Η ΠΡΟΫΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Εφεσ.α:3-5 Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια διά Χριστού, καθώς εξέλεξεν ημάς δι' αυτού προ καταβολής κόσμου, διά να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού διά της αγάπης, προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν διά Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού

Εφεσ.α:4 καθώς εξέλεξεν ημάς δι' αυτού προ καταβολής κόσμου, διά να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού διά της αγάπης,

Β’ Τιμ.α:9 όστις έσωσεν ημάς και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν και χάριν, την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων,

Εδώ παρατηρούμε ότι ο Θεός μας εξέλεξε και μας προόρισε εις υιοθεσία δια του Χριστού πριν ακόμη υπάρξουμε, διότι λέει «προ καταβολής κόσμου», δηλαδή πριν γίνει ο κόσμος. Κατά συνέπεια, η ύπαρξή μας, δεν έχει την αφετηρία της στη σαρκική γέννησή μας εδώ στη γη, αλλά μέσα στον εαυτό του Πατέρα, μέσα στο Λόγο Του, στο θέλημα Του. Αυτό είναι απλό να το καταλάβουμε αφού γνωρίζουμε ότι ό Θεός είναι Παντογνώστης και γνωρίζει όχι μόνον το παρελθόν και το παρόν, αλλά και το μέλλον. Έχει την ικανότητα της πρόγνωσης και με βάση αυτή, ο Θεός πρώτα μας είδε μέσα Του, μας προγνώρισε, και στη συνέχεια μας προόρισε να είμαστε παιδιά Του αγορασμένα με τη θυσία του Υιού Του. Με αυτή την έννοια υπήρξαμε μέσα στον εαυτό του Θεού πριν γεννηθούμε στη γη. Ο απ. Παύλος λέει σχετικά με αυτή την αλήθεια:

Ρωμ.η:28-29 Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού· διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών·

Β’ Τιμ.α:9 τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καὶ καλέσαντος κλήσει ἁγίᾳ, οὐ κατὰ τὰ ἔργα ἡμῶν ἀλλὰ κατὰ ἰδίαν πρόθεσιν καὶ χάριν, τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πρὸ χρόνων αἰωνίων,

Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι ο Κύριος έχει αυτή τη δύναμη και ότι η αρχή του ανθρώπινου γένους δεν έγινε στην Εδέμ, αλλά μέσα στον εαυτό του Θεού, στην πρόγνωσή Του, στο Λόγο Του, στην ευδοκία Του θελήματος Του. Αυτή είναι η «πνευματική γέννηση ή αρχή» του ανθρώπου και μάλιστα των αγίων του Θεού.

Με την ίδια έννοια ο λόγος του Θεού αναφέρεται στην «πνευματική» γέννηση του Υιού, η οποία προηγείται κάθε άλλης μέσα στο θέλημα του Θεού. Για παράδειγμα ο απ. Πέτρος λέει:

Α’ Πέτρ.α:18-20 εἰδότες ὅτι οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίῳ ἢ χρυσίῳ, ἐλυτρώθητε ἐκ τῆς ματαίας ὑμῶν ἀναστροφῆς πατροπαραδότου. ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς κόσμου φανερωθέντος δὲ ἐπ' ἐσχάτου τῶν χρόνων δι' ὑμᾶς.

Ο Χριστός ήταν προγνωρισμένος από τον Πατέρα, πριν γεννηθεί στη γη. Υπήρχε δηλαδή μέσα στο Θεό, σαν ο άμωμος και άσπιλος Αμνός, που θα εσφάζετο για τη λύτρωση των αγίων, όπως υπήρχαν και όλοι οι άγιοι. Η πρόγνωση αυτή έλαβε χώρα πριν από τον θεμελίωση του κόσμου μέσα στην ύπαρξη του Πατέρα, μέσα στο άγιο και ευλογημένο θέλημά Του. Να λοιπόν οι δύο έννοιες της γέννησης του Χριστού, μία πνευματική μέσα στο Λόγο του Πατέρα και η άλλη, η φυσική, η εν χρόνω, πάνω στη γη, όταν πράγματι ο Υιός εξήλθε εκ του Πατρός και γεννήθηκε διά της παρθένου Μαρίας.

Στις Πράξεις ο απ. Πέτρος φανερώνει περισσότερα για την αλήθεια αυτή λέγοντας:

Πράξ.β:22-23 Ἄνδρες Ἰσραηλῖται, ἀκούσατε τοὺς λόγους τούτους· Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον, ἄνδρα ἀποδεδειγμένον ἀπὸ τοῦ θεοῦ εἰς ὑμᾶς δυνάμεσιν καὶ τέρασιν καὶ σημείοις οἷς ἐποίησεν δι' αὐτοῦ ὁ θεὸς ἐν μέσῳ ὑμῶν καθὼς αὐτοὶ οἴδατε, τούτον τῇ ὡρισμένῃ βουλῇ καὶ προγνώσει τοῦ θεοῦ ἔκδοτον διὰ χειρὸς ἀνόμων προσπήξαντες ἀνείλατε,

Να πάλι η «βουλή» και «η πρόγνωση» του Θεού, που μέσα σ' αυτήν έλαβε χώρα, η παράδοση του Χριστού στα χέρια των ανόμων και η σταύρωση Του πριν ακόμη γίνουν στην πραγματικότητα (εν χρόνω). Είναι λοιπόν φανερό, ότι κάθε τι είχε και έχει σχέση με το Χριστό και τους αγίους και γενικά με όλη την κτίση, έλαβε χώρα πρώτα μέσα στον λόγο του Θεού διά μέσου της πρόγνωσής Του και μετά εξήλθε το κάθε τι στον καιρό του σύμφωνα με το πάνσοφο και άγιο θέλημά Του. Ο απ. Παύλος λέει σχετικά με αυτή την αλήθεια:

Εφεσ.α:3-5 Εὐλογητὸς ὁ θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ, καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς κόσμοῦ εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους κατενώπιον αὐτοῦ ἐν ἀγάπῃ, προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτὸν κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ.

Μας εξέλεξε λοιπόν διά του Χριστού, μέσα στον νου Του, στην καρδιά Του, πριν ακόμη υπάρξει ο κόσμος, μας προόρισε σε υιοθεσία, να είμαστε άγιοι και άμωμοι ενώπιον Του διά της αγάπης και όλα αυτά έλαβαν χώρα μέσα στη βουλή Του, στην έδρα του λόγου και της σοφίας σαν ευδοκία την οποία «προέθετο εν εαυτώ». Όλα έγιναν πρώτα μέσα στον Πατέρα και μετά εξήλθαν, και έτσι έγινε με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Πρώτα γεννήθηκε μέσα στον Θεό και μετά εξήλθε, με τη φυσιολογική γέννησή Του από τον Πατέρα, για να σώσει τον κόσμο.

Αυτό που πρέπει να διευκρινίσουμε τώρα, είναι ότι οι άγιες Γραφές δεν μιλούν για γέννηση «Θεού», ή γέννηση «Θεού Υιού», αλλά για τη γέννηση του Υιού του Θεού, σαν άνθρωπος! Είδαμε ότι ο Θεός είναι Εις, και εξ ορισμού αγέννητος, αιώνιος, άναρχος και άπειρος. Ενώ η λέξη «Υιός» πάλι εξ ορισμού, απαιτεί γέννηση, κάποια αφετηρία, κάποιου είδους αρχή από κάποιον άλλο και κατά συνέπεια κατωτερότητα όσον αφορά στην αρχαιότητα, στη θέση και στην εξουσία. Αυτά τα βλέπουμε έκδηλα στον Υιό του Θεού, ο Οποίος πάντοτε υποτάσσεται στο θέλημα του Πατέρα, μας λέει ότι η παντογνωσία ανήκει στον Πατέρα και ότι ο Πατέρας είναι Θεός του Ίδιου.

Είναι λοιπόν φανερό ότι ο Υιός που γεννήθηκε, είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Όσο όμως αφορά στη θεϊκή Του φύση, είναι η μία και μόνη που κατοικεί μόνον μέσα σ' Αυτόν, η φύση του Πατέρα Θεού. Έτσι ο λόγος του Θεού, άλλοτε βλέπει την ανθρώπινή Του φύση και άλλοτε τη θεϊκή, ταυτίζοντάς Τον πάντοτε με τον Πατέρα, τον Ένα και μόνο Θεό.

Είναι πραγματικά παράλογο να πιστεύει κανείς ότι ο Θεός γέννησε άλλο Θεό, γιατί τότε γλιστράμε στην πολυθεΐα και συνάμα στην ειδωλολατρία. Εκτός αυτού, θα σήμαινε ότι ο Ένας Θεός, ο Πατέρας, δεν ήταν παντοδύναμος και ικανός αφ' Εαυτού να πετύχει τη σωτηρία του ανθρώπου και χρειαζόταν τη βοήθεια ενός δευτέρου και στη συνέχεια ενός τρίτου «θεϊκού» προσώπου. Αντίθετα ο λόγος Του μας λέει ότι ο Θεός Πατέρας είναι το πλήρωμα. Αυτός πληροί τα πάντα, όλα υπάρχουν και συντηρούνται δι' Αυτού, είναι πλήρης στη φύση Του και τέλειος. Δεν χρειάζεται συμπλήρωμα από κανέναν. Αυτό όμως που ο Θεός χρειαζόταν για να φέρει το σχέδιο Του εις πέρας, ήταν ο Μεσίτης, το μέσο εξαγοράς του ανθρώπου από την αμαρτία, δηλαδή τον Αμνό, τον άνθρωπο Χριστό Ιησού και Αυτόν γέννησε.

Με αυτά υπ’ όψη, μπορούμε να δούμε εκτενέστερα την «πνευματική προαιώνια ύπαρξη» του Υιού μέσα στον Πατέρα Θεό. Ο Κύριος μας δεν ήταν μια τυχαία ύπαρξη, ούτε το υποκατάστατο κάποιου αγγέλου που απέτυχε στην αποστολή Του, αλλά η αφετηρία όλης της υπόλοιπης κτίσης και το μέσο δια του οποίου τα πάντα έγιναν.

Είναι η φανέρωση του Θεού στον κόσμο, τόσο πριν όσο και μετά τη γέννησή Του. Πριν γεννηθεί, ήταν ο Λόγος του Πατέρα που έκανε τα πάντα, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός σαν Δημιουργός των πάντων, μετά που γεννήθηκε ήταν ο Λόγος που έγινε σαρξ, δηλαδή άνθρωπος. Έγινε η ορατή εικόνα του αόρατου Θεού, η φανέρωσή Του σ' εμάς.