Ο ΝΩΕ ΧΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ

 

Α. ΚΑΜΕ ΕΙΣ ΣΕΑΥΤΟΝ ΚΙΒΩΤΟΝ (Γέν.ς:14)

Ο Νώε ήταν δίκαιος, τέλειος και περπάτησε με το Θεό. Μόνο για ένα ακόμα άνθρωπο αναφέρεται ότι περπάτησε με τον Θεό - τον Ενώχ. Ο Νώε δεν είχε ποτέ δει βροχή, δεν είχε ποτέ δει ή ακούσει τί είναι κιβωτός. Δεν υπήρχε νερό εκεί κοντά για να την ρίξει μέσα. Αλλά ο Θεός του είπε: «Κάμε εις σεαυτόν κιβωτόν εκ ξύλων γόφερ» κι έτσι ο Νώε ξεκίνησε για να κάνει ακριβώς αυτό. 

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Α. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΒΕΛ

Τις υγρές παγερές νύχτες η οικογένεια θα μαζευόταν γύρω από την φωτιά. Ο Αδάμ και η Εύα θα μιλούσαν στα παιδιά τους τον Κάιν και τον Άβελ για την ζωή τους στον παράδεισο, την χάρη του Θεού που ήταν πάνω τους συνεχεία και την χαρά της κοινωνίας με το Θεό.

Η αρχή του κακού

Εννοείται ότι ο Αδάμ και η Εύα έζησαν αρκετό καιρό μέσα στον κήπο της Εδέμ όμορφα και ταπεινά, μέσα στο θέλημα του Θεού και γίνονταν καθ’ ομοίωσή Του εφόσον ζούσαν δια πίστεως.

Το κεφάλαιο αυτό του βιβλίου της Γένεσης μας φανερώνει την τέλεια καταστροφή της κατάστασης των πραγμάτων που μας απασχόλησε μέχρι εδώ.

Εδώ περιέχονται αρχές ύψιστης σπουδαιότητας. Βλέπουμε την κατάσταση που έφθασε ο άνθρωπος και τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Θεός για να τον ξανασηκώσει!

Την χρειαζόμαστε: Συνείδηση

 

Όλοι έχουν. Μερικοί την αναπτύσσουν και μερικοί την καταστρέφουν.

Όλοι, είτε σωσμένοι είτε αμαρτωλοί έχουν συνείδηση. Είναι η έμφυτη αίσθηση του σωστού και του λάθους:

Ρωμ.β:14,15 Επειδή όταν οι εθνικοί οι μη έχοντες νόμον πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες είναι νόμος εις εαυτούς, οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς κατηγορούντας ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.

Αλλά οι άνθρωποι είμαστε ειδικοί στο να «καταστέλλουμε» την αλήθεια και να χάνουμε κάθε «αίσθηση ντροπής» για τις αμαρτίες μας: (Ρωμ.α:18-32, Α ́ Τιμ.δ:1-2, Εφες.δ:19).

H χαρά της αγαθής συνειδήσεως

Ευτυχία χωρίς ήρεμη συνείδηση, δεν υπάρχει,

Β’ Κορ.α:12 Διότι το καύχημα ημών είναι τούτο, η μαρτυρία της συνειδήσεως ημών, ότι εν απλότητι και ειλικρινεία Θεού, ουχί εν σοφία σαρκική, αλλ' εν χάριτι Θεού επολιτεύθημεν εν τω κόσμω, περισσότερον δε προς εσάς.

Έχε αγαθή και ήρεμη συνείδηση και θα είσαι πάντοτε ευχαριστημένος.

Αυτός που έχει συνείδηση αγαθή, είναι σε θέση να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες, χωρίς να χάσει ποτέ την ευθυμία και την γαλήνη του.

Η κακή συνείδηση είναι πάντοτε κάτι το φοβερό και ανυπόφορο.

ΕΝΑ ΔΙΚΑΙΟ ΜΕΤΡΟ ΚΡΙΣΗΣ

Ποιος είπε ποτέ ότι ο Θεός θα καταδικάσει ανθρώπους, γιατί απέρριψαν κάποιον για τον οποίο ποτέ δεν άκουσαν; Σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτή η διδασκαλία της Γραφής. 

Ο Θεός δεν καταδικάζει τον άνθρωπο που δεν άκουσε σαν να είχε ακούσει. Η Γραφή, όμως, πράγματι διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος στέκεται καταδικασμένος μπροστά στον Θεό, και ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό δεν είναι δίκαιο (Ρωμ.γ:19).

Προς Ρωμαίους (010)

(1) Η κρίση του Θεού βασίζεται στην αλήθεια (εδ.2).

Ανθρώπινες δικαιολογίες, ανωφελείς φαντασιώσεις και αυταπάτες δεν θα καλύψουν κανένα από τη θεία οργή. Ο Θεός θα κρίνει σύμφωνα με την πραγματικότητα, την απόλυτη αλήθεια και την απόλυτη δικαιοσύνη.

(2) Η κρίση του Θεού θα είναι ανάλογα με τα έργα. 

Ρωμ.β:6 όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού,

Ο Παύλος παίρνει αυτή την αρχή από τον Ψαλμ.ξβ:12 και Παρ.κδ:12. Ο Θεός θα ανταποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του, όχι ανάλογα με τα χαρίσματά του. Θα κρίνει με βάση τη διαγωγή μάλλον, παρά τις προφορικές εξαγγελίες, από την εκτέλεση παρά από τη γνώση.

Το βιβλίο των αριθμών 10

ε:5-7

Από τα εδάφια αυτά μαθαίνουμε ότι ο Θεός ζητά την ομολογία και την επανόρθωση όταν γίνει μια παράβαση. Η ειλικρίνεια της ομολογίας θα αποδεικνυόταν από την επανόρθωση. Δεν ήταν αρκετό για ένα Ιουδαίο που είχε αδικήσει τον αδελφό του να πάει και να του πει: «Λυπάμαι για ότι έγινε». Αν αδίκησε κάποιον σε κάτι π.χ. στο χωράφι ή στο ζύ­γι, έπρεπε να επιστρέψει αυτό συν κάτι ακόμα (1/5) και αυτό ήταν το τίμημα της αμαρτίας.

Γένεση δ (2)

Γέν.δ:5

Αυτό που γέμισε τον Άβελ με ειρήνη, γέμισε τον Κάιν με θυμό. Με την απιστία του ο Κάιν περιφρονεί τη μόνη οδό που ένας αμαρτωλός μπορεί να πλησιάσει το Θεό.

Ο Κάιν θύμωσε, αισθάνθηκε ότι αυτό που έγινε δεν ήταν σωστό και έριξε τις ευθύνες στο Θεό αντί να ταπεινωθεί και να κάνει το σωστό. 

Οι 7 οικονομίες

Ι. Της ανθρώπινης αθωότητας.

1. Αυτή η οικονομία αρχίζει με τη δημιουργία του ανθρώπου και προχωράει μέχρι το σημείο που ο Αδάμ και η Εύα ενέδωσαν στα λόγια του πειραστή και έπεσαν σε αμαρτία (Γεν.γ:6). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο άνθρωπος είναι χωρίς αμαρτία και δεν έχει ούτε τη γνώση του κακού.