Η χρυσή λυχνία και η τράπεζα των άρτων της προθέσεως (Έξ.λζ:17-24)
Ήταν στην πραγματικότητα μια λυχνία με επτά λύχνους που τροφοδοτούνταν με φιτίλια από το λάδι στις λεκάνες της. Φτιαγμένη από ένα τάλαντο (27 κιλά) καθαρού χρυσού σφυρηλατημένη σε κοσμημένο σχήμα από ικανούς τεχνίτες (Έξ.λα:1-6). Είχε μια κεντρική ράβδο που στηριζόταν σε μια βάση, και έξι κλάδους, τρεις σε κάθε πλευρά. Υπήρχε ένας κόμβος όπου ανά δύο κλάδοι (ένας στην κάθε πλευρά) προεξείχαν από την κεντρική ράβδο. Οι επτά λύχνοι ήταν στην κορυφή των έξι κλάδων και της κεντρικής ράβδου. Υπήρχαν κόμβοι και άνθη σφυρηλατημένα στην ράβδο και σε κάθε έναν από τους έξι κλάδους (Έξ.κε:31-37).
Ένα πολύ ξεχωριστό και καθαρό έλαιο ήταν παρασκευασμένο για
τους λύχνους (Έξ.κζ:20). Ήταν τοποθετημένη κατά μήκος του νότιου
περιτειχίσματος του δωματίου των Αγίων, κατά μήκος του χώρου από την τράπεζα
των άρτων της προθέσεως.
Η τράπεζα των άρτων
της προθέσεως (Έξ.λζ:10-16)
Η τράπεζα των άρτων της προθέσεως ήταν φτιαγμένη από ξύλο
ακακίας καλυμμένο με καθαρό χρυσό. Ήταν δύο πήχες στο μήκος, μια πήχη στο
πλάτος, και μιάμιση πήχη στο ύψος. Είχε ένα χείλος πλάτους μιας παλάμης (περίπου
7,5 cm) γύρω από τις τέσσερις πλευρές της, με ένα χρυσό στεφάνι να υψώνεται
πάνω από την κορυφή της. Είχε χρυσούς κρίκους στο κάθε τέλος των δύο μακριών
πλευρών, στους οποίους μοχλοί καλυμμένοι με χρυσό εισάγονται για την μεταφορά.
Οι δίσκοι, τα θυμιαματοδόχα, και οι λεκάνες με τα σπονδεία,
τα οποία θα χρησιμοποιούνταν στην υπηρεσία της, ήταν φτιαγμένα από χρυσό. Οι
ιερείς έπρεπε να διατηρούν δώδεκα καρβέλια ψωμί, ένα για κάθε μια από τις
δώδεκα φυλές του Ισραήλ, πάνω στην τράπεζα, συνεχώς. Οι άρτοι έπρεπε να
τοποθετηθούν σε δύο συστοιχίες, με έξι σε κάθε μια. Οι ιερείς αντικαθιστούσαν
τους άρτους με καινούριους κάθε Σάββατο και έτρωγαν αυτούς που έπαιρναν (Έξ.
μ:22,23 Λευιτ.κδ:5-9).
Στη λυχνία, βλέπουμε μια εικόνα του Χριστού σαν το Φως μας
(Ης.μβ:6 Ιωάν.η:12 Α’ Ιωάν.α:5
Ιωάν.α:9 ). Κανείς δεν μπορεί να δει την ακαταστασία ή τη βρωμιά σ’ ένα
σκοτεινό δωμάτιο. Όταν όμως ανάψει το φως, κάθε κουσούρι θα φανεί. Σαν φως, ο
Χριστός, μας αποκαλύπτει την αμαρτωλή κατάστασή μας.
Το φως δεν αποκαλύπτει απλά, αλλά εξαγνίζει. Το φως του
ήλιου σκοτώνει χιλιάδες μικρόβια που έχουν αναπτυχθεί σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Το ίδιο και ο Χριστός, αποκαλύπτει, αλλά και καθαρίζει από την αμαρτία. Μετά,
μας οδηγεί φέγγοντας τα μονοπάτια μας.
Το χρυσάφι έπρεπε να σφυρηλατηθεί, με το χέρι (Έξ.κε:31). Προκειμένου
ο Χριστός να γίνει φως για μας, έπρεπε πρώτα να χτυπηθεί από το χέρι του Θεού
για τις παραβάσεις μας (Ης.νγ:5). Παρόλα αυτά, τα άνθη φανέρωναν ανάσταση μετά
από τα παθήματα. Το ίδιο και οι άγιοι, θ’ ανθίσουν μετά από τις θλίψεις. Το
ζουλιγμένο άνθος δίνει το καλύτερο άρωμα (Ρωμ.η:18 Β’ Κορ.δ:17
Β’ Τιμ.β:12).
Η λυχνία, είναι ακόμα τύπος της εκκλησίας, που είναι τώρα το
φως του κόσμου (Εφες.ε:8). Στην Αποκ.α:20 ο Ιωάννης μας λέει ότι οι χρυσές
λυχνίες συμβολίζουν τις εκκλησίες και είδε τον Ιησού, με Αρχιερατική ενδυμασία
να περπατά ανάμεσα στις 7 χρυσές λυχνίες. Όπως το λάδι που έρεε μέσα στους
κλάδους πήγαινε στα φυτίλια κι έδινε το φως, έτσι και το χρίσμα του Αγίου
Πνεύματος είναι αυτό που κάνει το λαό του Θεού να λάμπει γι’ Αυτόν (Έξ.κζ:20 με
Α’ Κορ.ς:19 και Φιλιπ.α:20). Όπως το λάδι βγαίνει από τις συμπιεσμένες ελιές,
έτσι κι εμείς πρέπει να έχουμε ένα συντετριμμένο πνεύμα για να πάρουμε το έλαιο
του χρίσματος (Ης.ξς:2 νζ:15).
Στα Άγια δεν υπήρχε κανένα παράθυρο. Το μοναδικό φως μέσα σ’
αυτό το χώρο ήταν αυτό της επτάφωτης λυχνίας. Οι ιερείς έπρεπε να βαδίζουν σ’
αυτό το φως προκειμένου να υπηρετήσουν μέσα στα Άγια. Κανένας δεν μπορεί να
υπηρετήσει το λαό του Θεού με ανθρώπινη σοφία. Χρειάζεται η άνωθεν σοφία
(Ης.β:5 Α’ Ιωάν.α:7 Α’ Κορ.α:19-21).
Οι άρτοι της προθέσεως
Σ’ αυτούς τους άρτους βλέπουμε σε τύπο τον Κύριο Ιησού σαν
τον άρτο της ζωής. Ο Ιησούς, είπε πολύ καθαρά ότι το σώμα Του που θυσιάστηκε
για μας, ήταν ο αληθινός άρτος που ήρθε από τον ουρανό (Ιωάν.ς:50-51). Ονόμασε
τη σάρκα Του άρτο της ζωής και είπε ότι μόνο όσοι τρώνε τη σάρκα Του και πίνουν
το αίμα Του θα ζήσουν στον αιώνα (ς:54-56).
Σαν άρτος της ζωής, είναι η καθημερινή τροφή της ψυχής μας.
Στους Αριθ,δ:7 ονομάζεται «παντοτινός άρτος». Είναι προνόμιο για το Χριστιανό
να μπορεί να τρώει από το Χριστό κάθε μέρα κι έτσι ν’ αυξάνει στη χάρη. Πράξ.ιζ:11 Η εκκλησία στη Βέροια «εξέταζε
καθ’ ημέραν τας γραφάς». Ψαλμ.ξα:8
ξη:19 Τίποτα δεν πρέπει να παίρνει τη θέση της καθημερινής οικογενειακής
λατρείας. Ο Ιώβ εκτιμούσε τους λόγους του Κυρίου περισσότερο από την αναγκαία
τροφή για το σώμα του (κγ:12).
Η όλη διαδικασία για να γίνει το ψωμί, είναι ενδεικτική του
προσώπου και του έργου του Χριστού. Κατ’ αρχήν, ο σπόρος πρέπει να φυτευτεί στο
χώμα και να πεθάνει πριν μπορέσει να φέρει καρπό. Το στάρι πρέπει να συνθλιβεί
ανάμεσα στις πέτρες του μύλου και μετά η ζύμη πρέπει να ψηθεί στη φωτιά του
φούρνου. Ο Ιησούς, η θυσία μας, προετοιμάστηκε στη φωτιά μεγάλων δοκιμασιών.
Αυτός ήταν ο κόκκος του σταριού που θάφτηκε προκειμένου να φέρει το θερισμό των
αληθινών αγίων.
Οι άρτοι, πριν φαγωθούν από τους ιερείς, προσφερόταν πρώτα
στο Θεό. Τα δώδεκα καρβέλια ψωμιού παρέμεναν πάνω στο τραπέζι 7 μέρες πριν
φαγωθούν. Ήταν ανάγκη όμως να γίνει μία προσφορά που θα γινόταν δεκτή από το
Θεό, του οποίου ο άγιος νόμος είχε καταπατηθεί. Ο Θεός «είδε την ταλαιπωρία της
ψυχής του και ικανοποιήθηκε». Αφού οι απαιτήσεις του Άγιου Θεού ικανοποιήθηκαν,
μετά μπορούσε να γίνει πρόσφορος στον καθένα που θα Τον πλησίαζε. Αντί να
κοπιάζουμε για το ψωμί που δεν ικανοποιεί, μπορούμε να «γευόμεθα αυτό που είναι
αγαθό», μέχρι η ψυχή να «ευθρανθή εις το πάχος» (Ης.νε:2).
Το τραπέζι είναι σύμβολο της εκκλησίας. Σκοπός του δεν ήταν
να προβληθεί, αλλά να παρουσιάζει τον άρτο. Η εκκλησία πρέπει να φανερώνει το
Χριστό, τον άρτο της ζωής, στον κόσμο που χάνεται.
