Ο εξιλασμός του Χρίστου
H προσφορά του Χριστού ικανοποίησε τη θεία δικαιοσύνη. Δεν ικανοποιεί
κι εσένα, αμαρτωλέ; Εκείνο που μας ενώνει με τον Θεό και μας βάζει στην αιώνια μακαριότητα
και δόξα, δεν είναι τα έργα μας, ούτε η ηθική μας αξία, έστω κι αν είχαμε την ευσυνειδησία
του Σωκράτη, την εγκράτεια του Πυθαγόρα, την δικαιοσύνη του Αριστείδη, τη
φιλοπτωχεία του Κίμωνα. Όχι, δεν μας βάζουν τα αγαθά μας έργα στον ουρανό, αλλά
μόνο η αιματηρή εξιλαστήρια θυσία του Χριστού στο Γολγοθά.
Πώς είναι δυνατόν τα ευτελή και ανάξια λόγου έργα μας, τα οποία
ο προφήτης Ησαΐας χαρακτηρίζει σαν βρώμικο ρούχο, να μας δικαιώσουν; Όλα τα έργα
της σάρκας είναι αναμειγμένα με τη σκουριά της ιδιοτέλειας και της κενοδοξίας
μας.
Η λέξη χάρη είναι η πιο παρήγορη, η πιο σοβαρή, η πιο καθαρή,
αλλά και η πιο σκοτεινή μέσα σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή.
Παρήγορη είναι, γιατί βεβαιώνει τον αμαρτωλό για την τέλεια σωτηρία.
Σοβαρή, γιατί καταργεί την καύχηση του εγώ και την αυτοδικαίωση του ανθρώπου.
Καθαρή, γιατί δεν χρειάζεται καμιά ερμηνεία και τέλος σκοτεινή, γιατί το απλό νόημά
της γίνεται αντιληπτό μόνο από λίγες ταπεινές ψυχές.
Το να προσπαθεί κάποιος να στηριχτεί και στον εαυτό του για
τη βεβαιότητα της σωτηρίας του, είναι σαν ο καπετάνιος να ρίχνει την άγκυρα
μέσα στο αμπάρι του πλοίου του και όχι στη θάλασσα.
Ένας που είναι καταδικασμένος σε θάνατο για ένα έγκλημα του,
δεν έχει ελπίδα να σωθεί, παρά μόνο αν ζητήσει χάρη και του δοθεί. Ο κάθε αμαρτωλός
είναι υπόδικος στον Θεό. Όταν ζητήσει χάρη, ο Θεός του την χορηγεί δωρεάν και
τον σώζει.
H Δικαίωση του αμαρτωλού
Ο δικαιωμένος αμαρτωλός ελευθερώνεται από την ένοχη της αμαρτίας
του, αλλά και εισέρχεται μέσα στην κατάσταση της χάρης του Θεού και στην αιώνια
ζωή. Το γεγονός αυτό κάνει τον επιστραφέντα αμαρτωλό να χαίρει.
Ένα πολύ ζωντανό και τέλειο παράδειγμα δικαίωσης και αποκατάστασης
του αμαρτωλού στην εύνοια του Θεού, μας είπε ο Ιησούς Χριστός με την ιστορία
του άσωτου γιου (Λουκ.ιε:11-32).
Ο γιος περιφρονεί τον πατέρα του και ζητεί το ανήκον μέρος
της περιουσίας γιατί δηλώνει ότι θέλει να φύγει μακριά από το σπίτι του πατέρα
του.
Θεωρούσε το πατρικό σπίτι φυλακή και τον πατέρα του
δεσμοφύλακα. Στο πρόσωπο του άσωτου γιου πρέπει να βρούμε ο καθένας από μας τον
εαυτό του.
Όταν ο άσωτος έφτασε στην τέλεια εξαχρείωση και βρωμιά, μας
λέει το Ευαγγέλιο, ότι ήλθε στον εαυτό του. Πριν δηλαδή ήταν «εκτός εαυτού».
Είδε τα χάλια του. Κατέκρινε τον εαυτό του, και αποφάσισε να γυρίσει στον
πατέρα του με συντριβή και ταπείνωση στηριζόμενος στην καλοσύνη και την αγάπη του
πατέρα του και όχι στη δική του καλοσύνη, αφού δεν είχε.
Όταν έφθασε κοντά στο σπίτι του πατέρα του, που είχε περιφρονήσει,
προς μεγάλη του έκπληξη, ο κάλος πατέρας του έτρεξε και τον υποδέχτηκε με φιλιά
στο βρώμικο λαιμό του.
Και ενώ εξομολογείται ο ένοχος και αποστάτης γιος, ο πατέρας
λέει στους υπηρέτες του:
Λουκ.ιε:22-24 Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και
ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους
πόδας, και φέροντες τον μόσχον τον σιτευτόν σφάξατε, και φαγόντες ας
ευφρανθώμεν, διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο
και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται.
Ένα άλλο παράδειγμα δικαίωσης εκ μέρους του Θεού, αλλά και αποτυχίας
δικαίωσης με τις δικές μας προσπάθειες, μας το έδωσε πάλι ο ίδιος ο Ιησούς Χρίστος.
Είναι η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.
Ο Φαρισαίος πήγε στο Ναό να προσευχηθεί. Δηλαδή να επικοινωνήσει
με τον αληθινό Θεό. Στάθηκε λοιπόν και άρχισε να λέει: «Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι
δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, η και καθώς ούτος
ο τελώνης· νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω»
(Λουκ.ιη:11,12).
Να, λοιπόν, ένα παράδειγμα αυταπάτης του ανθρώπου. Ο
Φαρισαίος είχε την εντύπωση ότι με τα έργα του ήταν δικαιωμένος ενώπιον του Θεού.
Αλλά αυτή η διδασκαλία είναι του σατανά. Είναι αντιβιβλική και επομένως
απαράδεκτη εκ μέρους του Θεού. Όσοι προσπαθούν να σωθούν με τα έργα τους, είναι
σαν να προσπαθούν να ανοίξουν μια κλειδωμένη και αμπαρωμένη βαριά πόρτα με την
πλάτη τους. Ενώ εκείνοι που στηρίζονται στη θυσία του Χριστού, ανοίγουν την πόρτα
με το κλειδί! Η δικαίωση δια της πίστεως μας ντύνει με το βασιλικό ένδυμα της
δικαιοσύνης. Δεν χρειάζονται, ούτε ωφελούν τα κουρέλια των δικών μας ιδιοτελών
έργων.
Και ενώ ο Φαρισαίος απορρίφθηκε από τον Θεό, ο τελώνης αντίθετα,
επειδή ταπεινώθηκε και στηρίχτηκε μόνο στο έλεος του Θεού, δικαιώθηκε. Ο Θεός
τον συγχώρεσε και του έδωκε πλημμύρα χαράς μέσα στην ψυχή του.
Δεν σωζόμαστε δια των καλών μας έργων, αλλά σωζόμαστε δια
της πίστεως στο έργο του Χριστού για καλά έργα, τα οποία ο Θεός προετοίμασε για
να αποτελέσουν τον τρόπο της ζωής μας. Τα έργα είναι όχι μέσον της σωτηρίας μας,
αλλά αποτέλεσμα αυτής.
Από την αμαρτωλή μας φύση δεν μπορεί να προέλθει αγαθό. Δεν
μπορεί κανείς να μαζέψει από αγκάθια σταφύλια, ούτε κι’ από τριβόλια σύκα.
Λοιπόν, αγαπητέ μου αναγνώστη, παραιτήσου τώρα από την πλάνη
της αυτοδικαίωσής σου με τα έργα σου γιατί αύτη η πλάνη θα σε κρατήσει για πάντα
στην αβεβαιότητα και τελικά θα σε κατεβάσει στην κόλαση.
Μερικά χτυπητά εδάφια από την Αγία Γραφή που επικυρώνουν την
κατά χάρη δικαίωση του επιστραφέντος αμαρτωλού:
Ρωμ.γ:28 Συμπεραίνομεν λοιπόν ότι ο άνθρωπος
δικαιούται διά της πίστεως χωρίς των έργων του νόμου.
Γαλ.β:16 εξεύροντες ότι δεν δικαιούται άνθρωπος εξ
έργων νόμου ειμή διά πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς επιστεύσαμεν εις τον
Ιησούν Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουχί εξ έργων νόμου,
διότι δεν θέλει δικαιωθή εξ έργων νόμου ουδείς άνθρωπος.
Γαλ.β:21 Δεν αθετώ την χάριν του Θεού· διότι αν η
δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε.
Λουκ.ις:15 Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε οι
δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων, ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας
σας· διότι εκείνο, το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι
ενώπιον του Θεού.
Ρωμ.η:33,34 Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του
Θεού; Θεός είναι ο δικαιών· τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών,
μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και
μεσιτεύει υπέρ ημών.
Ρωμ.ε:1 Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν
ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,
Ρωμ.δ:25 όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και
ανέστη διά την δικαίωσιν ημών.
Β’ Κορ.ε:21 διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν
έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού.
Ο δικαιωμένος αμαρτωλός ντύνεται με ηθική δύναμη! Δικαίωση δια
πίστεως στον Ιησού Χριστό είναι η μόνη αληθινή βάση ηθικής. Κάθε άλλο θεμέλιο η
διδασκαλία είναι τίποτα περισσότερο από καθαρό εγωισμό.
Όταν μια φτωχή κόρη νυμφευτεί ένα πλούσιο νέο, γίνεται
μέτοχος αυτόματα του πλούτου εκείνου, παρ' όλη τη φτώχεια της. Δεν αγόρασε τον
πλούτο, δεν κουράστηκε για να τον αποκτήσει. H πίστη μας ενώνει με τον πλούσιο σε
χάρη και αγάπη Ιησού Χριστό, και ο πλούτος του Χριστού γίνεται δικός μας.
Και τώρα ιδού η ουσία και η καρδιά του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.
Βρίσκεται στην επιστολή προς Ρωμαίους. Σε παρακαλώ διάβασε με πολλή προσοχή και
με μια ενδόμυχη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου αποκαλύψει το βάθος της κατά
χάρη σωτηρίας σου, για να την δεχθείς τώρα με ευγνωμοσύνη στην καρδιά σου.
Ρωμ.γ:21-28 Τώρα δε χωρίς νόμου η δικαιοσύνη του
Θεού εφανερώθη, μαρτυρουμένη υπό του νόμου και των προφητών, δικαιοσύνη δε του
Θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας·
διότι δεν υπάρχει διαφορά· επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του
Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν
Χριστώ Ιησού, τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω
αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των
προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού, προς φανέρωσιν της
δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ, διά να ήναι αυτός δίκαιος και να
δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν. Που λοιπόν η καύχησις; Εκλείσθη έξω.
Διά ποίου νόμου; των έργων; Ουχί, αλλά διά του νόμου της πίστεως. Συμπεραίνομεν
λοιπόν ότι ο άνθρωπος δικαιούται διά της πίστεως χωρίς των έργων του νόμου.
Συνεχίζεται
