Η 9η Εντολή - Μην ψευδομαρτυρήσεις (1)

Έξοδος κ:16, Α' Βασιλέων κα:1-13, Ματθαίος κς:57-61

«Μη ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή». Σε όλες τις εντολές βρίσκουμε πολλές διαφορετικές πτυχές τις οποίες αξίζει να σκεφτούμε.

Όταν μιλούσαμε για το «Μη φονεύσεις» ο λόγος του Θεού μας πήγε στην Καινή Διαθήκη, στην οργή, στον θυμό. Όταν μιλούσαμε για την μοιχεία, η Αγία Γραφή μας πήγε στο να προσέχουμε τα μάτια μας, το που κοιτάμε και τι σκεφτόμαστε. Όταν μελετήσαμε το «Μη κλέψεις» είδαμε πως μπορεί να παραβούμε την εντολή όχι μόνο όταν παίρνουμε κάτι που ανήκει σε κάποιον άλλον, αλλά επίσης και όταν δεν δίνουμε, αλλά κρατούμε για μας αυτά που ανήκουν σε άλλους, π.χ. το δέκατο μας στον Θεό, τους φόρους μας στο κράτος, τους μισθούς σε αυτούς που εργάζονται για μας, όταν εμείς σαν εργαζόμενοι δεν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, κ.ο.κ.

Βλέπουμε δηλαδή πως καμιά από τις εντολές, δεν είναι επιφανειακή. Όλες πηγαίνουν και στοχεύουν στην καρδιά μας. Το να είμαστε πιστοί στις εντολές αυτές δεν είναι θέμα του να κάνω ή να μην κάνω κάτι. Η πιστότητα μας εξαρτάται από την «όλη» στάση μας μπροστά στον Θεό. Για να υπακούσουμε τις 10 εντολές δεν είναι εύκολο. Πρέπει να θες ειλικρινά να τις υπακούσεις. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον Θεό να μας πει πως ακόμη και αν στους τύπους φαίνεται ότι τις τηρούμε, αν η καρδιά μας είναι μακριά από τον Θεό γινόμαστε παραβάτες.

Με αυτές τις σκέψεις σαν υπενθύμιση και εισαγωγή θα μελετήσουμε και την σημερινή εντολή. «Mη ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή».

ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Και το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας είναι πως η εντολή αυτή πρώτιστα αναφέρεται στο δικαστήριο. Αν κληθούμε ποτέ σε δίκη θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να πούμε την αλήθεια. Έτσι, ο πρωταρχικός σκοπός αυτής της εντολής ήταν να προστατέψει κάθε μέλος της κοινότητας από ψευδείς κατηγορίες.

Η ιστορία είναι γεμάτη από δικαστικές πλάνες. Από ανθρώπους που αθώοι καταδικάστηκαν και από ένοχους που αθωώθηκαν. Ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήρθε αντιμέτωπος με ψευδομάρτυρες όταν τον δίκασαν (Ματθ.κς:60-61). Το ίδιο και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος (Πράξ.ς:13).

Για αυτό και ο λόγος του Θεού για την δική μας προστασία έβαλε τον όρο για την ψευδομαρτυρία:

Δευτ.ιθ:15, Εις μάρτυς δεν θέλει σηκωθή εναντίον τινός ανθρώπου, δι' οποιανδήποτε ανομίαν ή δι' οποιονδήποτε αμάρτημα, ό,τι αμάρτημα αμαρτήση· επί στόματος δύο μαρτύρων ή επί στόματος τριών μαρτύρων θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος.

Μάλιστα τα επόμενα 5 εδάφια  ως το τέλος του κεφαλαίου είναι πολύ σημαντικά γιατί εξηγούν τι θα γίνει αν κάποιος είναι μάρτυρας που λέει ψέματα:

Εάν ψευδής μάρτυς σηκωθή εναντίον ανθρώπου, διά να μαρτυρήσει κατ' αυτού αδίκως, τότε και οι δύο άνθρωποι, μεταξύ των οποίων είναι η διαφορά, θέλουσι σταθή ενώπιον του Κυρίου, ενώπιον των ιερέων και των κριτών των όντων κατ' εκείνας τας ημέρας· και οι κριταί θέλουσιν εξετάσει ακριβώς, και ιδού, εάν ο μάρτυς ήναι ψευδομάρτυς και εμαρτύρησε ψευδώς κατά του αδελφού αυτού, τότε θέλετε κάμει εις αυτόν, καθώς αυτός εστοχάσθη να κάμη εις τον αδελφόν αυτού· και θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου. Και οι λοιποί θέλουσιν ακούσει και φοβηθή, και δεν θέλουσιν εις το εξής πράξει τοιούτον κακόν εν μέσω σου. Και ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή· θέλει δοθή ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδούς αντί οδόντος, χειρ αντί χειρός, πους αντί ποδός.

Προσέξτε πως το εδάφιο 21 δεν μιλάει για εκδίκηση και ανταπόδοση σε προσωπικό επίπεδο όπως το ερμήνευαν οι Φαρισαίοι αλλά για το πως η κρίση στην δίκη πρέπει να είναι δίκαιη και σωστή.

Ας μην ξεχνούμε πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν δικηγόροι, δεν υπήρχαν δακτυλικά αποτυπώματα, δεν υπήρχε το εφετείο, δεν υπήρχαν εξετάσεις DNA, ούτε οπτικοακουστικά μέσα. Όλα εξαρτιόταν από το τι θα έλεγαν οι μάρτυρες, είτε στην πύλη της πόλης, είτε στον Κριτή. Αυτοί ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας. Γι' αυτό και χρειαζόταν μια τέτοια εντολή ανάμεσα στις 10. Οι δίκες, η επίλυση των διαφορών ήταν κομμάτι της καθημερινής ζωής. Και μια ψεύτικη μαρτυρία μπορούσε να οδηγήσει ανθρώπους στο θάνατο.

Εκτός από τον Κύριό μας, και τον Στέφανο στην Καινή Διαθήκη, υπάρχει στην Παλαιά η περίπτωση του Ναβουθαί που ήθελε ο Αχαάβ να του πάρει το χωράφι και δεν το πούλαγε. Τον παρότρυνε λοιπόν η Ιεζάβελ να τον κατηγορήσει με ψευδομάρτυρες, για να θανατωθεί:

και εισήλθον δύο άνδρες κακοί και εκάθισαν αντικρύ αυτού· και εμαρτύρησαν οι άνδρες οι κακοί κατ' αυτού, κατά του Ναβουθαί, ενώπιον του λαού, λέγοντες, Ο Ναβουθαί εβλασφήμησε τον Θεόν και τον βασιλέα. Τότε εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και ελιθοβόλησαν αυτόν με λίθους, και απέθανε (Α΄ Βας.κα:13).

Και προσέξτε τη διαφθορά. Η επιστολή της Ιεζάβελ στο όνομα του Αχαάβ, (διαβάσαμε για το περιστατικό) στάλθηκε στους πρεσβύτερους της πόλης και αυτοί υπάκουσαν. Εξαγοράστηκαν οι συνειδήσεις τους. 

Παρ.κε:18, Ο άνθρωπος, όστις μαρτυρεί κατά του πλησίον αυτού μαρτυρίαν ψευδή, είναι ως ρόπαλον και μάχαιρα και βέλος οξύ.

Η ψευδομαρτυρία θανατώνει. Μια απαίτηση για τους μάρτυρες με την μαρτυρία των οποίων κάποιος θα θανατώνονταν ήταν οι ίδιοι να πετάξουν πρώτοι την πέτρα:

Επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών μαρτύρων θέλει θανατόνεσθαι ο άξιος θανάτου· επί στόματος ενός μάρτυρος δεν θέλει θανατόνεσθαι. Αι χείρες των μαρτύρων θέλουσιν είσθαι αι πρώται επ' αυτόν, εις το να θανατώσωσιν αυτόν, και έπειτα αι χείρες παντός του λαού. Ούτω θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου (Δευτ.ιζ:6-7).

Χρειαζόταν πολύ μεγαλύτερο θάρρος αυτό, παρά να πεις λίγα ψεύτικα λόγια.

Ο νόμος του Θεού, μπορεί να μην ισχύει σαν νόμος της Πολιτείας, δείχνει όμως την καρδιά του Θεού, το θέλημα του Θεού. Και το θέλημα του Θεού είναι να μην ψευδομαρτυρήσω στο δικαστήριο για κανένα.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορώ κάπου αλλού να πω ψέματα. Ναι, στο δικαστήριο απαγορεύεται να λέω ψέματα, αλλά στη δουλειά μου, στο αφεντικό μου, στη γυναίκα μου μπορώ. Η ζωή μου είναι η ίδια, δηλαδή είμαι ο ίδιος άνθρωπος όπου και αν βρίσκομαι. Ο λόγος του Θεού δεν κατεβάζει τις εντολές σε χαμηλότερο επίπεδο ανάλογα με το χώρο στον οποίο βρισκόμαστε.

Και όπως ακριβώς και οι προηγούμενες εντολές άγγιζαν τις σκέψεις μας και την καρδιά μας και επεκτείνονταν σε όλη την ζωή μας, έτσι και εδώ.

Το Λευιτ.ιθ:11 που είναι σαν σχόλιο πάνω στην 9η εντολή μας λέει πολύ απλά:  «Δεν θέλετε κλέπτει, ουδέ θέλετε ψεύδεσθαι, ουδέ θέλετε απατήσει έκαστος τον πλησίον αυτού».

Γιατί; Γιατί ο Θεός το λέει στο λόγο Του και γιατί ο Θεός σιχαίνεται το ψέμα.

Παρ.ιβ:22, «Ψευδή χείλη, βδέλυγμα στον Κύριο, οι δε ποιούντες αλήθειαν είναι δεκτοί εις Αυτόν».

Βδέλυγμα είναι κάτι που το σιχαίνεσαι. Το βλέπεις και θέλεις να γυρίσεις και να φύγεις από την άλλη πλευρά γιατί μόνο που το βλέπεις αηδιάζεις. Ο καθένας μας ξέρει ποια είναι αυτά που τον αηδιάζουν. Ας θυμόμαστε το συναίσθημα αυτό της αηδίας για να καταλάβουμε καλύτερα πως ο Θεός αισθάνεται με το ψέμα.

Να σταθούμε μπροστά στον λόγο του Θεού σήμερα με πραγματική ταπείνωση και ευλάβεια γιατί η σημερινή εντολή, η εντολή να μην λέμε ψέματα, είναι τόσο εύκολο να την παραβεί κανείς, είναι τόσο αποδεκτό από την κοινωνία μας να λες ψέματα, που μας παρασύρει ο κόσμος στην δική του νοοτροπία χωρίς να το καταλάβουμε. Ας δώσουμε την ευκαιρία στο Πνεύμα του Θεού να μας δείξει που βρισκόμαστε.

Θα προχωρήσουμε αναφέροντας διάφορα παραδείγματα για το πως σκέφτεται ο κόσμος για το ψέμα. Για αρχή, σας διαβάζω την είδηση αυτούσια: Το 96% του γυναικείου πληθυσμού σε Αγγλία, Ουαλία και Σκοτία ψεύδεται για να αποφύγει ενοχλητικές ή δύσκολες καταστάσεις επισημαίνει δημοσκόπηση, που διενήργησε ένα γυναικείο περιοδικό.

Σε απογευματινή εφημερίδα, υπήρχε ένα άρθρο με τίτλο: «Ψέματα: η διπλή ζωή της αλήθειας». Ξεχώριζε τα ψέματα σε 4 κατηγορίες, (1) στα ηλεκτρονικά ψέματα. Πρόκειται για αυτούς που κάνουν βόλτες στο διαδίκτυο, μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων και πολλοί από αυτούς ζουν μια δεύτερη, τρίτη ζωή, φτιάχνουν μια εικονική πραγματικότητα για το ποιοι είναι και τι τους συμβαίνει.  

Μετά ανέφερε (2) τα ερωτικά ψέματα τα οποία υποστήριζε πως λέγονται άλλοτε από αγάπη, άλλοτε από φόβο ή ενοχές και για να μη χαλάσουμε τη ζωή μας καταφεύγει ο κόσμος στην πιο ανειλικρινή αλλά βολική λύση. Τρίτη κατηγορία ήταν τα ψέματα που κάνουν κακό και προξενούν πόνο. Τέλος (4) υπήρχε και η κατηγορία των ψεμάτων που κάνουν καλό, που χαρακτηρίζονται ως «αθώα» επειδή δεν βλάπτουν κανένα.

Σε όλα αυτά βέβαια, αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει και να μας κάνει να φοβηθούμε – κυρίως στα αθώα ψέματα – είναι η υποκειμενικότητα για να μη πω η αυθαιρεσία με την οποία ορίζεται αν ένα ψέμα είναι αθώο ή όχι. 

Υποστήριζε το άρθρο πως το να γραφτεί κάποιος σε μια σχολή χορού και να παρακολουθεί κρυφά μαθήματα, μπορεί να τον βοηθήσει να ζει καλύτερα περιορίζοντας το άγχος του. Το να κρατάς ένα μυστικό είναι για τους ψυχολόγους, έλεγε, θεμελιώδες για την υγιή κοινωνική ανάπτυξη του ατόμου. Αυτά τα μυστικά μας αφήνουν περιθώρια για βαθιές ανάσες ανεξαρτησίας.

Ακούστε τι έλεγε το περιοδικό Child, σ’ ένα τεύχος το 1990. Το άρθρο είναι γραμμένο από παιδοψυχολόγους, επιστήμονες και είχε τίτλο, «Η αλήθεια για το ψέμα,» (The truth about lying). Σύμφωνα με το άρθρο, «Η παλιά άποψη έλεγε πως το ψέμα όπως όλα τα θέματα της ηθικής ήταν σαν να διάλεγες ανάμεσα σε άσπρο και μαύρο. Τα παιδιά μάθαιναν πως όλα τα ψέματα ήταν άσχημα, και έπρεπε να τιμωρηθούν αυστηρά, και επίσης τους θύμιζαν πως αν πεις ψέμματα η μύτη σου θα μεγαλώσει τόσο πολύ όσο του Πινόκιο. Σύμφωνα όμως με την καινούρια άποψη, λίγο ψέμα θεωρείται κανονικό και επιτρεπτό. Στην πραγματικότητα τα πρώτα ψέμματα του παιδιού αποτελούν ένα πολύ σημαντικό βήμα για την προσωπική του ανάπτυξη.»

Σαν να λέμε δηλαδή, μπαμπάδες και μαμάδες που έχετε μωρά, όπως χειροκροτούμε στις πρώτες λεξούλες του παιδιού, και στα πρώτα του βήματα, από τώρα θα χειροκροτούμε και στα πρώτα του ψέματα! Θα έχουμε και γονείς και παππούδες και γιαγιάδες να λένε, «Αχ, το χρυσό μου είπε το πρώτο του ψέμα. Μεγαλώνει θα γίνει άνθρωπος λογικός». Κοιτάξτε, σίγουρα τα παιδιά θα πουν ψέματα. Χωρίς κανείς να τα μάθει. Μας έρχεται από μόνο του, είναι από φυσικού μας να λέμε ψέματα. Δεν είναι κάτι καινούργια αυτό. Όχι όμως να κάνουμε και το ψέμα απαραίτητο κομμάτι της ανάπτυξης του παιδιού.

Αντί λοιπόν να καταδικάσουμε το στραβό, το ντύνουμε επιστημονικά, και το καλωσορίζουμε. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε. Θυμάστε, είχαμε ξαναπεί τι είναι κοσμικότητα: Κοσμικότητα είναι οτιδήποτε σε μια κουλτούρα/κοινωνία κάνει την αμαρτία να φαίνεται φυσιολογική και τη δικαιοσύνη του Θεού παράξενη. Και όμως διαβάζουμε στην Γραφή μας πως ο Θεός σιχαίνεται, βδελύττεται τα χείλη που λένε ψέματα.

Και αν είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχτούμε πως έχουμε πέσει στην παγίδα πολλές φορές. Και επειδή και σαν χριστιανοί δεν έχουμε ασυλία από αυτό τον πειρασμό και πέφτουμε σε αυτόν, αυτό ανάγκασε και τον απόστολο Παύλο να γράψει στους Κολ.γ:9, «Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους αφού απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπο μετά των πράξεων αυτού».

Παρ.ς:16-19, Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού· οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών.

ΛΟΓΟΙ  ΕΞΑΙΤΙΑΣ  ΤΩΝ  ΟΠΟΙΩΝ  ΛΕΜΕ  ΨΕΜΑΤΑ

Τι είναι αυτό άραγε που κάνει τους ανθρώπους και εμάς, να λέμε ψέματα; Και ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους λέμε ψέματα χωρίς όμως να τα ονομάζουμε ψέματα;

1. Πρώτα από όλα: κακία. Πολλές φορές λέγεται ένα ψέμα από κακία. Επειδή θέλουμε να κάνουμε κακό στον άλλον. Λες ένα ψέμα και με το ψέμα αυτό ο άλλος καταστρέφεται.

Ιερ.θ:3 Ενέτειναν και την γλώσσαν αυτών ως τόξον ψεύδους· και ίσχυσαν επί της γης, ουχί υπέρ της αληθείας· διότι προχωρούσιν από κακίας εις κακίαν και εμέ δεν γνωρίζουσι, λέγει Κύριος.

Ιερ.θ:8 Η γλώσσα αυτών είναι βέλος εξακοντιζόμενον· λαλεί δόλια· έκαστος λαλεί ειρηνικά διά του στόματος αυτού προς τον πλησίον αυτού, πλην εν τη καρδία αυτού στήνει ενέδραν κατ' αυτού.

2. Άλλες φορές λέμε ψέματα από φόβο. Από φόβο μήπως μας πιάσουν. Φόβο για τις συνέπειες. Και βέβαια αυτό γίνεται φανερό με τα παιδιά. Αν έρθει ο μικρός και πει, «μπαμπά φοβήθηκα», η αμέσως επόμενη ερώτηση μου είναι «Γιατί, τι έκανες;» Και συνήθως βέβαια, αυτά τα ψέματα δεν έχουν συνέπειες άσχημες. Μεγαλώνοντας όμως τα ψέματα από φόβο μήπως μας πιάσουν έχουν καταστροφικά αποτελέσματα και για να καλύψεις το ένα ψέμα, λες ένα δεύτερο, και για να καλύψεις το δεύτερο ένα τρίτο, και πάει λέγοντας. Κακία και φόβος είναι δύο από τους λόγους που μας οδηγούν στο ψέμα.

3. Άλλες φορές, λέμε ψέματα από ντροπή, ή για να μην πληγώσουμε τα αισθήματα κάποιου. Το περιοδικό Washington Post Magazine, είχε ένα αφιέρωμα με τίτλο: «1987: Η χρονιά του Μεγάλου Ψέματος». Αυτοί που πήραν μέρος στην έρευνα για το αφιέρωμα αυτό είπαν πως 92% από τα ψέματα που λένε είναι για να μην ντροπιαστούν, και 98% των ψεμάτων που λένε για να μην πληγώσουν κάποιους. Είσαι σε μια παρέα και όλοι έχουν πάει να δουν ένα συγκεκριμένο φιλμ στο σινεμά και ξαφνικά σε ρωτάνε,  «Γιώργο τι νομίζεις εσύ για την ταινία;» Και ντρέπεσαι τόσο πολύ που δεν πήγες, που από ντροπή λες, «Νομίζω πως ήταν πολύ ωραία». Και κάνεις και μία σύντομη κριτική με βάση αυτά που άκουσες πριν. Και όμως είναι ψέμα.

Όπως επίσης είναι ψέμα να κολακεύεις, να κάνεις κομπλιμέντα στον άλλον που δεν τα εννοείς. «Α, το καινούριο αυτοκίνητο είναι καταπληκτικό, μπράβο, καλή επιλογή». Και από μέσα σου σκέφτεσαι, «Καλά τίποτα καλύτερο, δεν σκέφτηκε να πάρει;» Ή, η μία κυρία στην άλλη: «Χρυσή μου το καινούριο σου χτένισμα σου πάει καταπληκτικά». Και από μέσα σου σκέφτεσαι, «Καλά, με ελικόπτερο πάλευες;»

Προσέξτε γιατί αυτά συνήθως δεν τα κατατάσσουμε στα ψέματα, επειδή το θεωρούμε «χριστιανικό» να μην πληγώσουμε τα συναισθήματα του άλλου. Κι όμως ο λόγος του Θεού μας λέει στην Εφες.δ:25, «Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος, λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού· διότι είμεθα μέλη αλλήλων».

Δεν χρειάζεται να λέω κάτι που δεν το πιστεύω, που κατά τη γνώμη μου δεν είναι αλήθεια, για να μην πληγώσω κάποιον.  Μπορούμε να μάθουμε να μιλάμε με απλότητα και με όμορφο τρόπο χωρίς να προσβάλλουμε τον άλλον, να πούμε την γνώμη μας, ή… να μην πούμε τίποτα. Ας μην πέφτουμε στην παγίδα του να λέμε πράγματα που δεν πιστεύουμε, χωρίς ουσία.

«Σας λέγω δε, ότι διά πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δια αυτόν εν ημέρα κρίσεως» (Ματθ.ιβ:36).

4. Με ανάλογο τρόπο πολλές φορές λέμε ψέματα με το κουτσομπολιό. Με την καταλαλιά. Μιλώντας εναντίον κάποιου, χωρίς ο ίδιος να είναι παρών, και χωρίς να έχουμε ελέγξει αν αυτά που λέμε είναι σωστά, ή απλά επειδή τα ακούσαμε.

«Δεν θέλεις περιφέρεσαι, συκοφαντών μεταξύ του λαού σου,» (Λευιτ.ιθ:16).

Γιατί «ο ψιθυριστής διαχωρίζει τους στενώτερους φίλους» (Παρ.ις:28). Και «οι λόγοι του ψιθυριστού καταπίνονται ηδέως, και καταβαίνουσιν εως των ενδόμυχων της κοιλίας» (Παρ.ιη:8).

5. Κάποτε οι άνθρωποι λένε ψέματα λόγω των χρημάτων. Τα χρήματα αποδεικνύονται η Αχίλλειος πτέρνα τους. Η συλλογιστική είναι απλή. Ο κόσμος και η δουλειά έξω είναι σκληρή. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε κήρυκες και πωλητές Αγίων Γραφών. Όλοι οι ανταγωνιστές παίζουν το παιχνίδι του ψέματος και επιζούν. Αν δεν το κάνω και εγώ, θα με βουλιάξουν. Θα αποτύχω! Και τι θα γίνει με αυτούς στους οποίους εγώ χρωστάω χρήματα; Και τι θα γίνει με την οικογένειά μου; Ο Θεός ξέρει ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, θα με συγχωρέσει».

Ο Θεός συγχωρεί όταν μετανοούμε, όχι όταν εκμεταλλευόμαστε την χάρη Του. Και μετάνοια σημαίνει πως καταλαβαίνω πως αυτό που έκανα είναι λάθος και κάνω στροφή.

Παρ.κη:16 «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή, ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή».

Αυτός που τις εξομολογείται και παραιτείται από αυτό που κάνει, αυτός συγχωρείται.  Ας μην πιάνουμε το όνομα του Θεού μάταια στα χείλη μας και παίζουμε με την συγχώρηση Του για να δικαιολογούμαστε αν κάνουμε κάτι στραβό.  Ο Θεός έχει τους δικούς Του τρόπους για να μας βγάλει από τα αδιέξοδα, δεν χρειάζεται τις δικές μας μεθόδους και τα δικά μας ψέματα. Είναι κυρίαρχος πάνω από εμάς, και δεν χρειάζεται τη βοήθειά μας. Τον υποτιμούμε, και απιστούμε όταν παίρνουμε τις καταστάσεις στα χέρια μας και με ψέματα επιδιώκουμε το επιθυμητό. Είναι αμαρτία.

Υπάρχει ακόμη ένας τομέας στον οποίο θα ήθελα να δώσουμε την προσοχή μας. Πολλές φορές συναντάς ανθρώπους που  είναι μόνιμα «ανακριβείς» σε ό,τι σου λένε. Δεν λένε ψέματα επίτηδες, αλλά από απροσεξία και από έλλειψη ευθύνης.

Ας προσέξουμε το «αλατοπίπερο» σε αυτά που λέμε ή διηγούμαστε. Αν δεν είμαστε σίγουροι για κάτι, δεν χρειάζεται ούτε τους έξυπνους να κάνουμε, ούτε να προσποιηθούμε πως ξέρουμε ενώ δεν ξέρουμε.

Ξέρω πως ίσως κάποιοι σκεφτούν: «Τα παραλές. Τι πειράζουν οι λεπτομέρειες; Τι σημασία έχουν; Τι πειράζει αν πω στο παιδί μου ένα ψεματάκι για να το κάνω να φάει; Ποιόν ενοχλούν τα «λευκά» ψέματα, ειδικά όταν πρόκειται για καλό σκοπό; Ή για να προλάβω ένα κακό από το να γίνει;

Αυτού του είδους τις παραβάσεις είναι οι μόνες που ανεχόμαστε. Γιατί προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε για τη ζωή μας. Έχετε ακούσει εσείς για λευκή μοιχεία; Ή για λευκή κλοπή; Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Κλοπή που δεν πειράζει κανέναν. Παράξενο να μην αφήνουμε περιθώρια για λευκές κλοπές, αλλά να αφήνουμε για λευκά ψέματα. Πειράζει να λέμε οποιοδήποτε ψέμα  ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΙΣΕΙ ΤΟ ΨΕΜΑ. Γιατί το ψέμα είναι ακριβώς αντίθετο με το ποιος είναι ο Θεός μας. Ο Θεός μας είναι αληθινός και πιστός. Η αλήθεια είναι μέσα στη φύση του Θεού. Γι’ αυτό και διαβάζουμε στην προς Εβραίους επιστολή πως είναι αδύνατον ο Θεός να πει ψέματα. Και επειδή δεν μπορεί να πει ψέματα, για αυτό όλες Του οι υποσχέσεις είναι αληθινές, για αυτό είναι πιστός στο λόγο Του. Ο Χριστός είπε, «Εγώ είμαι η οδός, η …αλήθεια και η ζωή». Αλλού διαβάζουμε πως ο λόγος του Θεού είναι αλήθεια.

Γι’ αυτό και εμείς που λέμε πως ανήκουμε στον Θεό και φέρνουμε το όνομα Του, πρέπει να είμαστε άγιοι όπως Εκείνος είναι Άγιος. Αν αγαπούμε τον Θεό, πρέπει να αγαπούμε την αλήθεια.

Ιωάν.η:44 Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους.

Τα εύκολα ψέματα, έστω αυτά που ο κόσμος ονομάζει αθώα, φανερώνουν μια νοοτροπία, μια στάση ζωής. Και το βασικό πρόβλημα με τη στάση αυτή, είναι ότι εγώ ορίζω τι είναι σωστό και τι λάθος, όχι ο Θεός. Και οι γραμμές μπλέκονται.

Προσέξτε γιατί τα παιδιά μας, μας βλέπουν και η δική μας συμπεριφορά στις λεπτομέρειες μπορεί είτε να είναι έμπνευση για να μείνουν στην πίστη, είτε ο λόγος για τον οποίο θα φύγουν από τον Θεό και την εκκλησία Του.

Επειδή ο διάβολος είναι αυτός που χρησιμοποιεί το ψέμα ας μην του μοιάσουμε. Η μόνη λύση το μόνο αντίδοτο στην τακτική του και σε ότι βλέπουμε γύρω μας είναι «ριζική υπακοή». Υπακοή χωρίς συμβιβασμούς. Γιατί μετά θα μας γίνει συνήθεια. Θα έχουμε συνηθίσει από τα μικρά, ανώδυνα, λευκά ψέματα, από τα ψέματα που δεν βλάπτουν κανένα, και θα πάμε σε αυτά που βλάπτουν.

Και η μόνη λύση είναι να είμαστε επαναστάτες. Κόντρα στην αμαρτία. Το να είσαι βέβαια πάντα ειλικρινής έχει το κόστος του, δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται προσοχή, πειθαρχία όπως είπαμε, εξάσκηση καθημερινή, πολλές φορές ενάντια σε δυνατό πειρασμό. Αν και εξίσου πολλές φορές το πρόβλημα δεν είναι στο ότι λέμε την αλήθεια, αλλά ότι δεν τη λέμε με αγάπη. Χρειάζεται σοφία, διάκριση, χάρη από το Θεό. Δια χάριτος και αληθείας καθαρίζεται η ανομία (Παρ.ις:6).

Ο Θεός υπόσχεται νίκη. Α΄ Ιωάν.ε:3-4. Εσύ και το κάθε παιδί του Θεού που γεννήθηκες από τον Θεό μπορείς να είσαι νικητής. Ο λόγος του Θεού δεν ζητάει πράγματα που δεν γίνονται.

Ψαλμό ρμα:3 «Βάλε Κύριε φυλακή στο στόμα μου, φύλαττε την θύρα των χειλέων μου».

Παρ.λ:8, «ματαιότητα και λόγο ψευδή απομάκρυνε από μένα» Αμήν.