Τέλειοι... αν και Ατελείς

Πολλές φορές, διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, πέφτουμε σε κάποια εδάφια της Βίβλου όπου υπάρχουν οι λέξεις ΤΕΛΕΙΟΣ και ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ:

Ματθ.ε:48 εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.

(Βέβαια, στο κριτικό κείμενο, χρησιμοποιείται η λέξη "έσεσθε" αντί "εστέ", και αυτό κάνει όλη την διαφορά!!)

Ματθ.ε:48 ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τέλειος ἐστιν.

Ιακ.α:4 Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς.

Όμως, αυτός ο στόχος, δηλαδή το να μπορέσει κανείς να γίνει ΤΕΛΕΙΟΣ ΟΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ, ή ΕΙΣ ΜΗΔΕΝ ΕΛΛΕΙΠΗΣ, είναι ακατόρθωτος, αφού δεν είμαστε παρά αδύναμοι άνθρωποι και τελικά δεν είναι αυτό ακριβώς που ζητά ο Θεός.

Θα πρέπει να καταλάβουμε:

(1)     Ποιο ήταν το πνεύμα με το οποίο γράφτηκαν τα παραπάνω λόγια

(2)     Ότι αυτή η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ δεν σημαίνει αναμαρτησία

(3)     Ο στόχος αυτός δεν είναι κάτι που θα φτάσουμε με τις προσπάθειες και τα έργα μας.

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που υπάρχει στους κύκλους των σημερινών χριστιανών, είναι η ανευθυνότητα με την οποία καταπιανόμαστε με τον λόγο του Θεού.

Επειδή δηλαδή κάποιος σώθηκε κι επειδή έχει την ευκολία να στέκεται μπροστά στους άλλους και να λέει δυο λόγια προτροπής, αυτόματα θεωρείται δάσκαλος και ποιμένας, και τολμά να ορίζει τις ζωές και τις συμπεριφορές των άλλων.

Όταν ο άνθρωπος ζει κάτω από το βάρος ενός τόσο υπέρμετρου ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, τότε η χριστιανική του πορεία δεν γίνεται «ΜΕΤΑ ΧΑΡΑΣ» αλλά με πόνο και μόχθο και αναποτελεσματικότητα, αφού είναι μάλλον βέβαιο ότι ποτέ δε θα μπορέσει να φτάσει σε τέτοια «τελειότητα».

Διαβάζοντας όμως με περισσότερη προσοχή τον λόγο του Θεού διακρίνουμε ότι οι λέξεις ΤΕΛΕΙΟΣ και ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ δεν έχουν εδώ αυτή την σημασία.

Ξεκινώντας από τον Ιάκ.α:4, γράφει στους πιστούς: «Να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλειπείς», μένουμε αρχικά με την εντύπωση ότι ο πιστός μπορεί και πρέπει να είναι τέλειος και χωρίς ελλείψεις.

Λίγο παρακάτω όμως, ο συγγραφέας ομολογεί ότι «Εις πολλά πταίομεν άπαντες», συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του.

Εφες.δ:13-14 «Εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, διά να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, διά της δολιότητος των ανθρώπων, διά της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην».

Παρά το γεγονός ότι εδώ γράφει τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους υπόλοιπους πιστούς, ότι πρέπει να καταντήσουν «πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», στην Φιλιπ.γ:15 γράφει σαν αυτό να έχει ήδη συντελεστεί: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν και εάν φρονήτε τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός».

Ποιο από τα δύο είναι το αληθινό; Θα καταντήσουμε στην τελειότητα ή είμαστε ήδη τέλειοι;

Είναι χρήσιμο στο σημείο αυτό να καταλάβουμε μια βασική αλήθεια:

Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΒΑΘΜΟΥΣ ΚΑΙ ΒΗΜΑΤΑ.

Ένα παιδί ηλικίας 10 ετών είναι ΤΕΛΕΙΟ όταν έχει αρτιμέλεια, ύψος, βάρος και νοημοσύνη που αντιστοιχεί στην ηλικία του.

Σίγουρα δεν έχει τα χαρακτηριστικά ενός έφηβου ή ενός νέου, όμως ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ.

Αν όμως το ίδιο παιδί σταματήσει σ' αυτό το σημείο και δεν αυξάνεται, τότε καταλαβαίνουμε πως κάτι συμβαίνει. Θα μπορούσαμε δε να πούμε ότι ΕΝΩ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΤΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ, τώρα έχει πρόβλημα. Ενώ ήταν «τέλειο», τώρα πια δεν είναι.

Με παρόμοιο τρόπο ο Χριστιανός καλείται να είναι κάθε φορά και σε κάθε περίοδο της ζωής του ΤΕΛΕΙΟΣ, στο μέτρο που έχει χαριτωθεί από τον Θεό να γνωρίζει και να μπορεί.

Είναι σημαντικό να προσέξουμε όσα γράφει ο Παύλος για τον εαυτό του:

Φιλιπ.γ:12-14 «Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν, ίσως λάβω αυτό, διά το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό άλλ' εν πράττω τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού».

Για να προχωρήσει στο συμπέρασμα (γ:15,16):

«Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν και εάν φρονήτε τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός. Πλήν εις εκείνο, εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα, ας φρονώμεν το αυτό»,

Και να καταλήξει στην προτροπή:

«Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε και παρατηρείτε τους όσοι περιπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς» (Φιλιπ.γ:17).

Θα μπορούσαμε κι εδώ λογικά να ρωτήσουμε: Παύλε, την ίδια ώρα που λες ότι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ, την ίδια ώρα μας λες «ΣΥΜΜΙΜΗΤΑΙ ΜΟΥ ΓΙΝΕΣΘΕ». Αν δεν είσαι τέλειος, γιατί να σε μιμηθούμε;

Στην πραγματικότητα, ενώ ο Παύλος ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ ως προς τον Χριστό, ωστόσο ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ ως προς τον καιρό, γι' αυτό και δίκαια έγραψε αλλού: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού» (Α' Κορ.ια:1).

Ας προσέξουμε εδώ το ΚΑΘΩΣ. Μη με μιμείσθε σαν Παύλο, αλλά σαν μιμητή του Χριστού, δηλαδή όχι σε ό,τι εγώ είμαι από τη φύση και τις ικανότητές μου, αλλά στο μέτρο που ο Χριστός έχει μορφωθεί στη ζωή μου. Σε ό,τι έχω φτάσει στο ανάστημα του Χριστού σ' αυτό να με μιμείσθε. Σε ό,τι ακόμα είμαι Παύλος, να με ξεχάσετε.

Σε μια άλλη περίπτωση έγραψε στους Κολοσσαείς τα θαυμάσια αυτά λόγια:

Κολ.α:2 «Προς τους αγίους και πιστούς εν Χριστώ αδελφούς τους εν Κολοσσαίς».

Τους αναγνωρίζει και τους προσφωνεί «αγίους και πιστούς». Στη συνέχεια ομολογεί το θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη του στον Θεό για την πρόοδο αυτών των πνευματικών του τέκνων με τα λόγια:

«Ευχαριστούμεν τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, προσευχόμενοι πάντοτε υπέρ υμών, ακούσαντες την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν σας και την εις πάντας τούς αγίους αγάπην» (α:3,4).

Ταυτόχρονα όμως, όπως γράφει αμέσως μετά, προσεύχεται και δέεται γι' αυτούς, να αποκτήσουν κάτι περισσότερο:

«Αφ' ης ημέρας ηκούσαμεν, δεν παύομεν προσευχόμενοι διά σας και δεόμενοι να εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως, διά να περιπατήσητε αξίως του Κυρίου ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού» (Κολ.α:9-11).

Παρακάτω τους πληροφορεί ότι: «ο Επαφράς, όστις είναι από σας, ο δούλος του Χριστού, πάντοτε αγωνιζόμενος διά σας εν ταις προσευχαίς, διά να σταθήτε τέλειοι και πλήρεις εις παν θέλημα του Θεού» (Κολ.δ:12).

Ο Παύλος ήταν άνθρωπος λογικός και συνεπής. Ήξερε τι έλεγε και ήξερε πολύ καλά πως είναι άλλο πράγμα το να είσαι χριστιανός και άλλο το να είσαι ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟ ΘΕΟΥ.

Όλα όσα είδαμε μέχρις εδώ, επιβεβαιώνουν εκείνο που είπε ο Κύριος Ιησούς, ότι «χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάν.ιε:5).

Ο Παύλος, που όλοι τον θαυμάζουμε, θα γράψει για τον εαυτό του:

«Χάριτι Θεού είμαι ό,τι είμαι και η εις εμέ χάρις αυτού δεν έγεινε ματαία, αλλά περισσότερον αυτών πάντων εκοπίασα πλην ουχί εγώ, αλλ' η χάρις του Θεού, η μετ' εμού» (Α' Κορ.ιε:10).

Συχνά ο εχθρός έρχεται να μας πειράξει και να μας απογοητεύσει χρησιμοποιώντας τα ίδια τα εδάφια της Βίβλου. Αν είμαστε σωστά πληροφορημένοι, θα ξέρουμε πώς να του απαντήσουμε και πώς να τον απομακρύνουμε από την ζωή μας.

Αν, αντίθετα, δεν μελετάμε προσεκτικά την Βίβλο, και μένουμε μόνο σ' εκείνα που ακούμε από διάφορους «δασκάλους», τότε θα είμαστε εύκολη λεία στον εχθρό, όχι κατ' ανάγκη στο να μας ΚΑΤΑΠΙΕΙ αλλά οπωσδήποτε στο να προσθέτει ΠΟΝΟ στην χριστιανική μας πορεία.