Ο Χριστός σαν «λόγος» και η προΰπαρξη του στην πρόθεση του Θεού (7)

 

και ο λόγος ήν προς τον θεόν...'

 

Αυτός ο Λόγος που η Γραφή μας περιέγραψε, «ην ΠΡΟΣ τον θεόν». Η γραμματική μας λέει ότι η πρόθεση «προς» όταν συντάσσεται με αιτιατική «δήλοι κίνησιν προς τι μέρος η διεύθυνσιν προς κάπου». Όταν έχει την έννοια «προς τινά» σημαίνει «εν σχέση προς τινά, εις απάντηση προς τινά» (Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης του Ιωάννου Σταματάχου σελ.840).

Ο Λόγος του Θεού λοιπόν που περιγράψαμε έχει μια κατεύθυνση, μια κίνηση προς τα κάπου. Δεν είναι μόνο δημιουργική ενέργεια, το ρήμα, ή ένα σχέδιο που σχεδιάστηκε απλά για να γίνει και τίποτε άλλο. Έχει μια κατεύθυνση, κινείται προς ένα σημείο και αυτό το σημείο είναι ο Θεός Πατέρας. Αυτού είναι ο Λόγος, Αυτού είναι το Ρήμα της δημιουργίας, είναι ο δικός Του νους και η δική Του θεία ενέργεια και θέλημα που εκφράζει ο Λόγος Του και σ' Αυτόν επιστρέφει.

Ο Θεός εκφράστηκε και αυτή η έκφραση έχει σκοπό και στόχο να ικανοποιήσει πάλι τον Ίδιο.

Αυτή η έκφραση του «ΠΡΟΣ» διευκρινίζεται πολύ καλά στο Ης.νε:10-11: Διότι καθώς καταβαίνει η βροχή και η χιών εκ του ουρανού και δεν επιστρέφει εκεί, αλλά ποτίζει την γην και κάμνει αυτήν να εκφύη και να βλαστάνη, διά να δώση σπόρον εις τον σπείροντα και άρτον εις τον εσθίοντα, ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.

Σημειώστε επίσης ότι η λέξη προς (κριτικό κείμενο) που λανθασμένα μεταφράζεται «παρά», δηλαδή «μαζί με» στο εδ.1, είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται στο Εβρ.β:17 και ε:1 (κριτικό κείμενο) «τα προς τον Θεόν» και μεταφράζεται «σ’ αυτά που αφορούν τον Θεό» ή «σ’ αυτά που σχετίζονται με τον Θεό». 

Το Ιωάν.α:1 λοιπόν μπορεί να ερμηνευτεί «Ο Λόγος σχετίζεται, αφορά, ανήκει στο Θεό και ο Λόγος ήταν Θεός», ή «Ο Λόγος ανήκε στο Θεό και ήταν Θεός».

Αυτός που αποστέλλεται από τον Πατέρα, είναι ο Λόγος Του, που στην Παλαιά Διαθήκη είναι το Ρήμα (Εβρ.ια:3), και στην Καινή είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς, ο προσωποποιημένος Λόγος του Θεού που εξήλθε «ΕΚ του Πατρός» για να κάνει το θέλημα Του.

Σήμερα είναι ανάμεσα μας και εργάζεται για να μας κάνει κατ’ εικόνα και ομοίωση Του, ώστε να μας παραλάβει προς τον Εαυτό Του.

Αυτός ο Λόγος θα επιστρέψει στον Πατέρα αφού εκτελέσει άπαν το θέλημα Του. Θα επιστρέψει στον Πατέρα, αφού υποταχτούν τα πάντα σ’ Αυτόν. Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν (Α΄Κορ.ιε:28).

Αυτός που εκτελεί όλη τη βουλή του Θεού σήμερα, είναι ο Ιησούς Χριστός σαν Λόγος του Πατέρα. «Εξήλθε εκ του Πατρός» και ήρθε στον κόσμο, είπε τα ρήματα του Πατέρα, φανέρωσε τον Πατέρα, πέθανε για να μας φιλιώσει με τον Πατέρα, εργάζεται σαν Πνεύμα, σαν Παράκλητος για να μας αγιάσει στο θέλημα του Πατέρα, και θα μας παραλάβει κατά το θέλημα του Πατέρα για να ζήσουμε αιωνία με τον Πατέρα.

Αυτός είναι Ο ΛΟΓΟΣ που είναι ΠΡΟΣ TON ΘΕΟΝ. Όλο το σχέδιο που εκφράζει ο λόγος του Θεού σήμερα, άρχισε και τελείωσε πρώτα μέσα στον νου, στο Λόγο του Πατέρα και είχε πάντοτε στόχο τον Ίδιο.

Ότι ο Θεός έκτισε και έκαμε, τα έκαμε για το δικό Του το θέλημα, για τον ίδιο Του τον Εαυτό. 

Αποκ.δ:11 Ἄξιος εἶ, ὁ κύριος καὶ ὁ θεὸς ἡμῶν λαβεῖν τὴν δόξαν καὶ τὴν τιμὴν καὶ τὴν δύναμιν, ὅτι σὺ ἔκτισας τὰ πάντα καὶ διὰ τὸ θέλημα σου ἦσαν καὶ ἐκτίσθησαν.

Εδώ περιγράφεται η σχέση του Πατέρα με τον Υιό, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα πλάσματά Του. Αυτό δηλώνει και η πρόθεση "προς" που γράφει ο Ιωάννης. Σημαίνει κατά τον Κύννερο «το παρόν, το νύν, το ενώπιον, την παρουσίαν των όντων. Κατάγεται δε εκ της προ, διό και την αυτήν ταύτην σημασίαν έχει ήτοι του ενώπιον..» (Συντακτικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης του Ραφαήλ Κύννερου τόμος Α' σελ. 540 S 441).

Ο ίδιος ο Κύννερος αναφέρει την «τροπική» έννοια του "προς" στη σελ. 544, όταν κάποιος «ίσταται προς τι, που σημαίνει το να λαμβάνω το μέρος προσώπου τινός ή πράγματος, το να είμαι υπέρ τινός».

Μια άλλη εξ ίσου όμορφη έννοια μας δίνει το «Μέγα λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης» του Liddel and Scott τόμος Β' σελ. 34 S IV, 6 σχετικά με το «προς»: «είναι προς τι, που έχει την έννοια του ενασχολήσθαι εις τι».

Όλες αυτές οι έννοιες ταιριάζουν απόλυτα στη πνευματική σχέση του Υιού με τον Πατέρα. Ο Λόγος του Θεού ενασχολείτο πάντοτε με τα του Πατρός και εργαζόταν υπέρ του Πατρός. Πρέπει να εννοήσουμε ότι παρ' όλο που ο Υιός σαν οντότητα και πρόσωπο, άρχισε να υπάρχει χωριστά από τον Πατέρα μετά τη γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία, αυτό δεν ήταν εμπόδιο ούτε πρόβλημα για το Θεό, να έχει τη σχέση αυτή με τον Υιό Του, διότι υπήρχε μέσα στον Πατέρα, σαν γέννημα του Ίδιου και της Σοφίας Του.

Ο Θεός είναι έξω από το χρόνο και κατά συνέπεια, μπορεί να βλέπει να αισθάνεται να γνωρίζει τα πάντα και να χαίρεται γι’ αυτά πριν ακόμη γίνουν. Έτσι έγινε και με τον Υιό Του. Αυτός ήταν πάντοτε ενώπιον Του, μαζί Του, σαν αρχή για όλα, σαν αρχιτέκτονας και πρωτομάστορας δια του Οποίου  έκαμε τα πάντα, ορατά και αόρατα.

Την πρόθεση «προς» ορισμένοι τη μεταφράζουν «παρά» τελείως αυθαίρετα και λανθασμένα βέβαια, γιατί άλλο είναι το «προς» και άλλο το «παρά». Αυτό το κάνουν για να στηρίξουν τα αστήρικτα και να υποστηρίζουν το λάθος τους. Λένε λοιπόν ότι ο Λόγος ήτο «παρά τον θεόν», που σημαίνει άλλο πρόσωπο ο Λόγος και άλλο ο Θεός.

Όμως παρά την παραποίηση και την εσκεμμένη άγνοια της πρόθεσης «παρά», πάλι δεν βγαίνει εδώ το νόημα που η θεωρία της τριάδας θέλει να υποστηρίξει.

Όταν λέει και ο Λόγος ην προς (ή «παρά» όπως θέλουν να λέει) «τον θεόν», δεν σημαίνει ότι ο Λόγος είναι ένα πρόσωπο της θεότητας και «ο Θεός» είναι ένα άλλο, ή άλλα. Είναι καθαρή υπόθεση γιατί το οριστικό άρθρο «τον θεόν», ΟΡΙΖΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, και κατά συνέπεια, ο Λόγος, εάν είναι πρόσωπο ξεχωριστό από το Θεό, που υποτίθεται ότι είναι η τριάδα, τότε έχουμε τρία πρόσωπα στη θεότητα και ένα ό Λόγος τέσσερα. Άτοπο λοιπόν και ασυμβίβαστο με το λόγο του Θεού.

Ο Ίδιος ο Ιησούς σχετικά με την προΰπαρξη Του είπε ξεκάθαρα: ἐξῆλθον ἐκ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον· πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον καὶ πορεύομαι πρὸς τὸν πατέρα (Ιωάν.ις:28).

Βλέπουμε λοιπόν ότι άλλα μας λέει ο Χριστός και άλλα αυτή η θεωρία των ανθρώπων, των φιλοσόφων του κόσμου. Ο Χριστός μας λέει ότι εξήλθε εκ του Πατρός και αναφέρεται στη γέννηση Του στη γη, δηλ. στο γεγονός που ο Ιωάννης μαρτυρεί και λέει ότι «ο λόγος σαρξ εγένετο», που σημαίνει ότι δεν προϋπήρχε σαν «θεός Υιός», σαν δεύτερος θεός, «παρά τω Θεώ», αλλά σαν το Αρνίο το εσφαγμένο από καταβολής κόσμου (Αποκ.ιγ:8).

Αν δεχτούμε την έννοια του «προς» σαν «παρά», τότε έχουμε καθαρή ειδωλολατρία και πολυθεϊσμό. Αν ο Λόγος είναι ένας ξεχωριστός «θεός» από τον Πατέρα, τότε έχουμε «τον θεόν» και «τον θεό Λόγο», άρα δυο θεούς.

Δεν πιστεύουμε λοιπόν ότι «κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν κύριος εἷς ἐστιν» (Μάρκ.ιβ:29), αλλά ότι «τρεις εισίν» (θεωρία της τριάδας).

Πρέπει να ξεχωρίσουμε τον όρο «Λόγος» από τον όρο «Υιός». Λόγος, μπορεί να σημαίνει το σχέδιο ή τη σκέψη που υπήρχε στο νου του Θεού. Αυτή η σκέψη ήταν ένα προκαθορισμένο σχέδιο - ένα απόλυτα σίγουρο μελλοντικό γεγονός - τόσο στενά συνδεδεμένο με την πραγματικότητα, που καμιά ανθρώπινη σκέψη δεν μπορεί να είναι. Λόγος ακόμα μπορεί να σημαίνει το σχέδιο ή τη σκέψη του Θεού που εκφράστηκε στη σάρκα, δηλαδή στον Υιό.

Όμως, τότε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους δύο όρους, Λόγος και Υιός; Ο Λόγος προϋπήρχε και Θεός ήτο ο Λόγος (ο Πατέρας), έτσι μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε χωρίς ν’ αναφερόμαστε στην ανθρώπινη φύση. Όμως, ο Υιός, αναφέρεται πάντοτε στην κατοίκηση ή τη φανέρωση του Θεού σε σάρκα και δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο. Εκτός από ένα προκαθορισμένο σχέδιο στο νου του Θεού, ο Υιός δεν προϋπήρχε πριν τη σύλληψη στην κοιλιά της Μαριάμ. Ο Υιός του Θεού προϋπήρχε σαν σχέδιο, αλλά όχι στην ουσία. Η Γραφή ονομάζει αυτό το προκαθορισμένο σχέδιο του Θεού, Λόγο.