ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Σας φανερόνω δε, αδελφοί, το ευαγγέλιον το οποίον εκήρυξα προς εσάς, το οποίον και παρελάβετε, εις το οποίον και ίστασθε δια του οποίου και σώζεσθε, τίνι τρόπω σας εκήρυξα αυτό, αν φυλάττητε αυτό εκτός εάν επιστεύσατε ματαίως. Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε δια τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν, κατά τας γραφάς» (Α’ Κορ.ιε:1-4).

 

Τι είναι το Ευαγγέλιο;

 

Τα εδάφια Α’ Κορ.ιε:1-4 μας δίνουν το βασικό Βιβλικό ορισμό, όσον αφορά ποιο είναι το ευαγγέλιο και είδαμε ότι αυτό είναι ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, για να έχουν κάποιο νόημα αυτά τα ιστορικά γεγονότα σήμερα, είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη δογματική τους σημασία.

Το να κηρύττει κάποιος απλά αυτά τα ιστορικά γεγονότα, χωρίς να εξηγεί τη σημασία τους, δεν δίνει στους ανθρώπους να καταλάβουν ποιο είναι το καλό που μπορούν να περιμένουν απ’ το ευαγγέλιο.

Η έννοια είναι ότι μ’ αυτές τις πράξεις ο Ιησούς εξαγόρασε τη σωτηρία και την έκανε πρόσφορη στον καθένα που θα πιστέψει σ’ Αυτόν.

Πέθανε για τις αμαρτίες μας, Τον έθαψαν, αλλά αναστήθηκε κι έτσι πήρε νίκη ενάντια στην αμαρτία και το θάνατο, με αποτέλεσμα εμείς να μπορούμε να έχουμε αιώνια ζωή.

Στην Καινή Διαθήκη, Ευαγγέλιο σημαίνει τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού και της σωτηρίας στο όνομα του Ιησού Χριστού, με την αποδοχή δια πίστεως του εξαγνιστικού Του θανάτου, της ταφής, της ανάστασης και της ανάληψής Του.

Τα καλά νέα, λοιπόν, είναι ότι ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του Χριστού σώζουν τον καθένα που ανταποκρίνεται με πίστη. Εξ ορισμού, η σώζουσα πίστη περιέχει την οικειοποίηση ή την εφαρμογή του ευαγγελίου στη ζωή μας.

Σ’ αυτό το κεφάλαιο θα αναζητήσουμε συγκεκριμένη απάντηση στα ερωτήματα:

1.     Πως οικειοποιούμαστε ή πως εφαρμόζουμε το ευαγγέλιο στη ζωή μας;

2.     Πως ανταποκρινόμαστε ή πως υπακούμε στο ευαγγέλιο;

3.     Πως ταυτιζόμαστε με το ευαγγέλιο;

Ο απόστολος Παύλος δίνει απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα στην Ρωμ.ς:3-5, όπου εξηγεί πως μπορεί κάποιος να ταυτιστεί με το θάνατο την ταφή και την ανάσταση του Χριστού.

 

Θάνατος

 

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ταυτιστούμε με το θάνατο του Χριστού. Ακριβώς όπως ο Χριστός θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό, έτσι και «ο παλαιός άνθρωπος» πρέπει να θυσιαστεί, να πεθάνει. Ο «παλαιός άνθρωπος» δεν είναι η ικανότητα να αμαρτάνει κανείς, γιατί αυτό παραμένει στον αναγεννημένο πιστό. Ακόμα, η εμπειρία του θανάτου με το Χριστό δεν ξεριζώνει τη σαρκική φύση, γιατί ο Χριστιανός συνεχίζει να πολεμά ενάντια σ’ αυτή τη φύση του (Γαλ.ε:16-17).

Αυτό που πεθαίνει είναι η εξουσία και ο έλεγχος που έχει η αμαρτωλή φύση πάνω σ’ αυτόν που δεν έχει σωθεί (Ρωμ.ς:12-14). Όταν σωζόμαστε, ο έλεγχος και η εξουσία που έχει η αμαρτία και ο Σατανάς πάνω μας, καταστρέφεται. Από τη στιγμή που χάνεται η δύναμη της αμαρτίας πάνω μας, καθώς πεθαίνουμε με το Χριστό, πρέπει να θεωρούμε την αμαρτία νεκρή. Δεν μπορεί πλέον να μας υπαγορεύσει τι να κάνουμε ή να ελέγξει τη ζωή μας. Μπορούμε να νικάμε τους πειρασμούς και να αγνοούμε τη δύναμή της. Αν και μπορούμε να αμαρτήσουμε, αν θέλουμε, δεν υποτασσόμαστε στην αμαρτία γιατί είναι σα να μην υπάρχει πλέον.

Ο Παύλος εξήγησε την ελευθερία που έχουμε από τη δύναμη της αμαρτίας, υπενθυμίζοντάς στους Ρωμαίους τι τους συνέβη στην πραγματικότητα όταν σώθηκαν:

«Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τη αμαρτία, δια να περισσεύση η χάρις; Μη γένοιτο ημείς οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πώς θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή; …… τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας. Διότι ο απόθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας …… . Ούτω και σεις φρονείτε εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας αυτού να υπακούητε εις αυτήν …. Διότι η αμαρτία δεν θέλει σας κυριεύσει επειδή δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν»  (Ρωμ.ς:1-2, 6-7, 11-12, 14).

Ο Πέτρος αναφέρθηκε επίσης στην ταύτισή μας με το θάνατο του Χριστού, όταν μιλώντας γι’ Αυτόν έγραψε: «όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε» (Α’ Πέτρ.β:24).

Μια προσεκτική μελέτη θα μας φανερώσει ότι και ο Παύλος και ο Πέτρος αναφερόταν σε μια συγκεκριμένη εμπειρία σε μια ιδιαίτερη στιγμή κατά την οποία συμβαίνει ο θάνατος κατά την αμαρτία.

Ποια είναι αυτή η στιγμή; Πεθαίνει κανείς κατά την αμαρτία, ή όπως αλλιώς λέγεται πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος, όταν ο άνθρωπος μετανοεί. Αυτό γίνεται φανερό από την ορολογία της λέξης μετάνοια, που σημαίνει απομάκρυνση από την αμαρτία και προσκόλληση στο Θεό (κεφ.5).

Κατά τη μετάνοια, ο άνθρωπος ομολογεί την αμαρτία, αποφασίζει να την εγκαταλείψει, της στρέφει την πλάτη και αρνείται να δεχτεί την εξουσία της. Πεθαίνει ως προς τις επιθυμίες και τις απολαύσεις του παλαιού ανθρώπου και αποφασίζει να ζήσει κατά Θεό. Αυτή τη στιγμή, ο θάνατος του Χριστού στο σταυρό γίνεται ουσιαστικός στη ζωή του και τον ικανώνει να σπάσει τα δεσμά της αμαρτίας.

Φυσικά, η απόφαση για μετάνοια, από μόνη της δεν είναι αρκετή, γιατί φέρνει περιορισμένη και προσωρινή δύναμη απομάκρυνσης από την αμαρτία. Η τελειοποίηση της διαδικασίας της σωτηρίας περιλαμβάνει την ταφή των αμαρτιών του παρελθόντος που γίνεται κατά το βάπτισμα στο νερό και τη λήψη δύναμης που παραμένει νικηφόρα, με το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Επειδή το να πεθάνει κάποιος με το Χριστό δεν σημαίνει ότι ξεριζώνεται και η αμαρτωλή φύση του, πρέπει να συνεχίσει να θανατώνει τις επιθυμίες της σάρκας του (Ρωμ.η:13) και να πεθαίνει καθημερινά (Α’ Κορ.ιε:31). Ωστόσο, το αποφασιστικό σημείο – ο θάνατος του παλαιού ανθρώπου – συμβαίνει κατά τη μετάνοια. Ο θάνατος του Χριστού, εφαρμόζεται στη ζωή μας, όταν στην αρχή εξασκούμε τόση πίστη ώστε να μετανοήσουμε από τις αμαρτίες μας.

 

Ταφή

 

Μετά, ταυτιζόμαστε με την ταφή του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον…» (Ρωμ.ς:3-4) και επανέλαβε αυτή την αλήθεια, ότι οι Χριστιανοί θάβονται μαζί με τον Χριστό στο βάπτισμα, στους Κολ.β:12:

«συνταφέντες μετ' αυτού εν τω βαπτίσματι, διά του οποίου και συνανέστητε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών».

Όπως όταν πέθανε ο Χριστός, τοποθέτησαν το σώμα Του στον τάφο, έτσι κι εμείς αφού μετανοήσουμε πρέπει να βαπτιστούμε στο νερό γιατί έτσι ταυτιζόμαστε μαζί Του.

Καθώς μελετάμε το θέμα αυτό, θα δούμε ότι το βάπτισμα στο νερό είναι ουσιαστικό, μόνο όταν ακολουθεί τη μετάνοια, ότι η καταβύθιση είναι ο Βιβλικός τρόπος και το όνομα του Ιησού είναι αυτό στο οποίο πρέπει να βαπτιστούμε, σύμφωνα πάντα με το λόγο του Θεού.

Εφόσον το βάπτισμα ακολουθεί τη μετάνοια, αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει ότι το άτομο που βαπτίζεται ταυτίζεται με το θάνατο του ανθρώπου Χριστού κι αφού γίνεται με πλήρη κατάδυση του σώματος του βαπτιζόμενου, αυτό είναι ταύτιση με την ταφή του Χριστού.

Τέλος, αφού γίνεται στο όνομα του Ιησού, αυτό είναι ταύτιση με Αυτόν. Όταν κάποιος βαπτίζεται στο νερό, αυτό δηλώνει ότι έχει πεθάνει ως προς την αμαρτία και θάβει αυτό το νεκρό αμαρτωλό σώμα. Όταν σηκώνεται απ’ το νερό, ο παλιός τρόπος ζωής και οι παλιές αμαρτίες έχουν για πάντα θαφτεί και ξεχαστεί. Έτσι, με το βάπτισμα στο νερό εφαρμόζουμε την ταφή του Χριστού στη ζωή μας.

 

Ανάσταση

 

Ο Παύλος εξήγησε ακόμα πως ταυτιζόμαστε με την ανάσταση του Χριστού: «ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν. Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως» (Ρωμ.ς:4-5).

Μερικοί περιορίζουν αυτό το γεγονός στη μελλοντική ανάσταση των σωμάτων και την μετέπειτα αιώνια ζωή, αλλά το κεντρικό σημείο είναι η νέα ζωή στον παρόντα κόσμο. Ο Παύλος έγραψε: «Ούτω και σεις φρονείτε εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμ.ς:11).

Το Άγιο Πνεύμα είναι το Πνεύμα του Χριστού (Ρωμ.η:9), έτσι όταν λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα, τότε κυριολεκτικά ο Χριστός έρχεται να κατοικήσει μέσα μας. Το Άγιο Πνεύμα φέρνει στη ζωή μας την ίδια δύναμη που ανέστησε τον Χριστό απ’ τους νεκρούς (Ρωμ.η:11).

Όσοι περπατούν κατά το Πνεύμα έχουν ζωή εν Χριστώ (Ρωμ.η:2). Η «νέα ζωή» που αναφέρει στους Ρωμ.ς:4 δεν είναι τίποτε άλλο από το «νέο πνεύμα» στους Ρωμ.ζ:6. Αυτό το «νέο πνεύμα» δεν είναι κάποια ανανέωση του ανθρώπινου πνεύματος, αλλά η κατοίκηση του Πνεύματος του Θεού.

Το Πνεύμα φέρνει τη νέα γέννηση (Ιωάν.γ:5) και δίνει νέα ζωή (Β’ Κορ.γ:6). Έτσι, η ανάσταση του Χριστού γίνεται ουσιαστική και μας δίνει νέα ζωή όταν λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα.