κουτσούς από όλη την πόλη για το γαμήλιο συμπόσιο:
Ματθ.κβ:9 υπάγετε λοιπόν εις τας διεξόδους των οδών, και όσους αν εύρητε
καλέσατε εις τους γάμους.
Ακούγεται υπέροχο, αλλά προς το τέλος της ιστορίας, ο Ιησούς αποκαλύπτει
ότι όταν ο βασιλιάς πρόσεξε έναν καλεσμένο που δεν ήταν ντυμένος με γαμήλια
ρούχα, διέταξε τους υπηρέτες:
Δέσαντες αυτού πόδας και χείρας, σηκώσατε αυτόν και ρίψατε εις το σκότος το
εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.
Ο Ιησούς καταλήγει: «Διότι πολλοί είναι οι κεκλημένοι, ολίγοι δε οι
εκλεκτοί» (Ματθ.κβ:10-14)
Μπορεί να φαίνεται άδικο ότι ο βασιλιάς περίμενε από τους φτωχούς ανθρώπους
στην πόλη να έρθουν ντυμένοι με τελετουργική ενδυμασία.
Φαίνεται παράλογο, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, θέλω να επιστήσω την προσοχή σας
στο ίδιο εδάφιο, από το κριτικό κείμενο:
Ματθ.κβ:12 καὶ λέγει αὐτῷ ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων
ἔνδυμα γάμου; ὁ δὲ ἐφιμώθη;
Εκείνη την εποχή, διδόταν γαμήλια ενδύματα για να διασφαλιστεί ότι όλοι
ήταν ίσοι στο συμπόσιο, ανεξάρτητα από την κοινωνική ή οικονομική τους
κατάσταση (θα ήθελα να είχα γεννηθεί εκείνη την εποχή!).
Ο γάμος που αναφέρεται σε αυτή την ιστορία αντιπροσωπεύει το γαμήλιο δείπνο
του Αρνίου. Η πρόσκληση στο γάμο συμβολίζει το Ευαγγέλιο, ενώ τα άτομα που
απέρριψαν την πρόσκληση είναι οι Εβραίοι που απέρριψαν τον Χριστό, οι φτωχοί,
οι ανάπηροι, οι τυφλοί και οι κουτσοί είναι οι εθνικοί που ανταποκρίθηκαν στο
Ευαγγέλιο.
Τώρα, ας δούμε τον καλεσμένο χωρίς γαμήλια ρούχα στην ιστορία, τη σημασία
του να φοράμε κατάλληλη γαμήλια ενδυμασία, τι του συνέβη και ποια μαθήματα
μπορούμε να μάθουμε από την εμπειρία του για να εξασφαλίσουμε την αιώνια
σωτηρία μας.
1.
Ο ουρανός δεν
είναι για τους αυτοδικαιόμενους (φαρισαίους ).
Σ’ αυτή την παραβολή, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον καλεσμένο που αρνήθηκε
να φορέσει την κατάλληλη γαμήλια ενδυμασία σαν τύπο του φαρισαϊκού, κατακριτέου
από τον Χριστό αμαρτωλού που βασίζεται στις πράξεις και τα έργα του.
Αντίθετα με τα λόγια του Ιησού στον Ιωάν.ιδ:6, θέλει να μπει στη Βασιλεία
με τους δικούς του όρους αντί να ακολουθήσει την οδό του Θεού:
«Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή·
ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού».
Δυστυχώς, η Αγία Γραφή λέει στα μάτια του Θεού ότι η αυτοδικαίωση είναι σαν
βρώμικα κουρέλια:
Ησ.ξδ:6 Πάντες τωόντι εγείναμεν ως ακάθαρτον πράγμα, και
πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον· διά τούτο επέσαμεν πάντες ως
το φύλλον, και αι ανομίαι ημών αφήρπασαν ημάς ως ο άνεμος.
Ο Ιησούς προκαλεί άμεσα τους αυτοδικαιούμενους Ιουδαίους, και το έκανε αυτό
συχνά σε όλες τις διδασκαλίες Του.
Η αυτοδικαίωση είναι το δόλωμα του διαβόλου που παίρνει πολλά διαφορετικά
σχήματα, μεγέθη και χρώματα.
Ωστόσο, όλες οι μορφές αυτοδικαίωσης μπορούν να συνοψιστούν σε μία πρόταση:
«Αξιολογώ και επικρίνω τους άλλους σε σύγκριση με τις πνευματικές πρακτικές
ή τα πρότυπα που έχω καθιερώσει για τον εαυτό μου».
Σκεφτείτε την παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη (Λουκ.ιη:9-14), για
παράδειγμα.
Ο Φαρισαίος αρχίζει την προσευχή του συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον
τελώνη και τονίζοντας τις διαφορές τους.
Μολονότι πνευματικές πρακτικές όπως η νηστεία και τα δέκατα δεν είναι
εγγενώς εσφαλμένες, ο Φαρισαίος πίστευε εσφαλμένα ότι η ενασχόληση με αυτές τις
δραστηριότητες τον έκανε πιο δίκαιο από τους άλλους.
Μερικές φορές, μπορούμε επίσης να εκδηλώσουμε παρόμοια στάση με εκείνη του
Φαρισαίου. Για παράδειγμα, μπορεί να έχω μια προσωπική προτίμηση να διαβάζω τη
Γραφή μου από το βιβλίο, η οποία θα μπορούσε να με οδηγήσει να κρίνω εκείνους
που προτιμούν να την διαβάζουν στο iPhone ή το iPad τους. Αυτή η επικριτική
νοοτροπία αντανακλά μια αίσθηση αυτοδικαίωσης.
2.
Ο ουρανός δεν
είναι για τους αποστάτες
Ανέφερα νωρίτερα ότι ο καλεσμένος χωρίς ένδυμα γάμου στην παραβολή
συμβολίζει εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους δίκαιους. Είναι επίσης ένας
τύπος της αποστασίας. Τι σημαίνει αποστασία;
Στη χριστιανική θεολογία, η «αποστασία» ή η «πτώση» αναφέρεται στη
διαδικασία κατά την οποία ένας πιστός επιστρέφει στον προηγούμενο τρόπο ζωής
του και απομακρύνεται από τον Θεό για να απολαύσει κοσμικές απολαύσεις (π.χ.
Ιούδας). Απεκδύονται τον νέο άνθρωπο και ντύνονται τον παλιό τους εαυτό (Β ́
Κορ.ε:17).
Οι αποστάτες Χριστιανοί συχνά προσυπογράφουν το δόγμα «Άπαξ σωσμένος, πάντα
σωσμένος». Ισχυρίζονται ότι από τη στιγμή που ένα άτομο δέχεται πραγματικά τον
Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα του, δεν μπορεί να χάσει τη σωτηρία του ανεξάρτητα από
τις μεταγενέστερες πράξεις ή τη συμπεριφορά του.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι αλήθεια. Ενώ τα έργα δικαιοσύνης δεν παράγουν
σωτηρία, η σωτηρία πρέπει να παράγει έργα της δικαιοσύνης. Γιατί η πίστη χωρίς
πράξεις είναι νεκρή (Ιακ.β:18-26). Επομένως, οι αποστάτες δεν θα κληρονομήσουν
ποτέ τη Βασιλεία των Ουρανών.
3.
Ο ουρανός δεν
είναι για τους έχοντας μορφή ευσεβείας
Σήμερα, υπάρχουν πολλοί χριστιανοί στην εκκλησία που προσποιούνται ότι
είναι ευσεβείς. Ο Παύλος αναφέρθηκε σε αυτούς σαν ανθρώπους που φέρουν μια
μορφή ευσέβειας, αλλά αρνούνται τη δύναμή της (Β ́ Τιμ.γ:5).
Ο Ιησούς είπε ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν θα κληρονομούσαν ποτέ τη Βασιλεία
των Ουρανών:
Ματθ.ζ:21-23 Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών
πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ' ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του
εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε,
Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν
δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά;
Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτή την παραβολή είναι ότι ο
καλεσμένος χωρίς ένδυμα γάμου κατάφερε να γλιστρήσει στο γάμο απαρατήρητος από τους
άλλους καλεσμένους και υπηρέτες.
Ήταν ο βασιλιάς, ο οικοδεσπότης του γάμου που τον εντόπισε. Ξεγέλασε όλους
τους άλλους, αλλά όχι τον βασιλιά. Τότε συνειδητοποίησε ότι είχε γελοιοποιηθεί.
Μπορούμε να εξαπατήσουμε οποιονδήποτε με την εξωτερική μας εμφάνιση, αλλά
δεν μπορούμε να εξαπατήσουμε τον Θεό. Όταν νομίζουμε ότι μπορούμε να
εξαπατήσουμε τον Θεό, κοροϊδεύουμε μόνο τον εαυτό μας.
Ίσως το πιο τρομακτικό μέρος αυτής της ιστορίας είναι αυτό που συνέβη στον χωρίς
ένδυμα γάμου επισκέπτη.
Ο Ιησούς είπε ότι ο επισκέπτης έμεινε άφωνος. Δεν είχε καμία δικαιολογία.
Του είχαν δοθεί τα κατάλληλα ρούχα για την περίσταση, αλλά επέλεξε να μην τα
φορέσει. Είχε μόνο τον εαυτό του να κατηγορήσει. Σφράγισε τη μοίρα του με τα ίδια
του τα χέρια.
Ο Θεός θα απαιτήσει μια εξήγηση για το τι κάναμε με τη δικαιοσύνη που μας
έδωσε δια του Κυρίου Ιησού Χριστού. Θέλει προσοχή, μήπως βρεθούμε άφωνοι.
Τελικά, ο βασιλιάς διέταξε τους υπηρέτες του να δέσουν τα χέρια και τα
πόδια του ανθρώπου και να τον ρίξουν στο πυρ το εξώτερο, όπου θα υπάρχει κλάμα
και τρίξιμο δοντιών.
Αυτή η φράση είναι ιδιωματισμός που εμφανίζεται επτά φορές στην Καινή
Διαθήκη. Αναφέρεται στην αιώνια αγωνία που πρέπει να υποστεί κανείς στην
κόλαση, όχι μόνο από τους σκεπτικιστές που απορρίπτουν τον Χριστό, αλλά και από
τους φαρισαίους, τους αποστάτες και τους επιτηδευμένους χριστιανούς. Αν είσαι
σε μια από αυτές τις κατηγορίες σαν Χριστιανός, τι μπορείς να κάνεις για να
διορθωθείς;
Ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος:
Ιακ.δ:6 Αλλά μεγαλητέραν χάριν δίδει ο Θεός· όθεν λέγει· Ο
Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.
Δεν έχει σημασία αν υπήρξες αυτοδικαιούμενος,
αν έχεις απομακρυνθεί από την πίστη σου ή αν έχεις προσποιηθεί ότι είσαι
ευσεβής Χριστιανός.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Θεός είναι πρόθυμος να σε συγχωρήσει και
να σε αποκαταστήσει σε μια δίκαιη κατάσταση αν αναγνωρίσεις τις αμαρτίες σου,
μετανοήσεις και δείξεις γνήσια μεταμέλεια με τις πράξεις σου.
Αν υπήρξες αυτοδικαιούμενος, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τα λάθη σου προτού
επικρίνεις τους άλλους, όπως αναφέρεται στο Ματθ.ζ:5.
Αν έχεις αποστατήσει, θα πρέπει να ακολουθήσεις το παράδειγμα του άσωτου
γιου στο Λουκ.ιε:11-32 και να επιστρέψεις στον ουράνιο Πατέρα σου.
Αν προσποιείσαι ότι είσαι ευσεβής ενώ ζεις με αμαρτία, θα πρέπει να
απομακρυνθείς από τις πονηρές οδούς σου, όπως συνιστάται στην Ιακ.δ:4.
Συμπέρασμα
Συμπερασματικά, η παραβολή του γαμήλιου συμποσίου μας προτρέπει να
εξετάσουμε την κατάσταση της πνευματικής μας ενδυμασίας και μας προτρέπει να
αναλάβουμε δράση.
Μας προκαλεί να ρίξουμε τα ενδύματα της αυτοδικαίωσης, να προφυλαχθούμε από
τους κινδύνους της αποστασίας και να απορρίψουμε τη γοητεία της προσποίησης.
Αντιθέτως, μας προσκαλεί να αγκαλιάσουμε τη δικαιοσύνη που παρέχεται από
τον Ιησού Χριστό, μια δικαιοσύνη που υπερβαίνει την κοινωνική θέση, τη φυλή ή
τις κοσμικές διακρίσεις.
Ακριβώς όπως τα γαμήλια ενδύματα προσφέρθηκαν δωρεάν σε όλους τους
καλεσμένους στην παραβολή, ο Θεός επεκτείνει τη δικαιοσύνη Του στον καθένα μας
χωρίς κόστος.
Είναι ένα δώρο χάρης που δεν μπορεί να κερδηθεί ή να επιτευχθεί με τις
δικές μας προσπάθειες. Καλούμαστε να δεχτούμε αυτό το δώρο, επιτρέποντάς του να
μας ντύσει με αγνότητα και αγιότητα.
Μέσω αυτής της θεϊκής κάλυψης, γινόμαστε κατάλληλοι να μπούμε στη Βασιλεία
των Ουρανών και να συμμετάσχουμε στο αιώνιο συμπόσιο που ετοίμασε ο στοργικός
Πατέρας μας.
Καθώς συλλογιζόμαστε αυτή την παραβολή, μας υπενθυμίζεται η σημασία της
ταπεινοφροσύνης και της ειλικρινούς παράδοσης στη σχέση μας με τον Θεό.
Η εξωτερική μας εμφάνιση και οι θρησκευτικές μας πράξεις δεν έχουν καμία
βαρύτητα σε σύγκριση με τη μεταμορφωτική δύναμη της δικαιοσύνης του Θεού. Δεν
πρόκειται για επίδειξη θρησκευτικής ευσέβειας ή προσπάθεια για ηθική
ανωτερότητα.
Αντίθετα, πρόκειται για την αναγνώριση της ανάγκης μας για λύτρωση, την
αναγνώριση της ανικανότητάς μας να σώσουμε τον εαυτό μας και τη στροφή στον
Ιησού ως την πηγή της σωτηρίας μας.
Επομένως, ας ανταποκριθούμε στο μήνυμα αυτής της παραβολής με μια γνήσια
επιθυμία να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με το θέλημα του Θεού.
Ας αφήσουμε τις παγίδες της αυτοδικαίωσης, προφυλάσσοντας συνεχώς τις
καρδιές μας από τους λεπτούς κινδύνους της αποστασίας και αγκαλιάζοντας την
αυθεντικότητα στην πίστη μας.
Στο μεγάλο μωσαϊκό της ζωής, μέσα στην άμπωτη και τη ροή της ανθρώπινης
ύπαρξης, είναι υψίστης σημασίας να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας μια
βαθιά αλήθεια – μια αλήθεια που έχει τη δύναμη να αναδιαμορφώσει την προοπτική
μας και να φωτίσει το μονοπάτι μας.
Είναι μια αλήθεια που υπερβαίνει τη φευγαλέα φύση των εγκόσμιων
επιτευγμάτων, τη γοητεία της αυτοδικαίωσης και την απατηλή γοητεία της
εξωτερικής εμφάνισης.
Αυτή η αλήθεια βρίσκεται στην καρδιά του αιώνιου προορισμού μας, περίπλοκα
υφασμένη μέσα στον ιστό του θεϊκού σχεδίου του Θεού.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο αιώνιος προορισμός μας δεν καθορίζεται από τη
δική μας ελαττωματική και περιορισμένη αυτοδικαίωση, ούτε επηρεάζεται από τις
επιφανειακές παγίδες της εξωτερικής μας συμπεριφοράς.
Όχι, το μωσαϊκό του αιώνιου μέλλοντος μας είναι περίπλοκα συνδεδεμένο με
την ευγενική προμήθεια της δικαιοσύνης του Θεού, μιας δικαιοσύνης που είναι
ασύλληπτη, αδιάλειπτη και άνευ όρων απονεμημένη σε εμάς μέσω της βαθιάς θυσίας
του Ιησού Χριστού. Είναι στην ανιδιοτελή πράξη αγάπης Του που βρίσκουμε την
ελπίδα μας, τη λύτρωσή μας και την τελική σωτηρία μας.
