Όλοι έχουν. Μερικοί την αναπτύσσουν και μερικοί την καταστρέφουν.
Όλοι, είτε σωσμένοι είτε αμαρτωλοί έχουν συνείδηση. Είναι η
έμφυτη αίσθηση του σωστού και του λάθους:
Ρωμ.β:14,15 Επειδή όταν οι εθνικοί οι μη έχοντες
νόμον πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες είναι νόμος εις
εαυτούς, οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις
αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς
κατηγορούντας ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.
Αλλά οι άνθρωποι είμαστε ειδικοί στο να «καταστέλλουμε» την αλήθεια και να χάνουμε κάθε «αίσθηση ντροπής» για τις αμαρτίες μας: (Ρωμ.α:18-32, Α ́ Τιμ.δ:1-2, Εφες.δ:19).
Ξεκινάει όταν αγνοούμε μια "σπίθα συνείδησης" -
μια προειδοποίηση ότι κατευθυνόμαστε προς λάθος κατεύθυνση.
Κάθε φορά που αγνοούμε αυτήν την υπενθύμιση, γίνεται
ευκολότερο να αγνοήσουμε την επόμενη. Τελικά, δεν αναγνωρίζουμε καν τις
προειδοποιήσεις. Θα μπορούσες να πεις ότι η συνείδησή μας έχει παραβιαστεί, ή
έχει καυτηριαστεί και δεν λειτουργεί πλέον σωστά.
Σήμερα ας σκεφτούμε με προσευχή αν παραβιάσαμε την συνείδησή
μας αντί να ακολουθήσουμε τον τρόπο του Θεού:
Α’ Κορ.ι:13 Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή
ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε
υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε
να δύνασθε να υποφέρητε.
