Η προσευχή του αμαρτωλού.
Σήμερα, στους περισσότερους
εκκλησιαστικούς κύκλους, η ιδέα του αναγεννημένου έχει εντελώς χαθεί. Σημαίνει
μόνο ότι κάποτε, σε μια ευαγγελιστική σύναξη πήρε μια απόφαση και νομίζει ότι
ήταν ειλικρινής. Δεν υπάρχει όμως απόδειξη της υπερφυσικής αναγέννησης του
Αγίου Πνεύματος στη ζωή του. Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι νέο κτίσμα (Β΄Κορ.ε:17).
Το πρόβλημα είναι «η προσευχή του αμαρτωλού». Ναι, με τον ίδιο τρόπο που ο νηπιοβαπτισμός, κατά τη γνώμη μου, ήταν ο χρυσός μόσχος της Μεταρρύθμισης για τους Βαπτιστές και τους Ευαγγελικούς και όλους τους άλλους που τους ακολούθησαν, σήμερα σας λέω, ότι η «προσευχή του αμαρτωλού» έχει στείλει πολλούς ανθρώπους στην κόλαση.
Δείξε μου, σε παρακαλώ, μέσα στην
Αγία Γραφή, που ευαγγελίζεται κάποιος με τέτοιο τρόπο.
Η Γραφή δεν λέει ότι ο Ιησούς
Χριστός ήρθε στο έθνος του Ισραήλ και είπε: «Ο καιρός έφτασε, πλησίασε η
Βασιλεία του Θεού, ποιος θέλει να με ζητήσει στην καρδιά του; Βλέπω εκείνο το
χέρι, έλα εδώ μπροστά να προσευχηθούμε μαζί».
Δεν λέει αυτό το πράγμα.
Είπε: «μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον» (Μαρκ.α:15).
Οι άνθρωποι λοιπόν σήμερα
εμπιστεύονται το γεγονός ότι κάποτε στη ζωή τους προσευχήθηκαν και κάποιος τους
είπε ότι ήταν σωσμένοι επειδή ήταν αρκετά ειλικρινείς. Νομίζουν ότι θα πάνε
στον ουρανό επειδή έκριναν την ειλικρίνεια της απόφασής τους.
Όταν ο Παύλος ήρθε στην εκκλησία
της Κορίνθου τους είπε: «Εαυτούς
εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε» (Β’ Κορ.ιγ:5).
Η σωτηρία είναι μόνο εκ πίστεως.
Είναι έργο του Θεού. Είναι χάρη πάνω στη χάρη. Η απόδειξη όμως της μεταστροφής
σου δεν είναι απλά η εξέταση της ειλικρίνειάς σου τη στιγμή που κάποτε
προσευχήθηκες ή απλά επαναλάμβανες κάποια λόγια. Είναι ο συνεχής καρπός στη ζωή
σου.
Κοιτάξτε πώς το κάνουν σήμερα. Το
έχω δει αυτό παντού. Η ίδια «ρηχή» πρόσκληση. Μιλούν πολύ για πολλά πράγματα
και μετά κάνουν την πρόσκληση:
Πλησιάζουν κάποιον και του λένε:
«Ο Θεός σε αγαπά και έχει ένα θαυμαστό σχέδιο για τη ζωή σου». Αυτός δεν είναι
ο βιβλικός ευαγγελισμός.
Ο Θεός είπε κάποτε στο Μωυσή: «Κύριος, Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και
ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας,
συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν και ουδόλως αθωόνων τον ένοχον…….» (Έξ.λδ:6-7).
Η αντίδραση του Μωυσή: «Και έσπευσεν ο Μωϋσής και κύψας εις την γην,
προσεκύνησε» (Έξοδ.λδ:8)
Ο ευαγγελισμός αρχίζει με τη φύση
του Θεού. Ποιος είναι ο Θεός; Μπορεί ο άνθρωπος να αναγνωρίσει κάτι από την
αμαρτία του, αν δεν έχει το μέτρο με το οποίο θα συγκρίνει τον εαυτό του;
Αν δεν του πούμε τίποτα, παρά
ασήμαντα πράγματα για το Θεό που γαργαλούν τον σαρκικό νου, θα μπορέσει ποτέ να
έρθει σε γνήσια μετάνοια και πίστη;
Δεν αρχίζουμε με το: «Ο Θεός σε
αγαπά και έχει ένα θαυμάσιο σχέδιο». Αρχίζουμε με ένα κήρυγμα με ολοκληρωμένες
διδασκαλίες για το ποιος είναι ο Θεός. Και του λέμε από την αρχή ότι ίσως του
κοστίσει τη ζωή του.
Ακούς στις τάξεις των Κυριακών
και Βιβλικών σχολείων από κάποιο ευυπόληπτο άτομο: «Δεν είναι ο Ιησούς
υπέροχος;», μετά που έχει δείξει την ταινία «Ιησούς». Ναι. «Πόσα από σας, μικρά
παιδάκια, αγαπάτε τον Ιησού;» «Ω, εγώ!» «Ποιος θέλει να δεχτεί τον Ιησού στη
μικρή καρδιά του;» «Ω, εγώ!»
Και βαπτίζονται. Και ίσως
περπατούν λίγο επειδή έχουν μεγαλώσει σε χριστιανική κουλτούρα, ένα είδος
εκκλησιαστικής κουλτούρας τέλος πάντων. Και μετά όταν γίνονται 15, 16, όταν
έχουν τη δύναμη της βούλησης, αρχίζουν να σπάνε τα δεσμά. Αρχίζουν να ζουν με
αμαρτία και μετά εμείς τα κυνηγάμε λέγοντας: «Είστε Χριστιανοί. Δεν πρέπει να
ζείτε έτσι. Σταματήστε να αποστατείτε», αντί να πάμε βιβλικά και να τους πούμε:
«Ομολόγησες πίστη στο Χριστό. Τον διακήρυξες ακόμα και με το βάπτισμα, αλλά
τώρα φαίνεται σαν να απομακρύνθηκες από Εκείνον. Εξέτασε τον εαυτό σου.
Δοκίμασε τον εαυτό σου».
Κι έπειτα, όταν γίνονται 24, 25,
μετά το πανεπιστήμιο, ίσως 30, επιστρέφουν στην εκκλησία και αφιερώνουν ξανά τη
ζωή τους και μπαίνουν μέσα σ’ εκείνη την ψευδοχριστιανική ηθική, και στο τέλος
ακούν: «ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε
απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ.ζ:23).
Μήπως είσαι πολύ απόλυτος, θα
πουν πολλοί. Δεν έχω δίκιο να είμαι; Κάποιος πρέπει να είναι. Κράζουμε για
αναζωπύρωση, αλλά δεν έχουμε βάλει καν τα σωστά θεμέλια.
Θα ήθελες να πας στον ουρανό;
Όλοι θέλουν να πάνε στον ουρανό. Απλά δεν θέλουν ο Θεός να είναι εκεί, όταν θα
πάνε. Η ερώτηση δεν είναι αν θέλεις να πας στον ουρανό, σ’ ένα ιδιαίτερο μέρος
όπου δεν θα πληγώνεσαι πλέον και θα έχεις ό,τι θέλεις.. Η ερώτηση είναι: Θέλεις
το Θεό; Έχεις σταματήσει να μισείς το Θεό; Έχει γίνει ο Χριστός πολύτιμος για
σένα; Τον επιθυμείς;
Συχνά, καθώς ένα άτομο
προσεύχεται, τον ρωτούν έπειτα: «Θέλεις να πας στον ουρανό»;
«Εεεε.. ναι».
«Λοιπόν, τότε θέλεις να
προσευχηθείς και να ζητήσεις ο Ιησούς να έρθει στην καρδιά σου»;
Υπάρχουν άνθρωποι που σώζονται
χρησιμοποιώντας αυτή τη μεθοδολογία, αλλά δεν είναι εξαιτίας αυτής. Όταν τους
βάζεις μέσα σ’ αυτό το: «Ζήτησες τον Ιησού στην καρδιά σου;»
«Ναι.»
«Νομίζεις ότι ήσουν ειλικρινής;»
«Ναι»
«Νομίζεις ότι σε έσωσε;»
«Δεν ξέρω»
«Φυσικά σε έσωσε, γιατί ήσουν
ειλικρινής και Εκείνος υποσχέθηκε ότι αν Του ζητήσεις να έρθει μέσα σου, θα
έρθει. Έτσι είσαι σωσμένος».
Και βγαίνουν από την εκκλησία
μετά από 5 λεπτά συμβουλευτικής και ο ευαγγελιστής πάει για φαγητό και ο
άνθρωπος είναι χαμένος. Ο άνθρωπος είναι χαμένος.
Και αν ζουν χωρίς αύξηση, ακόμα
και μέσα στο φάσμα μιας εκκλησίας, χωρίς αύξηση μέσα σε συνεχιζόμενη
σαρκικότητα, κανένα πρόβλημα. Τα ρίχνουμε στην έλλειψη προσωπικής μαθητείας και
το καταγράφουμε σαν διδασκαλία του σαρκικού Χριστιανού.
Η διδασκαλία του σαρκικού
Χριστιανού έχει καταστρέψει περισσότερες ζωές και έχει στείλει περισσότερους
ανθρώπους στην κόλαση.
Μάχονται οι Χριστιανοί με την
αμαρτία; Ναι. Μπορεί ένας Χριστιανός να πέσει σε αμαρτία; Απόλυτα. Μπορεί ένας
Χριστιανός να ζει σε μια συνεχή κατάσταση σαρκικότητας όλες τις ημέρες της ζωής
του χωρίς να φέρνει καρπό και να είναι αληθινά Χριστιανός; Απολύτως όχι, αλλιώς
κάθε υπόσχεση στην Παλαιά Διαθήκη που αφορά την οικονομία της Καινής Διαθήκης
και όλα όσα είπε ο Θεός για την πειθαρχία στην προς Εβραίους, είναι ένα ψέμα.
Το δέντρο γνωρίζεται από τους καρπούς.
