ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ
ή
Το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος
(Έξ.λζ:25-28
Έξ.κζ:1-9 Λευιτ.ς:9-13)
Το χάλκινο θυσιαστήριο πάνω στο οποίο προσφέρονταν όλες οι θυσίες, ήταν το πρώτο σκεύος που συναντούσε κανείς όταν έμπαινε από την πύλη της αυλής. Ήταν τοποθετημένο ανάμεσα στην είσοδο της αυλής και τη θύρα της Σκηνής. Λεγόταν επίσης το “Θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος”.
Ήταν φτιαγμένο από ξύλο ακακίας καλυμμένο με χαλκό.
Ήταν πέντε πήχες στο μάκρος, πέντε στο πλάτος, και τρεις πήχες στο ύψος. Σε
κάθε μια από τις τέσσερις γωνίες, είχε κέρατα που ήταν επίσης φτιαγμένα από
ξύλο ακακίας καλυμμένα με χαλκό. Η σχάρα του ήταν ένα δικτυωτό κατασκεύασμα από
χαλκό με ένα χάλκινο κρίκο σε κάθε γωνία.
Η φωτιά έπρεπε να καίει πάντοτε πάνω σ’ αυτό το
θυσιαστήριο. Χωρίς αυτό, κάθε λατρεία στη σκηνή ήταν μάταιη, αφού οι ιερείς
έπρεπε να πάρουν αίμα απ’ αυτό το θυσιαστήριο για να γίνει δεκτή.
Το εσωτερικό του θυσιαστηρίου ήταν κοίλο, και φαίνεται
ότι η σχάρα ήταν τοποθετημένη εσωτερικά στο μέσον περίπου του ύψους του, κάτω
από την περίμετρο της σχάρας (Εξοδ.κζ:5-8). Καθώς οι κρίκοι στις τέσσερις
γωνίες της σχάρας ήταν για την εισαγωγή μοχλών για τη μεταφορά της, θα πρέπει
αυτοί να προεξείχαν εξωτερικά. Μοχλοί από ξύλο ακακίας καλυμμένοι με χαλκό
εισάγονταν στους κρίκους στις δύο πλευρές.
Όλα τα σκεύη και τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για
την υπηρεσία του χάλκινου θυσιαστηρίου ήταν από χαλκό. Υπήρχαν λεκάνες,
πτυάρια, κρεάγρες (είδος μεγάλου πιρουνιού, που το χρησιμοποιούσαν για να
ανασύρουν την τροφή των ιερέων), πυροδόχα και στακτοδόχοι λέβητες.
Καθώς μελετάμε ξεχωριστά τα σκεύη της σκηνής, μπορούμε
να απαντήσουμε σε δύο σημαντικές ερωτήσεις αφού τις συγκρίνουμε: Πως το
ευαγγέλιο του Χριστού αποκαλύφτηκε στη σκηνή και πως εκπληρώνεται το ευαγγέλιο
στην εκκλησία. Ο Παύλος απερίφραστα γράφει ότι το ευαγγέλιο είναι ο θάνατος, η
ταφή και η ανάσταση του Χριστού (Α’ Κορ.ιε:1-4). Εφόσον εμείς πρέπει να
υπακούσουμε στο ευαγγέλιο (Β’ Θες.α:8 και Α’ Πέτρ.δ:17), είναι ξεκάθαρο ότι ο
θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του Χριστού πρέπει να εκπληρωθούν στην προσωπική
μας ζωή. Όμως, πως μπορεί να συμβεί αυτό;
ΤΥΠΟΙ
Αφού πάνω σ’ αυτό το θυσιαστήριο προσφερόταν οι θυσίες
για τις αμαρτίες του λαού, είναι τύπος του σταυρού του Χριστού, πάνω στον οποίο
προσφέρθηκε η πραγματική θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Εδώ απεικονίζεται
ο Χριστός στο θάνατό Του, το πρώτο μέρος του ευαγγελίου. Σύμφωνα με το
Λευιτ.α:9 το ολοκαύτωμα ήταν εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον. Ο
θάνατος του Χριστού πάνω στο σταυρό ονομάζεται επίσης οσμή ευωδίας εις τον
Θεόν στην Εφες.ε:2. Δες ακόμα Εβρ.θ:28
Ιωάν.α:29 Εβρ.ιγ:10. Όπως ακριβώς
το θυσιαστήριο φτιάχτηκε από ανθρώπινα χέρια, αλλά σύμφωνα με το σχέδιο που ο
Κύριος είχε φανερώσει, έτσι και ο Χριστός, θυσιάστηκε μεν από ανθρώπους, αλλά
σύμφωνα με το προκαθορισμένο σχέδιο του Θεού (Πράξ.β:23).
Αυτό το μέρος του ευαγγελίου, ο θάνατος του Χριστού,
εκπληρώνεται στην εκκλησία μέσω της μετάνοιας. Στις Πράξ.β:38, ο Πέτρος είπε
ότι η μετάνοια είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η ψυχή που ζητά το Θεό
(Β’ Κορ.ζ:10 Γαλ.ς:14). Όπως πέθανε ο
Χριστός, έτσι κι εμείς πρέπει να πεθάνουμε ως προς τα πράγματα του κόσμου, τις
επιθυμίες και τα σχέδιά μας. Μετάνοια λοιπόν, στην πλήρη έννοιά της, δεν
σημαίνει απλά λύπη για τις αμαρτίες, αλλά τέλειο θάνατο του εγώ (Ρωμ.ς:7,11).
Στην προσφορά περί αμαρτίας, όλο το αίμα του ζώου
έπρεπε να χυθεί στη βάση του θυσιαστηρίου. Ο Χριστός ήταν η τέλεια θυσία περί
αμαρτίας εφόσον όλο το αίμα χύθηκε από το σώμα Του. Μετά την ανάστασή Του, δεν
ήταν πλέον «σάρκα και αίμα» αλλά μάλλον «σάρκα και οστά». Το δοξασμένο σώμα Του
δεν είχε ούτε μία σταγόνα αίμα, γιατί είχε χυθεί για το ανθρώπινο γένος
(Λουκ.κδ:39).
Κανείς δεν μπορούσε να μπει στη σκηνή του Μαρτυρίου,
αν δεν περνούσε απ’ το θυσιαστήριο. Κατά τον ίδιο τρόπο, κανείς δεν μπορεί να
πλησιάσει το Θεό χωρίς να έχει δεχτεί τη θυσία του Χριστού σαν ιλασμό των
αμαρτιών του. Κανείς δεν μπορεί να έρθει στον Πατέρα παρά δια Ιησού Χριστού και
μάλιστα δια του θανάτου Του (Ιωάν.ιδ:6 & α:12). Μόνο όταν δεχόμαστε το
Χριστό σαν αντικαταστάτη, σαν Αυτόν που πήρε πάνω Του το θάνατο που εμείς
αξίζαμε εξαιτίας των αμαρτιών μας, μπορούμε να σωθούμε με τη δύναμη του Θεού. Ο
αμαρτωλός Εβραίος, έπρεπε να δει το σφαγμένο αρνί σαν αντικατάσταση του εαυτού
του για τις αμαρτίες του για να θεωρηθεί τελετουργικά καθαρός. Η αληθινή Σκηνή
είναι τώρα στον ουρανό. Όπως τότε δεν μπορούσε κάποιος να μπει στη σκηνή αν δεν
περνούσε από το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος, έτσι κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ
να μπει στον ουρανό αν δεν περάσει απ’ το δρόμο του σταυρού.
Το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος ήταν ανοικτό για κάθε
άνθρωπο. Για τον πλούσιο και τον φτωχό, τον δούλο και τον κύριο. Το αίμα του
Χριστού είναι επαρκές για τη σωτηρία όλων των τάξεων των ανθρώπων, απ’ τον πιο
πλούσιο μέχρι τον πιο φτωχό. Όσοι έχουν υψηλές θέσεις, πρέπει να ταπεινωθούν
και να μετανοήσουν κατά τον ίδιο τρόπο με αυτούς που είναι ασήμαντοι στα μάτια
των άλλων.
Σημειώστε ότι η εξωτερική επίπλωση της σκηνής ήταν
επικαλυμμένη με χαλκό ενώ η εσωτερική με χρυσό. Ο χαλκός είναι σύμβολο κρίσης.
Στο θυσιαστήριο και το νιπτήρα βλέπουμε την κρίση του Θεού να πέφτει πάνω στο
Χριστό αντί για μας. Ο χρυσός είναι σύμβολο πίστης αλλά και της θεότητας (Α’
Πέτρ.α:7). Αυτό δείχνει ότι κάθε σημείο του ευαγγελίου εκπληρώνεται σ’ εμάς δια
πίστεως (Εφες.γ:17), αλλά και ότι ο Χριστός μετά το πάθος κάθισε στα δεξιά της
μεγαλοσύνης σαν ο ων επί πάντων Θεός.
Το κέρας είναι σύμβολο δύναμης. Τα κέρατα στο
θυσιαστήριο φανέρωναν ότι μέχρι να μετανοήσει κάποιος και να εφαρμόσει δια
πίστεως το αίμα στην καρδιά του, δεν μπορεί να έχει δύναμη από το Θεό
(Ψαλμ.οε:10 Αποκ.ιβ:11).
Το θυσιαστήριο έπρεπε να μεταφέρεται με δύο κοντάρια
στους ώμους των ιερέων. Η ιστορία του σταυρού του Χριστού πρέπει να μεταφερθεί
σ’ όλο τον κόσμο (Ματθ.κη:19
Λουκ.κδ:47).
Σε κάποιο πόλεμο, ένας στρατιώτης που δεν υπάκουσε
διαταγές, καταδικάστηκε να τουφεκιστεί. Επειδή όμως φαινόταν ν’ αγωνιά πολύ,
του έστειλαν το στρατιωτικό ιερέα να του μιλήσει. Τον ρώτησε λοιπόν: Είσαι
έτοιμος να πεθάνεις; Όχι, απάντησε ο φυλακισμένος, δεν είμαι έτοιμος, αλλά δεν
είναι αυτό που με στεναχωρεί. Στεναχωριέμαι για τη γυναίκα μου και τα παιδιά
μου. Σκέφτομαι τη θλίψη τους και τα χρόνια της μιζέριας που θα περάσουν, που
δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα για τη δική μου ψυχή. Ένας Χριστιανός που βρισκόταν
σ’ εκείνο το στρατιωτικό σύνταγμα, άκουσε τα λόγια του κρατούμενου, έκανε ένα
βήμα μπροστά και είπε: Εγώ δεν έχω γυναίκα και παιδιά και θα χαρώ να βρεθώ με
τον Κύριό μου, σας παρακαλώ αφήστε με να πεθάνω στη θέση του. Ο ιερέας
εντυπωσιάστηκε απ’ αυτό, αλλά μη ξέροντας τι να κάνει αναφέρθηκε στον ανώτερο
αξιωματικό ο οποίος ρώτησε το Χριστιανό: Πραγματικά το εννοείς αυτό που λες;
Ναι, απάντησε. Αυτός ο φτωχός δεν είναι έτοιμος να πεθάνει. Αυτό σημαίνει
αιώνιος θάνατος γι’ αυτόν ενώ εγώ είμαι έτοιμος να φύγω, γι’ αυτό αφήστε με να
πάρω τη θέση του. Είχαν όλοι αγγιχτεί τόσο πολύ απ’ αυτά τα λόγια, αλλά επειδή
δεν είχαν εξουσία να κάνουν μια τέτοια αντικατάσταση, ανάφεραν το γεγονός στο
Βασιλιά. Ο Βασιλιάς απάντησε: Γενναίε μου στρατιώτη, δεν έχω εξουσία να πάρω τη
ζωή ενός αθώου, αλλά έχω την εξουσία να συγχωρέσω, και για το δικό σου χατίρι,
θα συγχωρέσω αυτό τον άνθρωπο. Πήγαινε πίσω και πες του: Το αίμα του Χριστού
χύθηκε πάνω στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος για μας και ικετεύει για τη ζωή
του κάθε αμαρτωλού. Τώρα, εξαιτίας του Χριστού, μπορούμε να ζητήσουμε από το
Θεό να μας συγχωρέσει και η συγχώρεση είναι δωρεάν!
