Ψαλμ.λβ:9 Μη γίνεσθε ως ίππος, ως ημίονος, εις τα οποία δεν υπάρχει
σύνεσις· των οποίων το στόμα πρέπει να κρατήται εν κημώ και χαλινώ, άλλως
δεν ήθελον πλησιάζει εις σε.
Συνετός
είναι ο φρόνιμος, ο σοφός.
Παρ.η:12 Εγώ η σοφία κατοικώ μετά της φρονήσεως, και εφευρίσκω γνώσιν συνετών
βουλευμάτων.
Παρ.ιβ:16 Ο άφρων φανερόνει ευθύς την οργήν αυτού· ο δε φρόνιμος σκεπάζει το
όνειδος αυτού.
Παρ.ιδ:8 Η σοφία του φρονίμου είναι να γνωρίζη την οδόν αυτού· η δε μωρία των αφρόνων αποπλάνησις.
Έχοντας αυτά
υπ’ όψη, διαβάζουμε από την Α' Κορ.ι:1-15
Στο εδάφιο
15 γράφει: «Λέγω ως προς
φρονίμους». Ο Θεός θέλει
να λειτουργούμε σαν φρόνιμοι, όχι ασύνετα, επιπόλαια, εγωιστικά, εγωκεντρικά.
Επιθυμηταί κακών
Αριθ.ια:4-6
& 33,34 «Και το σύμμικτον πλήθος το μεταξύ αυτών,
επεθύμησαν επιθυμίαν· και έκλαιον πάλιν και οι υιοί Ισραήλ, και είπαν, Τις
θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; ενθυμούμεθα τα
οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα
πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα· τώρα δε η ψυχή ημών
είναι κατάξηρος· δεν είναι εις τους οφθαλμούς ημών ουδέν άλλο παρά τούτο το
μάννα…. Ενώ δε το
κρέας ήτο έτι εις τους οδόντας αυτών, πριν μασσηθή, εξήφθη η οργή του Κυρίου
επί τον λαόν· και επάταξε Κύριος τον λαόν εν πληγή μεγάλη σφόδρα. Και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου
Κιβρώθ-αττααβά, διότι εκεί ετάφη ο λαός ο επιθυμητής».
Το σύμμικτο πλήθος έφυγε μαζί με τους
Ισραηλίτες, έκαναν κι αυτοί διαθήκη με το Θεό. Έσφαξαν αρνί, βάλανε το αίμα
στους παραστάτες, «αναγεννήθηκαν»!
Όταν ο λαός βγήκε από την Αίγυπτο με «υψωμένη
χείρα», πέρασε μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα, έψαλε στις όχθες της το άσμα του
θριάμβου, το σύμμικτο πλήθος ήταν εκεί (Έξοδ.ιε:1).
Αλλά η επίδραση της παρουσίας του
φάνηκε αργότερα και κανείς δεν το περίμενε.
Τελικά, τι είχε μεγαλύτερη επίδραση
στην καρδιά των Ισραηλιτών, η θάλασσα ή το σύμμικτο πλήθος;
Όμως, ο Θεός θα τους ξεχωρίσει. Αν ο
στόχος μας δεν είναι να ζήσουμε άγια μπροστά στο Θεό μας και να φτάσουμε μέχρι
το τέλος, δεν θ’ αντέξουμε.
Τι αν σου πάρουν δεν μπορείς να
ζήσεις;
Υπάρχουν διάφορα κίνητρα που έρχεται
κανείς στο Χριστό, αλλά το κίνητρο πρέπει να είναι: για να σκεπαστούν οι
αμαρτίες μου! Η αναγνώριση ότι ζυγίστηκα και βρέθηκα ελλιπής.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί
να κάνει ο λαός του Θεού είναι να αναμιχτεί με ανθρώπους που έχουν συγκεχυμένες
αρχές, αμφίβολο χαρακτήρα - κι ο διάβολος αυτό το ξέρει.
Ματθ.ιγ:24-38
Η παραβολή των ζιζανίων. Ο Ιησούς είπε ότι τα ζιζάνια τα έσπειρε εχθρός
άνθρωπος.
Γαλ.β:4 αλλά διά τους παρεισάκτους ψευδαδέλφους,
οίτινες παρεισήλθον διά να κατασκοπεύσωσι την ελευθερίαν ημών, την
οποίαν έχομεν εν Χριστώ Ιησού, διά να μας καταδουλώσωσιν·
Ιούδ.α:4 Διότι εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν
παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την
χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και
Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
Γι’ αυτό ο λαός του Θεού πρέπει
πάντοτε να αγρυπνεί!
Το σύμμικτο πλήθος πάντα θα επιθυμεί επιθυμία,
η λύση είναι η απόλυτη εξάρτηση από τον Ιησού, από το λόγο Του.
Το πρώτο πράγμα που ζητάνε είναι κρέας
– σάρκα.
Ο Ιούδας λέει: «Ούτοι είναι κηλίδες εις τας αγάπας σας…», είναι μώμος στη διακονία.
Τον πρώτο καιρό, στις
μέρες της νεότητας, όταν η χάρη ρέει με ευλογημένο τρόπο, όταν ο ζήλος και η
δροσιά του πνεύματος μας χαρακτηρίζει, πολλά πράγματα μπορεί να περάσουν
ακατάκριτα. Όμως προσοχή, είναι σπόροι του εχθρού.
Ο λαός παρασυρόμενος,
αρχίζει να ζητά την κατσαρόλα της Αιγύπτου. Δεν θυμούνται τίποτε άλλο από τα
μέσα που η Αίγυπτος ικανοποιούσε τη σάρκα τους.
Ø
Όταν η καρδιά χάσει τη
δροσιά που αντλεί από την άγια ζωή
Ø
Όταν ο ουρανός χάσει τη
γεύση του
Ø
Όταν η πρώτη αγάπη
αρχίσει να κρυώνει
Ø
Όταν ο Ιησούς παύει να
είναι για την ψυχή ικανοποιητική και πολύτιμη μερίδα
Ø
Όταν ο λόγος του Θεού
και η προσευχή χάνουν τη γοητεία τους και γίνονται ανιαρό και μηχανικό βάρος
ΤΟΤΕ το βλέμμα
επαναφέρεται στον κόσμο, ΕΠΕΙΤΑ η καρδιά ακολουθεί το βλέμμα και ΤΕΛΟΣ τα πόδια
ακολουθούν την καρδιά.
Τώρα η ψυχή ημών είναι κατάξηρος… μόνο μάνα…
Η ουράνια τροφή δεν
είναι αρκετή!
Δεν μπορώ να σκέφτομαι
μόνο το Χριστό και τον ουρανό, χρειάζομαι διασκέδαση!
Ζητώντας άλλα πράγματα,
απλά δείχνουμε ότι ο Χριστός δεν επαρκεί στην καρδιά μας.
Η ελαφριά άχρηστη
φιλολογία είναι τα πράσα τα κρεμμύδια και τα σκόρδα σε αντιπαράθεση με το μάνα
που είναι ο λόγος του Θεού.
Ο Χριστός ικανοποιεί την
καρδιά του Πατέρα, τη δική σου;
Μήπως έχουμε ανάγκη άλλα
πράγματα;
Είναι δυνατόν η ΨΥΧΗ να
είναι κατάξηρος επειδή δεν έχει ΚΡΕΑΣ;
Απλά βαρέθηκαν το Μωυσή,
τους ιερείς, τη Σκηνή του Μαρτυρίου, τις θυσίες.
Αυτός είναι ο σαρκικός
άνθρωπος που αφού γευτεί το Χριστό, καταλαβαίνει ότι μόνο με υπομονή, πίστη,
αγώνα, κατακτούνται οι υποσχέσεις του Θεού και επειδή η σάρκα δεν ικανοποιείται
μ’ αυτά, ζητάει κάτι άλλο.
Όμως, έτσι, είναι
αδύνατον να βαδίσουμε με τον Θεό.
Ειδωλολάτρες
Έξοδ.λβ:1-7 «Και
ιδών ο λαός ότι εβράδυνεν ο Μωϋσής να καταβή εκ του όρους, συνήχθη ο λαός επί
τον Ααρών και έλεγον προς αυτόν, Σηκώθητι, κάμε εις ημάς θεούς, οίτινες να
προπορεύωνται ημών· διότι ούτος ο Μωϋσής, ο άνθρωπος όστις εξήγαγεν ημάς εκ γης
Αιγύπτου, δεν εξεύρομεν τι απέγεινεν αυτός. Και
είπε προς αυτούς ο Ααρών, Αφαιρέσατε τα χρυσά ενώτια, τα οποία είναι εις τα ώτα
των γυναικών σας, των υιών σας και των θυγατέρων σας, και φέρετε προς εμέ. Και αφήρεσε πας ο λαός τα χρυσά ενώτια, τα οποία ήσαν
εις τα ώτα αυτών, και έφεραν προς τον Ααρών. Και
λαβών εκ των χειρών αυτών, διεμόρφωσεν αυτό με εργαλείον εγχαρακτικόν, και
έκαμεν αυτό μόσχον χωνευτόν· οι δε είπον, Ούτοι είναι οι θεοί σου, Ισραήλ,
οίτινες σε ανεβίβασαν εκ γης Αιγύπτου. Και ότε
είδε τούτο ο Ααρών, ωκοδόμησε θυσιαστήριον έμπροσθεν αυτού· και εκήρυξεν ο
Ααρών, λέγων, Αύριον είναι εορτή εις τον Κύριον. Και
σηκωθέντες ενωρίς την επαύριον, προσέφεραν ολοκαυτώματα και έφεραν ειρηνικάς
προσφοράς· και εκάθισεν ο λαός να φάγη και να πίη, και εσηκώθησαν να παίζωσι. Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ύπαγε, κατάβηθι διότι
ηνόμησεν ο λαός σου, τον οποίον εξήγαγες εκ γης Αιγύπτου».
Κουράστηκαν
να περιμένουν αυτόν που απουσίαζε. Μόνοι τους αποφασίζουν πόσο θα έπρεπε να
μείνει ο Μωυσής στο όρος.
Κουράστηκαν
να στηρίζονται σε κάτι που δεν φαίνεται αν και υπάρχει. Ήθελαν κάτι να βλέπουν.
Και σήμερα πολλοί θέλουν κάτι να βλέπουν αλλιώς…
Η ανθρώπινη
καρδιά αγαπά αυτό που βλέπει, αυτό που ανταποκρίνεται και ικανοποιεί τις
αισθήσεις της.
Σ’ αυτούς
έγιναν «τυπικώς» (εδ.11), εμείς ας
προσπαθήσουμε να ωφεληθούμε.
Μπορεί να
μην κάνουμε χρυσούς μόσχους, κάνουμε όμως άλλα πράγματα.
Κάθε φορά
που σταματάμε να στηριζόμαστε αποκλειστικά στο Θεό, είτε σε ότι αφορά τη
σωτηρία μας, είτε τις ανάγκες της ζωής μας, είναι σα να λέμε: «Σηκώθητι, κάμε εις ημάς θεούς…».
Το μοναδικό
σωσίβιο, είναι η επί πολύ παραμονή μας στην παρουσία του Θεού.
Όταν
απομακρυνόμαστε είναι αδύνατον να προβλέψουμε τις πλάνες και το κακό που μπορεί
να παρασυρθούμε.
Καλούμαστε
να πιστέψουμε ότι:
Ø Ο Ιησούς θα επιστρέψει να μας πάρει και πρέπει
με υπομονή να Τον περιμένουμε.
Ø Η θυσία του Χριστού είναι τελειωμένη και
τέλεια.
Ø Ο Ιησούς είναι αρχιερέας με πανίσχυρη
μεσιτεία.
Ø Ο Ιησούς είναι ο ζωντανός αρχηγός μας με τον
οποίο είμαστε ενωμένοι με τη δύναμη της αναστημένης ζωής κι ότι τίποτα δεν
μπορεί να μας χωρίσει.
Ø Έχουμε άφθαρτη κληρονομιά στον ουρανό.
Ø Οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες.
Ø Δεν θα στερηθούμε από κανένα αγαθό.
Αλλά, ο
εχθρός της ψυχής μας είναι πάντα έτοιμος να μας κάνει να απορρίψουμε όλα αυτά
και να πάρουμε το εργαλείο της απιστίας για να φτιάξουμε δικούς μας θεούς.
Θεούς =
ελοχίμ. Αναφέρεται σε πολλούς γιατί ακολουθεί κατηγορούμενο πληθυντικού αριθμού
(Πράξ.ζ:38).
Μάλλον
προσπάθησαν να αναμείξουν τον πολυθεϊσμό της Αιγύπτου με τη λατρεία του Γιάχβε.
Ενώ ήθελαν θεούς, έκαναν ΕΝΑ μοσχάρι.
Ίσως ήταν
προσπάθεια του Ααρών να τους συγκρατήσει στον ένα Θεό.
ΤΥΠΟΣ: Ο
Χριστός (Μωυσής) έχει φύγει (στον ουρανό) και άφησε την εκκλησία κάτω από την
ευθύνη των υπηρετών Του (Ααρών), πολλοί από τους οποίους θα δώσουν στο λαό
οποιοδήποτε θεό ή ευαγγέλιο.
Στην εκζήτηση
πολλών δίνουν ΕΝΑ (που αποτελείται από πολλούς) και ο λαός λέει: ούτοι είναι οι
θεοί σου…
Έξοδ.λβ:5 Και ότε είδε τούτο ο
Ααρών, ωκοδόμησε θυσιαστήριον έμπροσθεν αυτού· και εκήρυξεν ο Ααρών, λέγων,
Αύριον είναι εορτή εις τον Κύριον.
Ο Ααρών
προσπαθεί να στρέψει το λαό προς τον Κύριο, αλλά μπαίνει πιο βαθιά στο βούρκο.
Ωραία εικόνα
του συμβιβασμού: Ο λαός θέλει πολυθεϊσμό, ο Ααρών θέλει ΕΝΑ θεό σε πολυθεϊστική
φόρμα (τριάδα).
Να
παίξωσι
Μάλλον περιέκλειε και αχαλίνωτους
χορούς:
«Καθώς δε επλησίασεν εις το στρατόπεδον, είδε τον
μόσχον και χορούς· και εξήφθη ο θυμός του Μωϋσέως, και έρριψε τας πλάκας από
των χειρών αυτού και συνέτριψεν αυτάς υπό το όρος….. Και ιδών ο Μωϋσής τον λαόν ότι ήτο αχαλίνωτος, διότι
ο Ααρών είχε αφήσει αυτούς αχαλινώτους προς καταισχύνην, μεταξύ των εχθρών
αυτών» (λβ:19,25).
Συνηθισμένο φαινόμενο στις
ειδωλολατρικές γιορτές και λατρείες (πανηγύρια).
Έξοδ.λβ:7 Και είπε Κύριος προς
τον Μωϋσήν, Ύπαγε, κατάβηθι διότι ηνόμησεν ο λαός σου, τον οποίον εξήγαγες εκ
γης Αιγύπτου·
ο λαός ΣΟΥ
…. ΕΞΗΓΑΓΕΣ..!!!!
Μηδέ ας πορνεύωμεν
Όταν ο
διάβολος δεν μπορεί να νικήσει κατά μέτωπο, χρησιμοποιεί δόλο.
Αριθ.κε:1,9
«Και
έμεινεν ο Ισραήλ εν Σιττείμ· και ήρχισεν ο λαός να πορνεύη μετά των θυγατέρων
Μωάβ …. Ήσαν δε οι αποθανόντες εν
τη πληγή εικοσιτέσσαρες χιλιάδες».
Μηδέ ας πειράζουμε το Χριστό
Έξοδ.ιζ:2,7
«Και
ελοιδόρει ο λαός κατά του Μωϋσέως, λέγοντες, Δος εις ημάς ύδωρ διά να πίωμεν.
Και είπε προς αυτούς ο Μωϋσής, Διά τι λοιδορείτε κατ' εμού; διά τι πειράζετε
τον Κύριον;… Και εκάλεσε το όνομα του
τόπου Μασσά, και Μεριβά, διά την λοιδορίαν των υιών Ιαραήλ, και διότι επείρασαν
τον Κύριον, λέγοντες, Είναι ο Κύριος μεταξύ ημών ή ουχί;»
Αν πήγαιναν
κατευθείαν Αίγυπτο – Χαναάν, δεν θα είχαμε αυτές τις θλιβερές αποδείξεις της
κατάστασης της ανθρώπινης καρδιάς.
Λοιδορία: ύβρις, ονειδισμός, κακολογία, κοροϊδία.
Υπάρχει μια
τάση στην καρδιά του ανθρώπου να δυσπιστεί στον Θεό, σε σχέση με το πόσο εύκολα
δέχεται άλλα πράγματα.
Εβρ.γ:12
«προσέχετε,
αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να
αποστατήση από Θεού ζώντος».
Ματθ.ς:31
«Μη μεριμνήσητε
λοιπόν λέγοντες, Τι να φάγωμεν ή τι να πίωμεν ή τι να ενδυθώμεν;»
Ερωτήματα
της ερήμου που γεννά η απιστία. Η απάντηση: ο Θεός!
Κάθε φορά
που δοκιμαζόμαστε, να είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει και η έκβαση (Α΄Κορ.ι:13).
Έξοδ.ιζ:8
«Τότε
ήλθεν ο Αμαλήκ και επολέμησε με τον Ισραήλ εν Ραφιδείν.…»
Αριθ.κα:5
«Και
ελάλησεν ο λαός κατά του Θεού και κατά του Μωϋσέως, λέγοντες, Διά τι ανεβίβασας
ημάς εξ Αιγύπτου διά ν' αποθάνωμεν εν τη ερήμω; διότι άρτος δεν είναι και ύδωρ
δεν είναι και η ψυχή ημών αηδίασε τον άρτον τούτον, τον ελαφρόν»
Αν ο λαός
του Θεού δεν θέλει να περπατά χαρούμενος κι ευτυχισμένος με το Θεό, θα γνωρίσει
τη δύναμη του όφη.
Το δάγκωμα
του όφη κάνει το λαό να καταλάβει την αμαρτία του:
Αριθ.κα:7 Και ελθών ο λαός προς τον Μωϋσήν είπον,
Ημαρτήσαμεν, διότι ελαλήσαμεν κατά του Κυρίου και κατά σού· δεήθητι του Κυρίου
να σηκώση τους όφεις αφ' ημών. Και εδεήθη ο Μωϋσής υπέρ του λαού.
Όταν ο
Ισραήλ μπορούσε να πει: «ημαρτήσαμεν»,
τότε ο Θεός μπορούσε να ενεργήσει και να κάνει χάρη.
Μηδέ γογγύζετε
Έξοδ.ις:2
Αριθ.ιδ:2, 10, 29 ις:41
Ο Θεός δεν
έβγαλε το λαό Του από την Αίγυπτο για να τον αφήσει να πεθάνει στην έρημο!
Πρέπει να
καλλιεργηθεί το πνεύμα της ευγνωμοσύνης και της εμπιστοσύνης, γιατί διαφορετικά
ξεχνάμε εύκολα.
Ο Χριστός
στην έρημο δεν γόγγυξε.
Αριθ.ιδ
Περιφρόνησαν την ποθητή γη.
Αριθ.ις:41
«Την δε
ακόλουθον ημέραν πάσα η συναγωγή των υιών Ισραήλ εγόγγυσαν εναντίον του Μωϋσέως
και του Ααρών, λέγοντες, Σεις εφονεύσατε τον λαόν του Κυρίου».
Όχι μετά από
ένα χρόνο, αλλά την άλλη μέρα. Πάσα η συναγωγή, όχι μερικοί!
