Ο προφητικός λόγος του Κυρίου μας συνεχίζει να ασχολείται με τα γεγονότα στο μέσο της Θλίψης. Λέει ότι τα δεύτερα 3 ½ χρόνια δεν θα είναι μόνο «θλίψη», όπως αναφέρεται για τα πρώτα (Ματθ.κδ:9), αλλά μια εποχή «μεγάλης θλίψης». Στην πραγματικότητα, θα είναι ο καιρός της μεγαλύτερης θλίψης, από την αρχή της δημιουργίας (Μάρκ.ιγ:19), ουδέ θέλει γείνει. Το επίκεντρο αυτής της περιόδου της Θλίψης θα περιστρέφεται γύρω από τον εβραϊκό λαό και την γη Ισραήλ.
Η ΘΛΙΨΗ
Αυτό το εδάφιο ξεκινά με μια αναφορά στην προηγούμενη ενότητα. Μας δίνει μια εξήγηση για τις εικόνες του επείγοντος που μόλις παρουσιάστηκαν και χρησιμοποιεί το χρονικό επίρρημα «τότε» για να συνδέσει τις προηγούμενες δηλώσεις με την πρόβλεψη της χειρότερης θλίψης.
Μιλάει στο εβραϊκό υπόλοιπο στην Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία
γιατί πρέπει να κατευθυνθούν αμέσως προς τους λόφους όταν ακούσουν ότι το
βδέλυγμα της ερήμωσης (Ματθ.κδ:15) στέκεται στον άγιο τόπο.
Προφανώς, αυτή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για απόδραση.
Αν δεν δραπετεύσουν, θα έχουν τρομερό πρόβλημα. Θα συμβεί τόσο ξαφνικά, που δεν
θα έχουν χρόνο να μαζέψουν τα πράγματά τους για να φύγουν.
Προηγουμένως, έχουμε δει ότι η λέξη «θλίψη» χρησιμοποιήθηκε
για να αναφερθεί στο πρώτο μισό των 70 εβδομάδων του Δανιήλ (Ματθ.κδ:9).
Ο όρος θλίψη χρησιμοποιείται με πολλούς διαφορετικούς
τρόπους στην Γραφή. Χρησιμοποιείται με μη τεχνική, μη εσχατολογική έννοια σε
σχέση με οποιαδήποτε στιγμή ταλαιπωρίας ή δοκιμασίας που περνάει κάποιος.
Χρησιμοποιείται έτσι στο Ματθ.ιγ:21, Μάρκ.δ:17, Ιωάν.ις:33, Ρωμ.ε:3, ιβ:12, Β’
Κορ.α:4, Β’ Θες.α:4, Αποκ.α:9.
Χρησιμοποιείται με την τεχνική ή εσχατολογική του έννοια σε
σχέση με ολόκληρη την περίοδο των επτά ετών Θλίψης, όπως στην Αποκ.β:22 ή στο Ματθ.κδ:29.
Χρησιμοποιείται επίσης σε σχέση με τα δεύτερα 3 ½ χρόνια
αυτής της επταετούς περιόδου, όπως στο Ματθ.κδ:21.
Η περίοδος της Θλίψης δεν είναι αποκλειστικό δόγμα της
Καινής Διαθήκης. Η Θλίψη είναι ένα θέμα που έχει πλούσιο υπόβαθρο στην Παλαιά
Διαθήκη και τα γεγονότα αυτής της περιόδου στοχεύουν και αφορούν στο έθνος του
Ισραήλ.
Η Παλαιά Διαθήκη μιλά για μια εποχή θλίψης που το Ισραήλ πρόκειται
να περάσει (στις έσχατες μέρες), αλλά όταν τελειώσει αυτή η περίοδος θα
οδηγήσει σε εθνική μετάνοια και σε μια σωστή σχέση με τον Κύριο. Σημειώστε τα
ακόλουθα βασικά εδάφια:
Δευτ.δ:30 Όταν ευρεθής εν θλίψει και σε εύρωσι
πάντα ταύτα εν ταις εσχάταις ημέραις, τότε θέλεις επιστρέψει προς Κύριον τον
Θεόν σου και θέλεις ακούσει την φωνήν αυτού.
Ιερεμ.λ:7 Ουαί· διότι μεγάλη είναι η ημέρα εκείνη·
ομοία αυτής δεν υπήρξε και είναι καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ· πλην θέλει
σωθή εξ αυτής.
Δαν.ιβ:1 Και εν τω καιρώ εκείνω θέλει εγερθή
Μιχαήλ, ο άρχων ο μέγας, ο ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου· και θέλει
είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις
εκείνου του καιρού· και εν τω καιρώ εκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πας όστις
ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω.
Εκτός από αυτά τα συγκεκριμένα εδάφια περί Θλίψης που αναφέραμε
παραπάνω, υπάρχει μια γενική αίσθηση που κυριαρχεί στην Παλαιά Διαθήκη, είτε
ατομική, είτε εθνική, κραυγής προς τον Κύριο, όταν βρίσκονται σε περίοδο
αγωνίας και θλίψης. Για παράδειγμα, αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα στον Ψαλμό ρζ.
Ψαλ.ρζ:6 Τότε εβόησαν προς τον Κύριον εν τη θλίψει
αυτών· και ηλευθέρωσεν αυτούς από των αναγκών αυτών.
Σημειώστε τα ακόλουθα αποσπάσματα που έχουν ένα παρόμοιο
μοτίβο: Γέν.λε:3, Α’ Σαμ.ι:19, κς:24, Β’ Σαμ.δ:9, Α’ Βας.α:29, Β’ Χρον.ιε:4,
Ψαλμ.κ:1, κε:22, λδ:17, μς:1, ν:15, πα:7, πς:7, ρζ:6,13,19,28, ρις:3, ρκ:1,
Ησαΐας λγ:2, Ιερεμ.ιδ:8, ις:19, Ιωνάς β:2, Ναούμ α:7.
Στην πραγματικότητα, ο Παύλος γράφει για την απελευθέρωση
του Ισραήλ από την Θλίψη στους Ρωμ.θ-ια.
Στο Ρωμ.ι:11-15 μας λέει ότι μια μέρα το Ισραήλ θα επικαλεστεί
το όνομα του Κυρίου και θα σωθεί. Αυτή η λύτρωση θα συμβεί μια μέρα στο Ισραήλ
σαν έθνος, αλλά θα έρθει κατά τη διάρκεια της Θλίψης – κατά την μεγάλη Θλίψη.
ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ
Το Ματθ.κδ:21 μιλάει για την Μεγάλη Θλίψη. Ποια είναι η Μεγάλη
Θλίψη; Είναι τα τελευταία 3 ½ χρόνια, και θα κορυφωθεί με την δεύτερη έλευση
του Χριστού.
Η Μεγάλη Θλίψη, συνεπώς, είναι μια συγκεκριμένη χρονική
περίοδος που αρχίζει με το βδέλυγμα της ερήμωσης και κλείνει με τη δεύτερη
έλευση του Χριστού, υπό το φως των προφητειών του Δανιήλ και επιβεβαιώνεται με την
αναφορά σε 42 μήνες. Στην Αποκ.ια:2 και ιγ:5, η Μεγάλη Θλίψη είναι μια
συγκεκριμένη περίοδος 3 ½ ετών που οδηγεί στην δεύτερη έλευση.
Ότι η περίοδος αυτή θα είναι καιρός πρωτοφανούς δοκιμασίας, φαίνεται
σαφώς στην Αποκ.ς-ιθ.
Βάζοντας όλες αυτές τις Γραφές μαζί, βλέπουμε ότι η μεγάλη
θλίψη θα σηματοδοτήσει τον θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε ένα
συγκριτικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Η Καινή Διαθήκη χρησιμοποιεί τον όρο «μεγάλη θλίψη» σε τρία
άλλα μέρη, εκτός από το Ματθ.κδ:21. Ενώ οι Πράξ.ζ:11 δεν αναφέρονται στο
τελευταίο μισό της μελλοντικής επταετούς περιόδου, οι άλλες δύο το κάνουν:
Η «μεγάλη θλίψη» για την οποία μιλάει ο Ιησούς στο Ματθαίο, θα
είναι η μεγαλύτερη από τότε που ξεκίνησε ο κόσμος, ή που θα γίνει ποτέ, για τον
εβραϊκό λαό. Το Μάρκ.ιγ:19 είναι ακόμη πιο σαφές, όπου ο Κύριός μας λέει, «Διότι
αι ημέραι εκείναι θέλουσιν είσθαι θλίψις τοιαύτη, οποία δεν έγεινεν απ' αρχής της κτίσεως, την οποίαν έκτισεν ο Θεός έως
του νυν, ουδέ θέλει γείνει». «Απ' αρχής της κτίσεως», αυτό σημαίνει ότι
αυτή η χρονική περίοδος θα είναι η μεγαλύτερη θλίψη για τον εβραϊκό λαό σε όλη
την ιστορία.
Δεν υπάρχει καιρός ή γεγονός στην ιστορία του Ισραήλ, που να
ταιριάζει με την περιγραφή του ολοκαυτώματος για το οποίο μιλάει εδώ ο Ιησούς. Αυτή
η τρομακτική περίοδος περιγράφεται λεπτομερέστερα στην Αποκάλυψη ς-ις, με τις κρίσεις
των φιαλών και των σαλπίγγων, που φανερώνουν την κλιμάκωση της έντασης της
οργής του Θεού κατά της αμαρτωλής, επαναστατικής ανθρωπότητας. Τόσο το βιβλίο
της Αποκάλυψης όσο και του Δανιήλ, ξεκαθαρίζουν ότι ο Αντίχριστος θα τυραννήσει
τον κόσμο για «καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού» (Δαν.ζ:25, ιβ:7,
Αποκ.ιβ:14), δηλαδή τρεισήμισι χρόνια (Αποκ.ια:2, ιγ:5). Σαφώς, τα γεγονότα που
περιγράφονται από τον Κύριό μας, από τον Δανιήλ, και από τον Ιωάννη πρέπει να αναφέρονται
στο ίδιο μεγάλο ολοκαύτωμα στο τέλος των καιρών, λίγο πριν η χιλιετής Βασιλεία εγκαθιδρυθεί
στην γη.
Ο Χριστός χρησιμοποιεί σαφώς την γλώσσα του Δαν.ιβ:1, που
λέει, «Και εν τω καιρώ εκείνω θέλει εγερθή Μιχαήλ, ο άρχων ο μέγας, ο
ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου· και θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία
ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού· και εν τω καιρώ
εκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πας όστις ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω».
Το Ιωήλ β:2 χρησιμοποιεί επίσης παρόμοια γλώσσα όταν λέει, «ημέρα
σκότους και γνόφου, ημέρα νεφέλης και ομίχλης· ως αυγή εξαπλούται επί τα όρη
λαός πολύς και ισχυρός· όμοιος αυτού δεν εστάθη απ' αιώνος ουδέ μετ' αυτόν
θέλει σταθή πλέον ποτέ εις γενεάς γενεών..».
Είναι σημαντικό ότι και στα δύο αυτά εδάφια, ο χρόνος της
θλίψης οδηγεί στην λύτρωση του εβραϊκού υπόλοιπου. Ακριβώς μια τέτοια λύτρωση
περιγράφεται στο Ματθ.κδ:29-31 όπου λέει, «Ευθύς δε μετά την θλίψιν των
ημερών εκείνων... Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής
μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ'
άκρων ουρανών έως άκρων αυτών».
ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ
Όπως έχω πει, ο σκοπός της Θλίψης, ειδικά η μεγάλη Θλίψη, σε
σχέση με το έθνος του Ισραήλ είναι να το προετοιμάσει για την τελική λύτρωση.
Αυτό διδάσκεται στα αποσπάσματα που αναφέραμε παραπάνω για την απελευθέρωση τους
από την Θλίψη.
Βρίσκουμε επίσης στον Ιεζεκ.κ & κβ, να μας δίνει ο
Κύριος μια επισκόπηση ολόκληρης της ιστορίας του Ισραήλ. Συχνά ο προφήτης
αφηγείται την ιστορία της ανυπακοής του έθνους και στη συνέχεια προβλέπει ότι
θα έρθει μια στιγμή στο μέλλον, όταν το έθνος θα υπακούσει τελικά στον Κύριο.
Συνήθως αυτό συμβαίνει αφού το έθνος έχει περάσει από μια εποχή μεγάλης δοκιμασίας
και θλίψης, όπως βλέπουμε στο Ιεζεκ.κ:33-38. Αλλά το σημαντικό είναι ότι στο
τέλος αυτής της διαδικασίας το έθνος φέρεται
σε «δεσμό διαθήκης» (κ:37).
Ιεζ.κ:33-38 Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, εξάπαντος
εν χειρί κραταιά και εν βραχίονι εξηπλωμένω και εν θυμώ εκχεομένω θέλω
βασιλεύσει εφ' υμάς. Και θέλω σας εξαγάγει εκ των λαών και θέλω σας συνάξει εκ
των τόπων, εις τους οποίους είσθε διεσκορπισμένοι, εν χειρί κραταιά και εν
βραχίονι εξηπλωμένω και εν θυμώ εκχεομένω. Και θέλω σας φέρει εις την έρημον
των λαών και εκεί θέλω κριθή με σας πρόσωπον προς πρόσωπον· καθώς εκρίθην με
τους πατέρας σας εν τη ερήμω της γης Αιγύπτου, ούτω θέλω σας κρίνει, λέγει
Κύριος ο Θεός. Και θέλω σας περάσει υπό την ράβδον και θέλω σας φέρει εις
τους δεσμούς της διαθήκης. Και θέλω εκκαθαρίσει εκ μέσου υμών τους
αποστάτας και τους ασεβήσαντας εις εμέ· θέλω εκβάλει αυτούς εκ της γης της
παροικίας αυτών και δεν θέλουσιν εισέλθει εις γην Ισραήλ, και θέλετε γνωρίσει
ότι εγώ είμαι ο Κύριος.
Στο Ζαχ.ιγ-ιδ έχουμε ένα παρόμοιο σενάριο όπως έχουμε δει σε
πολλά αποσπάσματα της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέραμε παραπάνω. Αυτό το
απόσπασμα μιλά για όλα τα έθνη του κόσμου που στέλνουν στρατούς να
περικυκλώσουν την Ιερουσαλήμ, αλλά μέσα από αυτή την περίοδο της Θλίψης, το Ισραήλ
αλλάζει και διασώζεται με την επιστροφή του Χριστού. Το ακόλουθο απόσπασμα από
τον Ζαχ.ιγ μιλά για τον Θεό που καθαρίζει τα δύο τρίτα του Ισραήλ, αλλά σώζει
το υπόλοιπο τρίτο.
Ζαχ.ιγ:8,9 Και εν πάση τη γη, λέγει Κύριος, δύο
μέρη θέλουσιν εξολοθρευθή εν αυτή και εκλείψει, το δε τρίτον θέλει εναπολειφθή
εν αυτή.
Ζαχ.ιγ:9 Και θέλω περάσει το τρίτον διά πυρός· και
θέλω καθαρίσει αυτούς ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκιμάσει αυτούς ως
δοκιμάζεται το χρυσίον· αυτοί θέλουσιν επικαλεσθή το όνομά μου κα εγώ θέλω
εισακούσει αυτούς· θέλω ειπεί, ούτος είναι λαός μου· και αυτοί θέλουσιν ειπεί,
Ο Κύριος είναι ο Θεός μου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το Ματθ.κδ είναι παρόμοιο με αυτά τα εδάφια της Παλαιάς
Διαθήκης, όπου ο Χριστός προβλέπει ότι το έθνος θα περάσει μέσα από μια περίοδο
μεγάλης θλίψης (Ματθ.κδ:21), αλλά όταν αυτά τα γεγονότα τελειώσουν, ο Ιησούς θα
επιστρέψει και θα σώσει το εκλεκτό υπόλοιπο (Ματθ.κδ:29-31). Το προφητικό
κήρυγμα του Χριστού, όπως καταγράφεται στον Ματθαίο, ακολουθεί το καθιερωμένο
μοτίβο που βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη. Δεδομένου ότι το Ματθ.κδ μιλά για
θλίψη που ακολουθείται αμέσως από διάσωση (Ματθ.κδ:29), αυτό σημαίνει ότι η
δεδομένη προφητεία είναι να συμβεί στο μέλλον – όσο αφορά στις μέρες μας - δεδομένου
ότι ο εβραϊκός λαός δεν έχει περάσει ποτέ κάτι τέτοιο στο παρελθόν.
Μαρανάθα!
