Όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με
το θάνατο αγαπημένων, καλών ανθρώπων, γεγονός που είναι πράγματι λυπηρό.
Ο καρκίνος, είναι μια αρρώστια
που κατά τα κοινά λεγόμενα, θερίζει. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τέτοια
διάγνωση για ανθρώπους που αγαπάμε, είτε πιστοί είτε άπιστοι.
Για κάποιο λόγο μας είναι
ευκολότερο να μιλάμε για τα εκατομμύρια που πεθαίνουν χωρίς Χριστό παρά για την
επείγουσα πνευματική ανάγκη του συγγενικού ή γνωστού μας προσώπου.
Ίσως ο Κύριος να έχει βάλει ένα
μηχανισμό εκτόνωσης στα συναισθήματά μας για μερικές περιπτώσεις. Αν
αναστατωνόμασταν τόσο για τα εκατομμύρια του κόσμου που δεν έχουν ακούσει, όσο
ο καθένας που αντιμετωπίζει το θάνατο αγαπημένου του, μου φαίνεται ότι σύντομα
θα καταρρέαμε. Από την άλλη πλευρά, είναι τρομερό ότι τον περισσότερο καιρό μας
απασχολούν τόσο λίγο οι ανάγκες των ανθρώπων που δεν έχουν πιστέψει.
Ο Κύριος χρειάστηκε να μαλώσει
κάποτε αυστηρά τον Ιωνά. Αυτός είχε αγανακτήσει και καταστενοχωρηθεί για ένα
φυτό που ξεράθηκε, αλλά δεν είχε συγκινηθεί για τον κίνδυνο της απώλειας των
χιλιάδων κατοίκων της Νινευή. Αυτό ήταν που συγκινούσε τον Κύριο. Και δεν
συγκινούσε μόνο τα συναισθήματά Του, αλλά Τον παρακινούσε σε δράση.
Ίσως με τα δάκρυα για το
αγαπημένο μας πρόσωπο, να αρχίσουμε να αισθανόμαστε λίγο περισσότερο όπως
αισθάνεται ο Θεός, όπως είχε κλάψει ο Χριστός για την Ιερουσαλήμ (Λουκ.ιθ:41).
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να
δώσουμε μακροσκελείς θεολογικές απαντήσεις. Πιστεύω όμως ότι είναι ανάγκη σε
μια τέτοια περίπτωση, να κοιτάξει κανείς τα δεδομένα όπως ακριβώς είναι.
Μακροπρόθεσμα δεν κερδίζεις τίποτε δραπετεύοντας σε μια μυθική Χώρα των
θαυμάτων.
Το πρώτο δεδομένο είναι ότι το
άτομο αυτό πρόκειται να πεθάνει. Αν η αρρώστια ακολουθήσει τη συνηθισμένη της
εξέλιξη, θα πεθάνει αρκετά σύντομα. Αν πάλι του χαρίσει ο Κύριος κάποια
υποχώρηση της αρρώστιας, ή τέλεια θεραπεία, πράγμα που ο καθένας το εύχεται,
πάλι θα πεθάνει κάποια μέρα. Αυτό είναι ένα από τα λίγα μέσα στη ζωή από το
οποίο κανένας μας δεν εξαιρείται. Αργά ή γρήγορα όλοι πρέπει να το
αντιμετωπίσουμε.
Το δεύτερο δεδομένο είναι αν
ανήκει ή όχι στον Ιησού Χριστό. Αν όχι, ξέρουμε τις συνέπειές του τόσο καλά.
Αυτά τα δύο γεγονότα τα γράφω
έτσι ξερά, γιατί η προσποίηση κανέναν δεν ωφελεί. Αν πρόκειται να πεθάνει, αυτό
είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσει κανείς. Αν δεν είναι Χριστιανός/ή,
και αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσει, αλλιώς δεν θα κάνει αυτό που πρέπει ούτε
γι’ αυτόν ούτε για κανέναν άλλον. Δεν πρέπει να ψάχνουμε την ανακούφιση και την
ασφάλεια στα ψέματα και στις ευχολογίες.
Βέβαια είναι αλήθεια ότι δεν
παίρνουμε όλοι την ίδια μερίδα στον πόνο. Κάποιοι τα περνάνε πολύ δύσκολα,
άλλοι αρκετά εύκολα. Ζούμε όλοι μαζί σ’ έναν πεσμένο κόσμο, ανάμεσα σε
αμαρτωλούς όπως κι εμείς, και αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε προβλήματα. Πρέπει να
παραδεχτώ ότι δεν καταλαβαίνω γιατί τα προβλήματα μοιράζονται τόσο
ανομοιόμορφα. Έτσι όμως συμβαίνει.
Συνήθως δεν μπορούμε πάντοτε να
δούμε καθαρά τις ευλογίες που δίνει ο Θεός μέσα απ’ τις θλίψεις.
Όπως δεν μπορούμε να καταλάβουμε
γιατί κάποιος αρρωσταίνει ενώ κάποιος άλλος όχι! Μήπως η αρρώστια εξαρτάται από
την αμαρτωλότητα κάποιου; Αυτός που αρρωσταίνει είναι πιο αμαρτωλός απ’ αυτόν
που δεν αρρωσταίνει;
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Αν ήταν έτσι, ο Ιησούς Χριστός θα είχε ζήσει χωρίς ούτε ένα πρόβλημα, χωρίς
ούτε την παραμικρή ενόχληση.
Ζούμε σ’ έναν θλιβερό και
κατεστραμμένο κόσμο: Η αμαρτία, η θλίψη, η απογοήτευση, η αρρώστια, ο θάνατος
και η αποξένωση μπορούν εύκολα να αναγνωριστούν ήδη από το ξεκίνημά τους, από
την αναστάτωση που δημιούργησε ο Αδάμ. Και έχουμε όλοι μας ένα μερίδιο στο να
λασπώνουμε τον κόσμο του Θεού και να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο.
Αφού τα κάναμε θάλασσα,
εξακολουθούμε να είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιώνουμε ο ένας με τον άλλον. Δεν
είμαστε αυτόνομες μονάδες, είμαστε αλληλεξαρτώμενοι - για καλό ή για κακό.
Ο Θεός προόριζε αυτόν τον κόσμο
για το καλό - για οικογενειακή ζωή, συντροφιά, αγάπη, για μια ασφαλή κοινωνία.
Όταν όμως οι άνθρωποι διαλέγουν το στραβό, δεν είναι μόνο οι ίδιοι που
πληγώνονται. Η ευλογία της αλληλεξάρτησης γίνεται δίκοπο μαχαίρι, και πολλοί
που δεν έχουν διαλέξει τη συγκεκριμένη αμαρτία πληγώνονται απ’ αυτήν (όπως
έπαθαν οι Εβραίοι λόγω της διεστραμμένης σκέψης του Χίτλερ). Και ακόμη, όταν οι
άνθρωποι καταστρέφουν το περιβάλλον, όλοι οι συνάνθρωποί τους πρέπει να ζήσουν
μέσα σ’ αυτό - με τις γνωστές συνέπειες.
Είναι ένας κόσμος άνω-κάτω, που
προκαλεί τον καρκίνο. Είναι μια επαναστατημένη κοινωνία, που απορρίπτει τις
απαντήσεις του Θεού όταν υποφέρει. Το κάθε αγαπημένο πρόσωπο στο οποίο έχει
διαγνωστεί καρκίνος, ανήκει σ’ αυτόν τον χαλασμένο κόσμο, και η ευθύνη για το
πρόβλημά του δεν μπορεί να επιρριφθεί αποκλειστικά σ' αυτό. Δεν είναι όμως ούτε
φταίξιμο του Θεού. Το φταίξιμο βρίσκεται εδώ στη γη - αλλά θα ήταν πολύ ανώφελο
να προσπαθήσεις να κατονομάσεις συγκεκριμένους υπευθύνους.
Θα πρέπει να συμφωνήσω ότι για
τον πόνο του αγαπημένου προσώπου με την ασθένεια του καρκίνου, δεν φταίει αυτό
το ίδιο το άτομο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να το θεωρούμε «αθώο»
θύμα. Μέσα σ’ όλους τους αιώνες, μόνο ένα αθώο θύμα υπήρξε σ’ ολόκληρο τον
κόσμο, και αυτό ήταν ο Κύριος Ιησούς. Εκτός απ’ Αυτόν, κανένας άλλος δεν είναι
αθώος. Πραγματικά, ακόμη κι αν είναι φοβερό να το λέει κανείς, ο Θεός δεν θα
ήταν άδικος αν μας καταδίκαζε όλους αυτή τη στιγμή. Ακόμη και οι χειρότερες
θλίψεις που βλέπουμε εδώ στη γη δεν είναι τίποτε σε σύγκριση με αυτό που αξίζει
σ’ εμάς τους αμαρτωλούς.
Παρόλα αυτά, και πάλι ο Θεός
φροντίζει. Έστειλε τον Ιησού, τον Μονογενή Του Υιό, για να μας γλιτώσει από τις
χειρότερες θλίψεις. Δεν είναι ανάγκη να βρισκόμαστε σε έχθρα με τον Θεό και να
αποκοπούμε από Εκείνον αιώνια. Όταν γνωρίζει κανείς τον Θεό, βλέπει τον πόνο
από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά. Ο Χριστιανός δεν ξεφεύγει από τον πόνο.
Έχει όμως θαυμαστή βοήθεια μέσα στη δοκιμασία και διά μέσου της δοκιμασίας, και
όταν πεθαίνει η απελευθέρωση είναι ένδοξη και πλήρης.
Δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι
υπάρχει κάποια πίσω πόρτα για εκείνους που τα περνάνε άσχημα εδώ στη γη.
Συνεχίζεται
