Κάποιοι διδάσκουν ότι συγχώρεση και άφεση είναι δύο διαφορετικά γεγονότα, που το πρώτο συμβαίνει όταν κάποιος μετανοεί και το δεύτερο στο βάπτισμα στο νερό.
Σύμφωνα μ’ αυτή την διδασκαλία, στην
μετάνοια ο Θεός δέχεται την απολογία του ανθρώπου αποκαθιστώντας τον σε
προσωπική σχέση, και στο βάπτισμα αφαιρεί τον κατάλογο και τον μισθό των
αμαρτιών του παρελθόντος.
Ωστόσο, οι δύο αυτές λέξεις
χρησιμοποιούνται μέσα στη Γραφή εναλλακτικά.
Στην Παλαιά Διαθήκη, η συγχώρεση ήταν συνδεδεμένη με τη θυσία εξιλέωσης. Ο Ισραηλίτης δεν χρειαζόταν μόνο να ομολογήσει την αμαρτία του και να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό, αλλά έπρεπε να προσφέρει και αιματηρή θυσία προκειμένου να συγχωρεθεί κι αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από τα παρακάτω εδάφια: Λευιτ.δ:13-35, ε:7-18, ς:1-7, ιθ:22, Αριθ.ιε:22-28 και Δευτ.κα:1-8.
Στην αφιέρωση του ναού, ο Σολομώντας
προσευχήθηκε στον Θεό να ακούει τις προσευχές που θα γινόταν εκεί και να
συγχωρεί τον λαό (Α’ Βας.η:30-50, Β’ Χρον.ς:21-39).
Μ’ αυτά τα λόγια δεν καταργούσε με τις
προσευχές τις θυσίες, αλλά εννοούσε ότι η προσευχή θα έπρεπε να είναι συνδεδεμένη
με την θυσία στον Ναό.
Σε άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης βλέπουμε
ο Θεός να υπόσχεται συγχώρεση στον λαό Του όταν μετανοεί (Β’ Χρον.ζ:14,
Ιερεμ.λς:3), αλλά και ο λαός συχνά ζητούσε συγχώρεση (Ψαλμ.κε:18, Δαν.θ:19,
Αμώς ζ:2), όμως κανένα εδάφιο δεν αρνείται την ανάγκη της αιματηρής θυσίας που προσφέρεται
ειλικρινά, χωρίς υποκρισία.
Μπορούμε να πούμε ότι η κραυγή της μετάνοιας
ήταν συνυφασμένη με την θυσία στο Ναό, όποτε αυτό ήταν δυνατόν.
Στην Εβρ.θ:22 διαβάζουμε: «χωρίς
χύσεως αίματος δέν γίνεται άφεσις». Αν και οι θυσίες των ζώων δεν συγχωρούσαν
αμαρτίες, όμως στόχευαν στον Χριστό, οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης επιδείκνυαν
πίστη με την υπακοή τους στο σχέδιο του Θεού σχετικά με τις αιματηρές θυσίες.
Πολλά εδάφια της Καινής Διαθήκης μιλούν
για την άφεση που μπορεί να πάρει κάποιος από τον Θεό (Ματθ.ιβ:31,32, Μάρκ.δ:12,
Λουκ.κγ:34, Ρωμ.δ:7) [κριτικό κείμενο], ενώ άλλα μιλούν για την άφεση από
άνθρωπο σε άνθρωπο (Ματθ.ιη:21, Β’ Κορ.β:10, ιβ:13) [κριτικό κείμενο].
Πολλά μιλάνε για άφεση που οι πιστοί
μπορούν να πάρουν για αμαρτίες που έκαναν μετά που πίστεψαν (Ματθ.ς:12-15,
Πράξ.η:22, Ιάκ.ε:15, Α’ Ιωάν.α:9, β:1) [κριτικό κείμενο], που σημαίνει ότι
είναι βαπτισμένοι στο νερό.
Στην Καινή Διαθήκη, σε δύο άτομα
αφέθηκαν οι αμαρτίες χωρίς να βαπτιστούν στο νερό – ο παραλυτικός και η γυναίκα
που έπλυνε τα πόδια του Ιησού (Ματθ.θ:2-6, Λουκ.ζ:47-49) [κριτικό κείμενο].
Και τα δύο γεγονότα συνέβησαν κατά τη
μεταβατική περίοδο από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, πριν την ίδρυση της
εκκλησία της Καινής Διαθήκης και πριν το χριστιανικό βάπτισμα στο νερό.
Ο Ιησούς περίμενε απ’ αυτούς που
συγχώρεσε να συνεχίσουν ν’ ακολουθούν τον Νόμο περιμένοντας για περισσότερη
αποκάλυψη, αλλά σε καμιά περίπτωση ο Θεός δεν συγχώρεσε χωρίς υπακοή στο σχέδιό
Του γι’ αυτή τη μέρα. Ακόμα και ο μετανοημένος ληστής στο σταυρό σώθηκε κάτω από
την Παλαιά Διαθήκη, με τον Χριστό να είναι ο Αρχιερέας του και η θυσία του.
Στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης
συγχωρούμαστε με τη μετάνοια και το βάπτισμα στο νερό στο όνομα του Ιησού. Η
μετάνοια και το βάπτισμα μπορούν να γίνουν και να έχουν αποτέλεσμα με το αίμα του
Ιησού Χριστού.
Αυτή η αλήθεια εξηγεί ένα πολύ δύσκολο
εδάφιο της Γραφής. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: «Αν τινων συγχωρήσητε
τάς αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς, άν τινων κρατήτε, είναι
κεκρατημέναι» (Ιωάν.κ:23).
Αν η συγχώρεση δίνεται μόνο με την ομολογία
της αμαρτίας, πως μπορούσαν οι απόστολοι να συγχωρούν αμαρτίες; Δεν μπορούσαν
να πάρουν την θέση του Θεού, ούτε να γίνουν μεσίτες στην θέση του Χριστού.
Όμως, όσους βάπτιζαν, αυτοί έπαιρναν άφεση αμαρτιών. Οι απόστολοι δεν μπορούσαν
αυθαίρετα ν’ αρνηθούν να βαπτίσουν πιστούς (Πράξ.ι:47). Όλοι όσοι βαπτίστηκαν
από τους αποστόλους συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες τους, αντίθετα μ’ αυτούς που
αρνήθηκαν το βάπτισμα και δεν συγχωρέθηκαν.
