Α’ Θεσ.β:19 Διότι τις η ελπίς ημών ή η χαρά ή ο
στέφανος της καυχήσεως; ή ουχί και σεις έμπροσθεν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
εν τη παρουσία αυτού;
Α’ Ιωάν.β:28 Και τώρα, τεκνία, μένετε εν αυτώ, ίνα όταν
φανερωθή, έχωμεν παρρησίαν και μη αισχυνθώμεν απ' αυτού εν τη παρουσία αυτού.
Με ενοχλεί να βλέπω Χριστιανούς να εγκαταλείπουν την
υγιή βιβλική διδασκαλία της Αρπαγής της εκκλησίας, πριν από την Μεγάλη Θλίψη, στις
μέρες μας. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από
αυτούς είναι σωσμένοι, αλλά πετάνε μια ένδοξη υπόσχεση. Αυτή η διδασκαλία είναι
αγαπητή στην καρδιά μου και θα πρέπει να είναι σε όλους τους πιστούς!
ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ
1. Η σύναξη των εκλεκτών του Θεού στο Ματθ.κδ είναι το
ίδιο με την Αρπαγή στην Α’ Θες.δ;
Η άποψη της Αρπαγής μετά την Θλίψη, έχει δύο κύρια
σκεπτικά:
1) Ότι το
Ματθ.κδ:31 και η Α’ Θες.δ:17 αναφέρονται στο ίδιο γεγονός. Θα ασχοληθούμε με
αυτό το σημείο αργότερα.
2) Ότι οι
διωγμοί και οι θλίψεις του κόσμου και η 7ετής Μεγάλη Θλίψη είναι οι ίδιες. Ο
Κύριος Ιησούς είπε:
Ιωάν.ις:33 Ταύτα ελάλησα προς εσάς, διά να έχητε
ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ
ενίκησα τον κόσμον.
Ιωάν.ιε:20 Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον
προς εσάς· Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και
σας θέλουσι διώξει· εάν τον λόγον μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι
φυλάξει.
Ο διωγμός και η θλίψη του κόσμου, υπάρχουν από την
εποχή του Κάιν και του Άβελ, και των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Εντάθηκε με
τον Χριστιανισμό, παρόλο που μόλις τώρα αρχίζει και πάλι σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ωστόσο, οι διωγμοί και οι θλίψεις αυτού του κόσμου δεν είναι αυτό που
αναφέρεται όταν η Αγία Γραφή μιλά για την «Μεγάλη Θλίψη» και «την οργή του Θεού».
Όχι, η «μεγάλη θλίψη» (Ματθ.κδ:21, Αποκ.β:22, ζ:14)
ονομάζεται, «οργή του Αρνίου» (Αποκ.ς:16), «θυμός του Θεού» (Αποκ.ιδ:10,
19, ιε:1,7, ις:1) και «θυμός του Κυρίου» (Ης.ιγ:13). Αυτή η χρονική
περίοδος ονομάζεται επίσης, «καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ» (Ιερεμ.λ:7),
«ημέρα οργής του Κυρίου» (Σοφ.α:18, Ιεζ.ζ:19), «ημέρα έξαψις και
οργής του Κυρίου» (Σοφ.β:2-3), «ημέρα εκδικήσεως του Κυρίου» (Ιερεμ.να:6),
«ημέρα εκδικήσεως του Κυρίου» (Ησ.λδ:8, πρβλ. Ιερεμ.μς:10), «ημέρα του Κυρίου»
(Ιεζεκ.λ:3, Ιωήλ α:15, β:1, 11, γ:14. Αμώς ε:18, 20, Αβδ.α1:15; Σοφον.α:7-8,
Ζαχ.ιδ:1, Α’ Θες.ε:2, Β’ Πέτρ.γ:10). Η Αγία Γραφή μιλάει γι’ αυτήν τόσο σοφά:
Δαν.ιβ:1 Και εν τω καιρώ εκείνω θέλει εγερθή
Μιχαήλ, ο άρχων ο μέγας, ο ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου· και θέλει
είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις
εκείνου του καιρού· και εν τω καιρώ εκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πας
όστις ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω.
Ιερ.λ:7 Ουαί· διότι μεγάλη είναι η ημέρα εκείνη·
ομοία αυτής δεν υπήρξε και είναι καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ· πλην θέλει
σωθή εξ αυτής.
Ο προφήτης Δανιήλ χρησιμοποιεί την πιο δυνατή γλώσσα
για αυτή την περίοδο. Ο Κύριος Ιησούς χρησιμοποιεί παρόμοια ορολογία στο Ματθ.κδ:21
και Μάρκ.ιγ:19 (βλ. παρακάτω). Ο Δανιήλ καθορίζει ακόμα το χρονικό διάστημα αυτής
της περιόδου στο Δαν.θ:27 σε μία εβδομάδα ετών (7 χρόνια), όταν ο Αντίχριστος
«... θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι· [ετών]
...» (Δαν.θ:24-27). Θα ασχοληθούμε αργότερα με περισσότερες λεπτομέρειες.
Ματθ.κδ:21 Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη,
οποία δεν έγεινεν απ' αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.
Μάρκ.ιγ:19 Διότι αι ημέραι εκείναι θέλουσιν είσθαι θλίψις
τοιαύτη, οποία δεν έγεινεν απ' αρχής της κτίσεως, την οποίαν έκτισεν ο Θεός
έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.
Ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να δούμε τη διαφορά μεταξύ
της «μεγάλης θλίψης» και της σχετικά μικρής «θλίψης» αυτού του κόσμου.
Πάμε τώρα στην άλλη κύρια θέση εκείνων που κρατάνε την
εσφαλμένη άποψη της αρπαγής μετά την θλίψη:
Η «σύναξη» των εκλεκτών του Θεού από αγγέλους στο Ματθ.κδ:31
δεν είναι το ίδιο με την «αρπαγή» στην Α’ Θες.δ:17. Και να, γιατί:
Ματθ.κδ:31 Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους
αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους
εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ' άκρων ουρανών έως άκρων αυτών (Δες
Μάρκ.ιγ:27).
Ματθ.ιγ:41-43 Θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου
τους αγγέλους αυτού, και θέλουσι συλλέξει εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα
σκάνδαλα και τους πράττοντας την ανομίαν, και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την
κάμινον του πυρός· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων. Τότε
οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων
ώτα διά να ακούη ας ακούη.
Α’ Θεσ.δ:16-17 επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ'
ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες
εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι
απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις
απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα,
και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.
Α’ Κορ.ιε:51,52 Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν
δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν
ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί
θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.
Υπάρχουν έντονες διαφορές μεταξύ των εδαφίων της σύναξης
και της αρπαγής. Στο Ματθ.ιγ και κδ
βλέπουμε ότι τόσο οι εκλεκτοί όσο και οι χαμένοι συνάγονται, αλλά στην Α’ Θες.δ:16-17 μόνο σωσμένοι, τόσο
νεκροί όσο και ζωντανοί ανασταίνονται και αρπάζονται «εν νεφέλαις εις
απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα ...». Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία ένδειξη
ότι αυτοί στο Ματθ.ιγ & κδ αναστήθηκαν ή μεταμορφώθηκαν (Α’ Κορ.ιε:52),
αλλά μόνο ότι συνάγονται.
Εκείνοι στο Ματθ.κδ:31 είναι οι «εκλεκτοί» του Θεού,
αλλά στο Ματθ.ιγ:41 είναι χαμένοι αμαρτωλοί. Οι συνάξεις στο Ματθ.ιγ:41 και
κδ:31 εξηγούνται στο Ματθ.κε:
Ματθ.κε:31-34 Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη
δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του
θρόνου της δόξης αυτού, και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη,
και θέλει χωρίσει αυτούς απ' αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από
των εριφίων, και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια
εξ αριστερών. Τότε ο Βασιλεύς θέλει ειπεί προς τους εκ δεξιών αυτού· Έλθετε
οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς
βασιλείαν από καταβολής κόσμου.
Ματθ.κε:41 Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ
αριστερών· Υπάγετε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το
ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.
Ματθ.κε:46 Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις
κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.
Αυτή η κρίση των προβάτων και εριφίων είναι ο
διαχωρισμός του Χριστού των σωσμένων από τους χαμένους. Αυτοί είναι που κατάφεραν να περάσουν τη
Μεγάλη Θλίψη με το φυσικό τους σώμα χωρίς να πεθάνουν. Οι άγγελοι τους συγκεντρώνουν όλους, τους
εκλεκτούς και τους χαμένους, για να κριθούν ενώπιον του Χριστού (Ης.ξς:5). Αυτή
η κρίση καθορίζει ποιος θα μπει σωματικά στην Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού (Ματθ.κε:34,
βλ. Ης.ια:6-9, ξε:25), και ποιος θα ριχτεί στην λίμνη του πυρός (Ματθ.κε:41,46 Μάρκ.θ:44-49, Ης.ξς:24).
Όσοι δέχτηκαν τον Χριστό κατά την διάρκεια των 7 ετών
της οργής του Θεού στη Γη και κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί, θα μπουν στην
Χιλιετία με το φυσικό τους σώμα και θα ζήσουν μέχρι μεγάλη ηλικία και θα
αποκτήσουν παιδιά. Οι χαμένοι θα ριχθούν
στην κόλαση για να περιμένουν την κρίση του Μεγάλου Λευκού Θρόνου, όταν κριθούν όλοι οι
χαμένοι, από τον Κάιν μέχρι τον τελευταίο αμαρτωλό άνθρωπο που γεννήθηκε κατά
τη διάρκεια της Χιλιετίας (Αποκ.κ:11-15).
Συνεχίζεται
