Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ο Θεός έχει μόνο μία θεία φύση, μία ουσία που είναι αδιαίρετη, δεν μπορεί να διαχωριστεί σε πολλαπλότητα προσώπων. 

Αν υπάρχει μόνο ένας Θεός, και ο Θεός είναι ο Πατέρας (Μαλαχ.β:10), και αν ο Ιησούς είναι Θεός, τότε προκύπτει λογικά ότι ο Ιησούς είναι ο Πατέρας. 

Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να δούμε τον Ιησού σαν Θεό, παρά μόνο αν Τον δούμε σαν τον Πατέρα (Α’ Κορ.η:6). Όταν κάποιος αρνείται ότι ο Ιησούς είναι ο Πατέρας, είναι σαν να αρνείται την θεότητά Του!

Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Γιάχβε είχε αποκαλύψει το σχέδιό Του να εμφανιστεί με ανθρώπινη μορφή, και εκπλήρωσε αυτές τις γραφές με τον ερχομό Του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού (Ης.θ:6, μ:3-9, λε:4-6, Λουκ.ζ:22).

 

Οι τέσσερεις πτυχές της σωτηρίας (3)

 

Αγιασμός

 

Αγιασμός κυριολεκτικά σημαίνει ξεχώρισμα. Στο θέμα μας, σημαίνει αποχωρισμός από την αμαρτία και αφιέρωση στον Θεό. Αγιασμός είναι η διαδικασία να γίνει κανείς δίκαιος – ουσιαστικά σαν τον Χριστό.

Κατά την αναγέννηση ο Θεός μας αγιάζει (Α΄Κορ.ς:11), αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή της όλης διαδικασίας. Ο Θεός συνεχίζει να εργάζεται στην ζωή μας για να μας τελειοποιήσει και να μας κάνει άγιους. Η Γραφή διδάσκει ότι μπορούμε να πετύχουμε την ωριμότητα σ’ αυτή τη ζωή (Β΄Κορ.γ:18, ζ:1,  Εφες.δ:11-15, Β΄πέτρ.γ:18). Αυτό δεν σημαίνει απόλυτη αναμάρτητη τελειότητα όπως το παράδειγμα του Ιησού, αλλά μια σχετική τελειότητα, εφόσον η αμαρτωλή φύση και η πιθανότητα να αμαρτήσει κανείς παραμένουν μέσα στον άνθρωπο.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

Beautiful Relaxing Hymns, Peaceful Instrumental Music, "Thursday Morning...

 

Κήρυγμα

ΕΔΑΦΙΑ ΛΑΘΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΑ

 

Ης.θ:6 Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης.

Το δώρο και ο δωρητής δεν είναι αναφορές σε ξεχωριστά και διακριτά πρόσωπα στην θεότητα, όπως κάποιοι υπονοούν, αλλά αναφορά στην διπλή φύση του Χριστού.

Ως προς την θεότητά Του είναι «Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος (αιώνιος Πατέρας στο Εβραϊκό), και είναι ο δωρητής του δώρου. Υπάρχουν μήπως δύο ισχυροί θεοί; Υπάρχει ισχυρός Θεός έξω από τον Ιησού; Ως προς την ανθρώπινη φύση Του, είναι το παιδί που γεννήθηκε και ο γιος που δόθηκε, και είναι το δώρο.

Οι όροι «παιδί» και «γιος» αναφέρονται στην φανέρωση του ισχυρού Θεού και αιώνιου Πατέρα εν σαρκί. Ο Ιησούς είναι ο Θεός και άνθρωπος, ο δωρητής και το δώρο. Αυτός είναι ο ισχυρός Θεός και ο αιώνιος Πατέρας εν Υιώ (Ιωάν.ιδ:10).

 

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙΣ

Είναι δεδομένο ότι προτιμούμε την ευχαρίστηση και όχι τον πόνο, και συνήθως αναζητούμε τον πιο εύκολο δρόμο με τη λιγότερη αντίσταση. Αλλά, σε αντίθεση μ’ εμάς, ο Θεός βλέπει την ζωή μας από την πλεονεκτική οπτική της αιωνιότητας, και έτσι το πρωταρχικό μέλημά Του δεν είναι η άνεσή μας, αλλά το πώς θα μοιάσουμε περισσότερο στην εικόνα του Γιου Του.

Πόσο αποτελεσματικός πιστεύετε ότι θα ήταν ένας στρατός που εκπαιδεύτηκε σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων; Πόσο αξιόπιστος θα ήταν ένας σπουδαστής που δεν πέρασε ποτέ ούτε μία εξέταση; Πόσο θα μπορούσε να αντέξει ένας πυγμάχος μέσα στο ρινγκ εάν η εκπαίδευσή του περιλάμβανε μόνο μαξιλαροπόλεμο;

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

Το θέμα είναι τα πρόσωπα στην θεότητα και όχι κατά πόσον οι όροι πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα αναφέρονται μαζί. Όπως φαίνεται παρακάτω, αυτοί οι όροι δεν προσδιορίζουν τρία διαφορετικά πρόσωπα στην θεότητα, αλλά δείχνουν τους διαφορετικούς ρόλους, ή λειτουργήματα, μέσω των οποίων ο ένας Θεός λειτουργεί και αποκαλύπτει τον εαυτό Του. Η πίστη σε ξεχωριστά και διακριτά πρόσωπα είναι σε άμεση σύγκρουση με τις Γραφές.

Πράξ.ι:38 πως ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού·

Εδώ μας διδάσκει πάλι την διπλή φύση του Ιησού Χριστού. Είναι απλά άλλη μια γραφή που διακρίνει την θεότητα του Χριστού, από την ανθρώπινη φύση Του και όχι ξεχωριστά και διακριτά πρόσωπα στην θεότητα.

 

Οι τέσσερεις πτυχές της σωτηρίας (2)

 

Υιοθεσία

 

Υιοθεσία είναι η πράξη της εκλογής και της τοποθέτησης ενός παιδιού σε σπίτι. Η αναγέννηση δηλώνει ότι είμαστε παιδιά του Θεού εξαιτίας μιας νέας, πνευματικής γέννας. Η υιοθεσία σημαίνει ότι ενηλικιωνό­μαστε σαν παιδιά του Θεού και γινόμαστε κληρονόμοι μετά από συνει­δητή εκλογή Του. Η υιοθεσία λοιπόν, αναφέρεται στην θέση μας σαν παιδιά του Θεού με όλα τα δικαιώματα που απορρέουν απ’ αυτή την θέση.

Στην Γαλ.δ:1-7 ο απόστολος Παύλος αντιπαραβάλλει την ζωή κάτω από τον Νόμο, πριν τον Χριστό και την ζωή του Πνεύματος μετά τον Χριστό. Πριν τον θάνατο του Χριστού, «υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεθα δεδουλω­μένοι».

Ο λαός του Θεού ήταν υποταγμένος στον Νόμο, όπως ένα παιδί που δεν έχει φτάσει στην ηλικία της ωριμότητας ζει υπό τον έλεγχο οι­κονόμων και επιτρόπων. Μετά το απολυτρωτικό έργο του Χριστού, τα παιδιά του Θεού ενηλικιώθηκαν, πήραν το Πνεύμα του Χριστού και έγι­ναν δικαιούχοι της κληρονομιάς που ο Θεός είχε από ανέκαθεν σχεδιά­σει γι’ αυτούς. Ο Παύλος χρησιμοποιεί την λέξη «υιοθεσία» για να πε­ριγράψει αυτή την αλλαγή θέσης, εφόσον η υιοθεσία απονέμει σ’ ένα άτομο δικαιώματα και προνόμια που δεν είχε απολαύσει ποτέ πριν.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Διπλή φύση

 

Ιωάν.κ:17 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Μη μου άπτου· διότι δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα μου. Αλλ' ύπαγε προς τους αδελφούς μου και ειπέ προς αυτούς· Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας.

Είναι μια αναφορά στην ανθρώπινη φύση του Ιησού επειδή είπε στη Μαρία, «ύπαγε προς τους αδελφούς μου». Ο Χριστός, σαν άνθρωπος, είναι αδελφός μας (Εβρ.β:11-13). Αυτό δεν αποδεικνύει ότι ο Ιησούς δεν ήταν πλέον ο Πατέρας, άλλα ότι μιλούσε σαν άνθρωπος. Ένας νεκρός Θεός αναστήθηκε και αναλήφθηκε σ’ έναν άλλο Θεό;

Ιωάν.η:16 Αλλά και εάν εγώ κρίνω, η κρίσις η εμή είναι αληθής, διότι μόνος δεν είμαι, αλλ' εγώ και ο Πατήρ ο πέμψας με.

Οι τριαδικοί χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να πουν ότι ο Πατέρας ήταν μαζί με τον Χριστό σαν ένα άλλο ξεχωριστό πρόσωπο. Ο Ιησούς, σαν μέλος της θεότητας, δεν είχε σωστή κρίση;

Κήρυγμα

 

Οι τέσσερεις πτυχές της σωτηρίας (1)

«Και τοιούτοι υπήρχετέ τινες· αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού και διά του Πνεύματος του Θεού ημών» (Α΄Κορ.ς:11).

 

Η σωτηρία που προμηθεύει ο Θεός θα θεραπεύσει κάθε πρόβλημα που δημιούργησε η αμαρτία. Επιτέλους, θα αποκατασταθεί κάθε τι που έχασε ο Αδάμ και όχι μόνο (Ρωμ.ε:15-21) και θα μας κάνει ξανά «συμ­μόρφους της εικόνος του Υιού αυτού» (Ρωμ.η:29, Α΄Ιωάν.γ:2).

Αυτό το κεφάλαιο πραγματεύεται τις τέσσερεις βασικές πτυχές της σω­τηρίας: τη δικαίωση, την αναγέννηση, την υιοθεσία και τον αγιασμό.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Ερωτήματα προς τριαδικούς

 

1. Αν το δόγμα της τριαδικότητας είναι το πιο σημαντικό δόγμα της χριστιανοσύνης όπως πολλοί θεολόγοι θεωρούν, δεν βρίσκετε ότι είναι αρκετά ύποπτο το γεγονός ότι ούτε ο Ιησούς, ούτε κάποιος απόστολος ή συγγραφέας της Καινής Διαθήκης, ούτε καν επιχειρεί να διευκρινίσει το πιο σπουδαίο δόγμα της χριστιανοσύνης;

2. Με δεδομένο ότι η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο μέσω του οποίου ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του στην ανθρωπότητα, είναι το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου αυτού και γίνεται αναφορά σε Αυτόν χιλιάδες φορές, δεν βρίσκετε ότι είναι αρκετά ύποπτο ότι δεν μπορεί κανείς να βρει ούτε μια ξεκάθαρη, μη αμφισβητούμενη αναφορά, σε ένα Θεό τριών προσώπων σε όλη την Αγία Γραφή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί ένα τριαδικό Θεό όπου γίνεται αναφορά περί Θεού;

Μήπως αυτός ο τριαδικός θεός ντρέπεται ή διστάζει να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα; Ή μήπως θέλει εμείς να ψάξουμε να βρούμε την ταυτότητά του; Ή μήπως ο τριαδικός θεός ξέχασε να αναφέρει αυτό το πολύ σημαντικό στοιχείο της ταυτότητάς του; Ή μήπως αυτός ο τριαδικός θεός θεώρησε ότι η τριαδικότητά του δεν ήταν κάτι σημαντικό ώστε να το αναφέρει;

Κήρυγμα

 

Υπάρχουν εξαιρέσεις; (8)

 

Βαθμοί τιμωρίας.

 

Η Βίβλος αναφέρει ότι οι αμαρτωλοί θα υποφέρουν με διάφορους βαθμούς τιμωρίας, ανάλογα με την γνώση και τις ευκαιρίες που είχαν στην γη.

Ωστόσο, αυτό δεν μικραίνει το γεγονός της τιμωρίας που θα γευτούν όλοι οι αμαρτωλοί, ή το μεγαλείο της σωτηρίας που έχασαν. Μας βοηθά όμως να καταλάβουμε λίγο καλύτερα την δικαιοσύνη του Θεού, και μας ενθαρρύνει να μην κάνουμε εξαιρέσεις στο ευαγγέλιο εξαιτίας συμπάθειας προς αυτούς που φαίνεται ότι τους αξίζει λιγότερη τιμωρία απ’ ότι σε άλλους.

Ο Θεός θα αξιολογήσει δίκαια τον βαθμό ευθύνης κάθε αμαρτωλού και θα απονείμει ανάλογα την τιμωρία. Η Βίβλος δεν εξηγεί ακριβώς πως ο Θεός θα εφαρμόσει αυτή την αρχή, αλλά τα παρακάτω εδάφια μας διδάσκουν ότι έτσι θα γίνει:

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Δεν υπάρχουν!!!

 

Κανένας τριαδικός δεν μπορεί να βρει στη Γραφή, ότι ο Θεός είναι τρεις!

Αντίθετα βρίσκεται ότι ο Θεός είναι ΕΙΣ: (Μάρκ.ιβ:29, Δευτ.ς:4, Α’ Κορ.η:6 και άλλα πολλά).

Κανένας τριαδικός δεν μπορεί να βρει στη Γραφή την λέξη «πρόσωπα» του Θεού.

Αντίθετα, πάρα πολλές φορές, η Γραφή μας μιλάει για το πρόσωπο του Θεού: (Γέν.γ:8, Έξοδ.λγ:29, Ψαλμ.ις:11, Θρην.γ:35, Ζαχ.ζ:2, Β’ Θεσ.α:19, Εβρ.θ:24, Α’ Πέτρ.γ:12 και άλλα πολλά).

Κήρυγμα

 

Υπάρχουν εξαιρέσεις; (7)

 

Μια υποδεέστερη νέα γέννηση.

 

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορεί κανείς να αναγεννηθεί, χωρίς να συμμορφωθεί απόλυτα με το αποστολικό πρότυπο. Για να υποστηρίξουν αυτή την θέση, αναφέρονται σε παραδείγματα που ο Θεός έσωσε ανθρώπους μέσα στο σχέδιό Του για τις μέρες τους, αλλά με ένα ασυνήθιστο και απρόσμενο τρόπο.

Παραδείγματα από την Π.Δ. είναι της Ιεριχούς, του Βαλαάμ και της Νινευή. Επίσης, ο ληστής πάνω στο σταυρό σώθηκε κάτω από το Νόμο, αλλά με τον Ιησού να είναι ιερέας και θυσία γι’ αυτόν.

Αυτό δείχνει ότι ο Θεός έχει την ελευθερία να εκπληρώσει το σχέδιό Του δε δικούς Του τρόπους, αλλά εμείς δεν πρέπει να μένουμε πολύ σ’ αυτό το παράδειγμα, εφόσον συνέβη σε μια μοναδική περίπτωση και χρονική στιγμή.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Η Γραφή απαιτεί απόρριψη της τριάδας

διότι με εγκατέλιπον και ελάτρευσαν Αστάρτην την θεάν των Σιδωνίων, Χεμώς τον θεόν των Μωαβιτών και Μελχώμ τον θεόν των υιών Αμμών· και δεν περιεπάτησαν εις τας οδούς μου διά να πράττωσι το ευθές ενώπιόν μου, και να φυλάττωσι τα διατάγματά μου και τας κρίσεις μου, ως Δαβίδ ο πατήρ αυτού· (Α’ Βας.ια:33).

Η Αγία Γραφή υποστηρίζει την ύπαρξη της Τριάδας. Τα αποδεικτικά στοιχεία βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη. Πολύ πριν από την ιστορία της εκκλησίας, ο Σολομώντας λάτρευσε την τριάδα όταν έχτισε υψηλούς τόπους για τους θεούς του.

Η Αγία Γραφή ονομάζει τα πρόσωπα αυτής της Τριάδας: Αστάρτη, Χεμώς και Μελχώμ. Ενώ η Βίβλος μπορεί να επικαλεστεί ιστορικές μαρτυρίες για την τριάδα, ο λόγος του Θεού δεν ευνοεί την πίστη σε μια τέτοια διδασκαλία. Μάλλον, η Γραφή απαιτεί απόρριψη του Τριαδικού δόγματος.

Πρώτα απ' όλα, η τριαδική πίστη είναι απλά ειδωλολατρία. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η λατρεία της Αγίας Τριάδας δεν είναι τριθεϊσμός. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της πίστης σε τρία πρόσωπα και της πίστης σε τρεις θεούς.

Κήρυγμα

 

Υπάρχουν εξαιρέσεις; (6)

 

Μια δεύτερη ευκαιρία μετά το θάνατο.

 

Κάποιοι άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους είναι οι Μορμόνοι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, διδάσκουν ότι υπάρχει περίπτωση να σωθούν μετά θάνατο, τουλάχιστον όσοι δεν είχαν «πλήρη» ευκαιρία σ’ αυτή τη ζωή.

Αυτές οι θεωρίες μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες για διαλογισμό, αλλά η Βίβλος δεν μας δίνει το δικαίωμα να τις κηρύξουμε σαν Ευαγγέλιο. Η Βίβλος πουθενά δεν διδάσκει ότι μπορεί να υπάρξει ευκαιρία να δεχτεί κάποιος το Ευαγγέλιο αφού η επίγεια ζωή του τελειώσει, αντίθετα μας λέει ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση:

«Καί καθώς είναι αποφασισμένον εις τούς ανθρώπους άπαξ νά αποθάνωσι, μετά δέ τούτο είναι κρίσις» (Εβρ.θ:27).

«Μή θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ' ήν πάντες οι εν τοίς μνημείοις θέλουσιν ακούσει τήν φωνήν αυτού, καί θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τά αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δέ πράξαντες τά φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν.ε:28-29).

«Καί έδωκεν η θάλασσα τούς εν αυτή νεκρούς, καί ο θάνατος καί ο Άδης έδωκαν τούς εν αυτοίς νεκρούς, καί εκρίθησαν έκαστος κατά τά έργα αυτων» (Αποκ.κ:13).

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

Κήρυγμα

 

Υπάρχουν εξαιρέσεις; (5)

 

Καθ’ ομολογία χριστιανοί στην εκκλησιαστική ιστορία.

 

Η Βίβλος, που ισχύει σε όλη τη διάρκεια της εκκλησιαστικής ιστορίας, αποκαλύπτει μονάχα ένα σχέδιο σωτηρίας για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης.

Ιστορικές αναφορές από την πρώτη μεταποστολική περίοδο, είναι σήμερα προσιτές και επιβεβαιώνουν το αποστολικό μήνυμα της βάπτισης στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού, καθώς και για το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα με το σημείο της γλωσσολαλιάς.

Επιπλέον, φαίνεται ότι αυτές οι διδασκαλίες υπήρχαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εκκλησιαστικής ιστορίας.

Δεν ξέρουμε τα πάντα για την πνευματική ζωή σημαινόντων εκκλησιαστικών ηγετών κατά την διάρκεια της Μεταρρύθμισης. Πιθανόν κάποιοι να έλαβαν το Άγιο Πνεύμα και να μίλησαν με γλώσσες, ίσως χωρίς να κατανοούν πλήρως τη σπουδαιότητα αυτής της εμπειρίας.

Κ α λ η μ έ ρ α

 

3+1=4

 

Ιωάν.α:1 Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν.....

Ο Λόγος που η Γραφή μας περιέγραψε, «ην ΠΡΟΣ τον θεόν».