Μια υποδεέστερη νέα γέννηση.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορεί κανείς να αναγεννηθεί, χωρίς να συμμορφωθεί
απόλυτα με το αποστολικό πρότυπο. Για να υποστηρίξουν αυτή την θέση, αναφέρονται
σε παραδείγματα που ο Θεός έσωσε ανθρώπους μέσα στο σχέδιό Του για τις μέρες
τους, αλλά με ένα ασυνήθιστο και απρόσμενο τρόπο.
Παραδείγματα από την Π.Δ. είναι της Ιεριχούς, του Βαλαάμ και της Νινευή.
Επίσης, ο ληστής πάνω στο σταυρό σώθηκε κάτω από το Νόμο, αλλά με τον Ιησού να
είναι ιερέας και θυσία γι’ αυτόν.
Αυτό δείχνει ότι ο Θεός έχει την ελευθερία να εκπληρώσει το σχέδιό Του δε δικούς Του τρόπους, αλλά εμείς δεν πρέπει να μένουμε πολύ σ’ αυτό το παράδειγμα, εφόσον συνέβη σε μια μοναδική περίπτωση και χρονική στιγμή.
Με σεβασμό στο σχέδιο της σωτηρίας της Καινής Διαθήκης, υπάρχουν δύο
δυνατότητες:
(1)
Κάποιοι μπορούν να γεννηθούν απ’ το Πνεύμα χωρίς το
σημείο της γλωσσολαλιάς επειδή δεν ήξεραν γι’ αυτό ή δεν το καταλάβαιναν οπότε
δεν μπορούσαν να το πιστέψουν.
(2)
Κάποιοι μπορούν να γεννηθούν απ’ το νερό χωρίς να
επικαλεστεί το όνομα του Ιησού στο βάπτισμα, επειδή ποτέ δεν το άκουσαν, δεν το
διδάχτηκαν ή δεν το καταλαβαίνουν. Αυτό προϋποθέτει ότι κατά το βάπτισμα είχαν
γνήσια πίστη στον Ιησού σαν σωτήρα και καταλάβαιναν πρακτικά αν όχι θεολογικά
ότι ο Ιησούς είναι το πλήρωμα της θεότητας.
Αν και αυτά τα επιχειρήματα φαίνονται πιο λογικά και κατά βάθος συνεπή,
υπάρχουν τουλάχιστον δύο δυσκολίες:
(1) Η Βίβλος διδάσκει την πλήρη αποστολική εμπειρία χωρίς να υπονοεί
καμία εξαίρεση.
(2) Κατά την διάρκεια της εκκλησιαστικής ιστορίας, αλλά και σήμερα, πολλοί
ειλικρινείς άνθρωποι έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα με το σημείο της γλωσσολαλιάς,
από τους οποίους πολλοί δεν περίμεναν γλωσσολαλιά.
Πολλοί έχουν βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού, χωρίς ποτέ να έχουν ακούσει
κάποιο να διδάσκει βάπτισμα στο όνομα του Ιησού. Στο φως αυτών των δυσκολιών, η
καθαρή μας ευθύνη είναι να γευτούμε και να διακηρύξουμε την πλήρη αποστολική
εμπειρία, περιμένοντας να δούμε να επαναλαμβάνεται ακριβώς το αποστολικό
πρότυπο.
Η μοίρα των νηπίων.
Στην μελέτη μας αυτή δεν πραγματευτήκαμε την περίπτωση των παιδιών που
πεθαίνουν πριν μεγαλώσουν αρκετά ώστε συνειδητά να πιστέψουν στο Θεό και να
μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους, καθώς και την περίπτωση των διανοητικά
ανίκανων ατόμων. Υπάρχουν διάφορες απόψεις πάνω στο θέμα:
(1) Δεν μπορούν να πάνε στον ουρανό εξαιτίας της αμαρτωλής φύσης τους
(Ψαλμ.να:5 Ρωμ.ε:12-21). Αυτό όμως προϋποθέτει ότι η αμαρτωλή φύση δεν
εξαναγκάζει μόνο κάποιον να αμαρτήσει, αλλά ενέχει και μια κληρονομική ενοχή
άσχετα από τις πράξεις του καθένα. Αυτή η άποψη υποστηρίζεται από Καθολικούς
και Ορθόδοξους, που διδάσκουν ότι τα βρέφη πρέπει να βαπτίζονται για να
καθαρίζονται από το προπατορικό αμάρτημα. Μάλιστα έχουν επινοήσει ένα μη
βιβλικό τόπο για τα αβάπτιστα μωρά, που τον ονομάζουν (limbo) λήθη, όπου δεν
υπάρχει πόνος, αλλά ούτε χαρά.
(2) Θα πάνε στον ουρανό. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε σαν παράδειγμα μικρά παιδιά
για να περιγράψει την Βασιλεία των ουρανών (Ματθ.ιη:1-10 ιθ:14), που ίσως υπονοεί ότι είναι μέρος της Βασιλείας.
Αυτή η άποψη προϋποθέτει ότι βάσει της προσφοράς του Ιησού, ο Θεός αυτόματα εξαλείφει
την αμαρτωλή τους φύση.
(3) Θα αναστηθούν στη Χιλιετηρίδα για να τους δοθεί η ευκαιρία να δεχτούν ή
να απορρίψουν την σωτηρία. Αυτό διδάσκουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, χωρίς όμως
βιβλική υποστήριξη.
(4) Ο Θεός θα κρίνει τα βρέφη βάσει της πρόγνωσής Του, τι θα έκαναν αν θα
ζούσαν. Αυτή η θέση εγείρει αναπάντητες ερωτήσεις σχετικά με την ελευθερία της
θέλησης και τους παράγοντες που συμβάλλουν στις αποφάσεις του καθένα.
(5) Η σωτηρία ενός βρέφους εξαρτάται από τη σωτηρία των γονιών του. Το
πρόβλημα εδώ είναι ότι ο Θεός θα καταδικάσει κάποια μωρά εξαιτίας των αμαρτιών
των γονιών τους και της δικής τους ανικανότητας να πιστέψουν. Υπάρχουν
παραδείγματα στην Π.Δ. όπου παιδιά υπέφεραν εξαιτίας των αμαρτιών των γονιών
τους, όπως στον κατακλυσμό. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτά τα παιδιά είναι αιώνια καταδικασμένα,
απλά φανερώνει ότι παιδιά συχνά υποφέρουν εξαιτίας των πράξεων των γονιών τους.
«Διότι ο ανήρ ο
άπιστος ηγιάσθη διά τής γυναικός, καί η γυνή η άπιστος ηγιάσθη διά τού ανδρός·
επειδή άλλως τά τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα, αλλά τώρα είναι άγια» (Α’ Κορ.ζ:14).
Αν αυτό αναφέρεται
στη σωτηρία, τότε είναι υπό συζήτηση ότι περιλαμβάνεται ο/η άπιστος σύζυγος και
τα μεγάλα παιδιά. Φαίνεται καθαρά, ωστόσο, ότι αναφέρεται στην ευσεβή επιρροή
που έχουν οι πιστοί μέσα στις οικογένειές τους, κι ότι είναι ένας ισχυρός
παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει τους υπόλοιπους στην σωτηρία.
Η Βίβλος απλά δεν λέει τι θα γίνει με τα μωρά και τα διανοητικά ανάπηρα
άτομα. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, γιατί η Βίβλος είναι ένα πολύ πρακτικό
βιβλίο και απευθύνεται μόνο σ’ αυτούς που μπορούν να ανταποκριθούν. Ίσως δεν
αναφέρει αυτό το θέμα επειδή ο Θεός δεν θέλει να παρακρατήσουμε το Ευαγγέλιο
από καμία ηλικιακή ομάδα.
Η Βίβλος μας λέει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στα πράγματα του Θεού
(Παρ.κβ:6), κι αυτό πρέπει να γίνει από τη νεαρή ηλικία. Ο Θεός βαπτίζει ακόμα
και μικρά παιδιά, ηλικίας 6,7,9 και 10 χρονών με το Πνεύμα Του. Η Βίβλος δεν
βάζει όρια ηλικίας γιατί η ηλικία της υπευθυνότητας μπορεί να διαφέρει σημαντικά,
εξαρτώμενη από το ποσοστό ανάπτυξης του κάθε παιδιού, από τις ικανότητές του
και την εκπαίδευσή του.
Η έλλειψη διδασκαλίας πάνω στο θέμα αυτό δεν πρέπει να μας ανησυχεί.
Εμείς πρέπει να έχουμε πίστη στον Θεό, ελπίζοντας ότι θα έχει ένα μεγαλόψυχο
σχέδιο γι’ αυτά όπως και για μας. Εφόσον έχουμε γνωρίσει την χάρη του Θεού, την
αγάπη και το έλεος Του στην δική μας ζωή, μπορούμε ανεπιφύλακτα να τα εμπιστευτούμε
στην φροντίδα Του.
