Γένεση Κεφ.ιβ

 

ΑΒΡΑΑΜ

 Με τη ζωή του Αβραάμ, μπαίνουμε στην ιστορία του εκλεκτού έθνους του Θεού, δια μέσου του οποίου θα ερχόταν ο υποσχεθείς Μεσσίας.

Σ’ ένα κόσμο που λάτρευε πολλούς θεούς, ο Ισραήλ θα γινόταν μάρτυρας της λατρείας του ενός Θεού, του Γιάχβε (Δευτ.ς:4).

Ο Αβραάμ, είναι ο άνθρωπος που προορίστηκε να είναι πατέρας όλων των πιστών. Αφού πρέπει να κάνουμε τα έργα του Αβραάμ (Ιωάν.η:39), είναι πολύ σημαντικό να μελετήσουμε τη ζωή του με κάθε λεπτομέρεια.

Αν και υπάρχουν κάποια λάθη που θα αποφύγουμε να τα αναφέρουμε εδώ, το κεντρικό θέμα της ζωής του είναι μια ενεργητική πίστη που κινείται σε υπακοή της κλήσης του Θεού.

Όπως λέει στην Εβρ.ια:8 «Διά πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει».

Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε πως τελείωσε η οικονομία της ανθρώπινης διακυβέρνησης με το διασκορπισμό των ανθρώπων στη Βαβέλ. Τώρα, ξεκινάει η οικονομία της υπόσχεσης, κατά την οποία ο λαός του Θεού θα οδηγείται από τις υποσχέσεις στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ.

 

1.                 Η ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ.

Γέν.ιβ:1 «Ο δε Κύριος είπε προς τον Άβραμ, Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει».

Αν και ο Αβραάμ απάντησε σ’ αυτή την κλήση, όμως καθυστέρησε να το κάνει (Πράξ.ζ:2-4). Ο Θεός κάλεσε τον Αβραάμ όταν αυτός βρισκόταν στη Μεσοποταμία, κι από εκεί ξεκίνησε για τη Χαναάν, αλλά στη Γέν.ια:31 βρίσκουμε ότι καταστάλαξε στη Χαράν μέχρι το θάνατο του πατέρα του.

Προφανώς, οικογενειακές υποχρεώσεις τον εμπόδισαν να απαντήσει αμέσως στην κλήση του, κι έτσι ο Θεός επενέβη και πήρε τον πατέρα του «σπίτι».

Πόσες τέτοιες περιπτώσεις δεν ακούμε, ανθρώπων που ενώ είναι σκεύη εκλεκτά, κάνουν πίσω και διστάζουν να εκπληρώσουν τη θεία αποστολή, μέχρι που ο Θεός παίρνει δραστικά μέτρα για να τους κάνει να το αποφασίσουν.

Διαβάζουμε ακόμα πόσο υπέφερε και βασανίστηκε ο Ιωνάς στην κοιλιά του κύτους, μέχρι να απαντήσει στην κλήση να πάει στη Νινευή. Οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στο να ανταποκριθούμε στην κλήση μας, ο Θεός μπορεί να το μετακινήσει. Ωστόσο, αν εκουσίως πεθάνουμε ως προς το δικό μας θέλημα, ο Θεός δεν είναι ανάγκη να «πάρει» κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο προκειμένου ν’ ανοίξει το δρόμο μπροστά μας. Ο θάνατος του εγώ, είναι η πρώτη απαίτηση για το χριστιανό εργάτη, γιατί αυτός ο θάνατος θα αναστήσει τη δύναμη του Πνεύματος που θα πλημυρίσει τη ζωή (Ρωμ.ς:8 & Γαλ.β:20).

 Ο Μωυσής δίστασε να εκπληρώσει την κλήση του Θεού και έχασε μια μεγάλη ευλογία που ήταν γι’ αυτόν. Έκανε πίσω παραπονούμενος ότι δεν είναι «εύλαλος» αλλά «βραδύστομος και βραδύγλωσσος» (Έξοδ.δ:10-14).

Απ’ ότι λέει η Γραφή στις Πράξ.ζ:22 δεν είχε πρόβλημα με την ομιλία όταν ήταν στην Αίγυπτο, γιατί απ’ ότι λέει «ήτο δυνατός εν λόγοις και εν έργοις». Επίσης, ο Θεός του είχε πει: «ύπαγε λοιπόν τώρα και εγώ θέλω είσθαι μετά του στόματός σου και θέλω σε διδάξει ό,τι μέλλεις να λαλήσης» (Έξοδ.δ:12). Αυτό υπονοεί πραγματική ευγλωττία.

Το ξεχώρισμα από την πατρίδα, και τη συγγένειά του, που έκανε ο Θεός στον Άβραμ, είναι μια εικόνα της κλήσης του Θεού στον αμαρτωλό να απομακρυνθεί από τις παλιές του συνήθειες, τους παλιούς φίλους, πριν του αποκαλυφτεί και τον κάνει μέτοχο των υποσχέσεων.

Μερικές φορές η σωτηρία φέρνει διαχωρισμό ανάμεσα στη συγγένεια.

Ματθ.ι:35-37 «Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής· και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού».

Αυτοί που βάζουν τους οικογενειακούς δεσμούς πάνω από τον Κύριο, δεν είναι άξιοι για τη Βασιλεία.

Ψαλμ.με:10-11 «Άκουσον, θύγατερ, και ιδέ, και κλίνον το ωτίον σου· και λησμόνησον τον λαόν σου και τον οίκον του πατρός σου·και θέλει επιθυμήσει ο βασιλεύς το κάλλος σου· διότι αυτός είναι ο κύριός σου· και προσκύνησον αυτόν».

 

2.                 Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΡΑΜ.

Γέν.ιβ:2-3 «και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν·και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντάς σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης».

Αυτή ήταν μια γενική διαθήκη που έκανε με τον Άβραμ ενώ αυτός βρισκόταν στη Μεσοποταμία. Ο Θεός την έκανε πιο συγκεκριμένη αργότερα. Στα επόμενα κεφάλαια θα δούμε ότι ο Θεός φανερώθηκε στον Αβραάμ πολλές φορές, αλλά ούτε μια φορά όσο βρισκόταν στη Χαράν, αφού όσο βρισκόταν εκεί καθυστερούσε την εκπλήρωση των εντολών του Θεού.

Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί δεν έχουν νέες αποκαλύψεις της αλήθειας του Θεού, τη στιγμή που δεν ζουν τις αλήθειες που ήδη τους έχουν αποκαλυφθεί. Το μυστικό για νέες αποκαλύψεις από τον Κύριο, είναι η υπακοή σε ότι έχει ήδη γίνει φανερό (Ιωάν.ζ:17). Με άλλα λόγια, κάνε ότι ξέρεις και θα μάθεις τι πρέπει να κάνεις. 

Εδώ έχουμε την πρώτη αναφορά της «ευλογίας του Αβραάμ», που τώρα δίνεται στα έθνη δια της πίστεως (Γαλ.γ:14,29). Αυτή η διαθήκη φανερώνει ότι η εκλογή του Ισραήλ δεν ήταν μεροληπτική πράξη απ’ τη μεριά του Θεού, αλλά η μέθοδος του Θεού να ευλογήσει όλες τις φυλές της γης, Ιουδαίους και Εθνικούς. Μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής, αυτή η υπόσχεση δεν είχε εκπληρωθεί, γιατί μέχρι να εκχυθεί το Άγιο Πνεύμα όλα τα έθνη δεν είχαν το δικαίωμα ίσων ευλογιών (Πράξ.β:39).

Είναι αυτό που είπε ο Πέτρος: «Διότι προς εσάς είναι η επαγγελία (τους Ιουδαίους) και προς τα τέκνα σας και προς πάντας τους εις μακράν (τους Εθνικούς), όσους αν προσκαλέση Κύριος ο Θεός ημών» (Πράξ.γ:25-26).

Ο Πέτρος θύμισε στους Ιουδαίους ότι η επαγγελία δόθηκε πρώτα σ’ αυτούς, όταν ο Θεός είπε στον Αβραάμ «θέλουσιν ευλογηθή εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γής» (Γέν.κς:4).

Πρώτα σ’ εσάς ο Θεός, έχοντας αναστήσει τον Ιησού από τους νεκρούς τον έστειλε να σας ευλογεί (Πράξ.γ:26). Μετά την ανάσταση ήρθε σαν Άγιο Πνεύμα. Έτσι λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα ή «η επαγγελία του Πνεύματος» που αναφέρεται στους Γαλ.γ:14, είναι η ευλογία του Αβραάμ που είχε ο Θεός στο μυαλό Του όταν έκανε την πρώτη πρώτη διαθήκη με τον Αβραάμ.

 

3.                 ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ.

Αυτή είναι η σειρά των πραγμάτων για τον καθένα που αποφασίζει να υπακούσει στην κλήση του Θεού. Στη Γεν.ιβ:6 βλέπουμε ότι όταν ο Άβραμ έφτασε «έως της δρυός Μορέχ· οι δε Χαναναίοι τότε κατώκουν εν τη γη ταύτη». Δεν βρισκόταν μόνο οι εχθροί του εκεί, αλλά ήταν και ο Κύριος (εδ.7) και τον ευλόγησε καθώς του φανερώθηκε και τον παρηγόρησε. Όταν είμαστε συντονισμένοι με τη φωνή του Θεού, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τους εχθρούς μας.

 

4.                 Ο ΑΒΡΑΜ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ.

Στη Γέν.ιβ:10 διαβάζουμε ότι ο Άβραμ κατέβηκε στην Αίγυπτο εξαιτίας της πείνας που υπήρχε στον τόπο. Κανονικά, θα έπρεπε να μείνει στον τόπο που τον ήθελε ο Θεός, αποδεικνύοντας ότι ο Θεός είναι δυνατός να προμηθεύσει, αλλά όπως πολλοί νέοι πιστοί, την πρώτη φορά που δοκιμάστηκε η πίστη του, απέτυχε. Η Αίγυπτος είναι πάντοτε σύμβολο του κόσμου και της αμαρτίας.

Ης.λα:1-3 «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον διά βοήθειαν και επιστηριζομένους επί ίππους και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππείς, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ και τον Κύριον δεν εκζητούσι. Πλην αυτός είναι σοφός και θέλει επιφέρει κακά και δεν θέλει ανακαλέσει τους λόγους αυτού, αλλά θέλει σηκωθή επί τους οίκους των κακοποιών και επί την βοήθειαν των εργαζομένων την ανομίαν. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι και ουχί Θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες και ουχί πνεύμα. Όταν ο Κύριος εκτείνη την χείρα αυτού, και ο βοηθών θέλει προσκόψει και ο βοηθούμενος θέλει πέσει και πάντες ομού θέλουσιν απολεσθή».

Είναι καλλίτερα να υπομείνει κανείς, για ένα διάστημα, δυσκολίες, μέσα στο θέλημα του Θεού, παρά να κερδίσει υλικά και να χάσει την κοινωνία με το Θεό. Στη Μορέχ, όπως και στη Βαιθήλ (Γέν.ιβ:6-8), είχε οικοδομήσει θυσιαστήρια στον Κύριο. Όμως, δεν βλέπουμε να οικοδομεί θυσιαστήριο όσο καιρό ήταν στην Αίγυπτο.

Το υπόλοιπο κεφάλαιο περιγράφει τα προβλήματα που ανάγκασαν τον Άβραμ να επιστρέψει στη Χαναάν.