Οι πρώτες εντολές της ανάστασης

 

Ματθ.κη:1 - 10

Εκείνο, το οποίον ήτο απ' αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής· και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν προς εσάς την ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί και εφανερώθη εις ημάς εκείνο, το οποίον είδομεν και ηκούσαμεν, απαγγέλλομεν προς εσάς· (Α΄ Ιωάν.α:1-3).

Προσέξτε τα ρήματα: «Είδαμε», «ακούσαμε», «ψηλαφήσαμε», «τον είδαμε από κοντά», «μας φανερώθηκε».

Αυτού του είδους η μαρτυρία είναι σημαντική, γιατί ο χριστιανισμός στηρίζεται σε ιστορικά γεγονότα, όχι απλά σε εμπειρίες πιστών. Πιστεύουμε πως υπήρξε το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς, ο οποίος επί Ποντίου Πιλάτου έπαθε, σταυρώθηκε πέθανε κι αναστήθηκε.

Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς, και ότι εφάνη εις τον Κηφάν, έπειτα εις τους δώδεκα (Α΄ Κορ.ιε:3-5).

Στο ίδιο κεφάλαιο αργότερα εξηγεί πως αν η ανάσταση δεν έγινε ποτέ, τότε η πίστη μας είναι μάταιη και βέβαια, δεν έχει υπάρξει ποτέ συγχώρηση των αμαρτιών μας. Γιατί; Επειδή αν δεν αναστήθηκε ο Χριστός, τότε έκανε λάθος σε αυτά που έλεγε, επομένως δεν ήταν ο Υιός του Θεού, δεν ήταν ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, δεν είναι για μας δικαιοσύνη και αγιασμός, σοφία και απολύτρωση. Για αυτό και η ανάσταση σχετίζεται άμεσα με τη δικαίωσή μας:

όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών. (Ρωμ.δ:25).

Ας δούμε, λοιπόν, σήμερα, την αφήγηση του ιστορικού γεγονότος της ανάστασης από τον ευαγγελιστή Ματθαίο. 

Τα 4 ευαγγέλια έχουν διαφορές στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν την ιστορία. Και οι διαφορές αυτές, που οφείλονται στην οπτική γωνία από την οποία βλέπει τα πράγματα ο κάθε ευαγγελιστής ενισχύουν πως δεν υπάρχει από πίσω κάποια θεωρία συνομωσίας. Γιατί αν υπήρχε, το πιο λογικό θα ήταν να μην έχουν διαφορές. Οι αφηγήσεις έχουν όμως και πολλά κοινά. Ένα από αυτά είναι πως και στα 4 ευαγγέλια οι πρώτοι μάρτυρες είναι γυναίκες, και η Μαρία η Μαγδαληνή ονομάζεται σαν μία από αυτούς τους μάρτυρες.

Αυτό δείχνει κάποιες αλήθειες για το πώς εργάζεται ο Θεός.

 

Η πρώτη αλήθεια είναι πως ο Θεός συστηματικά επιλέγει να εργαστεί με αυτούς που η κοινωνία θεωρεί ελάχιστους.

Αφού δε επέρασε το σάββατον, περί τα χαράγματα της πρώτης ημέρας της εβδομάδος ήλθε Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, διά να θεωρήσωσι τον τάφον. (Ματθ.κη:1).

Οι ελάχιστοι, οι λιγότερο σημαντικοί στην περικοπή αυτή είναι οι γυναίκες. Η μαρτυρία των γυναικών την εποχή του Χριστού θεωρούνταν λιγότερο αξιόπιστη από τους περισσότερους των ανθρώπων. Η μαρτυρία των φρουρών, πως οι μαθητές είχαν κλέψει το σώμα, μόνο επειδή ήταν άντρες, είχε μεγαλύτερη βαρύτητα (παρόλο που όπως ξέρουμε είπαν ψέματα). Ούτε οι ίδιοι οι απόστολοι δεν τις πίστευαν.

Και εκείνοι, ακούσαντες ότι ζη και εθεάθη υπ' αυτής, δεν επίστευσαν. (Μάρκ.ις:11).

Καταλαβαίνει κανείς, βέβαια, πως για αυτό και μόνο το λόγο δεν είναι ψεύτικη η αφήγηση αυτή. Αν κάποιος ήθελε να κατασκευάσει αποδείξεις, δεν θα έβαζε γυναίκες για πρώτους αυτόπτες μάρτυρες. Ή αν υπήρχαν, θα τις αποσιωπούσε. Το περιστατικό αυτό δείχνει τη γνησιότητα των μαρτυριών.

Είναι κι αυτή η λεπτομέρεια μια ένδειξη του πως εργάζεται ο Θεός. Οδηγεί το Πνεύμα του Θεού το Ματθαίο να βάλει δίπλα-δίπλα, την αληθινή μαρτυρία αυτών που είδαν τον άγγελο και άκουσαν τα καλά νέα – ήταν όμως γυναίκες – και  την ψεύτικη μαρτυρία των φρουρών που ήταν άντρες, για να βάλει όλους όσους το διαβάζουν, στο ίδιο δίλημμα! Εσύ ποιον θα πιστέψεις;

Το μήνυμα του Χριστού, είναι ένα απίστευτο μήνυμα. Το μήνυμα είναι σκάνδαλο στους Ιουδαίους, και ανοησία (μωρία) σε όλο τον κόσμο.

Ο άνθρωπος να σώζεται από ένα αδύναμο, σταυρωμένο, προδομένο, βασανισμένο Εβραίο Μεσσία.

Επειδή και οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν, εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν· διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων. (Α΄ Κορ.α:22-25).

Εκτός αυτού τα πρόσωπα που δίνουν αυτό το μήνυμα δεν είναι πάντα οι καταξιωμένοι της κοινωνίας, σπάνια είναι τέτοιοι:  

Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, (Α΄ Κορ.α:26-28).

Έτσι εργάζεται ο Θεός. Δίνει ένα μήνυμα παράδοξο στα ανθρώπινα αυτιά, και το εξαπλώνει με αυτούς που ο κόσμος περιφρονεί. Γι’ αυτό μη φοβάσαι. Μη λες «δεν είμαι κάποιος σημαντικός, δεν έχω τι να προσφέρω εγώ στο Θεό, είμαι ο κανένας». Με τον «κανένα» δουλεύει ο Θεός. Με ανθρώπους απλούς που όμως είναι διατεθειμένοι να εμπιστευθούν τη σοφία του και να Τον ακολουθήσουν χωρίς όρους.

Η δεύτερη αλήθεια είναι πως η αφήγηση αποκαλύπτει την εξουσία του Θεού.

Και ιδού έγεινε σεισμός μέγας· διότι άγγελος Κυρίου καταβάς εξ ουρανού ήλθε και απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού. Ήτο δε η όψις αυτού ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ως χιών. (Ματθ.κη:2-3).

Η περιγραφή αυτή αποκαλύπτει ένα κομμάτι της δόξας του Θεού. Ο σεισμός, ότι ο άγγελος ήταν σαν αστραπή, τα ρούχα του σαν το χιόνι φέρνουν στη μνήμη τις θεοφάνειες της Παλαιάς Διαθήκης, τη μεταμόρφωση του Χριστού στην Καινή.

Η δόξα του Θεού δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με ανθρώπινα λόγια. Για αυτό και γράφει για τον άγγελο πως η όψη του ήταν «σαν» αστραπή. Τα ρούχα του ολόλευκα «σαν» το χιόνι.

Κι αυτή η δόξα, προκαλεί φόβο στους ανθρώπους. Όσο ζούμε σε αυτό το θνητό σώμα, η δόξα του Θεού πάντα θα προκαλεί φόβο, δέος. Η παρουσία της δόξας προκαλεί τον τρόμο τόσο σε όσους πιστεύουν όσο και σε όσους δεν πιστεύουν. Μόνο που στους μη πιστούς, προξενεί περαιτέρω τύφλωση, ενώ στους πιστούς φέρνει αποκάλυψη. Κάτι παρόμοιο δεν συνέβη και στον Παύλο στο δρόμο για τη Δαμασκό; Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι έγινε, αλλά  μόνο ο Παύλος συνάντησε το Χριστό.

Τώρα η ψυχή μου είναι τεταραγμένη· και τι να είπω; Πάτερ, σώσον με εκ της ώρας ταύτης. Αλλά διά τούτο ήλθον εις την ώραν ταύτην. Πάτερ, δόξασόν σου το όνομα. Ήλθε λοιπόν φωνή εκ του ουρανού· Και εδόξασα και πάλιν θέλω δοξάσει. Ο όχλος λοιπόν ο παρεστώς και ακούσας έλεγεν ότι έγεινε βροντή· άλλοι έλεγον· Άγγελος ελάλησε προς αυτόν. Απεκρίθη ο Ιησούς και είπεν· Η φωνή αύτη δεν έγεινε δι' εμέ, αλλά διά σας. (Ιωάν.ιβ: 27-30).  

Οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με το θείο, με το υπερφυσικό, τους αγγίζει δίπλα τους ο Θεός και δεν καταλαβαίνουν. Πώς να καταλάβουν αφού είναι νεκροί πνευματικά; Πρέπει ο Χριστός να τους ανοίξει τα μάτια για να δουν.

Κι αυτό ακριβώς είναι το τρίτο στοιχείο: Η αφήγηση δείχνει πως η αποκάλυψη του Θεού είναι επιλεκτική.

Και από του φόβου αυτού εταράχθησαν οι φύλακες και έγειναν ως νεκροί. Αποκριθείς δε ο άγγελος είπε προς τας γυναίκας· μη φοβείσθε σείς· διότι εξεύρω ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε· δεν είναι εδώ· διότι ανέστη, καθώς είπεν. Έλθετε, ίδετε τον τόπον όπου έκειτο ο Κύριος. Και υπάγετε ταχέως και είπατε προς τους μαθητάς αυτού ότι ανέστη εκ των νεκρών, και ιδού, υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν· εκεί θέλετε ιδεί αυτόν· ιδού, σας είπον. Και εξελθούσαι ταχέως από του μνημείου μετά φόβου και χαράς μεγάλης έδραμον να απαγγείλωσι προς τους μαθητάς αυτού. Ενώ δε ήρχοντο να απαγγείλωσι προς τους μαθητάς αυτού, ιδού, ο Ιησούς απήντησεν αυτάς, λέγων· Χαίρετε. Και εκείναι προσελθούσαι επίασαν τους πόδας αυτού και προσεκύνησαν αυτόν. Τότε λέγει προς αυτάς ο Ιησούς· Μη φοβείσθε· υπάγετε, απαγγείλατε προς τους αδελφούς μου, διά να υπάγωσιν εις την Γαλιλαίαν· και εκεί θέλουσι με ιδεί. (Ματθ.κη:4-10).

Παρόλο που και οι φρουροί γίνονται μάρτυρες της δόξας του Θεού, ο άγγελος μιλάει μόνο στις γυναίκες. Οι φρουροί έγιναν σαν νεκροί, από το φόβο. Όμως στις γυναίκες απευθύνεται ο άγγελος και λέει «Εσείς μη φοβάστε». Σαν να λέει στους φρουρούς, «εσείς καλά κάνετε και φοβάστε».

Και καθώς φεύγουν από το μνήμα, τις συναντάει ο ίδιος ο Κύριος! Γιατί αυτός αποκαλύπτεται και τότε και τώρα σε κάθε έναν που εκζητά. Σε κάθε ένα που ψάχνει. Εργάζεται στις καρδιές των ασήμαντων, αυτών που εμείς θεωρούμε παρακατιανούς και μέσα από αυτούς δοξάζει το Όνομά Του.  

Δεν αποκαλύπτεται για να ικανοποιήσει την περιέργειά μας, ούτε το φιλοσοφικό μας ενδιαφέρον. Όταν οι ηγέτες κι ο κόσμος ζητάνε από το Χριστό κάποιο σημάδι για να πιστέψουν, αρνείται να τους το δώσει.

Ανοίγει την καρδιά για να κατοικήσει μέσα της και να κάνει τον άνθρωπο όχι καλύτερο, αλλά «καινούργιο».

Από την Παλαιά Διαθήκη ακόμη είπε ο Θεός, Και εκείθεν θέλετε εκζητήσει Κύριον τον Θεόν σας και θέλετε ευρεί αυτόν, όταν εκζητήσητε αυτόν εξ όλης της καρδίας σας και εξ όλης της ψυχής σας.. (Δευτ.δ:29). Κι αυτό είναι η δική μας ανθρώπινη ευθύνη.

Γι’ αυτό και σήμερα, καθώς ακούς αυτά τα λόγια, ίσως για πολλοστή φορά, πες στο Χριστό με πνεύμα ταπεινό, «Θέλω να σε γνωρίσω, θέλω να με αλλάξεις, θέλω να με συγχωρήσεις, θέλω να μου αποκαλυφθείς».

Αυτός θα το κάνει. Υποσχέθηκε Παν ό,τι μοι δίδει ο Πατήρ, προς εμέ θέλει ελθεί, και τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω· (Ιωάν.ς:37). Δεν πρόκειται να σε διώξει ο Χριστός όταν Τον πλησιάσεις.

Θα στραφούμε τώρα στα λόγια του αγγέλλου. Βρίσκουμε εκεί 4 εντολές οι οποίες είναι και για μας σημαντικές σήμερα, γιατί πρέπει κι εμείς σήμερα, να τις υπακούσουμε.

μη φοβείσθε σείς· διότι εξεύρω ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε· δεν είναι εδώ· διότι ανέστη, καθώς είπεν. Έλθετε, ίδετε τον τόπον όπου έκειτο ο Κύριος. Και υπάγετε ταχέως και είπατε προς τους μαθητάς αυτού ότι ανέστη εκ των νεκρών, και ιδού, υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν· εκεί θέλετε ιδεί αυτόν· ιδού, σας είπον. (Ματθ.κη:5β-7).

 

Η πρώτη εντολή είναι «ελάτε». Ανθρώπινα οι γυναίκες αυτές είχαν κάθε λόγο να μη θέλουν να πάνε παραμέσα. Το μέρος δεν ήταν και το πιο ωραίο. Ήταν ένας τάφος, χαράματα το πρωί. Θα μπορούσαν να είχαν πει, «δεν είναι ασφαλές το μέρος εδώ, πάμε να φύγουμε κι όταν φέξει καλά, να ξαναέρθουμε».

Ο φόβος της Ρώμης μπορούσε να τις έχει εμποδίσει. Ο τάφος είχε σφραγιστεί και τώρα ήταν ξεσφραγισμένος. Κάποιος είχε αψηφήσει τη Ρωμαϊκή εξουσία. Μπορεί να σκέφτηκαν, δεν επιτρέπεται να πάμε πιο κοντά, το απαγορεύει ο νόμος. Η αμαρτία τους μπορεί να ήταν το εμπόδιο. Κάτι μυστηριώδες άγιο είχε συμβεί εκεί. Ίσως να σκέφτηκαν, «εδώ ο τόπος είναι άγιος, δεν μπορούμε να πλησιάσουμε».

Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν τις εμπόδισε. Η πρόσκληση «ελάτε» προέρχονταν από το Θεό, αναγνώρισαν τη φωνή Του και την υπάκουσαν.

Με το κήρυγμα του Ευαγγελίου, ο Θεός συνεχίζει και προσκαλεί τους ανθρώπους:

Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· (Ματθ.ια:28-29).

Η δεύτερη εντολή του αγγέλου ήταν «δείτε»: Ελάτε να δείτε το μέρος όπου βρισκόταν το σώμα του Κυρίου. Τι θα έπρεπε να δει κάποιος όταν κοιτούσε μέσα στον τάφο. Τι μπορούμε εμείς σήμερα, νοερά, μετά από τόσα χρόνια με τα μάτια της πίστης να δούμε;

Πολλά πράγματα. Πολλές ευλογημένες αλήθειες! Ο Χριστός δεν ήταν άνθρωπος αμαρτωλός για να πεθάνει. Κι όμως πέθανε. Πέθανε για μας.

Ο θάνατος ήταν η ποινή για την αμαρτία. Κι όμως ο Χριστός δεν είχε αμαρτία. Ήταν αναμάρτητος. Γιατί πέθανε τότε;

Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. (Ης.νγ:5).

Όταν κοιτάξουμε μέσα στον τάφο, βλέπουμε με τρόμο τι κόστος είχε και έχει η αμαρτία μας. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε ελπίδα να αρχίσουμε να μισούμε την αμαρτία, όχι όταν τη βλέπουμε στους άλλους απλά, αλλά κυρίως και πρώτιστα στον εαυτό μας.

Στον τάφο μέσα βλέπουμε πως κι εμείς θα πεθάνουμε μια μέρα, εκτός βέβαια κι αν ως τότε επιστρέψει ο Κύριος, στην Αρπαγή.

Ο τάφος είναι μια μαρτυρία του ότι είμαστε θνητοί και θα χωριστούμε από αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν. Μας δείχνει πως η ζωή αυτή μια μέρα θα τελειώσει και πρέπει να προετοιμαστούμε από τώρα για την επόμενη.

Στον τάφο μέσα βλέπουμε πως ο Χριστός δεν είναι εκεί. Είναι αναστημένος! Έχει νικήσει το θάνατο. Ο άδειος τάφος είναι απόδειξη της ανάστασης.  

Στον τάφο μέσα βλέπουμε πως κι εμείς μια μέρα θα αναστηθούμε, αν είμαστε ενωμένοι με το Χριστό. Δεν ήρθε να διδάξει, να πεθάνει και να αναστηθεί μόνο ο ίδιος. Αλλά να αναστήσει μια μέρα κι εμάς.

Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού (Α΄ Θεσ.δ:13-14).

«Ελάτε», λοιπόν, η πρώτη εντολή, «δείτε» η δεύτερη εντολή. Δείτε την αγάπη του Θεού, την αμαρτία του ανθρώπου, την ανάσταση του Χριστού, το δικό μας θάνατο, τη δική μας ανάσταση, όταν δώσουμε την ψυχή μας σε Εκείνον.

 

Η τρίτη εντολή είναι «Τρέξτε όμως γρήγορα». Μια υπενθύμιση πως μπορεί δίπλα στον άδειο τάφο να μαθαίνουμε πολλά, όμως, υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει.  Στο αρχαίο κείμενο γράφει «ταχύ πορεύεσθαι». Το ίδιο ρήμα που ο Χριστός θα χρησιμοποιήσει λίγο μετά για να πει στους μαθητές, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Κι αυτή είναι η πιο σημαντική αποστολή που έχουμε όσο είμαστε εδώ στη γη.

 

Η τέταρτη εντολή είναι η συνέχεια της προηγούμενης:

«Και υπάγετε ταχέως και είπατε προς τους μαθητάς αυτού ότι ανέστη εκ των νεκρών, και ιδού, υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν· εκεί θέλετε ιδεί αυτόν· ιδού, σας είπον» (Ματθ.κη:7).

Όταν πάμε έξω στον κόσμο, πρέπει να πούμε στους ανθρώπους για την ανάσταση. Πρέπει να τους πούμε για την πραγματική, σωματική, ιστορική ανάσταση του Χριστού, που συμφιλιώνει τον άνθρωπο με το Θεό όταν μετανοεί και πιστεύει, που κάνει τον άνθρωπο καινούργιο κτίσμα, ώστε στη συνέχεια ο άνθρωπος ελεύθερος να ελευθερώνει τους καταδυναστευμένους όπου κι αν είναι αυτοί.   

Η παραγγελία του αγγέλου είναι και για μας. Τρέξτε γρήγορα και πείτε, ο Χριστός είναι αναστημένος. Είναι ζωντανός.  Αλλάζει και σήμερα ζωές.

Οι γυναίκες στον τάφο δεν ήταν οι μόνες που ήξεραν για την ανάσταση. Και οι στρατιώτες ήξεραν. Ήταν παρόντες, αν και νεκροί από το φόβο όταν είδαν τι έγινε. Και πήγαν στους θρησκευτικούς ηγέτες και τους είπαν τι είδαν.

Ενώ δε αυταί απήρχοντο, ιδού, τινές των φυλάκων ελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν προς τους αρχιερείς πάντα τα γενόμενα, Και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων και συμβουλευθέντες έδωκαν εις τους στρατιώτας αργύρια ικανά, λέγοντες· Είπατε ότι οι μαθηταί αυτού ελθόντες διά νυκτός έκλεψαν αυτόν, ενώ ημείς εκοιμώμεθα. Και εάν ακουσθή τούτο ενώπιον του ηγεμόνος, ημείς θέλομεν πείσει αυτόν και εσάς θέλομεν κάμει αμερίμνους. Εκείνοι δε λαβόντες τα αργύρια, έπραξαν ως εδιδάχθησαν. Και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά τοις Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον. (Ματθ.κη:11-15).

Πόσο πορωμένη είναι η ανθρώπινη καρδιά! Όταν ο Χριστός πέθαινε πάνω στο σταυρό, οι ηγέτες τον κορόιδευαν κι έλεγαν, Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση· αν ήναι βασιλεύς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού και θέλομεν πιστεύσει εις αυτόν (Ματθ.κζ:42). 

Τώρα ο Χριστός είχε κάνει κάτι μεγαλύτερο. Αναστήθηκε από τους νεκρούς. Και οι στρατιώτες τους είχαν πει τα νέα. Πίστεψαν; Φυσικά όχι. Δυστυχώς όχι. Τους έδωσαν χρήματα και τους είπαν να πουν ψέματα και θα τους κάλυπταν οι ίδιοι στο διοικητή τους.

 

Θυμάστε τα λόγια του Χριστού στην ιστορία με το φτωχό Λάζαρο και τον πλούσιο; Είπε δε προς αυτόν· Εάν τον Μωϋσήν και τους προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή. (Λουκ.ις:31).

Έτσι είναι. Για αυτό και πολεμήθηκε η ανάσταση του Χριστού όσο λίγες αλήθειες της χριστιανικής πίστης. Η ανάσταση, αν τη δεχτεί κάποιος, αν την πιστέψει, πρέπει να αλλάξει η ζωή του, δεν γίνεται αλλιώς.