Ο Χριστός σαν «λόγος» και η προΰπαρξη του στην πρόθεση του Θεού (3)

 

Για να δούμε τώρα πως έγιναν οι ουρανοί και όλη η δημιουργία!

Ο λόγος του Θεού μας δίνει πάλι την απάντηση. Δεν ήταν κάποιο άλλο - δεύτερο ή τρίτο πρόσωπο - που ενέργησε, αλλά ο ίδιος ο Πατέρας, γιατί εκτός από Αυτόν δεν υπήρχε ούτε πρόκειται να υπάρξει άλλη θεότητα. Αυτή η θεότητα κατοικεί τώρα μέσα στον Κύριο Ιησού Χριστό!

Στον Ψαλμ.λγ:6-9 λέει: Με τον λόγον του Κυρίου (Γιάχβε) έγειναν οι ουρανοί, και διά της πνοής του στόματος αυτού πάσα η στρατιά αυτών. Συνήγαγεν ως σωρόν τα ύδατα της θαλάσσης· έβαλεν εις αποθήκας τας αβύσσους. Ας φοβηθή τον Κύριον πάσα η γή· ας τρομάξωσιν απ' αυτού πάντες οι κάτοικοι της οικουμένης. Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός προσέταξε, και εστερεώθη.

Απλή, αλλά σαφής και δυνατή η διακήρυξη του λόγου του Θεού. Με το λόγο του Θεού (όχι από άλλο πρόσωπο) έγιναν ο ουρανοί, με την πνοή του στόματος, με την προσταγή Του, το θείο λεγόμενο, που δεν είναι άλλο από την ενέργεια δημιουργίας του Θεού. 

Ο Θεός εξαπέλυσε τις δυνάμεις και τις ενέργειες της δημιουργίας, και μέσω αυτών έκανε τα πάντα. Δεν χρειαζόταν βοήθεια από κανένα γιατί ο ίδιος είναι Παντοδύναμος και Παντοκράτωρ.

Στο βιβλίο του Iώβ κς:13 υπάρχει μια άλλη μαρτυρία: «Διά του πνεύματος αυτού εκόσμησε τους ουρανούς· η χειρ αυτού εσχημάτισε τον συστρεφόμενον όφιν».

Εδώ μας λέει ο Ιώβ ότι ο Πατέρας Θεός με το Πνεύμα Του εκόσμησε τους ουρανούς και όλο αυτό το κεφάλαιο που μιλάει για τη μεγαλοσύνη και τη δύναμη του Θεού, μας στρέφει στον Πατέρα που είναι ο Δημιουργός. Το Πνεύμα μπορεί να σημαίνει το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, ή το Πνεύμα του στόματος Αυτού.

Τη δεύτερη εκδοχή την είδαμε να αναφέρεται καθαρά, στο προηγούμενο εδάφιο που αναλύσαμε. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να εννοεί και εδώ την πνοή του στόματος Του και μ’ αυτή μας λέει ότι κόσμησε τους ουρανούς. Όμως ξέρουμε ότι Αυτός είναι ο λόγος του Θεού, που φανερώνεται σαν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. 

Εδώ όμως καθώς και στο παραπάνω εδάφιο, βλέπουμε την ταύτιση του λόγου της δημιουργίας, που είναι η πνοή του Πατέρα, ο λόγος (το θείο λεγόμενο) του Πατέρα, με το λόγο που έγινε σάρκα που είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Πριν όμως τη φανέρωση Του, βλέπουμε ότι σαν λόγος, είναι ιδιότητα του Πατέρα, που δεν έχει την έδρα της έξω από τον Πατέρα, αλλά μέσα Του.

Β’ Πέτρ.γ:5,7: «Διότι εκουσίως αγνοούσι τούτο, ότι με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι και η γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι' ύδατος, διά των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη διά του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι διά το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων».

Ο απόστολος Πέτρος δίνει ακριβώς την ίδια μαρτυρία που είδαμε στους Ψαλμούς και τον Ιώβ. Ό,τι έγινε, έγινε με το ρήμα του Θεού. Αυτό δεν είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο από τον Πατέρα, αλλά το ρήμα Του, ο λόγος Του. Μ’ αυτό το ρήμα ο Θεός έφερε σε ύπαρξη όλη τη δημιουργία.

Ο Θεός για το κάθε τι, είπε και έγινε και η απόδειξη είναι στη Γέν.α:3,6,9,11,14,20,24,26, όπου συνεχώς επαναλαμβάνεται η φράση «Και είπεν ο Θεός…».

Ο Θεός πρώτα συνέλαβε τη δημιουργία μέσα στο λόγο Του και μετά σιγά-σιγά την έφερε σε ύπαρξη (Εβρ.δ:3).

Το ίδιο πράγμα μας λέει ο απόστολος Παύλος στην Εβρ.ια:3

«Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι θεοῦ εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὸ βλεπόμενον γεγονέναι» και μάλιστα ταυτίζει τέλεια αυτό το «ρήμα» του Θεού με τον άνθρωπο Ιησού Χριστό (Εβρ.α:1,2).

Το ρήμα του Θεού με το οποίο καταρτίστηκαν οι αιώνες, είναι ο λόγος του Θεού που έγινε σάρκα στο πρόσωπο του ανθρώπου Χριστού.

Το ίδιο πράγμα λέει και ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του α:3.

Το «ρήμα» αυτό δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τον Πατέρα, αλλά είναι ιδιότητά Του που σαν ενέργεια δημιουργίας εξωτερικεύεται με σκοπό να επιστρέψει πάλι σ’ Αυτόν (Ησ.νε:8-11).

Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ ο λόγος του Θεού είναι που αποστέλλεται και εκτελεί, την ίδια στιγμή είναι ο Ίδιος ο Πατέρας που ενεργεί και εκτελεί.

Αυτός είναι ο λόγος της δημιουργίας, ή ενεργός δύναμη του Θεού δια της οποίας έγιναν τα πάντα. Χωρίς αυτό το λόγο δεν έγινε τίποτα απ’ όσα βλέπουμε ή δεν βλέπουμε (αόρατα).

Ο λόγος του Θεού, το ρήμα Του προσωποποιείται και αποστέλλεται, ενεργεί και επιστρέφει προς το Θεό Πατέρα.

Δεν είναι άλλος Θεός, αλλά ο Πατέρας που ενεργεί. Το «προς» φανερώνει κατεύθυνση, πορεία, σχέση ή κοινωνία.

Το ρήμα του Θεού με το οποίο έγιναν τα πάντα, έχει απόλυτη σχέση και ταυτίζεται με τον Ιησού Χριστό.

Ο Ιησούς, κατά τη διάρκεια της διακονίας Του, ακριβώς το ίδιο μαρτυρούσε. Έλεγε ότι είναι ο λόγος του Θεού, ο θείος νους του Θεού, το θείο ρήμα της δύναμης του Θεού, «εν σαρκί».

Εβρ.α:1-3 «Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις. ἐπ' ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκεν κληρονόμον πάντων, δι' οὗ καὶ ἐποίησεν τοὺς αἰῶνας· ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, καθαρισμὸν τῶν ἁμαρτιῶν ποιησάμενος ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς»

Χρησιμοποιούμε το αρχαίο κείμενο, επειδή οι λέξεις και οι έννοιες είναι αυτούσιες και καθοριστικές.

Ο Θεός που μίλησε και φανερώθηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους στην Παλιά Διαθήκη, δεν είναι κάποια τριάδα, αλλά ο ένας Θεός των Πατέρων, ο Γιάχβε, ο Εγώ ειμί!

Όταν ο λόγος του Θεού μιλάει για «υιό», δεν εννοεί «θεό υιό», αλλά αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Ιησού. Ο Θεός δεν πεθαίνει ούτε αλλάζει, να γίνει από Θεός άνθρωπος, γιατί είναι αναλλοίωτος!

Η λέξη «χαρακτήρ» που σημαίνει «το αποτύπωμα, το χαραχθέν…» αναφέρεται στον άνθρωπο Χριστό Ιησού. Το Χριστό τον κατά σάρκα, που είναι η εικόνα του αόρατου Θεού.

Ο Θεός που είναι πνεύμα είναι αόρατος. Μας άφησε όμως το «αποτύπωμά Του, την εικόνα Του», που είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, μέσα στον οποίο κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας.

Ο Θεός λοιπόν μας μίλησε, αυτές τις τελευταίες μέρες. Μας είπε λόγια, ρήματα, όχι συνηθισμένα αλλά αιώνια, πού έχουν μέσα τους δύναμη και ενέργεια σαν αυτή που δημιούργησε τον κόσμο όλο.

Σήμερα, το λόγια του Θεού δεν έχουν σαν σκοπό την υλική δημιουργία, αλλά τη «νέα κτίση», μια καινούρια δημιουργία που δεν έχει να κάνει τίποτα με την ύλη, αλλά με το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου. Ο σκοπός είναι να χτιστεί η εκκλησία, να δημιουργηθεί η νύμφη, αυτό που ο Θεός είχε μέσα στην καρδιά Του προ καταβολής κόσμου.

Πως όμως ένας αόρατος Θεός θα μπορούσε να μιλήσει, να επικοινωνήσει με τα πλάσματά Του; Η Αγία Γραφή μας δίνει την απάντηση. Ο Πατέρας που με το ρήμα Του, με το λόγο της δύναμής Του έκανε τα πάντα, στις έσχατες μέρες μας μίλησε «εν υιώ». Ο Θεός μας μίλησε «μέσα από» και «δια του Υιού». Με τον ίδιο τρόπο που μίλησε στην Παλιά Διαθήκη «εν τοις προφήταις», μίλησε τις τελευταίες μέρες «εν υιώ».

Ο Γιάχβε πλήρωνε τον προφήτη Του με το πνεύμα Του κι αυτός μιλούσε. Ο άνθρωπος μιλούσε, αλλά ήταν το πνεύμα του Πατέρα Θεού που έδινε τα θεία ρήματα. Η διαφορά είναι ότι το πνεύμα του Θεού «έμεινεν επ’ αυτόν», κάτι που δεν συνέβαινε με τους προφήτες, αφού μέσα στο Χριστό κατοικεί «παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ.β:9), χωρίς μέτρο (Ιωάν.γ:34).

Ο Θεός λοιπόν φανερώθηκε εν σαρκί (Α’ Τιμ.γ:16), κι έτσι μπόρεσε να μιλήσει στους ανθρώπους και να επικοινωνήσει μαζί τους.

Γέννησε από τον εαυτό Του μέσω της παρθένου Μαρίας τον άνθρωπο Ιησού Χριστό, κατοίκησε πλήρως μέσα Του και μας μίλησε!

Ο Χριστός είναι η φανέρωση του Θεού στη γη. Φανέρωσε την καρδιά, το θέλημα, την πρόθεση, την ευδοκία, το όνομα, τα ρήματα του Πατέρα.

Ιωάν.ιδ:10 οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστιν; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἀπ' ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ, ὁ δὲ πατὴρ ἐν ἐμοὶ μένων ποιεῖ τὰ ἐργὰ αὐτοῦ.

Ιωάν.ιβ:48-50 ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματα μου ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτὸν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ὅτι ἐγὼ ἐξ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλάλησα, ἀλλ' ὁ πέμψας με πατὴρ αὐτός μοι ἐντολὴν δέδωκεν τί εἴπω καὶ τί λαλήσω. καὶ οἶδα ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐστιν. ἃ οὖν ἐγὼ λαλῶ, καθὼς εἴρηκεν μοι ὁ πατήρ, οὕτως λαλῶ.

Ιωάν.ιζ:8 ὅτι τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκας μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.

Ιωάν.ιζ:17 ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθεια ἐστιν.

Ιωάν.ιδ:6 λέγει αὐτῷ Ἰησοῦς· ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ.

Απ’ αυτά τα εδάφια βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς είναι η φανέρωση του Πατέρα στη γη. Αυτός είναι ο λόγος της δύναμης του Θεού. Είναι το ρήμα που έγινε σάρκα. Είναι ο νους, η έκφραση του Πατέρα που πήρε σάρκα και οστά ώστε να μπορούμε να Τον δούμε και να Τον ψηλαφήσουμε, είναι «ο λόγος της ζωής». Αυτός είναι η ζωή, ο Μεσίτης, η οδός προς τον Πατέρα, είναι αυτός που «φέρει τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Εβρ.α:3).

Όταν ο Θεός άρχισε να δημιουργεί τον κόσμο και να δίνει μορφή στην ύλη, το έκανε με το «ρήμα» Του, με τη δύναμη του λόγου Του. Είπε και έγινε! 

Όταν όμως ο Θεός θέλησε να σώσει τον άνθρωπο και να μορφώσει μέσα του την εικόνα και την ομοίωσή Του, όταν θέλησε να αρχίσει τη ουσιαστική δημιουργία της Νέας κτίσης, τότε φανερώθηκε ο Ίδιος στο πρόσωπο του ανθρώπου Χριστού. Ο λόγος του Πατέρα έγινε σάρκα (πήρε μορφή και εικόνα) και ο Πατέρας κατοίκησε μέσα του.

Ναι, «εν αρχή ήν ο λόγος...». Τα πάντα άρχισαν μέσα στο λόγο του Θεού και μάλιστα μέσα στην καρδιά της αγάπης Του. Ο λόγος όμως αυτός δεν ήταν κάτι ξεχωριστό από τον Πατέρα, αλλά ο Ίδιος ο Πατέρας και γι’ αυτό λέει: «και Θεός ήν ο λόγος». 

Πρώτα έλαβε χώρα η πνευματική δημιουργία μέσα στον Πατέρα, μετά έγινε η υλική δημιουργία για να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για τη ζωή του ανθρώπου, και στο τέλος των καιρών φανερώθηκε η πνευματική δημιουργία που ο Θεός «προέθετω εν εαυτώ» έχοντας σαν αρχή και κεφαλή τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Εφεσ.α:3-9 Εὐλογητὸς ὁ θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ, καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς κόσμοῦ εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους κατενώπιον αὐτοῦ ἐν ἀγάπῃ, προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτὸν κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ. εἰς ἔπαινον δόξης τῆς χάριτος αὐτοῦ ἧς ἐχαρίτωσεν ἡμᾶς ἐν τῷ ἠγαπημένῳ. Ἐν ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν διὰ τοῦ αἵματος αὐτοῦ, τὴν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων, κατὰ τὸ πλοῦτος τῆς χάριτος αὐτοῦ. ἧς ἐπερίσσευσεν εἰς ἡμᾶς ἐν πάσῃ σοφίᾳ καὶ φρονήσει, γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν προέθετο ἐν αὐτῷ.

«καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς κόσμοῦ»

Πριν θεμελιωθεί ο κόσμος, ο Θεός μας διάλεξε μέσα στο Χριστό. Θα ρωτήσει κανείς: Που έγιναν όλα αυτά, αφού εμείς δεν υπήρχαμε ακόμη; Η απάντηση βρίσκεται λίγο παρακάτω: «γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν προέθετο ἐν αὐτῷ» (εδ.9). Με άλλα λόγια, όλα αυτά συνέβησαν «εν αυτώ», μέσα στο Θεό, μέσα στη σκέψη Του, ή όπως λέμε μέσα στο λόγο Του.

Είχε μια «ευδοκία» που σημαίνει «δια καλή σκέψη» μέσα Του.  Το ίδιο πράγμα μας λέει και στο εδ.5 «προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτὸν κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ». Μας προόρισε πριν ακόμη υπάρξουμε, μέσα στην ευδοκία του θελήματός Του, μέσα στον ίδιο Του τον εαυτό. Το «θέλημα» έχει να κάνει με το θέλω, δηλαδή το λόγο ή το νου του Θεού.

Η αρχή λοιπόν της δημιουργίας, ξεκίνησε μέσα στο λόγο του Θεού, σαν σκέψη και μάλιστα «ευδοκία», καλή σκέψη!

Πρώτα λοιπόν συνέβη η πνευματική δημιουργία μέσα στο λόγο του Θεού και μετά έγινε η υλική δημιουργία. Ο Θεός δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπορέσει να υπάρξει ο άνθρωπος, να ζήσει, να κάνει τις εκλογές του και στο τέλος των καιρών φανερώθηκε η πνευματική δημιουργία που ο Θεός «προέθετο ἐν αὐτῷ».

Κάτι άλλο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι η σχέση του Ιησού Χριστού με την εκκλησία, μέσα σ’ αυτή την ευδοκία του θελήματος του Θεού.

Όπως είπαμε, πριν την υλική δημιουργία, ο Θεός έχει μια «ευδοκία» μέσα Του και αυτή είναι η εκκλησία. Όμως πώς είναι δυνατόν να υπάρξει η εκκλησία αν πρώτα δεν υπήρχε ο Ιησούς Χριστός, αυτός που θα θυσιαζόταν για να σωθεί η εκκλησία; Είναι επόμενο λοιπόν, πρώτα ο Θεός να είδε το Χριστό, το Αρνίο, διά του οποίου θα εξαγόραζε την εκκλησία και γι’ αυτό λέει ότι «εξέλεξε ημάς εν αυτώ».

Α' Πέτρ.α:19-20 ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς κόσμου φανερωθέντος δὲ ἐπ' ἐσχάτου τῶν χρόνων δι' ὑμᾶς.

Επειδή λοιπόν ο Πατέρας προείδε (προεγνώρισε) τον άνθρωπο Χριστό Ιησού που θα ζούσε τέλεια, σε υπακοή, αναμάρτητα, και θα έβαζε την ψυχή του για να σώσει το ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό προχώρησε και έκανε ό,τι έκανε.

Το «πρὸ καταβολῆς κόσμου» μας φέρνει αναγκαστικά πάλι στην πρόθεση του Θεού, δηλαδή μέσα στο λόγο Του. Μας λέει λοιπόν ο Πέτρος τι έγινε μέσα στην καρδιά του Θεού πριν θεμελιωθεί ο κόσμος. Ανάμεσα στα άλλα λέει ότι ο Χριστός ήταν «προεγνωσμένος» κι αυτό είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν προϋπήρχε κανένας θεός υιός, γιατί αν προϋπήρχε δεν θα ήταν προεγνωσμένος, αλλά γνωστός.

Η λέξη «προεγνωσμένος» προέρχεται από το ρήμα «προγιγνώσκω» που σημαίνει: γινώσκω (γνωρίζω, αντιλαμβάνομαι, μανθάνω ή κατανοώ) εκ των προτέρων (Λεξικό αρχαίας Ελληνικής γλώσσας Ι. Σταματάκου).

Το γεγονός ότι ο Χριστός ήταν «προεγνωσμένος» από τον Πατέρα σημαίνει ότι δεν υπήρχε σαν θεός υιός μαζί με τον Πατέρα, γιατί τότε η λέξη «προεγνωσμένος» είναι λάθος. Δεν μπορεί ο Θεός να λέει ότι προγνωρίζει κάποιον που είναι δίπλα Του!

Αυτή είναι η έννοια του ότι τα πάντα «δι’ αυτού» έγιναν. Ο Ιησούς ήταν το αίτιο διά του οποίου ο Θεός έκανε τα πάντα. Αν δεν υπήρχε ο Χριστός, όλη η δημιουργία θα ήταν μάταιη. Όμως ο Πατέρας τα έκανε διά Χριστού, έχοντας δηλαδή πάντοτε σαν αρχή, σαν θεμέλιο, σαν απαραίτητη προϋπόθεση τη ζωή και τη θυσία του Ιησού Χριστού.

Κολ.α:14-19 ἐν ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν, τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν· ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ τῆς γῆς τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἄρχαι εἴτε ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστιν πρὸ πάντων καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκεν, καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας· ὅς ἐστιν [ἡ] ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων, ὅτι ἐν αὐτῷ εὐδόκησεν πᾶν τὸ πλήρωμα κατοικῆσαι.

Πριν προχωρήσουμε στην ερμηνεία των εδαφίων αυτών, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν αυτά αναφέρονται στη θεϊκή ή στην ανθρωπινή φύση του Ιησού Χριστού.

Αποδείξαμε ήδη, ότι δεν υπάρχει άλλη θεότητα, ούτε πρόσωπα μέσα στη θεότητα.

Θα δείξουμε ότι τα παραπάνω εδάφια δεν αναφέρονται σε κάποιον προϋπάρχοντα θεό υιό, αλλά στον άνθρωπο Χριστό Ιησού.

Συνεχίζεται