ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (4)

Εβρ.α:6 Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού. Αυτό είναι προφητεία. Ο Χριστός μπήκε για πρώτη φορά στην οικουμένη όταν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Τότε όμως δεν τον προσκύνησαν όλοι οι άγγελοι. Μπορεί να έψαλαν μερικοί στον ουρανό και να ήταν εκεί οι βοσκοί και σοφοί που ήρθαν για να προσκυνήσουν.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (3)

Εβρ.α:4 τοσούτον ανώτερος των αγγέλων γενόμενος, όσον εξοχώτερον υπέρ αυτούς όνομα εκληρονόμησε.

Οι άγγελοι κατέχουν μια εξέχουσα θέση μέσα στη Γραφή και χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Εδώ τώρα βλέπουμε μια σύγκριση ανάμεσα στους αγγέλους και τον Ιησού Χριστό. Αυτό δεν γίνεται για ν’ αφαιρεθεί ο σεβασμός και η τιμή προς τους αγγέλους, αλλά μάλλον για να δοθεί έμφαση, με τη σύγκριση, στη μεγαλειότητα του Ιησού.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (2)

Εβρ.α:1 Η πρόταση με την οποία ανοίγει η επιστολή είναι ένα από τα ομορφότερα κομμάτια σ’ ολόκληρη τη Βίβλο. Εδώ η θεότητα του Ιησού Χριστού παίρνει την πρώτη θέση. Ο Θεός του σύμπαντος, ο Γιάχβε που είναι το Πνεύμα λάλησε δια των προφητών. Μπορεί να μιλούσε ο Ησαΐας, αλλά ουσιαστικά ήταν ο Κύριος που μιλούσε. Προφήτης όμως δεν ήταν μόνο ο Ησαΐας αλλά και ο Αβραάμ και ο Νώε και ο Ενώχ. Ο Θεός άρχισε σιγά σιγά να φανερώνει το θέλημά του μέσα από άγιους ανθρώπους. Μόλις αμάρτησε ο Αδάμ και η Εύα, αμέσως βλέπουμε την εισαγωγή της θυσίας. Πως ήξερε ο Άβελ ότι έπρεπε να θυσιάσει αρνί και ότι αυτή είναι η σωστή θυσία;

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (1)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αυτή η επιστολή, μαζί μ’ αυτή του Ιακώβου, γράφτηκε για Εβραίους Χριστιανούς. Του Ιακώβου γράφτηκε για τους Εβραίους της διασποράς, ενώ αυτή για τους Εβραίους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.

Γράφτηκε πριν καταστραφεί η Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. κι ενώ ο ναός ήταν ακόμα στη θέση του με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Οι τελετουργίες και οι θυσίες συνέχιζαν να γίνονται. Πιθανή ημερομηνία που γράφτηκε η επιστολή είναι μεταξύ 62 και 68 μ.Χ.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - Προς Εβραίους (5)

Α. ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ

ιβ:1-4

Προτρεπόμαστε να τρέχουμε με υπομονή τον προκείμενο σ’ εμάς αγώνα χωρίς να βαρύνουμε. Οι ήρωες της πίστης που είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, τώρα περιγράφονται σαν ένα μεγάλο νέφος μαρτύρων. Αυτοί οι μάρτυρες είναι τώρα θεατές σ’ ένα μεγάλο στάδιο και παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον τον δικό μας αγώνα. Αυτοί έτρεξαν και νίκησαν και τώρα ενθαρρύνουν κι εμάς να κάνουμε το ίδιο.

Για να κερδίσουμε σ’ αυτό τον αγώνα, πρέπει ν’ αδειάσουμε τους εαυτούς μας απ’ οτιδήποτε περιττό και αμαρτωλό. Κάθε τι που μπορεί να εμποδίσει πρέπει ν’ απορριφθεί. Κάθε Χριστιανός έχει τα αδύνατά του σημεία και κάποιες αμαρτίες που τον πειράζουν, ενώ άλλες δεν τον ενοχλούν. Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει ν’ αναγνωρίσει αυτές τις αμαρτίες που τον ενοχλούν και του βάζουν τρικλοποδιές και να τις απορρίψει αμέσως.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - Προς Εβραίους (4)

Α. ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ι:38  «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν»

Αυτό το κεφάλαιο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κάθε Χριστιανός πρέπει να το μελετήσει πολύ καλά εξαιτίας της σπουδαιότητας που έχει για την πίστη στην προσωπική του ζωή. Είναι γνωστό σαν «το κεφάλαιο της πίστης».

Η έκθεση και επεξήγηση πάνω στο θέμα της πίστης έχει να κάνει με την δήλωση που έγινε πριν στο Εβρ.ι:38 «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως». Αυτό είναι παραπομπή απ’ το βιβλίο του Αβακκούμ β:4 της Π.Δ. Μπορούμε να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα αυτού του εδαφίου, όταν θυμηθούμε ότι ήταν αυτή η αλήθεια που ο Θεός αποκάλυψε στο Μαρτίνο Λούθηρο κι έτσι ξεκίνησε η Μεταρρύθμιση. Ο Παύλος αναφέρεται στην ίδια αλήθεια σε δύο περιπτώσεις:

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - Προς Εβραίους (3)

Α. ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

ζ:1-28

Η σύγκριση της ιεροσύνης του Χριστού, μ’ αυτή του Ααρών συνεχίζεται. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Μελχισεδέκ εμφανίζεται ανώτερος του Αβραάμ ο οποίος είναι ανώτερος του Ααρών. Αφού λοιπόν ο Χριστός είναι Αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ, είναι ανώτερος απ’ τον Ααρών.

Ποιος ήταν ο Μελχισεδέκ; Στις Γραφές αναφέρεται σε τρία σημεία: Γεν.ιδ, Ψαλμ.ρι, κι εδώ στην επιστολή προς Εβραίους.

Η τάξη της ιεροσύνης του Μελχισεδέκ δεν εξαρτιόταν από ανθρώπινη γενεαλογία, αλλά από την αιώνια ιεροσύνη που ήταν ανώτερη της Ααρωνικής. Ωστόσο η ιεροσύνη του Ιησού Χριστού ήταν κατά πολύ ανώτερη αυτής των Λευιτών. Εξαιτίας αυτού έχουμε Αρχιερέα που μπορεί να σώζει εντελώς (εδ.25), ζών πάντοτε για να μεσιτεύει για μας. Είναι άγιος, άκακος, αμίαντος, ξεχωρισμένος απ’ τους αμαρτωλούς. Επειδή ήταν αναμάρτητος, δεν πρόσφερε θυσίες για δικές Του αμαρτίες, αλλά μάλλον πρόσφερε μία θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου όταν πρόσφερε τον ίδιο Του τον Εαυτό (εδ.27).

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - Προς Εβραίους (2)

Α. ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΛΕΙΑ

β:1-4

Αν ο λόγος που λαλήθηκε απ’ αγγέλους ήταν αληθινός, αξιόπιστος κι έπρεπε να του δοθεί προσοχή, πόσο μάλλον τα λόγια του Κυρίου μας που επιβεβαιώθηκαν με σημεία και θαύματα, αλλά και με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Στην Παλαιά Διαθήκη, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει κανείς την κρίση που ακολουθούσε κάθε παράβαση και ανυπακοή. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς αν αμελήσει το δώρο της θαυμαστής σωτηρίας. Αμέλεια μπορεί να σημαίνει αποτυχία στο να δώσεις την πρέπουσα προσοχή στην προσευχή, στη μελέτη της Βίβλου, στην παρακολούθηση της εκκλησίας κτλ. Μπορεί ακόμα να σημαίνει αδιαφορία εξ αιτίας κοσμικού πνεύματος, αγάπη για τον κόσμο.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - Προς Εβραίους (1)

Α. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

Αυτή η επιστολή, μαζί μ’ αυτή του Ιακώβου, γράφτηκε για Εβραίους Χριστιανούς. Του Ιακώβου γράφτηκε για τους Εβραίους της διασποράς, ενώ αυτή για τους Εβραίους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.

Γράφτηκε πριν καταστραφεί η Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. κι ενώ ο ναός ήταν ακόμα στη θέση του με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Οι τελετουργίες και οι θυσίες συνέχιζαν να γίνονται. Πιθανή ημερομηνία που γράφτηκε η επιστολή είναι μεταξύ 62 και 68 μ.Χ.

Είναι γραμμένη με εύγλωττο ύφος και καλύπτει ένα πολύ σημαντικό μέρος της Γραφής. Είναι σαν ερμηνευτικά σχόλια στο βιβλίο του Λευιτικού κι εξηγεί τη σημασία των Εβραϊκών τελετουργιών. Σ’ αυτή την επιστολή διδασκόμαστε ότι έχουμε ξεφύγει από το βασίλειο των σκιών κι έχουμε έρθει  σ’ αυτό της πραγματικότητας. Φανερώνει ότι ο χριστιανισμός δεν είναι απλά μια θρησκεία πρόληψης αλλά συμμετοχής.