Είναι πολύ σημαντικό, αυτοί που ασχολούνται μ’ αυτό το θέμα, να έχουν κατανοήσει πολύ καλά, τι σημαίνει μετάνοια.
Πρέπει να δίνουμε έμφαση στην κίνηση
του Πνεύματος του Θεού κι όχι σε κόλπα και τεχνικές. Κάποιες παπαγαλίστικες
εκφράσεις τυποποιημένα λόγια και κινήσεις δεν αντικαθιστούν το έργο του Αγίου
Πνεύματος για μετάνοια.
Πρέπει να προσπαθούμε να διακρίνουμε
πότε το άτομο βρίσκεται σε πραγματική πνευματική κατάσταση. Αν δεν έχει
μετανοήσει πλήρως, δεν πρέπει να το πιέζουμε πρόωρα να εκφράσει χαρά ή ν’
αρχίσει να ζητά το Άγιο Πνεύμα. Μόλις μετανοήσει, τότε μπορούμε να το ενθαρρύνουμε
ν’ αρχίσει να δοξάζει τον Θεό και να περιμένει το δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στην θέση του, και να προσευχηθούμε μαζί του. Αυτό βοηθά την δική του προσευχή, αλλά κι εμάς ώστε να προσευχηθούμε με βάρος.
Αν βλέπουμε ότι δεν υπάρχει πρόοδος,
μπορεί να υπάρχουν διάφορα προβλήματα στην ζωή του, που το καθένα χρειάζεται
διαφορετικό πλησίασμα. Μπορεί το πρόβλημα να είναι ότι δεν έχει καταλάβει τι
είναι μετάνοια, μπορεί να είναι μια άρνηση να παραχωρήσει τα πάντα στον Θεό,
μπορεί ακόμα να είναι έλλειψη επιθυμίας (δεν έχει πείνα, δεν αισθάνεται απελπισία
και απόγνωση, δεν έχει αίσθηση της κρισιμότητας), ή δεν έχει λυπηθεί κατά Θεό,
ή δεν έχει πίστη.
Δεν πρέπει να προσπαθούμε να τον «διδάξουμε
πως θα μιλήσει σε γλώσσες»!!! (Λέγε συνέχεια Αλληλούια, λέγε λα λα λα
λα.......) ούτε να του πιάνουμε το σαγόνι και ν’ αρχίζουμε να το κουνάμε!!!!
Η Γραφή λέει ότι αρχίζει κανείς να μιλά
γλώσσες «καθώς το Πνεύμα δίδει
αποφθέγγεσθαι εις αυτόν». Η έμφαση δεν πρέπει να δίνεται στο ότι πρέπει
να παραδώσει την γλώσσα του στον Θεό, αλλά ότι πρέπει να παραδώσει την σκέψη
του και την ζωή του σ’ Αυτόν. Όταν το άτομο παραδώσει τα πάντα στον Θεό,
συγκεντρωθεί απόλυτα σ’ Αυτόν και εξασκήσει πίστη, θα μπορέσει ν’ αφήσει και την
γλώσσα του στον Κύριο.
Καλύτερα ν’ αποφεύγονται τακτικές όπως
να «ταρακουνάμε» το άτομο, να το χαϊδεύουμε, να το πιέζουμε να κάνει
συγκεκριμένα πράγματα, να του δίνουμε τάχα συμβουλές που μόνο το μπερδεύουν
εκείνη την ώρα, γιατί όλα αυτά ενοχλούν και εκνευρίζουν. Συνήθως, τα άτομα
μετανοούν και λαμβάνουν το Πνεύμα, χωρίς την βοήθεια, παρά με την βοήθεια των
«ειδικών».
Αν το άτομο είναι ειλικρινές κι έτοιμο
να μετανοήσει, θα πάρει το Άγιο Πνεύμα πολύ γρήγορα. Αν αυτό αργεί, σημαίνει
ότι κάτι λείπει στην μετάνοια ή την πίστη του. Σ’ αυτή την περίπτωση, αυτός που
προσεύχεται πρέπει να είναι αρκετά ευαίσθητος στα πνευματικά και ικανός να
κατανοεί για να μπορέσει να βοηθήσει το άτομο να ξεπεράσει τις δυσκολίες του.
Ο Χριστιανός και η Μετάνοια.
Αν μετά που θα αναγεννηθούμε
αμαρτήσουμε, υπάρχει ακόμα μια λεωφόρος συγχώρεσης όταν ομολογούμε τις αμαρτίες
μας στον Ιησού (Α’ Ιωάν.α:9 β:1).
Δεν χρειάζεται να ξαναβαπτιστούμε,
γιατί υπάρχει μόνο ένα βάπτισμα, το οποίο είναι αποτελεσματικό για όλες τις
αμαρτίες που έχουν ομολογηθεί, όποτε κι αν έγιναν, πριν ή μετά το βάπτισμα. Δεν
υπάρχουν όρια στη συγχωρητικότητα του Θεού σ’ αυτή την ζωή, εφόσον μετανοούμε
γνήσια.
Ο Θεός περιμένει από εμάς να συγχωρούμε
χωρίς όρια αυτούς που πραγματικά μετανοούν, άρα ο ίδιος δεν θα κάνει λιγότερα
για μας (Ματθ.ιη:21-22, Λουκ.ιζ:3-4).
Το σημαντικό στην περίπτωση είναι ότι
ειλικρινά λυπούμαστε και μετανοούμε για τις αμαρτίες μας καθώς και ότι
αποφασίζουμε τίμια να γίνουμε καλύτεροι με την βοήθεια του Θεού.
Και βέβαια, πρωταρχική αρχή, για τον
αναγεννημένο πιστό, είναι να μην αμαρτήσει (Α’ Ιωάν.β:1). Αν όμως αμαρτήσουμε,
πρέπει να ομολογήσουμε την αμαρτία μας, να πάρουμε τη συγχώρεση και να μην
αφήσουμε καμία κατάκριση να μας βασανίζει (Ρωμ.η:1).
Ωστόσο, δεν είναι καλό να μετανοούμε
συνεχώς για το ίδιο πράγμα, γιατί το Άγιο Πνεύμα μας δίνει την δύναμη να
υπερνικούμε. Η μετάνοια είναι βασική διδασκαλία, αλλά δεν πρέπει να μένουμε σ’
αυτό το επίπεδο συνέχεια.
«Δια τούτο αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ας
φερώμεθα προς την τελειότητα, χωρίς να βάλλωμεν εκ νέου θεμέλιον μετανοίας από
νεκρών έργων, και πίστεως εις Θεόν»
(Εβρ.ς:1).
Η μετάνοια είναι πάντοτε διαθέσιμη στον
Χριστιανό, αλλά από κάποια στιγμή και μετά πρέπει να ωριμάσει ώστε η ανάγκη
μετάνοιας από αμαρτία να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
