Το μαστίγωμα

Εβρ.ιβ:6 Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται.

 

Μαστιγώνει τους υιούς τους οποίους παραδέχεται. Άρα το μαστίγωμα είναι μια απόδειξη πως είσαι γνήσιο παιδί, δικό Του. Γι’ αυτό, η επιβεβαίωσή αυτή θα πρέπει να σε γεμίζει με χαρά. Δεν είναι μικρό πράγμα.

Θα προτιμούσες βέβαια, με κάποιο άλλο τρόπο παρά με το μαστίγωμα να γινότανε αυτή η επιβεβαίωση. Μα να είσαι βέβαιος, πως μέσα στο μαστίγωμα βρίσκεται περισσότερη αγάπη του Πατέρα, παρά όταν απλόχερα σου χαρίζει ευλογίες, που γίνονται ευχάριστα δεκτές.

Κ α λ η μ έ ρ α

Δανιήλ (16)

Δαν.β:21,22 και αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους· καθαιρεί βασιλείς και καθιστά βασιλείς· δίδει σοφίαν εις τους σοφούς και γνώσιν εις τους συνετούς. Αυτός αποκαλύπτει τα βαθέα και τα κεκρυμμένα· γνωρίζει τα εν τω σκότει και το φως κατοικεί μετ' αυτού.

Φαίνεται ότι ο Δανιήλ μιλάει με όρους της σημασίας της όρασης που είδε. Η όραση αναφέρεται στον Ναβουχοδονόσωρ, που θα διωχνότανε από τον θρόνο του και θα αναλάμβανε πάλι την εξουσία αργότερα.

Στον Ψαλμ.οβ:11 διαβάζουμε ότι  «θέλουσι προσκυνήσει αυτόν πάντες οι βασιλείς· πάντα τα έθνη θέλουσι δουλεύσει αυτόν».

Συμμετοχή

«Κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο» (Ης.ξγ:9). Είναι κάτι ασύλληπτο. Κάτι που το μυαλό μας δεν μπορεί να το πιάσει και η καρδιά μας κινδυνεύει να διαρρηχθεί από την ένταση. Μα, ο Κύριος πάντα ζούσε τη ζωή μας. Και όταν εμείς θλιβόμασταν, η θλίψη αγκάλιαζε κι Αυτόν.

Ο Κύριος θλίβεται μαζί μας, όταν εμείς θλιβόμαστε. Λέει πως «Αυτός θα είναι μέσα μας, και εμείς θα είμαστε μέσα σ' Αυτόν». Είναι μια ταύτιση, όχι θεωρητική, μα απόλυτα πραγματική. Και όταν θλιβόμαστε εμείς, θλίβεται και Αυτός μαζί μας.

Κ α λ η μ έ ρ α

Δανιήλ (15)

Δαν.β:13 Και εξήλθεν η απόφασις και οι σοφοί εθανατόνοντο· εζήτησαν δε και τον Δανιήλ και τους συντρόφους αυτού, διά να θανατώσωσιν αυτούς.

Ο Δανιήλ και οι σύντροφοί του δεν ήταν στην συγκέντρωση των σοφών στο παλάτι μπροστά στον βασιλιά, μάλλον επειδή ήταν νέοι, άπειροι, εντελώς πρωτόπειροι ανάμεσα στους άλλους σοφούς της Βαβυλώνας. Οι πιο πρεσβύτεροι σοφοί είχαν πάει στο παλάτι. Γι’ αυτό έπρεπε να έρθουν να τους ζητήσουν και να τους πάρουν για να τους θανατώσουν.

Φλέγομαι (Β’ Κορ.ια:29)

«Τις σκανδαλίζεται κι’ εγώ δεν φλέγομαι;» Έτσι έγραφε ο Παύλος. Έτσι ζούσε ο Παύλος. Έτσι καιγότανε ο Παύλος. Για τον καθένα χωριστά. Πονούσε, υπέφερε, ζούσε μέσα σ' ένα μαρτύριο. Μα γιατί αγαπούσε. Αυτό ήτανε όλο.

Ναι, αγαπούσε. Τους αγαπούσε όλους. Χωρίς διάκριση. Χωρίς ταξινόμηση κατά κατηγορίες. Άσπρους, μαύρους, καλούς, κακούς, δυνατούς, αδύνατους, φίλους του και εχθρούς. Τους αγαπούσε και τους πονούσε και προσευχότανε γι’ αυτούς. Μετά δακρύων. Ένα έκαστον.

Κ α λ η μ έ ρ α

Χριστιανική ζωή

Γέν.β:16,17 Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού· διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.

Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τη σοβαρότητα των λόγων του Θεού.

Γαλ.ε:22 Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις,

Α’ Κορ.ς:9 Η δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται

Προς Ρωμαίους (090)

Τελική νουθεσία (ις:17-20)

Η παραίνεση αυτή είναι ασυνήθιστη για την επιστολή, γιατί μόνο εδώ ο Παύλος αναλαμβάνει την αποστολική εξουσία με τόσο δυναμικό τρόπο. Σε όλη την επιστολή ήταν πολύ προσεκτικός και διακριτικός, επικαλείτο πάντοτε τη Γραφή για να καθιερώσει τις προτάσεις του, έχοντας επίγνωση ότι δεν είχε μιλήσει αυτός στους Ρωμαίους, ούτε τους είχε υπηρετήσει. Ωστόσο, ο Θεός έκρινε προφανώς αυτό το προειδοποιητικό μήνυμα ότι είναι τόσο σημαντικό, ώστε να δικαιολογείται η δυναμική νουθεσία. 

Κ α λ η μ έ ρ α

Δανιήλ (14)

Δαν.β:9 Αλλ' εάν δεν κάμητε γνωστόν εις εμέ το ενύπνιον, αύτη μόνη η απόφασις είναι διά σάς· διότι συνεβουλεύθητε να είπητε ψευδείς και διεφθαρμένους λόγους έμπροσθέν μου, εωσού παρέλθη ο καιρός· είπατέ μοι λοιπόν το ενύπνιον και θέλω γνωρίσει ότι δύνασθε να φανερώσητε εις εμέ και την ερμηνείαν αυτού.

Δεν εμπιστευόταν αυτούς τους μάγους, τους σοφούς, και επαοιδούς. Γι’ αυτό τους λέει ότι συνεβουλεύθησαν ψευδείς λόγους μέχρι να περάσει ο καιρός. Δηλαδή μέχρι ο Ναβουχοδονόσωρ να παραιτηθεί από την υπόθεση αυτή, ή μέχρι αυτοί να μάθουν περισσότερα ή να έχουν περισσότερα στοιχεία σχετικά με το όνειρο, ή να συμβεί κάτι που θα τους δώσει την ικανότητα να το εξηγήσουν.

Του αδελφού σου.

— Ο πόνος του αδελφού μου είναι φάρμακο για τον δικό μου πόνο.

— Κάνε μια θαυμάσια αλοιφή από διάφορες περιπτώσεις πασχόντων αδελφών. Κανόνισε μόνος σου τις αναλογίες.

— Εσύ μπορείς να κάνεις και επισκέψεις; Και βέβαια μπορείς. Είναι άριστο φάρμακο.

— Αγάπη θα πει συμμετοχή. Όχι οχυρά και διαχωριστικές γραμμές. Περιχαρακωμένα.

Κ α λ η μ έ ρ α

Δανιήλ (13)

Δαν.β:4 Και ελάλησαν οι Χαλδαίοι προς τον βασιλέα Συριστί, λέγοντες, Βασιλεύ, ζήθι εις τον αιώνα· ειπέ το ενύπνιον προς τους δούλους σου και ημείς θέλομεν φανερώσει την ερμηνείαν.

Σαν να του έλεγαν ότι μπορούν να ερμηνεύσουν τα πάντα, αρκεί να ξέρουν το δυσερμήνευτο. Μίλησαν Συριακά, δηλαδή Αραμαϊκά, που είναι μια αρχαία γλώσσα. Τα Αραμαϊκά που μιλούσαν στην Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού, ήταν μια διάλεκτος της γνήσιας Αραμαϊκής, δημιουργημένη από την ανάμιξη των Εβραϊκών με τα αρχαία Αραμαϊκά την περίοδο της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα.

Γιατί ν’ ανησυχώ;

Ο Κύριος είναι δικός μου. Και εγώ είμαι δικός Του. Και κάθε τι που με άφορα δεν είναι πια δικό μου, αλλά δικό Του. «Αυτόν μέλει περί ημών». Αυτός γνιάζεται για μένα. Τότε..... γιατί ν’ ανησυχώ; Γιατί να σκέφτομαι με ανθρώπινο τρόπο; Είναι άπρεπο. Είναι προσβλητικό για τον Κύριο.

Είναι η δουλειά μου. Είναι η οικογένειά μου. Είναι η υγεία μου. Είναι η διακονία μου. Ίσως η σειρά δεν είναι η σωστή. Τί σημασία έχει. Όλα είναι στα χέρια του Κυρίου; Το θέλει Αυτός. Το θέλω κι εγώ. Του τα άφησα. Τότε. . . γιατί ν’ ανησυχώ; Γιατί να σκέπτομαι με την δική μου αδυναμία; Συγχώρησέ με Κύριε.

Κ α λ η μ έ ρ α

Δανιήλ (12)

Δαν.β:1 Και εν τω δευτέρω έτει της βασιλείας του Ναβουχοδονόσωρ, ο Ναβουχοδονόσωρ ενυπνιάσθη ενύπνια, και εταράχθη το πνεύμα αυτού και ο ύπνος αυτού έφυγεν απ' αυτού.

Στην πραγματικότητα αυτό ήταν το τρίτο έτος της βασιλείας του, υπολογίζοντας και το πρώτο έτος που βασίλευσε, μετά το οποίο άρχισαν να υπολογίζουν τα χρόνια της βασιλείας του. Έτσι πιθανόν να βασίλευσε λίγο περισσότερο από 3 χρόνια, σχεδόν 4 χρόνια.

ο Ναβουχοδονόσωρ ενυπνιάσθη ενύπνια, και εταράχθη το πνεύμα αυτού και ο ύπνος αυτού έφυγεν απ' αυτού.

Μικρά και ελάχιστα

Κάθε τι στη ζωή μας έχει μια αρχή. Το ξεκίνημα είναι πάντα συνδεδεμένο με τα εύκολα, τα μικρά, τα απλά. Στο φυσικό μας περιβάλλον, στο δημοτικό σχολείο, στη βιολογία. Παντού ισχύει.

Και στα πνευματικά. Ο Θεός, όπως στη φύση, ξεκινάει με τα μικρά, τα απλά. Για να σου εμπιστευτεί μεγαλύτερα, πολυπλοκότερα, βαριά. Αν δώσεις σε ένα πιτσιρίκι με τα φουσκωτά βρακάκια το κοντάρι από μπαμπού, του άλματος επί κοντώ, θα το συνθλίψεις. Αυτό μόλις στέκεται στα πόδια του. Θα αρχίσεις από τη στράτα. Και αργότερα θα δούμε αν κάνει για περισσότερα. . .

Κ α λ η μ έ ρ α

Η ιστορία που πρέπει να ειπωθεί....

Κλικ εδώ!.

Δανιήλ (11)

Δαν.α:18,19 Και εν τω τέλει των ημερών, ότε ο βασιλεύς είπε να εισάξωσιν αυτούς, ο αρχιευνούχος εισήξεν αυτούς ενώπιον του Ναβουχοδονόσορ. Και ελάλησε μετ' αυτών ο βασιλεύς· και δεν ευρέθη μεταξύ πάντων αυτών όμοιος του Δανιήλ, του Ανανία, του Μισαήλ και του Αζαρία, και ίσταντο ενώπιον του βασιλέως.

Ο Δανιήλ και οι 3 παίδες έπρεπε να έχουν πνευματική σοφία και σύνεση, διότι οι μάγοι, οι επαοιδοί και οι αστρολόγοι ήταν αρκετά πανούργοι και έλεγαν μεγάλα λόγια. Μπορούσαν να πείσουν τον καθένα ότι αυτοί ήξεραν τα πάντα, οτιδήποτε επρόκειτο να συμβεί. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να υπάρχει εκεί η αγνή σοφία και σύνεση του Θεού. Δεν μπορούσαν όμως να έχουν αυτή τη σοφία και τη σύνεση με το φυσικό τους νου. Έπρεπε να είναι σε διαρκή επαφή και επικοινωνία με τον Θεό, ώστε ο βασιλιάς να τους βρει πολύ καλύτερους από τους μάγους και τους επαοιδούς του βασιλείου του.