Υπομονή

Ιακ.α:2-4

Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς.

Για να είμαστε τέλειοι και ολόκληροι χρειαζόμαστε το τέλειο έργο της υπομονής. Θα ήθελα λοιπόν σήμερα να δούμε το θέμα της υπομονής και την σημασία της.

 

1. Γιατί την χρειαζόμαστε ;

 

Εβρ.ιβ:1-4

Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, διά να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας. Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας,

Υπάρχει ένας αγώνας που θα πρέπει να τρέξουμε, και θα πρέπει να τον τρέξουμε ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ, ατενίζοντας στον Ιησού Χριστό, που ο ίδιος υπόμεινε τον σταυρό αποβλέποντας στην χαρά που ήταν πέρα από αυτόν.

Πραγματικά ας σκεφτούμε για λίγο την υπομονή του Χριστού. Δεν έκανε κακό σε κανένα. Αντίθετα, θεράπευσε χωλούς, ανάστησε νεκρούς, έκανε το θέλημα του Θεού σε όλο του το μεγαλείο. Αν μη τι άλλο, τα θαύματα τα οποία έκανε αφαιρούσαν κάθε δικαιολογία από τους διώκτες του. Και όμως, διώχθηκε και βασανίστηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, μέχρι που στο τέλος σταυρώθηκε.

Είχε ο Χριστός λόγους να φωνάξει, να αγανακτήσει, να τα παρατήσει επειδή οι άνθρωποι τους οποίους ήρθε να υπηρετήσει του έκαναν τέτοια πράγματα; Και αν είχε, αυτός δεν το έκανε. Αυτός υπόμεινε.

Υπομένει κανείς προσβλέποντας σε ένα στόχο που η αξία του ξεπερνά τον πόνο που ίσως τώρα περνά.

Αυτό έκανε και ο Ιησούς Χριστός. Άντεξε τον πόνο και την ταπείνωση γιατί έβλεπε πέρα από αυτά. Έβλεπε σε μας και την σωτηρία μας που ο δικός του πόνος θα έκανε εφικτή. Είναι αυτός το λαμπρό παράδειγμα υπομονής, του οποίου την υπομονή θα πρέπει να μιμηθούμε.

 

Α’ Κορ.θ:24-25

Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον.

Το τέλος του δικού μας αγώνα δεν είναι ένα φθαρτό στεφάνι σε ένα φθαρτό σώμα δοσμένο από ένα φθαρτό χέρι.

 

Εβρ.ιβ:3

Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, διά να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.

 

Εβρ.ι:35-36

Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. Διότι έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν.

Η υπομονή μας και το θάρρος μας έχουν μισθαποδοσία μεγάλη.

Ο Ιησούς Χριστός έρχεται. Έρχεται και κρατά στεφάνια, μισθαποδοσία σε εκείνους που υπομείνανε, που φύλαξαν τον λόγο Του, δεν αρνήθηκαν το όνομά Του και δεν στράφηκαν προς τα πίσω.

Καμιά φορά συμπεριφερόμαστε αλαζονικά, νομίζοντας ότι εδώ είναι ο τόπος μόνιμης κατοικίας μας. Ότι εδώ θα είμαστε για πάντα.

Είμαστε πολίτες ουρανού (Φιλιπ.γ:20), άνθρωποι που ο Θεός κάλεσε να γνωρίσουμε τον ίδιο, τον Ιησού Χριστό, μπροστά στον οποίο όλα τα άλλα είναι σκύβαλα (Φιλιπ.γ:8).

Είναι αυτός ο αρχηγός και τελειωτής της πίστης μας (Εβρ.ιβ:2).

Είναι το σπίτι μας το ουράνιο, το πραγματικό και μόνιμο μας σπίτι (B’ Κορ.ε:1).

Αυτή είναι η πραγματικότητα, το βραβείο που τώρα δεν βλέπουμε, για το οποίο όμως κάνουμε υπομονή, όπως ακριβώς ο αθλητής δεν βλέπει το δικό του βραβείο αλλά κάνει υπομονή και ετοιμάζεται γι’ αυτό.

 

2. Μαχητική και παθητική υπομονή

 

Μιλώντας για υπομονή, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω για ποιο είδος υπομονής μιλάμε.

Υπάρχουν δυο είδη υπομονής: η παθητική υπομονή και η μαχητική υπομονή. Η παθητική υπομονή περιμένει παθητικά να περάσει ο καιρός και να έρθει το τέλος. Είναι υπομονή χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα. Τέτοια είναι για παράδειγμα η υπομονή των φυλακισμένων, των αιχμαλώτων εκείνων που έχουν εγκλωβιστεί, αιχμάλωτοι σε μια κατάσταση την οποία δέχονται παθητικά.

 

Στον αντίποδα αυτής της υπομονής έχουμε την μαχητική υπομονή, την υπομονή του μαχητή, ο οποίος, προσβλέποντας στην νίκη, ανέχεται τις όποιες κακουχίες και πληγές μπορεί να συνεπάγεται ένας πόλεμος.

Μπορεί να πληγωθεί, να χτυπηθεί ακόμα και σοβαρά, αλλά τα υπομένει όλα προκείμενου να φέρει σε πέρας την αποστολή του.

Αυτή είναι πιστεύω η υπομονή για την οποία μας μιλάει ο Θεός. Δεν είναι χωρίς ελπίδα και σκοπό.

 

Κάνουμε υπομονή, ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ (ενέργεια), ένα αγώνα και ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ (ενέργεια) σε κάτι: ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ.

Ο Θεός δεν μας έκανε αιχμάλωτους πολέμου, ούτε στρατιώτες παρέλασης μόνο.

Μας έκανε πολεμιστές σε ένα ολομέτωπο πόλεμο "ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνα τούτου, ενάντια στα πνεύματα τα πονηρά στα επουράνια" (Εφες.ς:12). Δεν βρισκόμαστε σε παρέλαση σε φίλιο έδαφος αλλά σε πόλεμο μέσα στο έδαφος του εχθρού.

Βέβαια, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και εδώ μπορεί να κακοπαθήσουμε. Θα δειλιάσουμε όμως γι’ αυτό; Θα αφήσουμε τον διάβολο να μας κρατάει δέσμιους, φοβερίζοντας μας με τις συνέπειες; Όσον αφορά τον Θεό, η γνώμη του είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρη:

 

Β’ Τιμ.β:3-4

Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού. Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, διά να αρέση εις τον στρατολογήσαντα.

Ο καλός στρατιώτης κακοπαθεί. Δεν λογαριάζει κανένα ρίσκο προκειμένου να φέρει σε πέρας την αποστολή που του έχει αναθέσει ο αρχηγός του. Γι’ αυτήν είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα. Έχει παράδειγμα τον Αρχηγό του και το φρόνημα του:

 

Φιλιπ.β:5-11

Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός.

Ο καλός στρατιώτης έχει το φρόνημα του αρχηγού του. Είναι υπάκουος, υπάκουος μέχρι θανάτου αν αυτό χρειαστεί. Έχει θέσει τον εαυτό του στην διάθεση του Κυρίου Του και αν και κακοπαθεί, υπομένει πολεμώντας και αποβλέποντας σ’ Αυτόν.

 

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και ο στρατιώτης που φοβάται την κακοπάθεια. Δειλιάζει και υποχωρεί πίσω στην φυλακή του.

Ο δεσμοφύλακας που ωρύεται σαν το λιοντάρι (Α’ Πέτρ.ε:8) τον έχει τρομοκρατήσει. Τον έχει κάνει να πιστέψει ότι έχει κάποια εξουσία πάνω του, για να μην δει την πραγματικότητα, ότι "ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" (Α’ Ιωάν.δ:4).

 

3. Άλλα παραδείγματα υπομονής

 

Το παράδειγμα του γεωργού και του σπόρου

Ιακ.ε:7-8:

Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου. Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης και μακροθυμεί δι' αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώϊμον και όψιμον· μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας, διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε.

Βλέπει μήπως ο γεωργός τον καρπό για τον οποίον κοπιάζει; Όχι. Τον προσδοκά όμως. Υπομένει, όλες εκείνες τις κοπιώδεις και πολυέξοδες εργασίες, έτσι ώστε στο τέλος το χωράφι του να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερο καρπό.

Θα λέγαμε ότι ο καρπός του χωραφιού ενός γεωργού είναι σε τέλεια αναλογία με την υπομονή του.

Φανταστείτε αλήθεια ένα επιπόλαιο γεωργό που δεν πηγαίνει να ποτίσει το χωράφι του τακτικά, και δεν το σκαλίζει όταν πρέπει.

Συγκρίνετε τώρα αυτόν με ένα άλλο γεωργό που παρά τον ήλιο και την ζέστη το καλοκαίρι και το κρύο τον χειμώνα, επιμελείται του χωραφιού του, ποτίζοντας το, σκαλίζοντας το, προστατεύοντας το σπόρο από τα πουλιά, κτλ..

Γιατί αυτός το κάνει; Γιατί αποσκοπεί σε κάτι που εκείνη την ώρα δεν βλέπει, για το οποίο όμως υπομένει: τον καρπό. Είναι αυτού του γεωργού το χωράφι που θα βγάλει πολύ καρπό, και είναι αυτός, ο υπομονετικός και καλός γεωργός, το παράδειγμα που δίνεται σε μας. Όπως ο Κύριος είπε στην παραβολή του σπορέα.

 

Λουκ.η:11-15

Αύτη δε είναι η παραβολή· Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· οι δε σπειρόμενοι παρά την οδόν είναι οι ακούοντες, έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από της καρδίας αυτών, διά να μη πιστεύσωσι και σωθώσιν. Οι δε επί της πέτρας είναι εκείνοι οίτινες, όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν δεν έχουσιν, οίτινες προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αποστατούσι. Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου υπάγουσι και συμπνίγονται και δεν τελεσφορούσι. Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι, οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή και καρποφορούσιν εν υπομονή.

 

Σε όλες τις περιπτώσεις της παραβολής, ο σπόρος ήταν ο ίδιος. Εντούτοις, μόνο ένας γεωργός ΕΙΧΕ ΥΠΟΜΟΝΗ. Μόνο αυτός κράτησε τον σπόρο στην καρδιά του, μέχρι που έφερε καρπό πολύ, πάρα πολύ, μέχρι και ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΛΑΣΙΟ (Ματθ.ιγ:9).

 

Το παράδειγμα του Ιώβ

 

Ιακ.ε:11

Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος και οικτίρμων.

Δοκιμάστηκε από τον διάβολο σε πολλά σημεία της ζωής του. Στην ουσία όλα τα πράγματα τα οποία ένας άνθρωπος θεωρεί ευλογίες του αφαιρέθηκαν. Τα παιδιά του δολοφονήθηκαν. Η περιουσία του καταστράφηκε. Αυτός ο ίδιος ήταν βαριά άρρωστος, με την γυναίκα του να τον ονειδίζει, λέγοντας του να καταραστεί τον Θεό και να πεθάνει.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχε τρεις φίλους που αν και ήρθαν να τον παρηγορήσουν, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι ήταν κάποιο δικό του λάθος που του συνέβαιναν αυτά τα πράγματα. Εντούτοις, η Βίβλος μας λέει ότι ο Ιώβ είχε υπομονή. Όπως μπορούμε να δούμε, στο τέλος, παρά τον πόνο που ο αυτός πέρασε, μαζί πέρασε με επιτυχία και το τεστ της πίστης του.

 

Ακολουθώντας το παράδειγμα του, η πίστη μας δεν θα πρέπει να εξαρτάται από τα πράγματα που έχουμε. Μια τέτοια πίστη είναι πίστη υπό όρους. Αντίθετα, θα πρέπει να θέσουμε τον Κύριο υπεύθυνο σε κάθε τομέα της ζωής μας. Γι’ αυτόν είμαστε "ΠΛΗΡΕΙΣ ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΟΝ" ΤΩΡΑ (Κολ.β:10).

Τι είναι αυτό που σε πονάει; Η υγεία σου, η μοναξιά σου, το τάδε πρόβλημα. Για τον Θεό είσαι "ΠΛΗΡΗΣ ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΟΝ (τον Χριστό)" ΤΩΡΑ. Πριν να σου δώσει οποιαδήποτε άλλη ευλογία αυτός σε ανακήρυξε ΠΛΗΡΗ, επειδή πίστεψες στον Γιο Του.

 

Για πολλές εκκλησίες οι ευλογίες που έχει κάποιος δηλώνουν το πόσο πιστός είναι. Έτσι όταν χάνεται κάτι, όπως η υγεία ή η περιουσία οι υπόλοιποι βρίσκουν δύσκολο να τον βοηθήσουν.

Γινόμαστε σαν τους φίλους του Ιώβ που αντί να προσφέρουν παρηγοριά προσφέρανε κατάκριση. Προς Θεού, φυσικά και είναι θεμιτό να είμαστε ευλογημένοι σε όλα.

Αλλά το πόσο πλήρης είμαστε δεν εξαρτάτε από το πόσες ευλογίες έχουμε. Ο Θεός "δεν θα στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας σε ακακία" (Ψαλμ.84:11), και αυτός χάρισε σε μας "πάντα τα προς ζωή και ευσέβεια" (Πέτρου Β 1:3).

 

Το παράδειγμα των προφητών

 

Ιακ.ε:10

Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Κυρίου.

Νομίζουμε καμιά φορά ότι οι προφήτες και γενικά οι άνθρωποι του Θεού για τους οποίους διαβάζουμε στην Βίβλο, ήταν υπεράνθρωποι. Ότι αυτοί μπορούσαν τόσα πολλά ενώ εμείς.........

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Αλήθεια, ποιος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης ήταν γιος του Θεού όπως είσαι εσύ (Γαλ.δ:1-7), αναγεννημένος από τον δικό Του άφθαρτο σπόρο (Α’ Πέτρ.α:23);

Είχε μήπως ο Πέτρος ή ο Παύλος ή κάποιος άλλος της Καινής διαθήκης περισσότερα από εσένα; Το άγιο πνεύμα που ο Θεός έδωσε σ’ αυτούς, το ίδιο έδωσε και σε σένα.

Η υπόσχεση για έργα ίδια με του Χριστού και μεγαλύτερα ακόμη, δεν έγινε σε κάποιους υπεράνθρωπους εκείνης της εποχής, αλλά ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ:

 

Ιωάν.ιδ:12

Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει, διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου,

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, το παράδειγμα των προφητών είναι ένα ολοζώντανο παράδειγμα μακροθυμίας και κακοπάθειας.

Πραγματικά, τι να πει κανείς για τον Ιερεμία, τον Ησαΐα, τον Ηλία. Αντί να βολευτούν, διάλεξαν να κακοπαθήσουν, να πολεμήσουν να υπομείνουν.

Αντί να κυβερνούν αυτοί τον εαυτό τους, τον έθεσαν σκεύος στα χέρια του Κυρίου τους. Αλλά και στην Καινή διαθήκη, σκεφτείτε τον Παύλο για παράδειγμα. Όπως ο ίδιος αναφέρει για τον εαυτό του:

 

Β’ Τιμ.γ:10,11

Συ όμως παρηκολούθησας την διδασκαλίαν μου, την διαγωγήν, την πρόθεσιν, την πίστιν, την μακροθυμίαν, την αγάπην, την υπομονήν, τους διωγμούς, τα παθήματα, οποία μοι συνέβησαν εν Αντιοχεία, εν Ικονίω, εν Λύστροις· οποίους διωγμούς υπέφερα, και εκ πάντων με ηλευθέρωσεν ο Κύριος.

 

Β’ Κορ.ς:4

αλλά εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις,

 

Υπάρχει ένας αγώνας πνευματικός που συνεπάγεται παθήματα και κακουχίες και που χρειαζόμαστε υπομονή για να τον αγωνιστούμε. Σχετικά με τον Παύλο, αυτός είπε πλησιάζοντας προς το τέλος της ζωής του:

 

Β’ Τιμ.δ:7-8

Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.

 

Ο Χριστός, ο Παύλος, οι προφήτες, δεν ήταν μαζοχιστές που θέλανε να υποφέρουν. Ήταν ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ, που ήταν διατεθειμένοι να υποφέρουν, και να κάνουν οτιδήποτε ήταν απαραίτητο για την εκπλήρωση της αποστολής τους, για την υπηρεσία του Λόγου του Θεού.

Τότε ήταν ο Παύλος και οι υπόλοιποι, σήμερα είμαστε εμείς, που πολεμούμε τον ίδιο αγώνα ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΡΧΗΓΟ: ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ.

Μακάρι και μείς να τους μοιάσουμε, να αγωνιστούμε τον καλό αγώνα, να ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ. Δεν είναι ένας εύκολος δρόμος, είναι όμως ο καλύτερος δρόμος που μπορούμε να ακολουθήσουμε, με το καλύτερο τέλος: τον Ιησού Χριστό, να περιμένει να τιμήσει την υπομονή μας αποδίδοντας και σε μας εκείνη την ημέρα το στεφάνι της δικαιοσύνης, όπως και σε πολλούς άλλους που στο διάβα των αιώνων, διάλεξαν να πολεμήσουν τον ίδιο αγώνα, αρνούμενοι τον εαυτό τους και θέτοντας τον κάτω από τις εντολές του ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥΣ.

 

4. Υπομονή: Πως παράγεται;

 

Έχοντας δει την σημασία της υπομονής στο να τρέξει κανείς τον καλό αγώνα και να φέρει καρπό, θα κλείσουμε ρίχνοντας μια ματιά στο πως αυτή παράγεται:

 

Ρωμ.ε:3-5

Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς.

 

Ιακ.α:2-4

Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς.

 

Ποιος αλήθεια θα το περίμενε ότι αυτό που τόσο πολύ χρειαζόμαστε για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, για να φέρουμε καρπό, και για να τρέξουμε το καλό αγώνα, η υπομονή, είναι το αποτέλεσμα θλίψεων και δοκιμασιών της πίστης μας.

Είναι γι’ αυτό ίσως το λόγο, που και τα δυο παραπάνω αποσπάσματα μας λένε να καυχιόμαστε στις θλίψεις και να χαιρόμαστε στις δοκιμασίες!! Γιατί αν μείνουμε πιστοί, αυτό θα γεννήσει υπομονή, που με την σειρά της θα φέρει ελπίδα, δοκιμή, τέλειο έργο!

Αν λοιπόν πάσχουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ας εμπιστευόμαστε τις ψυχές μας σ’ αυτόν, - «τον Θεός της υπομονής και της παρηγορίας» (Ρωμ.ιε:5) – «ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιΐα» (Α’ Πέτρ.δ:19).