Κολ.γ:12,13 Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς·
«Σπλάγχνα» είναι μάλλον τα ευγενέστερα σωθικά και όχι τα
έντερα. Η χρήση αυτής της εικόνας, που βρίσκεται τρεις φορές στην επιστολή
προς Φιλήμονα, είναι Εβραϊσμός
(Λουκ.α:78, Β ́ Κορ.ς:12, Φιλήμ.ς:7,12,20, Ιάκ. ε:11, Α’ Ιωάν.γ:17), αν και
παρόμοιες εκφράσεις υπάρχουν και στους Έλληνες ποιητές.
Ο απόστολος, έχοντας ελέγξει τους πιστούς στις Κολοσσαίς, για τα βρώμικα κουρέλια της παλιάς τους ζωής, τους φέρνει μπροστά στην «χριστιανική ντουλάπα» και τους δείχνει μερικά από τα ρούχα της δικαιοσύνης, τις ομορφιές της αγιότητας, τα κοσμήματα της χάρης, με τα οποία μπορούν να στολιστούν.
Αυτά είναι τα μόνα ενδύματα με τα οποία το «βασίλειον ιεράτευμα»
μπορεί να φαίνεται «ένδοξο στα μάτια του Θεού». Δεν θα πρέπει ποτέ να
τολμήσουμε να παρουσιαστούμε ενώπιον του Κυρίου εκτός αν «φοράμε» το σωστό
ρούχο.
Ματθ.κβ:11-13 Εισελθών δε ο βασιλεύς διά να
θεωρήση τους ανακεκλιμένους, είδεν εκεί άνθρωπον μη ενδεδυμένον ένδυμα γάμου,
και λέγει προς αυτόν· Φίλε, πως εισήλθες ενταύθα μη έχων ένδυμα γάμου; Ο δε
απεστομώθη. Τότε είπεν ο βασιλεύς προς τους υπηρέτας· Δέσαντες αυτού πόδας και
χείρας, σηκώσατε αυτόν και ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι
ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.
Αυτή η πνευματική ενδυμασία παροτρύνεται στους πιστούς από
δύο οπτικές γωνίες:
Ι. ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ: «ως εκλεκτοί του Θεού
άγιοι και ηγαπημένοι».
1. εκλεκτοί. Τα εξωτερικά θρησκευτικά μας
προνόμια «Διότι τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις, το οποίον δεν
έλαβες, εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (Α ́ Κορ.δ:7) και η
εσωτερική πνευματική μας κατάσταση «αλλά χάριτι Θεού είμαι ότι είμαι· και η
εις εμέ χάρις αυτού δεν έγεινε ματαία….» (Α ́ Κορ.ιε:10) είναι αποτέλεσμα θείας
επιλογής.
Η χριστιανική μας εμπειρία, όχι λιγότερο από τον λόγο του
Θεού, αποδίδει την αρχή της νέας ζωής μέσα μας, σε ένα έργο του Θεού, όχι σε
δικές μας προσπάθειες (Β ́ Τιμ.α:9).
Αλλά για ποιο σκοπό μας επέλεξε; Βρίσκουμε τις απαντήσεις σε
λέξεις όπως «καρπός» (Ιωάν.ιε:16), «άγιοι» (Εφες.α:3,4), «αγιασμός του
πνεύματος» (Β ́ Θες.β:13), «υπακοή» (Α ́ Πέτρ.α:2).
2. άγιοι. Εδώ είναι η πραγματική ιδέα της
μοναδικής χριστιανικής ιεροσύνης, δηλαδή του καθαγιασμού - ξεχωρίζεσαι για την
υπηρεσία και τις πνευματικές θυσίες προς τον Θεό. Η αυταπάρνηση του δικού μας
Αρχιερέα είναι το πρότυπο και η έμπνευσή μας (Ιωάν.ιζ:19· Εβρ.γ:1). Στην Καινή
Διαθήκη, δεν υπάρχουν κληρικοί και λαϊκοί. Όλοι οι μαθητές του Χριστού
καλούνται σαν ιερείς, για να είναι «άγιοι» (Α’ Πέτρ.α:14,15).
3. ηγαπημένοι απολαμβάνοντας αυτή την
ιδιαίτερη αγάπη του εφησυχασμού και της απόλαυσης για την οποία μιλάει ο
Χριστός (Ιωάν.ιδ:21, ις:27).
II.
Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΧΑΡΩΝ.
1. «σπλάγχνα οικτιρμών» προς εκείνους που βρίσκονται
σε χειρότερη κατάσταση από εμάς, είτε λόγω αμαρτίας είτε λόγω συμφοράς. Μια
συμπονετική φύση έχει πόνο, αλλά είναι «δύο φορές ευλογημένη». Το ασήμι δεν
υποκαθιστά την συμπάθεια. Τα χρήματα που δίδονται από έναν πλούσιο Χριστιανό
που όμως δεν θα μπει στον κόπο να επισκεφθεί «τους ορφανούς και τας χήρας εν
τη θλίψει αυτών», αξίζουν λιγότερο από τα συμπονετικά λόγια και πράξεις
ενός φτωχού συμπονετικού γείτονα. Αναφέρεται στον Χριστό ο Οποίος συχνά «κινείτο
από συμπόνια» (Εβρ.δ:15, Α’ Ιωάν.γ:17,18).
Ο «οίκτος» (ή «συμπόνια») είναι χαρακτηριστικό του Θεού:
Ρωμ.ιβ:1, Β’ Κορ.α:3, Λουκ.ς:36 («οικτίρμων»)
2. «χρηστότητα» προς όλους, ίσως ειδικά σε εκείνους
που είναι ίσοι μας και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη συμπόνια (Γαλ.ε:22, Α’ Κορ.ιγ:4,
Β’ Κορ.ς:6, Γαλ.ς:10, Φιλιπ.δ:8, Α’ Πέτρ.γ:8). Μια ευγενική καρδιά είναι μια
χαρούμενη καρδιά που έχει συνέχεια γιορτή (Πράξ.κ:35).
3. «ταπεινοφροσύνην». Υπάρχουν πολλοί, που θα έδιναν
πιο εύκολα ό,τι είχαν για να ταΐσουν τους φτωχούς παρά να γίνουν οι ίδιοι
ζητιάνοι ενώπιον του Θεού. Έτσι, η ταπεινοφροσύνη πρέπει να συμβαδίζει, με την συμπόνια
και την χρηστότητα. Αναλογιζόμενοι δίκαια τις καταστάσεις το οφείλουμε λόγω των
αμαρτιών μας, όσο και της τιμής που μας έγινε. Την χρειαζόμαστε όταν
ευημερούμε, για να μην γίνουμε αναιδείς και αυθάδεις στους γείτονές μας (Λουκ.ιη:11),
ή ακόμα και προς τον Θεό (Β ́ Χρον.κς:16, Ωσηέ ιγ:6) και στις αντιξοότητες, για
να μην «λιποθυμήσουμε» κ.λπ. (Εβρ.ιβ:5-9).
4. «πραότητα» αυτό το ήσυχο, απαλό πνεύμα που θα
υπομείνει ήρεμα απογοητεύσεις ή προσβολές. Είναι πηγή ενέργειας (Εκκλ.ζ:8). Δεν
αυτοδικαιώνεται συνεχώς και δεν διαφωνεί με τους επιτιθέμενους (Ψαλμ.λζ:5,6,11).
Όταν βλέπουμε τη δύναμη ενός πράου πνεύματος έναντι των άλλων, ισχυρότερων και
πιο σκληρών, βλέπουμε την εκπλήρωση των λέξεων: «και μικρόν παιδίον θέλει
οδηγεί αυτά» (Ης.ια:6).
Η «πραότητα», το αντίθετο της αγένειας και της
αυτοεπιβεβαίωσης (Α ́ Κορ.ιγ:5), είναι μια λεπτή φροντίδα για τα δικαιώματα και
τα συναισθήματα των άλλων, ιδιαίτερα απαραίτητη για την διαχείριση της
επίπληξης ή της πειθαρχίας (Γαλ.ς:1, Β ́ Τιμ.β:25, Α ́ Κορ.δ:21, Τίτος γ:2),
και ήταν ολοφάνερη στον Χριστό (Ματθ.ια:29, κα:5, Β’ Κορ.ι:1). Ο Πέτρος την
χαρακτηρίζει σαν γυναικεία αρετή (Α’ Πέτρ.γ:3,4).
5. «μακροθυμίαν» Όσον αφορά τις θείες δοκιμασίες,
δείτε Κολ.α:11. Είναι πολύ πιο δύσκολο να το ασκήσεις προς τους ανθρώπους παρά
προς τον Θεό. Σε σχέση με τους αμαρτωλούς συνανθρώπους μας, μπορούμε να μάθουμε
από την μακροθυμία του Θεού απέναντί τους. Και αν μακροθυμούμε απέναντι σε
εκείνους που αμαρτάνουν κατά του Θεού, πόσο περισσότερο προς εκείνους που μας
προσβάλλουν! Ας μάθουμε από τον Θεό (Ματθ.ε:45, Ρωμ.β:4, Α’ Πέτρ.β:23).
6. «υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους»
«υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη» (Εφες.δ:2). Αυτό είναι συχνά το πρώτο
βήμα προς την ειλικρινή συγχώρεση. Μπορεί να αποτρέψει μια διαμάχη, για την
οποία πάντα χρειάζονται δύο. «Η μεγαλύτερη κατάκτηση, είναι αυτή του εαυτού μας»,
είπε ο Πλάτωνας (Παρ.ις:32). Η νίκη επί του εαυτού μας μας βοηθά στη νίκη κατά
των παραβατών (Ρωμ.ιβ:21, π.χ. Δαβίδ, Α’ Σαμ.κδ.). «συγχωρούντες εις
αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος» (Κολ.γ:13). Ο Κύριός μας έχει
θεσπίσει τον νόμο των αδικημάτων μεταξύ των μαθητών (Ματθ.ιη:15-17, Λουκ.ιζ:3,4).
Ένα χριστιανικό πνεύμα θα χαιρετίσει την μετάνοια έτσι όπως
καταγράφεται στον λόγο του Θεού, χωρίς παραλογισμούς. Ακόμη και προς τον πιο
αισχρό παραβάτη, μπορούμε να ασκήσουμε ένα επιεικές πνεύμα, όπως ο Θεός, που
είναι πάντα «έτοιμος να συγχωρήσει» (Ματθ.ε:44,45).
Προσέξτε την συγκινητική έκκληση: «καθώς και ο Χριστός
συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς», κλπ. Ο Κύριός μας εξακολουθεί να έχει
αυτή την δύναμη (Ματθ.θ:6, Πράξ.ε:31). Την χρησιμοποίησε για λογαριασμό μας, αρχικά
όταν Του ζητήσαμε να συγχωρέσει όλο το ένοχο παρελθόν μας, και από τότε μέρα με
τη μέρα (Ιωάν.ιγ:10).
Αυτός είναι τόσο πρόθυμος και διαθέσιμος, κι εμείς θα
είμαστε διστακτικοί και απρόθυμοι (Α’ Ιωάν.β:12);
Λουκ.ια:4 και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας
ημών, διότι και ημείς συγχωρούμεν εις πάντα αμαρτάνοντα εις ημάς· και μη φέρης
ημάς εις πειρασμόν, αλλ' ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.
Μάρκ.ια:25,26 Και όταν ίστασθε προσευχόμενοι,
συγχωρείτε εάν έχητέ τι κατά τινός, διά να συγχωρήση εις εσάς και ο Πατήρ σας ο
εν τοις ουρανοίς τα αμαρτήματά σας. Αλλ' εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ
σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας.
Ματθ.ιη:35 Ούτω
και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ
καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.
Φανταστείτε έναν ασυγχωρητικό άνθρωπο να προσεύχεται: «και
συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους
αμαρτάνοντας εις ημάς» (Ματθ.ς:12)!!
Αν δεν συγχωρούμε, καλύτερα να μην προσευχόμαστε.
Α’ Τιμ.β:8 Θέλω λοιπόν να προσεύχωνται οι άνδρες
εν παντί τόπω, υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και δισταγμού.
