Γένεση Κεφ.ζ Καθαρά και ακάθαρτα ζώα

 

Μια καινούρια οικονομία ξεκινάει, καθώς ο Νώε κι η οικογένειά του πατάνε το πόδι τους πάνω σε μια ανακαινισμένη γη, όπου έχουν γίνει μερικές αλλαγές.

Όταν η εκκλησία αρπαχτεί για να φυλαχτεί απ’ την κρίση του Θεού, θα επιστρέψει κι αυτή σε μια ανακαινισμένη γη και μια καινούρια οικονομία θα ξεκινήσει.

Όταν ο Νώε άφησε την κιβωτό, όλη η γη του ανήκε. Το ίδιο λέγεται και για μας ότι “οι πραείς θα κληρονομήσουν τη γη” (Ματθ.ε:5) κατά τη διάρκεια της Χιλιετηρίδας.

Μερικές απ’ τις αλλαγές που έχουν γίνει είναι:

·        Η διαθήκη του Θεού με το Νώε, να μην καταστρέψει ξανά τη γη με νερό.

·        Το ουράνιο τόξο δίνεται σαν σημείο αυτής της διαθήκης (Γεν.θ:13-15).

·        Από δω και στο εξής οι φονιάδες θα τιμωρούνται με το ίδιο τους το αίμα. Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν ίσχυε αυτό. Σύγκρινε το Γεν.θ:5-6 με το δ:15.

·        Τώρα ο άνθρωπος επιτρέπεται να φάει ζώα, αφού μέχρι τώρα η τροφή του αποτελείτο από χόρτα και φρούτα. Δες Γεν.α:29

Στο έβδομο κεφάλαιο της Γένεσης διαβάζουμε για τα “καθαρά” και “ακάθαρτα” ζώα.

Ο Νώε πρέπει να ήξερε ποια ζώα ήταν καθαρά και ποια ακάθαρτα αν και δεν τρώγανε ακόμα κρέας, γιατί ο Θεός του είπε να πάρει μαζί του στην κιβωτό, εφτά από κάθε καθαρό ζώο και δύο από κάθε ακάθαρτο.

Ήξερε ακόμα ότι απ’ τα καθαρά ζώα έπρεπε να προσφέρει θυσία στο Θεό, γιατί στη Γεν.η:20 διαβάζουμε ότι “έλαβε από παντός κτήνους καθαρού, και από παντός πτηνού καθαρού, και προσέφερεν ολοκαυτώματα επί του θυσιαστηρίου”.

Ωστόσο, στη Γεν.θ:3 όταν ο Θεός τους παραγγέλλει ότι μπορούν να τρώνε και ζώα, τους επιτρέπει να τρώνε και καθαρά και ακάθαρτα γιατί τους λέει: “παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις εσάς προς τροφήν, ως τον χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς”.

Αυτό έγινε πριν το νόμο περί καθαρών και ακαθάρτων που ο Θεός έδωσε στους Ισραηλίτες, αλλά η ερώτηση που αντιμετωπίζουμε είναι αν μπορούμε σήμερα να φάμε “παν κινούμενον”.

Υπάρχουν τρεις ερωτήσεις που χρειάζεται ν’ απαντηθούν Γραφικά, σχετικά με το νόμο των καθαρών και ακαθάρτων τροφών:

1) Σε ποιόν δόθηκε αυτός ο νόμος;

2) Για ποιο λόγο δόθηκε;

3) Για πόσο καιρό χρησίμευσε;

Πρώτα, αυτός ο νόμος δόθηκε στον Ισραήλ απ’ το Μωυσή, ποτέ δεν δόθηκε στους εθνικούς, ούτε στην εκκλησία (Λευιτ.ια:1-2).

Σχετικά με το λόγο για τον οποίο δόθηκε αυτός ο νόμος, υπάρχουν πολλές γνώμες. Η πιο δημοφιλής, ανάμεσα σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ισχύει και σήμερα, είναι ότι δόθηκε για να προστατεύσει την υγεία του λαού, αν και δεν υπάρχει κανένα εδάφιο που να υποστηρίζει αυτή τη θέση.

Ο Θεός πολύ καθαρά δηλώνει το λόγο που έδωσε αυτό το νόμο στον Ισραήλ στο Λευιτ.κ:22-26. Τα πρώτα 21 εδάφια περιγράφουν τις αμαρτίες που διέπρατταν τα ειδωλολατρικά έθνη. Μετά, προχωράει λέγοντας, “Θέλετε λοιπόν φυλάττει πάντα τα διατάγματά μου και πάσας τας κρίσεις μου και θέλετε κάμνει αυτά, δια να μη σας εξεμέση η γη, όπου εγώ σας φέρω δια να κατοικήσητε εν αυτή. Και δεν θέλετε περιπατεί κατά τα νόμιμα των εθνών, τα οποία εγώ εκδιώκω απ’ έμπροσθέν σας διότι πάντα ταύτα έπραξαν, όθεν εβδελύχθην αυτούς. Και είπα προς εσάς, Σεις θέλετε κληρονομήσει την γην αυτών......Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας, όστις σας απεχώρισα από των λαών. Δια τούτο θέλετε αποχωρίσει τα κτήνη τα καθαρά από των ακαθάρτων και τα πτηνά τα ακάθαρτα από των καθαρών και δεν θέλετε μιάνει τας ψυχάς σας με τα κτήνη, ή με τα πτηνά, ή με παν ό,τι έρπει επί της γής, τα οποία εγώ απεχώρισα εις εσάς ως ακάθαρτα. Και θέλετε είσθαι άγιοι εις εμέ διότι άγιος είμαι εγώ ο Κύριος και σας απεχώρισα από των λαών, διά να ήσθε εμού”.

Ο Θεός εδώ διατάσσει τον Ισραήλ να παραμείνει ξεχωρισμένος απ’ τα έθνη και σαν σημείο υπενθύμισης τους λέει να ξεχωρίσουν τα καθαρά απ’ τα ακάθαρτα ζώα.

Μερικοί αναρωτιούνται γιατί ο Θεός έδωσε στον Πέτρο την όραση με το σεντόνι μέσα στο οποίο βρισκόταν όλα τα είδη των ζώων, για να του δείξει ότι πρέπει να πάει στους εθνικούς. Η αλήθεια του πράγματος είναι, ότι ο Θεός έπρεπε να ξεκαθαρίσει στον Πέτρο το νόμο περί καθαρών και ακαθάρτων πριν μπορέσει να τον στείλει στους εθνικούς να κηρύξει το ευαγγέλιο, γιατί όσο ο Πέτρος ξεχώριζε τα “καθαρά” από τα “ακάθαρτα”, ήταν ένα σημείο γι’ αυτόν ότι έπρεπε να μένει αποχωρισμένος απ’ αυτούς.

Αλλά, ας δούμε πως εξελίχτηκαν τα πράγματα: Η Γραφή μας λέει ότι ο Πέτρος “θεωρεί τον ουρανόν ανεωγμένον”, για να σιγουρευτεί ότι η εξουσία να πάει στον Κορνήλιο είναι πραγματικά απ’ τον ουρανό. Ήταν ένα θείο φως που άλλαξε τα αισθήματά του και μια θεία δύναμη που τον οδήγησε. Το άνοιγμα του ουρανού σηματοδοτεί την αποκάλυψη “σεσιωπημένου” μέχρι τότε μυστηρίου (Ρωμ.ις:25).

Βλέπει λοιπόν το σεντόνι να κατεβαίνει, και μια φωνή τον διατάζει να χρησιμοποιήσει όλα αυτά που ο Θεός του έστειλε “Σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον και φάγε”, χωρίς να ξεχωρίσεις καθαρά από ακάθαρτα, πάρε ό,τι σου αρέσει.

Ο ξεχωρισμός των ζώων που έκανε ο νόμος είχε σκοπό να βάλει χώρισμα ανάμεσα στους Εβραίους και τους Εθνικούς, να μην μπορούν να καθίσουν να φάνε μαζί, εφόσον απαγορευόταν να φάνε ό,τι τρώνε οι Εθνικοί. Τώρα όμως που αυτή η απαγόρευση αναστέλλεται, επιτρεπόταν να κουβεντιάσουν με Εθνικό και να αισθάνονται άνετα μαζί του. Τώρα μπορούσαν να φάνε ότι τρώνε κι αυτοί, άρα μπορούσαν να συνφάγουν και να γίνουν φίλοι.

Ο Πέτρος όμως εμμένοντας στις αρχές του, δεν ήθελε με τίποτα ν’ ακούσει την πρόταση που του έγινε, αν και ήταν πεινασμένος. Τηρούσε ακόμα τέλεια αυτό το νόμο, αν κι είχαν περάσει οχτώ χρόνια απ’ την ημέρα της Πεντηκοστής. Γι’ αυτό, όταν ο Κύριος του έδειξε τ’ ακάθαρτα ζώα, αυτός διαμαρτυρήθηκε: “Μη γένοιτο Κύριε” (Πραξ.ι:14).

Αν και ήταν τόσο πεινασμένος που θα μπορούσε να φάει ακόμα και πέτρες, ο νόμος του Θεού ήταν ένας ισχυρότερος φραγμός που δεν θα τον έσπαγε με τίποτα. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και μ’ εμάς. Προσκολλήθηκε στο γραπτό λόγο, αν και άκουσε απ’ τον ουρανό ν’ ανακαλείται αυτός ο νόμος. Δεν ήξερε, αρχικά, αν αυτό το “Σφάξον και φάγε” ήταν μια δοκιμασία γι’ αυτόν και γι’ αυτό προσκολλάται στο βεβαιότερο λόγο, το γραπτό νόμο. Η απάντησή του λοιπόν ήταν σωστή και δικαιολογημένη: “Μη γένοιτο Κύριε”.

Δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε πειρασμούς να δοκιμάσουμε απαγορευμένους καρπούς, αλλά να τους απορρίπτουμε ανένδοτα.

Ο λόγος που ο Πέτρος απάντησε έτσι ήταν: “διότι ουδέποτε έφαγον ουδέν βέβηλον ή ακάθαρτον”. Μέχρι τώρα έχω κρατήσει την ακεραιότητά μου σ’ αυτό το θέμα και θέλω να την κρατήσω. Αν ο Θεός μέσα στη χάρη Του μας έχει διαφυλάξει μέχρι σήμερα από χοντρές αμαρτίες, αυτό πρέπει να το χρησιμοποιούμε σαν επιχείρημα για τον εαυτό μας ώστε ν’ απέχουμε από παντός είδους κακό.

Τόσο αυστηροί ήταν οι ευσεβείς Εβραίοι σ’ αυτό το θέμα, που τα εφτά αδέλφια, αυτοί οι θαυμαστοί μάρτυρες την εποχή του Αντίοχου, προτίμησαν να πεθάνουν με μαρτυρικό θάνατο παρά να φάνε χοιρινό κρέας επειδή ήταν απαγορευμένο απ’ το νόμο. Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Πέτρος λέει με τόση ικανοποίηση, έχοντας τη συνείδησή του να συμμαρτυρεί γι’ αυτό, ότι ποτέ δεν ικανοποίησε την πείνα του με απαγορευμένη τροφή.

 

Τότε ακούστηκε η φωνή του Θεού, πάλι απ’ τον ουρανό, ανακαλώντας το νόμο: “Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα”. Ο Νομοθέτης, μπορεί ν’ αλλάξει το νόμο όποτε θέλει και να επαναφέρει το πράγμα στην αρχική του κατάσταση.

Ο Θεός, για κάποιο λόγο που είχε να κάνει με την Παλαιά Διαθήκη, είχε διατάξει τους Εβραίους να μην τρώνε κάποια κρέατα και όσο διαρκούσε αυτή η οικονομία, αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να υπακούουν.

Τώρα όμως, για κάποιο λόγο που έχει να κάνει με την οικονομία της Καινής Διαθήκης, ο Θεός ανακάλεσε αυτό τον περιορισμό καθαρίζοντας αυτά που μέχρι πριν ήταν ακάθαρτα.

Εμείς τώρα, πρέπει να κάνουμε χρήση της καινούριας εντολής και να μένουμε σταθεροί εν τη ελευθερία με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός και μη υποβληθούμε πάλιν εις ζυγόν δουλείας (Γαλ.ε:1).

Να μην λέμε βέβηλο ή ακάθαρτο αυτό που ο Θεός έχει καθαρίσει. Είναι χάρις, ότι με το ευαγγέλιο του Χριστού ελευθερωθήκαμε από τη διάκριση των τροφών που είχε καθιερωθεί με το νόμο του Μωυσή, ώστε τώρα παν κτίσμα Θεού είναι καλόν, και ουδέν απορρίψιμον (Α’ Τιμ.δ:4).

Όχι επειδή μπορούμε να τρώμε χοιρινό, λαγό, κουνέλι ή ό,τι άλλο ικανοποιεί το στομάχι μας, αλλά πρώτιστα γιατί η συνείδησή μας ελευθερώθηκε από ένα ζυγό πραγμάτων τέτοιας φύσης, ώστε να μπορούμε να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν με σέβας και με ευλάβειαν (Εβρ.ιβ:28). Όσοι διατάζουν αποχή από ορισμένα είδη κρεάτων, συνεχίζουν να ονομάζουν βέβηλο και ακάθαρτο κάτι που ο Θεός καθάρισε.

Ο Πέτρος μας μιλάει για το μάθημα που πήρε απ’ αυτή την όραση στο εδάφιο 28: “Και είπε προς αυτούς, Σείς εξεύρετε ότι είναι ασυγχώρητον εις άνθρωπον Ιουδαίον να συναναστρέφηται ή να πλησιάζει εις αλλόφυλον. Ο Θεός όμως έδειξεν εις εμέ (με τον καθαρισμό των ακάθαρτων ζώων) να μη λέγω μηδένα άνθρωπον βέβηλον ή ακάθαρτον”.

Σ’ αυτό το εδάφιο βλέπουμε ότι ο ίδιος ο Πέτρος συνδέει τον αποχωρισμό των Ιουδαίων απ’ τους εθνικούς με το νόμο των καθαρών και ακάθαρτων τροφών.

Αφού έμαθε ότι τα ζώα που καταλογιζόταν σαν ακάθαρτα απ’ το νόμο δεν έπρεπε να συνεχίσουν να ονομάζονται “βέβηλα”, δεν είχε μείνει πια κανένα σημείο που να του θυμίζει αυτό το ξεχώρισμα απ’ τους Εθνικούς κι έτσι ευχαρίστως πήγε στο σπίτι του Κορνήλιου για να κηρύξει το ευαγγέλιο. Γι’ αυτό, ο Πέτρος επιπλήχθηκε απ’ τους Εβραίους, οι οποίοι δεν είχαν ακόμα την αλήθεια επί του θέματος, αλλά όταν τους περιέγραψε την όραση που είδε και πώς το Άγιο Πνεύμα συμμαρτύρησε σ’ αυτή την αλήθεια βαπτίζοντας τους Εθνικούς, κατάλαβαν, το δέχτηκαν και δόξασαν το Θεό λέγοντας: “Και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν” (Πραξ.ια:18).

Για πόσο καιρό εξυπηρετούσε αυτός ο νόμος;  Αυτό μπορεί ν’ απαντηθεί καλλίτερα με μια άλλη ερώτηση - Πότε καταργήθηκε η έχθρα ανάμεσα στους Εβραίους και τους Εθνικούς;

Στην Εφεσ.β:13-15 διαβάζουμε ότι αυτό έγινε πάνω στο σταυρό. Το εδάφιο 16 υπερτονίζει αυτή την αλήθεια λέγοντας: “και να συνδιαλλάξη αμφοτέρους εις εν σώμα προς τον Θεόν δια του σταυρού, θανατώσας δι’ αυτού την έχθραν”.

Στους Εβρ.θ:10 ο Παύλος λέει ότι κάποιες σαρκικές διατάξεις όπως φαγητά, ποτά και διάφορα πλυσίματα, είχαν διαταχθεί “μέχρι καιρού διορθώσεως”.

Στις Πραξ.ιε διαβάζουμε για το συνέδριο των αποστόλων που έγινε στην Ιερουσαλήμ για ν’ αποφασιστεί ποια μέρη του νόμου έπρεπε να κρατά η εκκλησία, επειδή τώρα είχαν προστεθεί πολλοί εθνικοί. Διάβασε προσεκτικά τα πρώτα 29 εδάφια αυτού του κεφαλαίου. Η περιτομή και οι τροφές θα πρέπει να ήταν σημεία ερωτήσεων απ’ ότι φαίνεται απ’ τις αποφάσεις που πήραν. Στο τέλος αυτής της συνόδου, η απόφαση δόθηκε απ’ τον Ιάκωβο. Πραξ.ιε:28-29.

“Να απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων και από της πορνείας” (Πραξ.ιε:20).

Και τα δύο είναι αμαρτίες από τις οποίες πρέπει ν’ απέχει κανείς, όμως γράφοντας ιδιαίτερα στους Εθνικούς γι’ αυτές και τονίζοντας ότι πρέπει να απέχουν, θα ικανοποιούσαν τους Εβραίους οι οποίοι ήταν πολύ ζηλωτές σ’ αυτά τα θέματα για όσους επέστρεφαν απ’ τα Έθνη. Βλέπουμε την έμφαση που έδωσαν οι απόστολοι αργότερα, πρώτα στα μιάσματα των ειδώλων, Α’ Κορ.ι:14....  Β’ Κορ.ς:14.... και μετά στην πορνεία και κάθε ακαθαρσία Α΄ Κορ.ς:9-15  Εφεσ.ε:3...

Οι Εβραίοι μάλλον νόμιζαν ότι οι εθνικοί, ακόμα και μετά την αναγέννησή τους, επιδιδόταν ελεύθερα σ’ αυτές τις αμαρτίες κι ο απόστολος των εθνών εθελοτυφλούσε. Τώρα, για να προλάβει ώστε να αποφευχθούν τέτοιες σκέψεις και να μην δώσει τόπο σ’ αυτή τη διαβολή, ο Ιάκωβος συμβουλεύει, μαζί με τις υποδείξεις του ποιμένα κάθε εκκλησίας, για ν’ ακουστεί κι απ’ το δικό τους στόμα, ότι πρέπει ν’ αποφεύγουν τα μιάσματα των ειδώλων και την πορνεία.

“και του πνικτού και του αίματος”

Ο Θεός είχε εκφραστεί γι’ αυτά πριν το νόμο, στο Νώε (Γεν.θ:4). Στους Εβραίους δεν άρεσε καθόλου η ελευθερία με την οποία ορισμένοι έπιναν αίμα ή έτρωγαν ζώο χωρίς να χυθεί το αίμα του (περιστέρι, λαγός).

Εξηγεί λοιπόν ο Ιάκωβος, ότι δίνει αυτές τις συμβουλές, επειδή χρειάζεται σεβασμός και κατανόηση προς τους Εβραίους. Είχαν συνηθίσει τόσο πολύ καιρό στις ιεροπρεπείς διατάξεις του τελετουργικού νόμου, αφού είχαν γεννηθεί μαζί του, που δεν τους ήταν εύκολο να ξεφύγουν τώρα απ’ αυτές,

“Διότι ο Μωυσής από γενεάς αρχαίας έχει εν πάση πόλει τους κηρύττοντας αυτόν εν ταις συναγωγαίς, αναγινωσκόμενος κατά πάν σάββατον”

Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε που τρέφουν τόσο σεβασμό στο νόμο, γιατί εκτός του ότι είναι απόλυτα σίγουροι ότι ο Θεός είχε μιλήσει στο Μωυσή, ο νόμος του Μωυσή κηρύττεται ακόμα στις συναγωγές τους κάθε Σάββατο και καλούνται να ενθυμούνται το νόμο του Μωυσή (Μαλαχ.δ:4).

Από παιδιά είχαν μάθει να σέβονται αυτό το νόμο και η παρακολούθηση της ανάγνωσης και της διδασκαλίας ήταν ένα μέρος της ζωής τους. Μπορεί εμάς το ευαγγέλιο να μας ελευθέρωσε από κάποια πράγματα, αλλά αυτοί δυσκολεύονται ακόμα ν’ αποκολληθούν απ’ αυτά. Χρειάζεται να τους δώσουμε χρόνο, να κάνουμε το μισό δρόμο.

Βλέπουμε εδώ τον απόστολο Ιάκωβο να έχει ένα πνεύμα μετριοπάθειας, προσέχοντας να μην προσβάλει ούτε τους Εβραίους, ούτε τους Εθνικούς.

Στους Ρωμ.ιδ ο Παύλος διδάσκει τη στάση της ανεκτικότητας ανάμεσα στο λαό του Θεού σχετικά μ’ αυτή την ερώτηση. Στο τρίτο εδάφιο λέει ότι ο Θεός δεν προσδέχεται κάποιον απ’ το αν τρώει ή δεν τρώει κάτι. Εξηγεί τη δική του θέση πάνω στο θέμα στο εδ.14 λέγοντας ότι είναι πεπεισμένος εν Χριστώ Ιησού ότι τίποτα από δικού του δεν είναι ακάθαρτο, αλλά είναι η ανθρώπινη σκέψη που θεωρεί κάποια πράγματα ακάθαρτα ή όχι. (Κολ.β:16-17 & 20-23  Μαρκ.ζ:18-19  Α’ Τιμ.δ:3-5).